ตอนน้ำท่วมใหญ่ ตัวเราติดเกาะ นั่งมองทุกอย่างผ่านบนระเบียงบ้านนานนับเดือน

ถนนทั้งหมดเปลี่ยนเป็นคลอง ต้องใช้เรือเป็นพาหนะสัญจรแทนรถยนต์

ต้นไม้ถูกน้ำท่วม แช่อยู่ในน้ำเน่านานเกือบสามเดือน แน่นอนส่วนใหญ่ยืนต้นตาย

เมื่อน้ำลดทุกอย่างที่จมน้ำ ได้รับความเสียหาย ถูกนำมาทิ้งรวมกันกลางหมู่บ้าน 

สวนหย่อม สนามเด็กเล่น ซึ่งเป็นเพียงพื้นที่เล็กๆ กลายเป็นกองขยะ ทิ้งร้างไม่มีใครใส่ใจ

ผู้เฒ่าเฝ้าดูอยู่นาน แล้วเกิดแรงบันดาลใจ เริ่มต้นใหม่ เพื่อเป็นตัวอย่าง ให้ลูกหลานได้เรียนรู้

นัดรวมกลุ่มกัน เก็บกวาด ปรับพื้นที่ เตรียมผักสวนครัว ช่วยกันทำรั้ว ให้เป็นพื้นที่เกษตรของทุกคน

แล้วจึงชวนชาวบ้าน ออกมาปลูกต้นกล้า ทำแปลงผัก ให้เป็นสวนครัวของทุกตนในชุมชนต่อไป