ความเป็นมาของกลอน:
ภาำพข้างบนนั้นส่งมาจากพี่สาวที่ต้องไปอยู่ประเทศปากีสถาน ส่วนดิฉันก็เรียนอยู่ที่มาเลเซีย ด้วยความที่พี่สาวแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว ก็ทำให้นึกว่าภาพครอบครัวเดิมที่มีกัน พ่อแม่ลูก ห้าคน คงไม่มีอีกแล้ว ลูกแต่ละคนก็ต้องไปสร้างครอบครัวกันใหม่ แล้วมันก็ไม่รู้ว่า พวกเราจะได้มาอยู่ใกล้กันอีกรึเปล่า คิดแล้วก็อดเหงาไม่ได้ เลยระบายความเหงาออกมาเป็นตัวหนังสือแบบที่เห็น ไม่กล้าใช้คำว่ากลอน เพราะเป็นคนไม่เก่งทางด้านนี้เลย แต่ทุกคำก็ล้วนมาจากความรู้สึกจริงๆ