BlogGang.com : : ลิงน้อยเอ็นจอยเขียน - TU-95 แบร์ " ปู่ซ่าบ้าพลัง " แห่งกองทัพแดง

โลกนี้มีมาก่อนผู้คน แต่โลกจะทนอยู่ได้นานสักเท่าใด

ถ้าเงินหมื่นแสนล้านถูกผลาญไป ใช้สร้างอาวุธมายัดใส่มือคน

TU-95 แบร์ " ปู่ซ่าบ้าพลัง " แห่งกองทัพแดง

เครื่องบินทิ้งระเบิดทางยุทธศาสตร์และน่าจะเป็นอากาศยานที่เข้าประจำการนานที่สุดเท่าที่โลกเคยมีมาในโลกนี้ เท่าที่ทราบก็คือ B-52 ของสหรัฐและTU-95 ของโซเวียต/รัสเซียนี่ล่ะ จริงอยู่ที่บางลำตั้งแต่เริ่มสร้างมามีปลดไปบางส่วน แต่ส่วนใหญ่เป็นการปลดเพื่อสำรองอะไหล่นั้นเอง แสดงให้เห็นได้ว่ามหาอำนาจทั้งสองฝ่าย" ตั้งใจ " ให้เครื่องบินทิ้งระเบิดของตัวเองมีความทนทานต่อชิ้นส่วนและโครงสร้างขั้นสูงสุด จนเวลาล่วงเลยเข้ามาถึงครึ่งศตวรรษแล้ว มีสถิตินึงที่น่าสนใจที่B-52และTu-95 ทำไว้คือ
-ปี1957 B-52เคยทำสถิติบินไกล24324ไมล์ ใช้เวลา45ช.ม. โดยไม่หยุดพัก
-ปี2010 TU-95 บินไกลโดยไม่หยุด 30000ไมล์ ใช้เวลา42ช.ม. ผ่านสามมหาสมุทรเติมน้ำมันถึง4ครั้ง

อย่าง2ลำในภาพที่เคยประกบ ตู-95 ก็ได้สิ้นชีพไปตามๆกันเรียบร้อย ส่วนใหญ่พวกที่เคยประกบปู่ ตู-95 ส่วนใหญ่เกิดก่อนและตายก่อนแกทั้งนั้น
ทำไมต้องไล่ประกบแกด้วย ทั้งๆที่น่าจะเป็นเครื่องเปล่าบินหลงไปหลงมาเท่านั้น ที่นาโต้ต้องรีบส่งเครื่องบินประกบปู่แกและจูงออกไปไกลๆเนื่องจาก ปู่แกนอกจากงานหลักคือทิ้งระเบิดแล้ว งานรองยังใช้ลาดตระเวณ/หาข่าวด้วยเรดาห์กำลังสูง ระบบดักฟังคลื่นสื่อสารต่างๆ เต็มลำ

ตอนปู่(ตู-95)เกิด
หลังสิ้นสงครามโลกครั้งที่2ลุล่วงเข้ามาช่วงสงครามเย็นกำลังค่อยๆก่อตัวและหลังสงครามเกาหลีไม่นาน รัสเซีย(ขอเรียกรวมแทนโซเวียตแล้วกัน)ศึกษายุทธศาสตร์นาโต้ประกอบกับการพัฒนาเครื่องบินทิ้งระเบิดทางยุทธศาสตร์ระยะไกลแบบต่างๆเช่น B-36 B-47 B-50 เป็นต้น รัสเซียจึงเปิดโครงการพัฒนา 4โปรเจ็คแผนแบบจาก เครื่องบินทิ้งระเบิดระยะไกลต้นแบบ ตู-4หรือบี-29 โครงการพัฒนามี 471 473 474 485 ซึ่งยังไม่เข้าตากองทัพเท่าที่ควร
จนมีแผนพัฒนาเครื่องบินทิ้งระเบิด ตู-200 ในปี1954ใช้เครื่องยนต์สูบดาวแบบAL-73TK จำนวน6เครื่อง น้ำหนักบรรทุก95ตัน

รูปทรง ตู-200 มาจากการพัฒนาโครงการ บี-36 ของสหรัฐนั้นเอง

แม้ว่าสำนักออกแบบตูโปเลฟ พยายามส่งแบบแข่งขันเพื่อไล่สหรัฐให้ทันเมื่อเครื่องบินทิ้งระเบิดระยะไกลถูกทดแทนด้วยเครื่องยนต์เจ็ทกันหมด ปี1950 สำนักออกแบบเมียชานิเชฟ ส่งเครื่องบินทิ้งระเบิดทางยุทธศาสตร์ระยะไกลแบบ เอ็ม-4 ไบซัน ออกแบบโดย อเล็กซานเดอร์ อเล็กโดรวิช มิคูลิน ภายใต้ข้อกำหนดความเร็ว900ก.ม./ช.ม. ระยะบินไกล13000ก.ม. บรรทุกระเบิดนิวเคลียร์ขนาด5ตัน

ให้กองทัพรัสเซียพิจารณาและสั่งสร้างเข้าประจำการในปี1951 แต่เอ็ม-4ไบซัน แต่ทำได้เพียง8000กว่ากิโลเมตรเท่านั้นซึ่งยังไม่เป็นที่น่าพอใจ ในขณะที่รุ่นหลังๆอย่าง 3เอ็ม/เอ็มเอส ระยะบินเพิ่มขึ้นแต่ก็ไม่มาก ในขณะที่ ตูโปเลฟ เสนอ ตู-16 แบดเจอร์ ที่ระยะบินไม่ไกลมาก เนื่องจากขณะนั้นรัสเซียยังไม่มีเครื่องบินทิ้งระเบิดไอพ่นที่คืบหน้าซักที ในขณะที่สหรัฐเริ่มขยับโครงการ บี-52แล้ว ส่วนในอังกฤษเองก็มี แอร์โรว์-วันแคน แฮน์ดลีย์เพจ-วิคเตอร์ เป็นต้น แต่โซเวียตยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย

11ก.ค.1951 คณะรัฐมนตรีแห่งรัฐสภารัสเซียลงนามคำสั่งเอกสารเลขที่2396-1137 ให้ออกแบบเครื่องบินทิ้งระเบิดทางยุทธศาสตร์ มีข้อกำหนดดังนี้
-ตอบสนองภารกิจกองทัพอากาศ
-ตอบสนองภารกิจกองทัพเรือ
-ระยะบินทำการรบ15000ก.ม. และ 18000ก.ม. สำหรับภารกิจลาดตระเวณ
-ความเร็วสูงสุด950ก.ม./ช.ม. ความเร็วเดินทาง820ก.ม./ช.ม.
-เพดานบิน14000เมตร
-ขึ้นลงบนรันเวย์ที่ความยาว1800เมตร
ทำให้สำนักออกแบบปวดหัวเป็นที่เรียบร้อย

สำนักออกแบบตูโปเลฟ มีรหัสเรียกว่า OKB-156
ปัญหาหลักคือเครื่องยนต์จะเอาจากไหนมาใส่ เพราะต้องใช้เครื่องยนต์เจ็ทเลยต้องย้อนไปถึงปี1946 สำนักออกแบบ คูบิเชฟ ที่มีผู้เชี่ยวชาญ(กวาดต้อนมาเมื่อกรุงเบอร์ลินแตกนั้นแล) พร้อมกับข้อมูลเครื่องยนต์ไอพ่นกำลังสูงอย่าง จุงเกอร์ จูโม่-004/012 บีเอ็มดับบิว-003/018
จนต้องรวมทีมออกแบบคือสำนักออกแบบคลิมอฟซึ่งสำนักออกแบบเหล่านี้ได้แบบเครื่องยนต์เจ็ทของเยอรมันไปทั้งนั้น

ที่จริงนั้นจะบอกว่า ตู-95 เป็นเครื่องบินทิ้งระเบิดระยะไกลเครื่องยนต์ใบพัดที่อายุยาวนานสุดๆนั้นคงไม่ใช่ เพราะกำลังขับเคลื่อนหลักนั้นเป็นเครื่องยนต์แก๊สเทอร์ไบน์ซะมากกว่า ไม่ใช่เครื่องยนต์ลูกสูบเหมือนในสมัยสงครามโลกครั้งที่2
จึงเรียกว่าทั้ง บี-52และตู-95 ใช้เครื่องยนต์สมัยใหม่ทั้งคู่

เครื่องยนต์แบบแรกที่ถูกพัฒนาขึ้นคือ 2ทีวี-2เอฟ ขนาดกำลัง12500แรงม้า เมื่อได้เครื่องยนต์แล้วจึงพัฒนาต่อไปโดย ตู-95 นั้นมีต้นแบบอยู่2ลำคือปี1951และปี1952

ต้นแบบปี1952เริ่มในเดือนมกราคม โดยปรับปรุงระบบอำนวยการรบ ความแข็งแรงของโครงสร้างจนถึงปี1954 จนถึงช่วงปี1955 ได้ทำการบินระยะไกล13900ก.ม. โดยบรรทุกระเบิด5ตัน ความเร็วเดินทาง820ก.ม./ช.ม. เพดานบินสูง12510เมตรและใช้เครื่องยนต์ใหม่เป็น ทีวี-12 ขนาด12000แรงม้า และเริ่มมีการสั่งสร้างจำนวน654ลำ โดยใช้ชื่อว่า ตู-95เอ
ซึ่ง ตู-95เอ นั้นเองที่แบกระเบิด ทซาร์บอม ไปทิ้ง

ปี1955-1957 มี18โรงงานที่เร่งประกอบ ตู-95 ได้31เครื่อง แล้วปรับปรุงมาใช้เครื่องยนต์ เอ็นเค-12 ขนาด12000แรงม้า ที่มีความสเถียรมากขึ้น จนปี1955 ได้ใช้เครื่องยนต์ เอ็นเค-12เอ็ม ขนาด15000แรงม้า ใช้ชื่อว่า ตู-95เอ็ม
โดยในรุ่น เอ็ม นั้นแตกแขนงเป็นหลายสาขาทั้งภารกิจลาดตระเวณ ทิ้งระเบิด สงครามอิเล็คทรอนิค โจมตีทางเรือ

ตู-95 สงครามอิเล็คทรอนิค รุ่นเอสพีเอส-55 เป็นต้น
ตู-95เอ็มอาร์ รุ่นแรกที่สามารถเติมน้ำทางอากาศได้ เปิดตัวในปี1960 แถมใส่อุปกรณ์สอดแนมทั้งเรดาห์และกล้องจับภาพกำลังสูงทั่วทั้งลำ

ภายในปี1964 คาดว่ามี ตู-95เอ็ม จำนาน410ลำที่ถูกดัดแปลงระบบอำนวยการรบต่างๆมากมาย

ตู-95 รุ่นที่ปรากฏแก่ทหารเรือทั่วโลกนั้นเป็นรุ่น อาร์ทีเอส ที่ใช้ในภารกิจของทหารเรือรัสเซียหรือภารกิจชี้เป้าทางทะเลนั้นเอง สร้างจำนวน53ลำ
ตู-95 อาร์ทีเอส แบร์-ดีติดตั้งระบบชี้เป้าและเกาะติดเป้าหมายกำลังสูงรุ่นMTsRS-1 Uspekh สำหรับนำวิถีขีปนาวุธโจมตีเรือบรรทุกเครื่องบินระยะไกลประจำเรือชั้น สลาว่า เป็นต้น

ส่วนรุ่นโจมตีด้วยขีปนาวุธนั้นคือรุ่น แบร์-ซี หรือ ตู-95เค/เคดี ทดลองช่วงปลายยุค1950สำหรับภารกิจโจมตีด้วยขีปนาวุธอากาศ-สู่-พื้น สำหรับเป้าหมายภาคพื้นบนบกและในทะเล อาวุธหลักคือขีปนาวุธโจมตีภาคพื้นทางยุทธศาสตร์เช่น AS-3 แคนการู ระยะยิงไกล600ก.ม. ความเร็ว2มัค ขนาดใหญ่พอๆกับ มิก-19 นับเป็นขีปนาวุธโจมตีทางยุทธศาสตร์แบบแรกๆของรัสเซีย หัวรบแรงสูง2.5ตันหรือหัวรบระเบิดนิวเคลียร์800กิโลตันและรุ่น3เมกกะตันในรุ่น AS-3M เรียกว่ารุ่นสลายวิญญาณเลยทีเดียว

เกือบจะเป็น ตู-96
แม้ว่า ตู-95จะออกแบบให้มีเพดานบินสูง17000เมตร แต่ในวันที่29มี.ค.1952 คณะรัฐมนตรีของรัสเซียต้องการให้ใช้รูปแบบเดิมของ ตู-95 แต่ให้เพิ่มประสิทธิภาพเข้าไปอีกเช่น ใช้เครื่องยนต์ เอ็นเค-16 ขนาด16000แรงม้า น้ำหนัดเครื่องยนต์ต้องไม่มากกว่า3ตัน/เครื่อง
ซึ่งในปี1953ก็ได้ออกแบบสำเร็จและเริ่มทดสอบ เครื่องยนต์มีประสิทธิภาพในการทำความเร็วที่ระดับความสูง14000เมตร ความเร็วเดินทาง800ก.ม. ระยะปฏิบัติการ16200ก.ม.โดยเชื้อเพลิงในลำตัวเหลือ7%

ปี1954 ตู-96 ต้องส่งแบบให้กองทัพพิจารณาแล้วแต่ปัญหาเครื่องยนต์ยังแก้ไม่ตกเรื่องความสเถียร จนปี1956 คณะรัฐมนตรีจึงให้หยุดทดสอบ ตู-96ลงไปและใช้เครื่องยนต์รุ่นใหม่ใน ตู-95 นั้นเอง เครื่องยนต์ที่ว่าคือ เอ็นวี-12เอ็มวี กำลัง15000แรงม้า

ตู-95 LAL พลังนิวเคลียร์

เริ่มในปี1956 ตอนนั้นมีการทดสอบการกั้นรังสีให้แก่ลูกเรือ โดยชุดเตาปฏิกรอยู่กลางลำตัว จนลุล่วงเข้าถึงปี1961 ก็ยังทดสอบกันอยู่เรื่อยๆโดยปัญหาหลักคือการหล่อเย็น จนในที่สุดก็ต้องยกเลิกโครงการไปเนื่องจากใช้งบประมาณเพิ่มมากขึ้นและทางคณะรัฐมนตรีต้องการหันไปพัฒนาเรือดำน้ำติดขีปนาวุธทางยุทธศาสตร์มากกว่า

ใบพัด4กลีบหมุนสวนทางของเครื่องยนต์ เอ็นเค-12 นั้น มีเส้นผ่าศูนย์กลางถึง5.6เมตร ต้นแบบ7เมตร แล้วก็ลดลงมาเหลือ6เมตรและ5.6เมตรตามลำดับ

ล้อขนาดยักษ์ ที่ออกแบบเรียบง่ายเนื่องจากต้องการให้ลงในสนามบินโลกที่สามได้

ตู-95 เอ็ม-5
หรือรุ่นทดสอบขีปนาวุธโจมตีกองเรือรุ่นใหม่ต้นยุค1970
และได้ชื่อเข้าประจำการว่า ตู-95เค-22 แบร์-จี

อาวุธหลักคือ AS-4 คิชเช่น หรือ เคเอช-22 ภารกิจหลักเน้นๆทำลายกองเรือบรรทุกเครื่องบินนั้นเอง ระยะยิงไกล400ก.ม. ความเร็ว4มัค หัวรบระเบิดแรงสูง900กก. หรือระเบิดนิวเคลียร์1000กิโลตัน เฉพาะหัวรบระเบิดแรงสูงเมื่อพุ่งชนเป้าหมายสร้างรูระเบิดกว้างถึง12เมตร ซึ่ง ตู-95บรรทุกไปได้3นัดใต้ลำตัว หรืออีกรุ่นคือ ตู-22 แบ็คไฟร์ ลำเลียงไปได้2-3นัดเช่นกัน

ตู-95เอ็มเอช แบร์-เอช

รุ่นนี้จะเสริมส่วนอุปกรณ์ป้องกันและเรดาห์ประจำเครื่องหลายรุ่น หลักๆนั้นความสามารถในการโจมตีขีปนาวุธทางยุทธศาสตร์อย่าง เคเอช-55 ด้วยแท่นติดตั้งระบบลูกโม่MKU-5-6ในลำตัว โดยเคเอช-55 มีระยะยิงไกล2500ก.ม.

เสียงดังมากกว่า112เดซิเบล
อย่างที่ว่าเครื่องยนต์ใบพัดกังหันแก๊ส เอ็นเค-12 นั้นสร้างเสียงดังสนั่นมากกว่า 112 เดซิเบลซะอีก ชนิดที่มีการรายงานว่าต้นยุค1970 นักบินนาโต้ที่เข้าประกบ ตู-95อาร์ที ได้ยินเสียงเครื่องตู-95 ตั้งแต่ระยะ3ก.ม. พอเข้าใกล้ระยะ1ก.ม. เสียงเครื่องดังสนั่นจนจนเหมือนมีใครเอาลำโพงมาตั้งในห้องนักบิน

แม้แต่หน่วยเฝ้าระวังกองเรือดำน้ำสหรัฐที่ลาดตระเวณยังได้ยิน ตู-95 ที่กำลังบินเข้ามาหากองเรือบรรทุกเครื่องบินสหรัฐพร้อมๆกับเรดาห์แจ้งเตือนของกองเรือที่ตรวจเจอ

Create Date : 20 มิถุนายน 2557

Last Update : 20 มิถุนายน 2557 13:19:29 น.

0 comments

Counter : 1688 Pageviews.