วันนั้นตอนเช้ามืด (ตี 5) หม่าม๊าได้ยินเสียงอาม่าของหนูเปิดประตูบ้าน กลับมาจากหนีน้ำไปเที่ยวภาคเหนือ ในใจก็คิดอุ่นใจว่าดีจังเผื่อหนูคลอดออกมาจะได้มีคนช่วยดูช่วยเลี้ยง

หม่าม๊าก็หลับต่อจนถึง 7 โมง ก็รู้สึกปวดฉี่ขึ้นมา ก็งัวๆเงียๆเดินอุ้ยอ้ายไปเข้าห้องน้ำ 

ตอนหม่าม๊าฉี่ก็รู้สึกมีน้ำอะไรไหลออกมาทางช่องคลอด และรู้สึกแสบๆ หม่าม๊าก็ลุกขึ้นดูในชักโครก

ก็ตกใจมากเลย เพราะมีเลือดปนอยู่ด้วย ในโถสีเหมือนน้ำล้างเนื้อ ในใจคิดสงสัยหนูจะออกมาวันนี้แล้วแน่ๆ ก็รีบปลุกป่าป๊าขึ้นมา 

ป่าป๊าก็ตื่นเต้นมาก รีบอาบน้ำแต่งตัวจะพาหม่าม๊าไปโรงพยาบาล (วันนี้ตอนสายๆมีนัดกับหมอเพื่อตรวจด้วย ยังไม่ถึงกำหนดคลอด เพราะเพิ่งจะ 38 weeks เอง)

พอลงมาข้างล่างเจออาม่าของหนู อาม่าก็บอกให้กินข้าวเช้าก่อนค่อยไปโรงพยาบาล เพราะท้องแรกน่าจะอีกนานกว่าจะคลอด จะได้มีแรง 

แต่ตอนนั้นหม่าม๊ากินอะไรไม่ลงเลยล่ะลูกจ๋า ตื่นเต้นเพราะวันนี้เราจะได้เห็นหน้ากันซะที หลังจากกินอะไรรองท้องได้นิดหน่อย หม่าม๊าก็ไปเคลียร์งานในออฟฟิศอีกแป๊บ (จะไม่ได้มาทำงานหลายวันต้องเคลียร์เรื่องไว้ให้อาม่าหนูช่วยดูซะหน่อยจ้ะ) 

แล้วป่าป๊าก็พาหม่าม๊าไป รพ.เลยจ้ะ ไม่ได้เตรียมของอะไรไปด้วยเลย ไปถึงประมาณ 8 โมงกว่าๆ พยาบาลก็ให้แอดมิดรอคุณหมอมาค่ะ ระหว่างนั้นพยาบาลก็มาบวชชีน้องหนูของหม่าม๊า (T_T เขิลอ่ะ) 

แล้วก็มาติดเครื่องวัดการเต้นหัวใจของหนูพร้อมกับปริ้นท์ออกมาเป็นกราฟเลย ถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกซะหน่อย ^^

อีกซักพักคุณหมอก็มาจ้ะ มาตรวจปากมดลูกว่าเปิดกี่เซนแล้ว (เจ็บที่สุดเลย T_T) หมอบอกหม่าม๊าว่า ปากมดลูกยังหนาอยู่มาก เปิดแค่ประมาณ 1 เซน แต่น้ำเดินตั้งแต่ 7 โมงแล้ว คุณหมอก็เลยให้รอดูก่อน ถ้าปากมดลูกยังไม่เปิดเพิ่มอาจจะต้องผ่า ให้หม่าม๊างดน้ำและอาหารก่อน

ในใจหม่าม๊าอยากจะคลอดเองมาตลอด แต่คุณหมอบอกว่าถ้าน้ำเดินครบ 12 ชม.แล้วยังไม่คลอด อาจเกิดติดเชื้อได้ หม่าม๊าเลยไม่อยากเสี่ยงจ้ะ หม่าม๊านอนรอในห้องรอคลอดจนถึง 5 โมงเย็น (ระหว่างนั้นป่าป๊า ไถ่กู๊ อาม่า ก็สลับกันเข้ามาดูแลหม่าม๊าตลอดเลยจ้ะ) คุณหมอก็มาตรวจปากมดลูกอีกครั้ง ก็ยังไม่เปิดเพิ่มเลย ดูเหมือนหนูจะยังไม่ลงมาที่เิชิงกรานด้วย

ตอนนั้นเอง คุณหมอก็ตัดสินใจให้ผ่าหนูออกมา ให้พยาบาลมาสวนก้นหม่าม๊า และเข็นเข้าห้องผ่าตัดเลย (ระหว่างนั้นมีน้าตู่ กับน้ามะเหมี่ยวตามมาให้กำลังใจและรอเจอหนูด้วยจ้ะ) ตอนนั้นหม่าม๊าไม่กลัวอะไรแล้ว อยากเจอหนูเป็นที่สุด (ป่าป๊าถูกห้ามไม่ให้เข้ามาในห้องผ่าด้วยจ้ะ เป็นกฎของโรงพยาบาล)

ผ่าคราวนี้ไม่เหมือนตอนผ่าซีสต์ที่ตอนนั้นพอเข้าห้องผ่าตัดก็มีหมอดมยามาให้ยาสลบ ตื่นมาอีกทีก็เสร็จแล้ว แต่ผ่าคราวนี้ใช้วิธีบล๊อกหลัง ตอนนั้นท้องหม่าม๊าก็ใหญ่ และคุณหมอก็ให้ขดตัวให้เห็นกระดูกสันหลังชัดที่สุด คุณหมอจิ้มเข็มถึง 3 ครั้งกว่าจะสำเร็จ (เจ็บสุดๆเลย T_T) 

หลังจากยาชาเริ่มออกฤทธิ์ คุณหมอก็เริ่มผ่าทันที และจากนั้นไม่นาน หม่าม๊าก็รู้สึกถึงแรงดึงที่คุณหมอดึงหนูออกมาจากตัวหม่าม๊า ซักพักก็ได้ยินเสียงหนูร้อง และคุณหมอกัีบพยาบาลก็พูดกันใหญ่เลยว่า หนูตัวโตจัง มิน่าเลยไม่ยอมลงเชิงกรานหม่าม๊า

ระหว่างที่พยาบาลกำลังทำความสะอาดตัวหนูอยู่ ตอนนั้นเองหม่าม๊าเหมือนจะเป็นลมเลยจ้ะ รู้สึกไม่ดีอยากอาเจียนด้วย เหมือนพร้อมจะวูบได้ตลอดเวลา ยังดีที่มีพยาบาลคนนึงคอยอยู่ข้างๆหม่าม๊า ชวนคุยอยู่ตลอด จนมีพยาบาลอุ้มหนูมาข้างๆหม่าม๊า โชว์จิมิ๊ของหนูว่าเป็นผู้หญิง และโชว์สายรัดข้อมือสีเดียวกะหม่าม๊า กันหลง 

และหลังจากนั้นพยาบาลก็พาหนูออกไปจากห้องผ่าตัด คุณหมอก็เย็บแผลไป ชวนพยาบาลคุยไป ตอนนั้นหม่าม๊าเป็นสุขใจมากเลยที่หนูออกมาปลอดภัยอวัยวะครบ 32 

พอคุณหมอเย็บเสร็จหม่าม๊าก็ถูกเข็นไปห้องรอดูอาการหลังผ่าตัด ตอนนั้นหนาวมากเลยจ้ะลูก พยาบาลต้องเอาอุปกรณ์ให้ความอบอุ่นมาให้หม่าม๊า จำไม่ได้ว่าอยู่ในห้องนั้นนานเท่าไหร่ จนถูกเข็นออกมาเพื่อไปห้องพัก

ตอนเปิดประตูห้องผ่าตัดออกมา ในใจหม่าม๊าก็คิดว่าคงจะได้เจอหน้าป่าป๊าที่นี่ ป่าป๊าต้องนั่งรอหม่าม๊าอยู่แน่ๆ แต่ที่ไหนได้ ไม่มีใครอยู่เลย เค้าวิ่งตามไปดูหนูในตู้อบกันหมดแล้ว 555 

พอกลับถึงห้องพักผู้ป่วยหม่าม๊าก็ตื้นตันใจมากเลย มีเพื่อนๆมาอยู่กันเต็มห้องไปหมด ซักพักทุกคนก็แยกย้ายกลับไปให้หม่าม๊าได้พักผ่อน 

พยาบาลมาบอกว่าคืนนี้ยังไม่เอาลูกมาให้หม่าม๊าดูนะ เพราะอยากให้หม่าม๊าพักผ่อน แต่หม่าม๊าอยากเห็นหนูให้เต็มๆตาสักครั้ง ป่าป๊าเลยเอารูปหนูที่ถ่ายไว้ในกล้องมาให้หม่าม๊าดู ว๊าว นี่เองเหรอลูกเรา รู้สึกแปลกๆๆ ที่ได้เป็นแม่คนมากขึ้นทุกที

ตกดึกหม่าม๊ายังนอนไม่หลับ เลยบอกให้ป่าป๊าลงไปดูหนูอีกครั้ง และให้ถ่ายรูปมาเพิ่มด้วย เลยได้รูปนี้มา ป่าป๊าบอกว่าพยาบาลเพิ่งอาบน้ำให้หนู นอนสบายอยู่ในตู้เลย ตัวใหญ่มาก (หนูมีปาน 2 จุดบนหน้า คือบนแก้มเป็นปานแดง และที่คางมีจุดปานดำด้วย)

และแล้วก็ถึงตอนเช้า ตอนที่หนูมาอยู่ในอ้อมกอดของหม่าม๊าครั้งแรก ความรู้สึกมันบรรยายไม่ถูกเลยค่ะลูก หนูมองหน้าหม่าม๊าไปมาเหมือนคนเคยคุ้นกันมานาน ความรู้สึกนั้นหม่าม๊ายังจดจำได้ดี จากวันนี้ต่อไป หม่าม๊าจะดูแลหนูให้ดีที่สุดจ้ะ (อ้อ ลืมบอก หนูมีชื่อแล้วนะ ชื่อ ด.ญ. บุษบา ชื่อเล่นชื่อ ผิงผิง)