เริ่มจากศูนย์---ชีวิตหลังจบมหาลัย หลังจากจบจากรั้วมหาลัยมีหลายสิ่งเปลี่ยนไป---ที่อยู่ ที่กิน ร้านรวง ผู้คน เพื่อนพ้องน้องพี่ แม้กระทั่งสถานภาพก็เปลี่ยน กลายเป็นประชาชนเดินถนนคนหนึ่ง ผมพบว่า ณ ตอนนี้ สิ่งที่ยังไม่ยอมเปลี่ยน คือ ตัวผมเอง ความรู้สึกภายใน ยังไม่ยอมเปลี่ยน หลายคนอาจมองว่า ผมอ่อนแอ ไม่กล้าเผชิญกับชีวิตจริง ผมยอมรับว่ากลัว แต่ที่สำคัญกว่านั้น ผมรู้ว่ายังมีที่ทาง ที่ผมสามารถใช้ชีวิตแบบเดิมๆได้ เพียงแต่ทางนั้น อาจค้นหายากและแลกมาด้วยความลำบากสักหน่อย การได้มองและรับรู้ชีวิตของผู้คนมากๆทำให้ผมค่อนข้างเรื่องมากกับการทำอะไรที่กระทบต่อชีวิตตนเองมากพอสมควร เรียกว่ารู้มากก็ระวังมาก หรือจะเรียกว่า กลัวมากก็ไม่ผิด—ตามสบายครับคุณผู้อ่าน แต่ที่น่าเป็นห่วงมากกว่าตัวผมเองก็คือ ครอบครัว ผลกระทบอันดับแรกๆ คือ คำถามสารพัดสารพันที่เข้ามาประเดประดังกรอกหูบุพการีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ต้องคอยตอบคำถามว่าตอนนี้ลูกชายทำอะไร ที่ไหน อย่างไร ก็เข้าใจว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้ใหญ่ทั้งหลาย ต้องถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของลูกหลานกันและกัน ผมว่าเป็นวัฒนธรรมที่น่ารักเอามากๆเลยนะครับ ผมนึกสีหน้าแม่ออกเลยว่า ไม่รู้จะตอบอย่างไร ให้บอกเป็นฟรีแลนซ์ดีไหมครับ---เก๋ดี หุหุ แต่ทำยังไงได้ในเมื่อผมอยากเป็นนายตัวเอง อยากทำอะไรเป็นของตัวเองก็ต้องเริ่มต้นและผมจะต้องทำให้หนักกว่าชาวบ้านเขาอีกเท่าตัว ต้องบังคับตัวเองให้ได้ แต่ตอนนี้ยอมรับอย่างหมดยางอายว่ายังทำและบังคับไม่ได้ แหะๆ ข้ออ้างของผมมันช่างน่าหมั่นไส้และอดสูจริงๆ หาแรงบันดาลใจมาตั้งแต่ตุลา ตอนนี้หมดกุมภาแล้ว ยังไม่มีแรงฮึดหรือทีท่าว่าจะรุ่งเลย กลับเฉื่อยชา นี่เห็นแม่ทักแล้วว่าขนเริ่มขึ้นหลังหน่อยๆละ อีกหน่อยคงเป็นลิง ... เจี้ยก! ปล.ข้อความนี้เขียนมานานแล้ว แต่กว่าจะตัดสินใจมีบล็อก ของตัวเอง เวลาก็ล่วงเลยผ่านมาหลายเดือน   Create Date : 11 เมษายน 2549     5 comment Last Update : 11 เมษายน 2549 22:22:30 น.     Counter : 519 Pageviews.   Share Tweet