12 ตุลาคม 2553

หลังจากอดน้ำอดอาหารตั้งแต่เที่ยงคืน

ประมาณ 8 โมงเช้า พยาบาลก็มาโกนขนและสวนทวารให้ ตอนที่พยาบาลมาบอกว่าจะโกนขนนะค๊า อิป้าก็แอบภูมิใจนิดนึงคิดในใจว่าดั้นโกนมาแล้วนะ ฮิฮิ เพราะฉะนั้นคงรอดเงื้อมมือพยาบาลแน่นอน แต่ที่ไหนได้ พยาบาลถลกกางเกงปุ๊บ "คุณแม่โกนมาหน่อยแล้วเหรอคะ" ตอบด้วยความภูมิใจ "ค่ะ" ... แต่ชีก็ไม่สนใจค่ะ ไม่รู้จะถามทำไม หันมาละเลงน้ำยาอะไรไม่รู้อ่ะลื่น ๆ แฉะ ๆ เยอะมาก ๆ แล้วก็จัดการบวชชีป้าซะเลย   ไอ้เราก็นึกว่าจะโกนแค่บน ๆ หน่อย โห..นี่เล่นซอกซอนชอนไชสุด ๆ กลายเป็นเด็กแรกเกิดไปซะแล้วเรา ลืมขอพยาบาลว่าช่วยโกนขนหน้าแข้งให้ด้วยได้มิ 

บวชชีเสร็จก็สวนทวาร มวนท้องมาก แต่อึออกมาแค่หน่อยเดียวเองง่ะ  

9 โมง พยาบาลก็มาใส่สายน้ำเกลือให้ ปรากฎว่าน้ำเกลือไม่เข้า ชีวิตชั้นจะมีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้มะ เมื่อวานเลือดไม่ออก วันนี้น้ำเกลือไม่เข้า ฮ่วยยย  พยาบาลเลยต้องใช้วิธีฉีดเข้าไปก่อน เค้าเรียกอะไรฟาส ๆ นี่แหละ คงเป็น fast ละมั้ง ฉีดเข้าไปนี่แบบแสบตามเส้นเลย แสบสุด ๆ อ่ะ ลุงก็มาคอยจับมืออีกข้าง น้ำตาอิป้าถึงกับเล็ดกันเลยทีเดียว

จากนั้นก็โปะยาชาที่หลัง เพื่อให้บล๊อคหลังไม่เจ็บ ตอนโปะยาชาอิป้าถามว่าฤทธิ์ยาชามันจะอยู่นานมั้ย กลัวว่าไปถึงตอนฉีดจริงแล้วยาหมดฤทธิ์ซะงั้น ยาออกฤทธิ์นานอยู่ โอเคๆๆๆ

9 โมงครึ่ง บุรุษพยาบาลมาเข็นเตียงไปห้องผ่าตัดชั้น 3 แอบหวั่น ๆ หวาด ๆ เพราะยังไม่ได้ทำใจเลย นึกว่าจะต้องมานอนรอ แต่หมอผ่าตัดเคสก่อนหน้าเสร็จพอดี หันมาบอก "เอาเลยค่ะ" โอ๊ยยยยย คุณหมอถามหนูยังค๊าว่าจะเอารึยัง  ก็โดนลากไปที่ห้องผ่าตัด เตียงเล็กติ๊ดนึง อิป้ายังคิดว่าตรูจะดิ้นตกเตียงมั้ยเนี่ย

วิสัญญีแพทย์เป็นคนมาบล๊อคหลังให้ ให้เรานอนตะแคงงอตัวเยอะ ๆ เหมือนกุ้ง แล้วเค้าก็จัดการฉีดยาเข้าไป ไม่เจ็บหรอก เพราะยังมียาชาอยู่

แล้วก็ให้ป้าดมอ๊อกซิเจน สูดหายใจลึก ๆ พอสูดเข้าไปซู๊ดแรกนี่รู้สึกหน้ามึน ๆ เลย วิสัญญีบอกว่าอย่าเพิ่งหลับนะค๊า แต่ในใจอิป้าก็คิดแหละว่าไม่หลับไม่หลับ หรือจะหลับดี แบบว่ากลัว แต่ไม่เอา ไม่หลับดีกว่า เดี๋ยวไม่เห็นหน้าจีนี่ ... พอหมอเข้ามาก็พูด ๆ คุย ๆ ไรไม่รู้อ่ะจำไม่ได้แล้ว อยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาแหย่ ๆ ที่จิ๊มิ๊ของตัวเอง  ตอนแรกนึกว่าเห้ย หมอเค้ากรีดตรงนั้นด้วยเหรอฟะ แต่เปล่าหรอก เค้าสวนฉี่หน่ะ มันไม่ได้เจ็บนะเพราะมันก็ชา ๆ แต่ยังรู้สึกหน่อย (เห็นบางที่เค้าสวนสดเลยหนิ ได้ข่าวว่าเจ็บมาก)

แป๊บนึงแบงค์ก็เข้ามานั่งข้าง ๆ พยาบาลผู้ช่วยจะเป็นคนถ่ายรูปให้ เวลาผ่านไปไม่นานก็ได้ยินเสียงแอ๊ แอ๊ แอ๊~~~ ไอ้เราก็คิดในใจอีก จะร้องไห้ดีมั้ยวะ คือทำหน้าไม่ถูกอ่ะ ดีใจ ตื่นเต้น ตกใจ ปลื้มใจ หรืออะไรดี งง สับสนในชีวิต แต่เสียงลูกเราแปลกดีนะ ไม่เคยได้ยินเสียงเด็กเพิ่งคลอดใหม่ ๆ ก็งี้แหละ นึกว่าจะร้องอุแว้ อุแว้ ซะอีกอ่ะ

วิสัญญีก็มาอธิบายข้างหูว่า เดี๋ยวผู้ช่วยจะกดตรงแถว ๆ ลิ้นปี่นะคะ (ใช่ป่าวหว่าจำไม่ได้) แล้วก็มองเห็นผู้ช่วยมาขย่มตัวป้า เรียกว่าจะขี่เลยดีกว่า กดแรงม๊ากกกก เจ็บม๊ากกกกกกกกกกก จนรู้สึกว่าซี่โครงหักแน่ ๆ เลยช้านนนนน ถนอมกระดูกป้าหน่อยก็ไม่ได้ ฮืออออ

แบงค์ก็พูดข้าง ๆ หูว่าลูกออกมาแล้วนะ ออกมาแล้วๆๆ

10:25 น. ป้าก็ได้ยินเสียงว่าผู้หญิงน๊า แก้มยุ้ยเชียวววว แล้วก็เห็นจีนี่ พยาบาลอุ้มมาเช็ดตัว อิป้าก็มองตาม แบบไม่คิดอะไร น้ำตามันก็คลอ ๆ เบ้า แต่ไม่ไหลหรอกนะ วินาทีนั้นมันอธิบายไม่ถูกจริง ๆ ว่ารู้สึกยังไง เพราะอยากรู้แค่ว่า จีนี่ปลอดภัยมั้ย แข็งแรงดีมั้ย ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ฯลฯ 

ทำความสะอาดจีนี่เสร็จห่อตัวเรียบร้อยก็เอามาวางไว้ข้าง ๆ ผู้ช่วยก็ถ่ายรูปให้ ระหว่างนั้นหมอก็จัดการกับแผลผ่าตัดของป้าใกล้เสร็จแล้วล่ะ เค้าเอาจีนี่ออกไปที่ห้องเด็กอ่อน ให้แบงค์ตามไปด้วย

รุมโทรมป้าเสร็จเค้าก็เข็นกลับมาไว้ที่ห้อง ห้อยสายน้ำเกลือ พ่วงด้วยสายสวนฉี่ ตอนแรกก็นึก ๆ อยู่ว่าทำไมต้องสวนฉี่ด้วย อ๋ออออ เพราะเราลุกไปฉี่ไม่ได้นี่เอง 

ซักพักแบงค์ก็กลับเข้ามาเจอป้าในห้อง เอารูปจีนี่มาให้ดู อยากเห็นตัวเป็น ๆ มากกว่าเห็นในรูปอ่า แต่ไปไหนไม่ได้  

ก็เลยนอนเล่น facebook อัพรูปอะไรไปเรื่อยเปื่อย แทนที่จะพักผ่อนเนอะคนเรา