บทที่ 9 ฤ พิษสเน่หา


รถพยาบาลมารับตัวคนเจ็บขึ้นรถ หญิงสาวถ่ายที่เกิดเหตุเธอระวังที่จะไม่ทำให้สภาพที่เกิดเหตุผิดไปจากเดิม เพราะพวกเธอต้องกลับไปรายงานเรื่องที่เกิดขึ้น มันเป็นเหตุที่นอกเหนือความคาดหมายของพาส


หญิงสาวเดินออกมาเป็นคนสุดท้ายเธอเห็นณุนั่งเอามือกุมที่หางตามีเลือดไหลออกจากซอกนิ้วมือ ชายหนุ่มเมื่อเห็นพาสเดินเข้ามาใกล้ก็ยิ้มให้ พาสไม่ได้สนใจรอยยิ้มหวานนั้น เธอสนใจแผลที่หางคิ้วของณุมากกว่า


“ตอนที่ล้มนั่นเหรอฮะ......... ไหนขอดูหน่อย” พาสจับมือณุออก เธอเพ่งดูแผลที่หางคิ้วของชายหนุ่ม


ผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนถูกนำมาซับลงที่บาดแผลตรงหางคิ้ว หญิงสาวค่อยๆ เปิดปากแผลเพื่อเขี่ยเอาเศษผงออกอย่างเบามือ พาสร้องหาน้ำสะอาดจากหมู่เจด มือของเธอยังคงสาละวนอยู่กับแผลของชายหนุ่มซึ่งแตกเป็นทางยาว


“ล้มยังไงฮะให้ตัวเองฟาดพื้นจนแตกขนาดนี้ได้” พาสบ่น


“พี่ไม่ได้มองนี่ครับ.... มัวแต่ห่วงพาส” ณุตอบเสียงหวาน


“ทวงบุญคุณหรือฮะ” พาสแกล้วซับที่แผลไปแรงๆ


“โอ๊ย.... เจ็บนะครับ” ณุร้องเสียงหลง มือใหญ่ของเขาก็เอื้อมมาจับมือพาสไว้


“เป็นตำรวจต้องเข้มแข็ง อดทน สิฮะ ร้องอย่างนี้เสียชื่อกันพอดี” พาสปลดมือของณุออก


“โห....” ณุชำเลืองค้อนหญิงสาว


“เดี๋ยวทำความสะอาดแผลแล้ว ก็ไปให้หมอเย็บแผลต่อนะฮะ” สาวห้าวผ่อนแรงลง เธอเอาน้ำเทใส่ผ้าเช็ดหน้าด้านที่สะอาดจนชุ่ม


“เงยหน้าไปข้างหลังหน่อยฮะ.......... หลับตาด้วยเดี๋ยวน้ำเข้าตา”


เสียงใสๆ ของหญิงสาวแทบทำให้คนที่เป็นแผลนั้นลืมเจ็บ ยิ่งเมื่อร่างน้อยของเธอขยับเข้าไปใกล้ เพื่อความถนัดในการทำแผลให้ ชายหนุ่มรี่ตามองหน้าขาวๆ ที่อยู่ใกล้เพียงคืบ เขาค่อยๆ เอื้อมมือทั้งสองข้างโอบเอวของพาสไว้หลวมๆ


ร่างน้อยตั้งท่าจะขยับตัวหลังจากจัดการกับแผลเสร็จ จึงรู้ตัวว่ากำลังอยู่ในสภาพที่ถูกณุโอบเอาไว้ พาสถึงกับทำหน้าตูมคิ้วย่นใส่


“ปล่อยเลยฮะ.........พี่ณุ”


“ก็พาสทำแผลอยู่พี่ขอเกาะไว้ก่อนไม่ได้เหรอครับ พี่กลัวหงายหลังไปซะก่อน” เขายิ้มในตาหวาน


“เสร็จแล้วทำแผลน่ะ ปล่อยได้แล้วฮะ”


“............” ชายหนุ่มาองหน้าพาสพร้อมกับทำตาปริบๆ


“อยากมีอีกสักแผลไหมฮะ” พาสถามเสียงเข้ม


“...........” ไม่มีคำตอบเขาได้แต่ทำหน้าเสียดายที่ต้องปล่อย มือใหญ่คลายออกอย่างอ้อยอิ่ง


พาสมองไปรอบๆ บริเวณเธอได้เห็นนายตำรวจสองนายและหมู่เจดที่ยังคงอยู่ต่างพากันหลบตา เธอจึงหันกลับมาทำตาเขียวใส่ณุ


“ดูสิฮะ.... พวกนั้นจะคิดยังไง ทีหน้าทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะฮะ”


“ครับ.... คราวหน้าพี่จะระวัง” ณุพูดตาเป็นประกายวาว


“ยังหวังจะมีคราวหน้าอีกเหรอฮะ.......... ไม่มีทาง” พาสเน้นคำว่าไม่มีทางใส่หน้าชายหนุ่ม


ทั้งสองยังไม่ทันได้ต่อคารมใดๆ กันอีก เมื่อจ่าโต้งเดินเข้ามาหาพาสเขากระซิบอะไรบางอย่างกับเธอ โดยมีณุนั่งมองอยู่ข้างๆ พาสพยักหน้าหงึกหงัก


เธอได้รับรู้ว่านายหนึ่งยังไม่ยอมตอบคำถามใดๆ ทั้งสิ้น ไม่ว่าจะบีบจะเค้นยังไงก็ไม่สามารถทำให้ปริปากบอกอะไรทั้งสิ้น เกี่ยวกับต้นตอที่เขาไปรับของมา


“อืม.... จ่าช่วยดูแลต่ออีกพักนะ ลองวิธีอื่นดูบ้าง นายหนึ่งอาจจะกลัวว่าจะถูกเก็บก็เป็นได้”


“ครับหมวด” จ่าโต้งทำความเคารพแล้วหันไปพยักหน้ากับคนอื่นให้ตามกันไป


พาสมองหน้าคนที่ยังคงนิ่งไม่ขยับไปไหนแล้วก็ต้องถอนในยาว “พี่ณุ......... ไปกันได้แล้วฮะ”


“ครับ” ณุลุกขึ้นเดินตาม


ทั้งสองเดินมาที่รถตำรวจซึ่งตอนนี้เหลือเพียงคันเดียว หญิงสาวเปิดประตูด้านคนขับแต่ณุที่เดินตามหลังมาติดๆ ทำท่าจะเสนอตัวเป็นสารถึพลขับให้


“พี่ขับให้เองนะครับ”


“ไม่ฮะ......... ตาปิดไปข้างอย่างนี้ใครจะไปยอมนั่ง” พาสโวยใส่


“พาสไงครับ” ณุย้อนทันควัน


“ไม่มีทางฮะ ไปเลยโน่นที่ของพี่ณุ” มือน้อยๆ ชี้ไปทางฝั่งตรงข้าม


ณุจำต้องทำตามอย่างว่าง่าย เขาเดินอ้อมรถเข้าไปนั่งอย่างสงบเสงี่ยม หญิงสาวมองตามพร้อมกับส่ายหัว พอเห็นว่าณุนั่งเรียบร้อยพาสจำเข้าประจำที่แล้วขับรถออกจากที่เกิดเหตุไป รถตำรวจแล่นมาโดยไม่ได้เปิดไซเรน ด้วยพาสคิดว่าไม่จำเป็นเพราะเธอไม่ได้ใช้ในการปฏิบัติงาน เธอนำรถมาจอดหน้าประตูทางเข้าโรงพยาบาล


“ไหนครับคนเจ็บ” บุรุษพยาบาลรีบตรงเข้ามาทางด้านคนขับ


“คงไม่ต้องหรอกฮะ... คงเดินไปได้มั้งไม่ได้เจ็บมากมายนัก” พาสชำเลืองมองคนที่นั่งข้างๆ


“ครับ... ผมเดินไปเองดีกว่าไม่ชอบนั่งรถเข็น” ณุว่าตามนั้น


“พี่ณุเข้าไปก่อนนะฮะ.... พาสไปจอดรถก่อน เดี๋ยวจะตามไปทีหลัง”


“จ้ะ” ณุยิ้มให้ เขาลงจากรถมายืนรอจนรถของพาสแล่นผ่านไปแล้วจึงเดินตามบุรุษพยาบาลเข้าไปด้านใน


ชายหนุ่มหายเข้าห้องพยาบาลนานพอดู จนทำให้คนที่นั่งรออยู่ถึงกับหาวไปหลายตลบ จนเมื่อณุเดินออกจากห้องมา พาสจึงรีบลุกเดินเข้าไปหา


“เรียบร้อยแล้วใช่ไหมฮะ”


“ครับ.... เหลือรอรับยาเท่านั้น” ณุที่มีผ้าก๊อตปิดแผลที่หางคิ้วตอบเสียงนุ่ม


“อืม.... งั้นไปกัน” พาสพยักหน้าให้


“..........” ณุเดินตามไปเงียบๆ


หลังจากจัดการเรื่องณุเสร็จแล้วพาสก็ขับรถพาชายหนุ่มกลับมาส่งให้ที่บ้านพักนายตำรวจ เธอตรงไปจอดตรงที่จอดรถของสถานี ทั้งสองก้าวลงจากรถณุมองไปทางฝั่งตรงข้ามเหมือนรออะไรสักอย่าง


“มีไรอีกเหรอฮะ พาสมาส่งให้แล้วไงกลับไปพักได้แล้วฮะ” พาสพูดเสียงเรียบ


“ไม่ไปส่งพี่ที่ห้องเหรอครับ” ณุถามอ้อนๆ


“ไม่ได้เจ็บขาจนเดินไม่ได้สักหน่อยถึงต้องไปส่งเนี่ย ไปเองเถอะฮะ พาสจะกลับไปทำงานต่อ”


“โห ใจร้ายจังไปส่งแค่นี้ก็ไม่ได้ พี่เดินตาปิดไปข้างเลยนะ” ณุต่อว่า


“ไปพักได้แล้วฮะ พาสต้องไปทำงาน” พาสโบกมือไล่ส่ง
----------------------------------------------------------1


“ไปส่งพี่หน่อยสินะครับ เดี๋ยวพี่สะดุดของแข็งเข้าไม่ได้ไปทำงานพอดี” ณุทำเสียงออดอ้อน


“แถวนี้คงไม่มีใครเอาไม้มาขวางทางไว้หรอกฮะ” พาสยืนกอดอกนิ่ง


“ใจร้าย ใจดำ” ณุทำหน้าง้ำ


“อืม......... ใช่ พาสใจร้าย ใจดำ รู้แล้วก็ไปได้แล้วฮะ” หญิงสาวพูดยิ้มๆ แล้วตาเหลือบมองที่นาฬิกา “พาสต้องไปแล้วนี่เลยเวลามามากแล้ว”


“เดี๋ยวสิครับ พี่....” ณุกำลังจะพูดต่อแต่กลับถูกมือของใครบางคนมาสวมกอดจากทางด้านหลัง


ปวรวรรณมาจากทางไหนไม่รู้ได้ สาวเปรี้ยววิ่งเข้ามาสวมกอดณุไว้แน่น “พี่ณุ คิดถึงจังเลยค่ะ”


ณุมีอาการตกใจที่ถูกปวรวรรณเข้ามาประชิดติดตัว เขายังตกตะลึงไม่ทันได้แกะมือสาวที่อยู่ด้านหลังออก ชายหนุ่มจ้องมองไปที่หน้าของสาวเท่ห์ด้วยความวิตกกังวล


สายตาคมปลาบมองแขนเรียวที่กอดรัดเอวณุไว้ไม่ปล่อยด้วยความรู้สึกแปลกๆ แต่ใบหน้านวลนั้นนิ่งสนิท


“พาสขอตัวไปทำงานละฮะ สวัสดีฮะ” พาสทำความเคารพณุ แล้วมองเลยไปทางคนข้างหลังเธอยิ้มน้อยๆ ให้กับสาวเปรี้ยว


“..........” สาวที่อยู่ด้านหลังกลับทำเป็นไม่สนใจจะมองหน้าคนที่ส่งยิ้มมาให้ เธอสะบัดหน้ามองไปทางอื่น


สาวมาดเท่ห์ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เธอถอยมาที่รถแล้วจึงมุดตัวกลับเข้าไปในรถพร้อมกับสตาร์ทเครื่อง


“พาส....” ชายหนุ่มพยายามจะเอื้อมมือไปจับประตูรถแต่พาสก็ปิดไปก่อนเสียแล้ว


หนุ่มรูปงามได้แต่มองตามรถที่เคลื่อนตัวออกไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย เขาไม่รู้จะจัดการกับปวรวรรณอย่างไรได้ เขาไม่อยากทำร้ายน้ำใจที่หญิงสาวมีให้


สาวเปรี้ยวเอาแก้มแนบแผ่นหลังของชายหนุ่ม “พี่ณุไปไหนมาเหรอคะ วรรณไปที่โรงพักไม่มีใครบอกวรรณได้สักคนว่าพี่ณุไปไหน”


“วรรณครับ.......... ปล่อย เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะเข้าใจผิด” ณุพลิกตัวเพื่อให้หลุดจากการกอดของหญิงสาว
“ช่างเค้าประไรคะ วรรณไม่เห็นสนใจ” ไม่พูดเปล่าหญิงสาวทำท่าจะเข้ามาเกาะแขนเขา


ณุรีบหลบฉากไม่ให้สาวเปรี้ยวได้ทำตามต้องการ “วรรณเป็นผู้หญิงทำอย่างนี้ไม่เหมาะ คนอื่นจะว่าเอาได้ พี่ไม่อยากให้วรรณถูกใครเอาไปว่าเสียๆ หายๆ นะครับ”


“แหม พี่ณุเนี่ยดีกับวรรณจริงๆ เลยนะคะ” สาวเจ้ายิ้มตาหวานให้


เธอได้เห็นหน้าชายหนุ่มชัดๆ ก็พบว่าชายหนุ่มนั้นมีบาดแผลที่หางคิ้วและตามเนื้อตัวก็มอมแมมไปหมด


“พี่ณุบาดเจ็บหรือคะเนี่ย เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ” สาวเจ้าทำวีดว้ายเสียงดัง พร้อมกับตั้งท่าเอื้อมมือมาจะจับที่แผล


“ไม่เท่าไหร่หรอกครับ นิดหน่อยเท่านั้นทำแผลเรียบร้อยแล้ว” ณุขยับตัวออกเล็กน้อยให้มีระยะห่างระหว่างเขากับหญิงสาว


“พี่ว่าเราไปที่เรือนพักกันดีกว่า วรรณจะได้นั่งพักด้วย” ณุเดินนำหน้าหญิงสาวไปตรงที่สว่างๆ บริเวณเรือนพักที่มีนายตำรวจอื่นนั่งคุยกันอยู่


“.............” หญิงสาวเดินตามหลังมาทำหน้างอแต่ก็รีบปรับเมื่อชายหนุ่มหันกลับมามอง


“วรรณนั่งตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปหาน้ำมาให้ดื่ม” ณุผละไปบนเรือนปล่อยให้ปวรวรรณนั่งอยู่ตรงม้าหิน โดยมีสายตาของหนุ่มๆ จับจ้องอยู่


สาวเจ้ายิ้มกับตัวเองอย่างมั่นใจในความสวย เธอนั่งเท้าคางส่งสายตาหวานให้กับพวกที่มองอยู่ไม่มีสะทกสะท้านใดๆ สักพักขวดน้ำเปล่ากับแก้วก็ถูกนำมาวางลงตรงหน้าหญิงสาว เธอยิ้มให้กับคนที่มาลงนั่งอีกฟากของโต๊ะหิน เขาได้เช็ดเนื้อตัวและเปลี่ยนเอาเสื้อตัวใหม่ใส่เรียบร้อย


“ขอบคุณค่ะ” เธอรับแก้วน้ำมามือของชายหนุ่ม นิ้วน้อยๆ แตะไล่ที่มือของเขาเบาๆ ตอนที่รับแก้วน้ำ


ความเป็นสุภาพบุรุษทำให้เขาได้แต่ทำเฉยไม่สนใจกับการกระทำของสาวเปรี้ยว ชายหนุ่มค่อยๆ ชักมือออกอย่างนุ่มนวล


“วันนี้มาหาพี่มีอะไรหรือครับ”


“คิดถึงเลยมาหาไม่ได้หรือคะ” ปวรวรรณที่กำลังจิบน้ำชะม้ายตามองเขา


“พี่เป็นห่วงเดินทางคนเดียวอันตราย อีกอย่างช่วงนี้งานพี่เยอะอาจจะไม่มีเวลาได้เจอ เดี๋ยวจะมาเก้อซะปล่าวๆ”


“สบายมากค่ะแค่นี้ใกล้ๆ ไกลกว่านี้วรรณก็ไปมาแล้วนี่คะ”


“แต่ตอนนี้งานพี่หนักมากนะครับ คงไม่ว่างพบกับวรรณได้บ่อย” ณุหาทางเลี่ยง


“ทำไมพี่ณุไม่ลาออกล่ะคะ งานที่บริษัทของทางบ้านก็รอให้พี่ณุกลับไปดูแล ไม่เห็นต้องมาทำงานหนักเงินเดือนน้อย แถมต้องเจ็บตัวบ่อยๆ อย่างนี้เลย”


“พี่เคยบอกแล้วไงครับน้องวรรณ ว่าพี่รักงานนี้คงอีกนานที่พี่จะกลับไปทำงานของทางบ้าน” แววตาของชายหนุ่มช่างมุ่งมั่นเมื่อเอ่ยถึงอาชีพของตน


“วรรณเป็นห่วงพี่ณุนี่คะ พี่ณุน่าจะเข้าใจถึงจิตใจของวรรณนะคะ” สาวเจ้าเอื้อมมือไปใกล้แขนของเขา


“เอ่อ น้องวรรณครับ พี่ว่าวันนี้น้องวรรณกลับก่อนดีกว่านะ นี่ก็ค่ำมากแล้ว อีกอย่างพี่รู้สึกปวดแผลอยากจะพักสักหน่อยน่ะครับ” ณุลุกจากม้าหินเสียดื้อๆ


“แต่....วรรณ” ปวรวรรณเก้อนิดหน่อย เธอถอยมือกลับแต่ก็ยังคงพยายามยิ้มให้ณุ


“กลับเถอะครับ อยู่ดึกกว่านี้คงไม่เหมาะหรอกครับ” ณุพยายามชี้เหตุผล


“.........ก็ได้ค่ะ” สาวเปรี้ยวจำใจต้องลุกขึ้น เธอหน้าง้ำมองค้อนเขาด้วยความขัดใจ


.
ณุทำหน้าที่เปิดประตูรถให้ปวรวรรณ และเมื่อหญิงสาวเข้าประจำที่เขาก็ปิดประตูให้ ชายหนุ่มถอยหลังห่างจากรถมานิดหน่อย


“เดินทางดีๆ นะครับ......... ฝากความคิดถึงให้คุณน้าด้วย” ณุยิ้มบางๆ ให้คนตรงหน้า


“ค่ะ... แล้ววรรณจะมหาใหม่นะคะ” สาวเปรี้ยวโบกมือลา


“ครับ...” ณุตอบรับไปตามมารยาทที่ควรพึงกระทำ


เขารอจนปวรวรรณขับรถพ้นจากที่พักไปแล้ว เขาถอนใจยาวแล้วจึงกลับเข้าเรือนพัก ณุแตะนิ้วลงบนผ้าก๊อตที่ปิดแผลไว้ ใบหน้านวลละออลอยเข้ามาในห้วงความคิด ภาพที่เธอทำแผลให้อย่างนุ่มนวล ใบหน้าที่ห่างเพียงนิดกลิ่มหอมอ่อนๆ จากกายสาวยังฝังแน่นในจิตใจ


“พาส....” รอยยิ้มผลุดขึ้นบนใบหน้าคม


.
ด้านพาสที่กำลังตะล่อมนายหนึ่งอยู่ในห้องสอบสวนพิเศษโดยมีจ่าโต้งและหมู่กำธรเป็นผู้ช่วย พวกที่เหลืออยู่เฝ้าด้านนอกเพื่อกันไม่ให้คนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาใกล้ พาสนั่งนิ่งจ้องหน้านายหนึ่ง เธอฟังชายร่างเล็กเล่าถึงการรับส่งของระหว่างเขากับพ่อค้ารายใหญ่ หญิงสาวพยักหน้ารับเป็นพักๆ ดวงตาคมของเธอมองหน้านายหนึ่งตลอดเวลา


“เค้าไม่เคยเปิดเผยตัวสักครั้งนะครับ ผมเข้าไปรับของก็จากลูกน้องเค้าทุกครั้ง”


“อืม......... อย่างน้อยถ้าเราจับตัวลูกน้องมันได้ ก็คงสาวเข้าไปได้ไม่ยาก” พาสพยักหน้า


“เอาล่ะ เราเชื่อว่านายพูดความจริง ทีนี้ถ้าจะให้นายทำงานให้ เพื่อลดโทษที่นายจะได้รับนายจะตกลงไหม” พาสถามเสียงเรียบ


“ผมก็ตายน่ะสิครับ ถ้าถูกจับได้” นายหนึ่งมีสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมาทันที


“นายก็แค่ทำตัวเหมือนปกติ เพียงแต่สั่งซื้อของ แล้วแจ้งวันและเวลาในการรับของให้กับทางเราเท่านั้น ฉันรู้ว่านายฉลาดคงไม่ยากหรอกที่จะทำ” พาสยิ้มที่มุมปาก


“เส้นสายพ่อค้าใหญ่รายนี้เยอะกว่าผมอีกนะครับ ผมกลัว”


“อย่ากลัวไปเลยฉันก็รู้บ้างว่าในนี้คงมีสายของนายและสายของเจ้าพ่อค้ารายนี้ ฉันคอยระวังอยู่แล้วไม่ต้องห่วง” พาสพยายามตะล่อม


“แต่.........”


“ถ้านายไม่ทำนายก็อาจต้องตายในคุกก็ได้ นายคิดหรือว่ามันจะปล่อยให้นายนอนในคุกสบายๆ น่ะ” พาสขู่


“............” นายหนึ่งนิ่งงันไป


พาสปล่อยให้นายหนึ่งคิดเธอนั่งรอคำตอบ แต่ในสมองของเธอนั้นคิดถึงพวกตำรวจที่ยอมเป็นสายให้กับพวกนักค้ายา ตำรวจเลวๆ ไม่กี่คนที่ทำให้ตำรวจดีๆ อีกมากต้องมีรอยด่าง เธอต้องจัดการกับพวกนี้ให้ได้
---------------------------------------------------------2


เธอหันกลับมาสนใจที่นายหนึ่งอีกครั้ง หญิงสาวมองใบหน้าซีดเผือด มือที่ถูกันบิดจนเป็นเกลียวด้วยความเครียด นายหนึ่งมองคนนั้นคนนี้ทีทุกคนทำหน้าทะมึนใส่


“ว่าไง.... ถ้านายตกลงทางเราก็พร้อมจะให้ความคุ้มครอง แต่ถ้าไม่คงต้องเข้าไปเสี่ยงเอาในคุกละนะ ในเมื่อเรายังจับตัวการสำคัญไม่ได้” พาสถาม


“ตะ... ตกลงครับ แต่หมวดต้องรับรองความปลอดภัยของผมนะครับ” นายหนึ่งดูลนลาน


“ฉันรับปากนาย ขอให้นายทำตัวตามปกติอย่าทำพิรุธอะไรเป็นอันขาด”


“คะ.. ครับ” นายหนึ่งพยักหน้าหงึกหงัก


“ดี...” พาสยิ้ม หญิงสาวหันไปพยักหน้ากับจ่าโต้ง “จ่าฮะ พาสฝากพานายหนึ่งไปส่งด้วยนะฮะ หาจุดปลอดภัยด้วย.... ตอนออกไปปิดรูปพรรณของเค้าด้วยนะฮะ” พาสกำชับเพื่อป้องกันอันตรายที่อาจเกิดขึ้นกับนายหนึ่ง


“ครับ...หมวด” จ่าโต้งรับคำ เขาทำความเคารพก่อนที่จะเข้ามาคล้องแขนพานายหนึ่งออกไป


พาสนั่งอยู่อีกครู่หนึ่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเปิดเครื่อง เธอเห็นเบอร์ที่ไม่ได้รับสายเข้าก็ต้องรีบกดโทรออกทันที


“สวัสดีจ้าคุณสาคนสวย” พาสทำเสียงหวานใส่โทรศัพท์


“ไม่ต้องเลย.... สาโทรหาพาสตั้งแต่หัวค่ำ นี่ปาเข้าไปกี่ทุ่มแล้วหา” สาโวยมาตามสาย


“โธ่ สาจ๋า พาสทำงานอยู่นะไม่ได้ไปไหนสักหน่อย”


“ไม่รู้หล่ะ ดูสิสาทำของโปรดไว้ตั้งเยอะ รีบมาเลยนะสารออยู่ที่บ้าน พี่กรก็รอทานข้าวด้วย”


“อ้าว ทำไมไม่โทรนัดก่อนพาสจะได้จัดการงานให้เสร็จ ไม่ต้องรอทานไปก่อนเลย นี่เลยเวลามานานแล้วนะ” พาสหน้าเสียที่รู้ว่ากรต้องรอทานอาหาร


“สาอยากเซอร์ไพรส์นี่ถึงไม่โทรบอกก่อน เราไม่ได้กินข้าวพร้อมหน้ามาเป็นอาทิตย์แล้วด้วย”


“อืม งั้นรอเดี๋ยว ไปแล้ว” พาสจัดการวางสายแล้วรีบจ้ำออกจากห้องไป


บ้านสองชั้นหลังใหญ่ของผู้กำกับกรนั้นสว่างไสวรอแขกคนสำคัญของบ้าน พาสขับรถมาจอดตรงหน้าบ้านยังไม่ทันได้บีบแตร ชายวัยกลางคนก็รีบมาเปิดประตูใหญ่ให้พาสแล่นเข้าด้านใน พาสยิ้มให้กับลุงสนคนดูแลสวนเก่าแก่ของบ้าน


“สวัสดีค่ะลุงสน สบายดีนะคะ” พาสไหว้ลุงสน


“ครับ ขอบคุณครับคุณพาส” ลุงแกค้อมหัวให้เล็กน้อย


“เฮ้อ ลุงเนี่ยพาสบอกทุกทีว่าไม่ต้องเรียกพาสว่าคุณ ไม่เคยยอมเรียกสักที” พาสต่อว่าเสียงนุ่ม


“ไม่ได้หรอกครับ” แกยิ้มบางๆ ให้พาส


“เป็นซะแบบนี้ ไม่เถียงกับลุงหล่ะ ไปหาสาก่อนดีกว่า” พาสยิ้มให้ลุงสนอีกครั้งก่อนจะแล่นรถต่อเข้าไป


เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาในบ้านทำให้สารีบลุกขึ้นไปยืนแอบตรงข้างทางเข้า เธอหันมาจุ๊ปากเป็นการห้ามพี่ชายไม่ให้ส่งเสียง จนร่างของพาสผ่านเข้ามาเธอก็โถมตัวใส่ แต่เหมือนพาสจะรู้แกวเพื่อนเป็นอย่างดีเธอจึงตั้งรับไว้เรียบร้อยแล้ว พาสถอยกลับแต่มือทั้งสองข้างก็รับตัวเพื่อนเอาไว้ไม่ให้เซถลาไปชนของ


“นี่เปลี่ยนไปเล่นอย่างอื่นบ้างเถอะ” พาสพูดยิ้มๆ


“แหม ก็อยากเล่นนี่เผื่อพาสจะเผลอ” สาที่เพิ่งตั้งหลักได้พูดตอบ


พาสจูงมือเพื่อนมาลงนั่งที่เก้าอี้ หญิงสาวไหว้สวัสดีผู้ที่นั่งยิ้มน้อยๆ มองพวกเธอทั้งสองที่หยอกล้อกัน


“ว่าไงพาสงานติดพันเหรอ” กรถาม


“ฮะ... พอดีต้องทำอะไรหลายอย่าง เลยไม่ได้เปิดมือถือ” พาสเหลือบตามองเพื่อนยิ้มๆ


“ชริ.........” พาสะบัดหน้าแสร้งทำเป็นงอน


“หึหึ” พาสหัวเราะในลำคอ เธอชินกับอาการของเพื่อนเป็นอย่างดี


“พี่กรฮะ วันนี้พาสก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้วนะฮะ เราคงใกล้ทำงานนี้สำเร็จได้ในอีกไม่ช้า” พาสพูดกับกร


“ดีมาก อย่างน้อยก็กำจัดรายใหญ่ได้สักราย” กรยิ้มยินดี


“ฮะ.........” พาสยิ้มรับ


“ไหนว่าอยู่บ้านจะไม่พูดเรื่องงานไงคะ นี่สาหิวแล้วนะ” สาทำหน้าง้ำ


“จ้า...จ้ะ น้องรัก ไปกันพาสยายสาเค้าทำของชอบไว้ให้แน่ะ” กรขานรับน้องสาว แล้วหันไปบอกกับพาส


“ฮะ....” พาสพยักหน้ารับ


สาจัดการให้พาสได้นั่งคู่กับพี่ชายส่วนตัวเองนั่งอีกฝั่งหนึ่ง พาสไม่ใช่ไม่รู้ถึงเจตนาของเพื่อน แต่เธอไม่คิดอะไรกับกรเกินกว่าคำว่าพี่ เธอยอมทำตามความต้องการของเพื่อนเพียงแค่นี้เท่านั้น


“พาสลองทานน้ำพริกมะขามฝืมือยายสาดู เห็นว่าทำสุดฝืมือเชียว” กรตักน้ำพริกให้พาสพร้อมกับผักสดเครื่องเคียง


“ขอบคุณฮะ พี่กรตามสบายดีกว่าฮะ พาสตักเองได้” พาสบอกกับกรสีหน้ายิ้มๆ


“ไม่เป็นไร พี่เต็มใจทำให้” กรยิ้ม เค้าสามารถยิ้มอย่างนี้กับพาสได้ก็ต่อเมื่ออยู่ที่บ้าน เค้าไม่กล้าแสดงออกเมื่ออยู่ที่ทำงาน


“เอ่อ......... ขอบคุณฮะ” พาสต้องยอมจำนน เธอเสตักอาหารทาน


“เอ้า......... นี่ยายสาของชอบเรา” กรตักอาหารให้น้องสาวเช่นกัน


“ค่า... นึกว่าจะลืมน้อง” สาแซวพี่ชาย ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์


“พูดมาก กินไป” กรแก้เก้อด้วยการดุน้องสาวเสียงเข้ม


“ฮิฮิ..” สาก้มหน้าหัวเราะขันอาการหน้าแดงของพี่ชาย


กรทำตาขวางใส่น้องสาวก่อนจะเริ่มตักอาหารทานเช่นกัน เขายังคงคอยดูแลเทคแคร์ทั้งพาสและสา


แล้วจู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของพาสก็ดังขึ้น หญิงสาววางช้อนรีบกดรับโทรศัพท์ เมื่อได้ยินเสียงพูดจากทางปลายสาย พาสปิดเอามือปิดกระบอกเสียงพูดแล้วหันมาขอตัวกับพี่น้องทั้งสอง เธอเดินออกจากห้องอาหารมาอีกด้านที่ห่างออกไป


“พี่ณุไปได้เบอร์พาสมาจากไหนเนี่ยฮะ” พาสถามด้วยอาการคิดไม่ถึง


“พี่รู้แล้วกันล่ะครับ พาสทำไรอยู่ นอนหรือยังครับ” ณุถามเสียงหวาน


“ยังฮะ กำลังทานอาหารอยู่ แล้วนี่พี่ณุโทรมามีธุระอะไรหรือฮะ”


“พี่ปวดแผล แต่ไม่มียาทานไม่รู้ว่ายาอยู่กับพาสหรือเปล่า”


“อ้าว ลืมไว้ในรถหรือฮะ ถ้างั้นคงต้องพรุ่งนี้แล้วละฮะ พาสไม่ได้ขับรถคันนั้นมา” พาสมีสีหน้าเป็นห่วงชายหนุ่มขึ้นมา


“เหรอ ไม่เป็นไรงั้นพี่ทานยาแก้ปวดไปก่อนละกัน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่” ณุพูดแบบตัดปัญหาไปก่อน


“ฮะ แล้วไงพรุ่งนี้ตอนพี่ณุมาทำงาน ค่อยมาเอายาละกันนะฮะ”


“จ้ะ พาสทานอาหารต่อเถอะ ทานคนเดียวหรือ”


“เปล่าฮะ มาทานข้าวที่บ้านสา พอดีสาเค้าทำไว้ให้” พาสตอบไปตามจริง


“อ้อ งั้นไปทานต่อเถอะครับ แค่นี้นะ” ณุวางหูลง


พอรู้ว่าพาสไปทานที่บ้านสาก็เท่ากับไปทานกับผู้กำกับกร เขาถึงกับเกิดอาการหงุดหงิดขึ้นกระทันหัน เขาไม่รู้ว่าพาสคิดอย่างไรกับกรบ้าง เค้าลงนอนด้วยความนึกคิดนี้จนลืมทานยาแก้ปวดตลอดค่ำคืนนี้ณุที่หลับมีอาการเพ้อของคนที่จับไข้ มือของชายหนุ่มเผลอกดไปโดนปุ่มโทรออกเข้า
เสียงโทรศัพท์ที่ดังรบกวนเวลานอนของพาสนั้นดังอยู่สักพัก จนหญิงสาวต้องตื่นขึ้นมารับสาย เธอกรอกเสียงพูดด้วยอารมณ์ขุ่นมัวโดยไม่ได้ดูเบอร์ที่โทรมา


“นี่ ใครเนี่ยมันดึกมากแล้วนะ โทรมารบกวนคนอื่นเค้ารู้ไหม”


“......... อือ.........โอย” เสียงครางดังมาตามสาย ทำเอาพาสถึงกับเงียบพยายามตั้งใจฟัง


“พี่ณุ.... พี่ณุ เป็นไรน่ะ” พาสเรียกคนทางปลายสาย


“...........โอย....” ไม่มีเสียงตอบมีแต่เสียงครางเบาๆ


“สงสัยไข้จับซะละมั้ง..........เฮ้ย.” พาสรีบลุกจากที่นอนเธอไปที่ตู้ยาจัดหายาแก้อักเสบกับยาแก้ปวดเอามาวางไว้ ก่อนจะรีบไปจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความว่องไว


“ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูห้องที่เรือนพักของนายตำรวจดังขึ้นพร้อมกับเสียงตะโกนเรียกของพาส


“พี่ณุ พี่ณุ เปิดประตูหน่อย”


ทุกอย่างภายในดูเงียบสงัดไม่มีเสียงใดๆ ทั้งสิ้น พาสทั้งเคาะประตูและส่งเสียงเรียกอยู่ด้านนอกด้วยความเป็นห่วง


หญิงสาวเหลียวซ้ายแลขวาอยู่สักครู่ก็หยิบเอาไม้แผ่นยาวพอดีมือขึ้นมา งัดห้องของณุกระแทกสองสามครั้งจนกลอนประตูเคลื่อนหลุดจากสลัก พาสรีบเปิดประตูเข้าไปภายในห้องเธอเปิดไฟที่ข้างฝาห้อง ห้องที่มืดอยู่เมื่อครู่สว่างวาบขึ้นทำให้สามารถเห็นรอบๆ ห้องพักของชายหนุ่ม เรือนพักนั้นเป็นเรือนที่ปลูกสร้างจากไม้ธรรมชาติ ดังนั้นห้องพักของเขาจึงเป็นฝาไม้สีธรรมชาติ ในห้องของชายหนุ่มดูรกนิดหน่อยตามประสาผู้ชาย เสื้อถูกวางพาดไว้กับราวไม้ ตู้เสื้อผ้าไม้อัดตั้งชิดกำแพงด้านหนึ่ง โต๊ะทำงานตั้งอยู่ข้างๆ หน้าต่างบานคู่ มีหนังสือสองสามเล่มวางกองอยู่บนพื้นข้างเตียงนอน


บนเตียงตอนนี้ชายหนุ่มกำลังนอนหงายผ้าห่มหลุดลุ่ย ดูเขากระสับกระส่ายเสียงร้องครางแผ่วๆ ทำเอาพาสต้องรีบเข้าไปดูใกล้ๆ


“พี่ณุ.... พี่ณุ....” พาสเอามืออังที่หน้าผากของชายหนุ่ม


“ตัวร้อนเชียว” พาสอุทานเมื่อได้สัมผัสถูกใบหน้าของเขา


เธอลงมาที่ห้องน้ำชั้นล่าง หากะละมังสแตนเลสใบย่อมเอามาใส่น้ำ เดินกลับเข้ามาในห้องจัดการหาผ้าขนหนูมาชุบน้ำเช็ดไปตามใบหน้าคมคายของชายหนุ่ม เธอลูบตามเนื้อตัวที่ไม่ได้สวมเสื้อด้วยใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความอาย เธอไม่เคยต้องมาเช็ดเนื้อตัวให้กับผู้ชายคนไหนสักที เมื่อเช็ดตัวเรียบร้อยพาสก็ดึงผ้าห่มมาคลุมให้


พาสจัดการเอาน้ำไปเททิ้งพร้อมกับเข้าครัวรินน้ำใส่แก้วถือกลับขึ้นมาบนห้อง เธอวางแก้วน้ำหยิบยาออกจากกระเป๋าเสื้อนอก


“พี่ณุ.... พี่ณุ....” พาสพยายามปลุกคนป่วยให้ตื่นเพื่อให้กินยา


“อืม......... พาส...” ณุพูดเหมือนละเมอ


“ฮะ พาสเอง พี่ณุกินยานะ” พาสพยุงชายหนุ่มให้ขยับขึ้นทานยา


“พาส.........” ณุปือตาขึ้นมองหน้าคนที่พยุงเขาอยู่


“กินยาฮะ” พาสเอายาใส่ปากชายหนุ่ม พร้อมกับป้อนน้ำ
เมื่อชายหนุ่มทานยาเสร็จพาสก็วางศรีษะของเค้าลงกับหมอน เธอเอาผ้าเช็ดหน้าณุอีกครั้งเพื่อช่วยปรับอุณหภูมิที่ยังคงร้อนอยู่


“พาส.........” ณุเรียกเสียงนุ่ม


“ฮะ เรียกทำไมพาสก็อยู่นี่ไง” พาสหันกลับมามองหน้าชายหนุ่มหลังจากวางแก้วลงที่โต๊ะหัวเตียงแล้ว


“พี่นึกว่าฝันไป” ณุยิ้มทั้งที่ยังไม่ค่อยมีแรง


“อ้อ ว่าแต่พี่ณุเหอะทำไมอ่อนแอจัง กินยาแก้ปวดหรือเปล่าเมื่อเย็นน่ะ” พาสซัก


“เปล่าจ้ะ พี่ลืม”


“อืม ดีนะ คุณปวรวรรณไม่ได้ดูแลหรือไงฮะ” พาสแซว


“พี่ให้เค้ากลับไปตั้งแต่หัวค่ำแล้ว”


“อ้าว แทนจะให้เธออยู่ดูแล”


“ไม่เอา พี่กลัวพาสเข้าใจผิด” ณุยังมีแรงอ้อน


“พาสไม่เข้าใจผิดอยู่แล้ว คนคบกันก็ต้องอยู่ดูแลกัน พาสจะเข้าใจผิดทำไม” พาสทำท่าจะลุกขึ้นจากที่นั่งอยู่ข้างเตียง


“พี่ไม่ได้คบกับเขานะ พี่บอกพาสแล้วนี่ว่าพี่กับน้องวรรณเป็นเพียงพี่น้องกัน...โอ๊ะ” ณุพยายามจะคว้าพาสที่ลุกหนีเขาแต่ก็ไม่สามารถทำได้ พอขยับเขาถึงกับมึนหัวตึบ


“พี่ณุ” พาสก็ตกใจไม่น้อยเธอรีบกลับลงไปนั่งข้างๆ พยุงเขาลงนอนตามเดิม


“ลุกทำไม ตัวเองยังป่วยอยู่” พาสบ่น


“ก็พาสหนีพี่” ณุเง้างอน


“ไม่ได้หนีไปไหนนี่ พาสจะเอาผ้าไปตาก” พาสแก้ความเข้าใจผิดของณุ


“ไม่รู้หล่ะ ก็พี่เห็นพาสทำเหมือนจะหนีพี่นี่ครับ”


“เฮ้อ..........” พาสถอนใจยาว


“พาสจ๋า” ณุเหลือบมองหน้างามที่อยู่ตรงหน้า เขาเอื้อมมืออุ่นมาจับมือของพาสเอาไว้


“เรียกทำไมอีกฮะ แล้วจะมาจับมือไว้ทำไม” พาสยื้อยุดมือตัวเอง


“ขอจับไว้หน่อยไม่ได้หรือครับ จะได้หายเร็วๆ ไง” ณุขยับตัวเข้ามาใกล้


“เสี่ยวมาก พี่ณุ” พาสว่า แต่ใบหน้างามนั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ


“นะครับ พี่ขออยู่อย่างนี้สักพัก”


“เอ่อ.......... เฮ้อ..........” พาสถอนใจอีกระรอก


“เอ้านอนเถอะฮะ พาสจะอยู่นี่จนกว่าพี่ณุจะหลับ” หญิงสาวจำต้องปลงไปกับชายหนุ่มตรงหน้า


“ขอบคุณจ้ะ” ณุยิ้มก่อนที่จะหลับตาลง


หญิงสาวมองหน้าคมที่ใบหน้านั้นแดงเพราะพิษไข้ยิ้มๆ เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องมายอมเป็นยาแก้ไข้ของผู้ชายคนนี้ทำไม

จบบทที่ 9 ซะทีค่ะ

Create Date : 08 ตุลาคม 2549
Last Update : 14 ตุลาคม 2549 20:06:02 น.		12 comments
Counter : 264 Pageviews.
Share Tweet