จริงๆ mail นี้ถูกส่งต่อๆ กันมานะคะ แต่อยากจะเอาลงใน blog เพื่อให้เพื่อนๆ ร่วมblog นี้ได้อ่านด้วย

มีบางส่วนที่เจตัดไปนะคะ เพราะอยากให้ทุกคนที่ได้เข้ามาอ่านนั้น ใช้ความคิดของตนเองเป็นหลัก

ต้องขอโทษเจ้าของ mail ด้วย แต่อยากบอกว่าเมื่ออ่านแล้วนั้นถึงกับกั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

ในหลวงทรงร้องไห้
>
> เมื่อวันที่ 8 มีนา ที่ผ่านมาผมได้ไปงานที่โรงเรียน
> เหมือนเช่นทุกปีตอนกลับเดินมาตามตึกยาวเพื่อจะกลับมาทางประตูด้านเพาะช่าง ยังไม่ถึงบริเวณ
> เศาลหลวงพ่อปู่ พบอาจาร์ยท่านหนึ่งนั่งอยู่
>
> จำได้ว่าเป็นอาจารย์สุธี ท่านเกษียณไปแล้ว ไม่รู้คุณรู้จักรึเปล่า กราบอาจารย์ท่านแล้ว สังเกตุเห็นว่า
> อาจารย์ร้องไห้อยู่ ท่านบอก เพิ่งได้พบกับรุ่นพี่ที่มาในงาน รุ่นที่เท่าไหรก้อไม่ได้ถาม เป็นนายทหารราช
> องครักษ์ชั้นผู้ใหญ่ เค้าเล่าให้อาจารย์ฟังว่า
>
> **** ในหลวงทรงร้องให้เห็นบ่อย ****
>
> 'ทรงเสียใจที่เมืองไทยจะสิ้นในรัชกาลของท่าน แล้วกระนั้นหรือ'
>
> ผมอยากจะตอบอาจารย์ไปว่า คงไม่หรอก ถ้าคนไทย รู้จำคำว่าว่า'หน้าที่'มากกว่า'สิทธิ'
> เราเคยชินกับการเป็น..ผู้รับ....จากคนคนหนึ่งที่เกิดมาเป็น..ผู้ให้...ให้มาตลอด เคยชินจนลืมไปว่า
> วันนี้ถึงเวลาแล้วรึยังที่ เราควรจะผู้ให้แก่พระองค์ท่านบ้าง... ผมลาอาจารย์เรียบร้อยร้อย กลับไปตาม
> ตึกยาว ไปไหว้ พระผู้ให้กำเนิดโรงเรียน อธิฐาษขอให้พระองค์ท่านช่วยคุ้มครองให้หลานท่านทรงมีแต่
> ความสุข..ทรงมีพระพลานามัยที่แข็งแรง...เพียงแค่ไม่อยากได้ยินว่า
> ..ในหลวงทรงร้องไห้
> ความสุขของพระมหากษัตริย์
> หนึ่งปีที่ผ่านมา
> เราใส่เสื้อเหลืองเราใส่สายรัดข้อมือสีเหลือง
>
> คนนับแสนไปนั่งรอเป็นชั่วโมงๆ หน้าพระที่นั่งอนันตสมาคมเพื่อจะได้เห็นพระพักตร์ของพระบาท
> พระเจ้าอยู่หัวเพียงไม่กี่นาทีวันนั้น ในขณะที่ทั้งโลกเริ่มเสื่อมศรัทธาในระบบการปกครองโดยมีพระมหา
> กษัตริย์เป็นประมุขเราได้ แสดงให้โลกได้เห็นว่ามีประเทศเล็กๆ ประเทศหนึ่งที่คนทั้งชาติยังซื่อสัตย์จงรัก
> ภักดีต่อราชวงศ์ จักรี และ พระมหากษัตริย์อันทรงเป็นที่รักยิ่งของคนไทย
>
> .....สิบสองปีที่ผ่านมา
>
>
> พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระประชวรหนักด้วยโรคหัวใจเพราะทรงงานหนักเกินไปในขณะเดียว
> กัน สมเด็จพระราชชนนีก็ทรงพระประชวรหนักอยู่ ณ โรงพยาบาลศิริราชเช่นกัน เรายังจำรูปในหนังสือ
> พิมพ์ที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จพระราชดำเนินไปทรงเยี่ยมพระราชชนนี
> ไม่กี่วันหลังจากการผ่าตัดใหญ่ถวาย พระหัตถ์ข้างหนึ่งกุมอยู่ที่พระอุระ และในพระหัตถ์อีกข้างหนึ่งทรงถือ
> ม้วนแผนที่กรุงเทพฯ เพราะน้ำกำลังท่วมกรุงอยู่ ยังจำกันได้ไหม?
> ...... 34 ปีที่ผ่านมา
>
> วันที่ 14 ตุลาคม พ.ศ.2516
>
> เป็นครั้งแรกในรัชกาลที่เกิดวิกฤติด้านการเมืองรุนแรงที่สุด
> วันนั้น นิสิตนักศึกษาและประชาชนนับหมื่นนับแสนเดินขบวนประท้วงรัฐบาล เหตุการณ์ร้ายแรงยิ่งขึ้นตำรวจ
> ทหารยิงประชาชน ในขณะที่นิสิตนักศึกษาก็เผาสถานที่ราชการ เกิดกลียุคทุกหย่อมหญ้า
> ' คนไทยฆ่าคนไทยด้วยกันเอง '
>
> คืนนั้น สถานีโทรทัศน์ทุกช่องถ่ายทอดสดจากพระราชวังสวนจิตรลดา
> พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงมีพระราชดำรัสกันคนไทยทุกคนว่า 'คนไทยจะฆ่าคนไทยด้วยกันไม่ได้
> ทุกอย่างต้องสงบโดยฉับพลัน'
> และทุกอย่างก็สงบโดยฉับพลัน หลังจากนั้นไม่นาน มีฝรั่งคนหนึ่งมาถามผมว่า 'เป็นไปได้อย่างไร ที่คนๆ
> เดียวจะมีอำนาจเหนือคนทั้งประเทศได้อย่างนั้น?' ผมไม่ได้ตอบ แต่ตอนนั้นใจผมคิดถึงประโยคที่ มรว.
> คึกฤทธิ์ ปราโมชฯ ได้ให้สัมภาษณ์กับสถานีโทรทัศน์ BBC ว่า พระองค์ทรงเป็น 'SOUL OF THE
> NATION' หรือ'จิตวิญญาณของคนไทยทั้งชาติ' ยังจำกันได้ไหม?
> แล้ววันนี้เรากำลังทำอะไรกันอยู่
> เราสร้างค่านิยมผิดๆ ว่าคนที่ประสบความสำเร็จคือคนที่มีเงินมากที่สุด
> เราโกงทุกครั้งที่มีโอกาส
> เราเรียกร้องประชาธิปไตยโดยคิดถึงแต่ 'สิทธิ
> ' แต่ลืมคำว่า 'หน้าที่'
> เรากำลังฆ่ากันเองทุกวันในภาคใต้
> เราสร้าง 'กฎหมู่' ให้เหนือ 'กฎหมาย'
> เราเดินขบวนประท้วงในทุกอย่างที่เราไม่เห็นด้วย
> เราก้าวร้าวต่อกัน เราแตกแยกกัน
> และทั้งโลกกำลังจับตามองเราอยู่
> เราเคยหยุดคิดกันบ้างไหมว่า
> พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของเรา
> จะทรงเสียพระทัยเพียงใด?
> แล้วสิ่งที่เราทำไปในวันเฉลิมพระชนมพรรษาคืออะไร การที่เราใส่เสื้อเหลือง สายรัดข้อมือ ที่ว่า Long
> life The King เราทำเพื่ออะไร
> มันเป็นแค่ผักชีโรยหน้าที่จะแสดงให้โลกเห็นว่าคุณรักพระมหากษัตริย์เพียงใดเท่านั้นนะเหรอ
>
> 80 ชันษาของพระองค์ท่าน หากเปรียบกับคนธรรมดาก็สมควรที่จะได้พักเต็มที่ได้รับการดูแลและระมัด
> ระวังเป็นพิเศษ ไม่สมควรที่จะตรากตรำทำงานหนัก แต่กลับเป็นว่า ในปีที่ครบ 80 ชันษาของพระองค์
> ท่านยังต้องทรงงานอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆ ที่ทรงต้องอยู่ภายใต้การถวายการดูแลของคณะแพทย์
>
> พระองค์ต้องรับทุกข์ของคนไทยทั้งชาติ
> ความสุขของพระมหากษัตริย์พระองค์นี้
> ไม่ใช่จะประทับอยู่ในพระราชวังใหญ่โตสวยงาม แห่ล้อม
> ด้วยข้าราชบริพาร
>
> หากแต่ความสุขของพระมหากษัตริย์พระองค์นี้คือ
> เมื่อประชาชนของพระองค์ท่านรักสามัคคีกัน
> รู้จักความ พอเพียง และมีสติ-เพียงเท่านี้เอง
> แล้ววันนี้เรากำลังทำอะไรกันอยู่?
> หรือนี่คือการแสดงความกตเวทีต่อพระมหากษัตริย์ของเรา
>
>
>
>
> >>>>>
> ถ้ารักในหลวงรักประเทศของเราก็ส่งต่อไปให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
> >>>>>ถึงเวลาที่ต้องตอบแทนคุณ
> แผ่นดิน ตอบแทนพระคุณพ่อแล้ว<<<<<<<
>
>
>

Create Date : 09 ธันวาคม 2551
Last Update : 9 ธันวาคม 2551 11:32:42 น.		2 comments
Counter : 830 Pageviews.
Share Tweet