"อ๋อ...... ครับ " ผมตอบอย่างลกๆเล็กน้อย ( ไม่โตกตากจนคนจับได้ ) 

ที่ตกใจ เพราะผมเกือบลืมไปแล้ว ผมเคยขีดๆเขียนๆอยู่ที่นี่ 

ถ้าจำไม่ผิด

มันเริ่มในวันที่ผมถูกส่งมาใช้ทุนที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ไม่มีสัญญานโทรศัพย์ในบางครั้ง

ไม่มีคนให้คุยในบางวัน ผมจึงเริ่มเข้ามาหาอะไรทำในนี้ 

เริ่มขีดๆเขียนๆ 

หลังจากนั้นผมก็กลับมาเรียนต่อในเมืองกรุงอีกครั้ง

โซเชียลเน็ทเวิร์กและสมาร์ทโฟน บางครั้งทำให้เราสื่อสารมากเกินความจำเป็น

จนเราไม่เหลืออะไรที่จะมาเขียนต่อ

หรือบางทีเราอาจไม่สามารถเขียนอะไรที่ยาวกว่า 140 ตัวอักษรได้อีก 

...................

ผ่านไปมาจะสามปีแล้วที่ผมไม่ได้เขียนอะไรเลย 

วันนี้ผ่านไปหลายปี

ถ้ามองว่าสิ่งใดที่ทำให้เรามีความสุข 

สิ่งใดที่มีความหมาย

การเข้ามาขีดๆเขียนอะไรบางอย่างในนี้ นับเป็นความสุข อย่างหนึ่งเลยทีเดียว 

บางทีเพื่อนผมก็ชอบแซวว่า มาเขียนบล็อกนู้นนี่ ตามกระแส 

ผมก็อายเหมือนกัน

แต่ผ่านไปๆ 

ผมก็รู้สึกว่า สนุกก็สนุกจริงๆ 

ว่าไปแล้วอย่าคิดมาก

ขีด ๆ  เขียนๆ พิมพ์ ต่อดีกว่า 

ด้วยรักและเคารพ

:->m'26