ดงผีดุ

ดงผีดุ

ขนหัวลุก

ใบหนาด



"หนุ่มน้อย" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากโรงพยาบาล

บรรดาชุมทางผีดุที่ไม่ว่าใครๆ ล้วนแต่ซูฮก ยกนิ้วให้ทั้งนั้น ไม่ใช่อยู่ตามวัดวาอารามนะครับ อย่าเข้าใจผิด ที่นั่นมีแต่พระทั้งนั้น ไม่ว่าพระพุทธ, พระธรรม, พระสงฆ์ เต็มทั้งวัด ใครๆ ก็ย่อมจะรู้ดีว่าผีไทยกลัวพระ กลัวใบหนาด ส่วนผีฝรั่งกลัวไม้กางเขน กลัวกระเทียม

อ้อ! ที่ผีนานาชาติกลัวตรงกันคือน้ำมนต์!!

ในวัดอาจจะมีผีเยอะ ไม่ว่าผีที่ยังอยู่ในกุดัง หรือนอนแหงแก๋อยู่ในหลุม จนถึงผีที่ถูกเผาไหม้ กลายเป็นเถ้าถ่านเรียบร้อย อย่างที่ทางคริสต์เขาว่า...จากดินสู่ดิน, จากธุลีสู่ธุลี, ข้าจะเดินผ่านไปใต้เงาของหุบเขามรณะโดยปราศจากความเกรงกลัว เพราะมีพระผู้เป็นเจ้าคอยคุ้มครองข้าในอ้อมแขนของพระองค์

สรุปแล้ว ในวัดน่ะไม่มีผีหรอกครับ ถึงมีก็เป็นพวกผีเด็กๆ หัดหลอก ไม่น่ากลัวซักนิดเดียว ขอให้เชื่อผมเหอะคุณ

แล้วที่ไหนผีดุสุดๆ ล่ะ? คำตอบก็คือ...โรงพยาบาลไงครับ!

ที่นั่นแหละ ดินแดนแห่งขนหัวลุกจริงๆ เอ้า! มีทั้งคนที่ใกล้จะเป็นผี มีทั้งคนที่กลายเป็นผีเรียบร้อย ส่วนมากน่ะยังไม่ได้ผ่านพิธีกรรมทางศาสนา พูดง่ายๆ ว่าญาติยังไม่ได้บำเพ็ญกุศลให้ตามประเพณี วิญญาณร้าย วิญญาณโหด ล้วนแต่แอบซุ่มอยู่ตามซอกมุมต่างๆ คอยจ้องมองพวกมนุษย์ด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ หาโอกาสหลอกหลอนเอาจนได้แหละน่า

ไม่ใช่ว่าหิวเครื่องเซ่นอะไรหรอกครับ อย่าไปเชื่อ ผีนิสัยไม่ดี ชอบกลั่นแกล้งและรังแกมนุษย์เล่น เอาสนุกเข้าว่า

คิดดูเถอะ วิญญาณที่หลุดจากร่างเป็นสิบเป็นร้อย เหมือนมนุษย์ตรงที่...ร้อยพ่อพันแม่! มีทั้งดีและร้าย ทั้งเรียบร้อยและเกเร ทั้งจิตใจปกติและซาดิสม์ ชอบเห็นคนอื่นตกใจและหวาดกลัว ยิ่งร้องกรี๊ดๆ ได้ยิ่งดี...สะใจผีโรคจิตน่ะซีคุณ!

วัดน้อยลง แต่โรงพยาบาลเพิ่มขึ้น คนเจ็บไข้ได้ป่วยสารพัดโรค ล้มตายลงทุกวัน ประมาณวันละ 2 แสน 7 หมื่นคน...ยิ่งโลกเจริญแค่ไหน เชื้อโรคมันก็เจริญแค่นั้น คนคิดจะต่อสู้แค่ไหนก็เชิญ ลงท้ายก็ต้องเอวัง...ลงโลงอยู่ดี!

ผมมีประสบการณ์ในโรงพยาบาลมาเยอะครับ

ตั้งแต่สมัยเด็กๆ เนื้อหนุ่มยังไม่แตกพาน ดันผ่าเป็นไส้ติ่งอักเสบ ต้องไปขึ้นเขียงให้หมอตัดส่วนเกินบ้าๆ นั่นออก ที่ ร.พ.ยาสูบ สมัยนั้นอยู่ปลายถนนสาทร ไม่ใช่โก้หรูอยู่ที่สุขุมวิทซอย 2 อย่างตอนนี้

ตกกลางคืนแสนจะเปล่าเปลี่ยวน่าใจหาย อย่าไปฝันถึงห้องพิเศษ แสนสวย ติดแอร์เย็นฉ่ำให้หลับสบาย หรือว่าจะมีหมอมีพยาบาลมาเยี่ยมไข้ยิ้มแย้ม อย่างโรงพยาบาลเอกชนในยุคต่อมา

คนไข้นอนเรียงกันเป็นแถวสองด้าน หันหัวเตียงเข้าผนัง ปลายเท้ามีทางเดินตรงกลาง อยู่ในตัวตึกสีน้ำตาลซีดๆ กระดำกระด่างเหมือนโลงศพทึมๆ น่าอึดอัดไม่มีผิด

ที่ว่าเปล่าเปลี่ยวก็เพราะด้านหน้าเป็นสนามหญ้ารกๆ เวิ้งว้าง มีถนนลาดซีเมนต์เข้ามา หมาเกือบสิบตัวเพ่นพ่าน เห่ากันมั่ง ไล่กัดกันมั่ง ล้งเล้งบ๊งเบ๊งเหมือนกับบรรดาผู้คนที่ประกาศว่ายอมเสียสละเพื่อชาติเพื่อประชาชน ไม่ยอมคิดถึงผลประโยชน์ของตัวเองเด็ดขาด

ฟังแล้วปวดมวนในลำไส้ชอบกลนะครับ...

น่าขนลุกพอๆ กับเสียงหอนของบรรดาคุณเล็บงามทั้งหลาย ส่งเสียงโจ๋วววว....ที่หน้าตึกร.พ.ยาสูบนั่นแหละ คุณเอ๋ย

เท่านั้นยังไม่พอ...เสียงคนไข้ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด ไหนจะเป็นโรคร้ายพวกมะเร็ง โรคหัวใจ วัณโรค ฯลฯ ไหนจะประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ โดนยิงโดนแทง...กินยาฆ่าตัวตายเพราะทะเลาะกับผัวก็มี

ไหนจะเสียงละเมอ เอ้อๆ อ้าๆ พูดคนเดียวเป็นคุ้งเป็นแควเหมือนไม่ใช่คนละเมอ

ไหนจะละเมอร้องไห้สะอึกสะอื้นอีกล่ะ!

สรรพเสียงที่แสนจะน่าอึดอัด รวมทั้งกลิ่นยา กลิ่นเลือด ที่ดูเหมือนจะโชยกรุ่นอยู่ตลอดเวลา มีเสียงพัดลมบนเพดานครางหึ่ง บางทีก็ฟังเหมือนเสียงใครกำลังหัวเราะเยาะเย้ย แต่บางครั้งก็ฟังเหมือนเสียงคนร้องไห้ สะอึกสะอื้นคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดอย่างเหลือประมาณ

แป๊ะเห่งแกเป็นวัณโรคอาการหนัก นอนอยู่ข้างๆ เตียงผมทางขวามือใกล้ๆ กับประตูนี่เอง...

คืนเกิดเหตุ วันนั้นพวกเราใจคอไม่ค่อยดีเพราะมีคนตายถึง 2 ราย ชายแก่ลื่นตกบันไดลงมาโคม่า กับหนุ่มฉกรรจ์นอนแซ่วเพราะเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์...ทั้งสองรายนี่ทนทานอยู่ได้หลายวัน กว่าจะคืนลมหายใจให้แก่โลกตามเดิม

ชื่อตาเบี้ยวกับพี่สอน...ผมจำแม่นไปจนตายจริงๆ เอ้า!

คืนแรกเท่านั้นแหละ หมาเวรนั่นเข้าเวรหอนโบ๋ววว...อีกแล้ว ขนแขนนอนอยู่ดีๆ ดันผ่าลุกขึ้นมาตั้งพึ่บ ลูบดูก็พบว่าเป็นผื่นหนาๆ แป๊ะเห่งส่งเสียงแหบๆ มาเข้าหูผมว่า...ตี๋โอ๊ย! ตาเบี้ยวมาหาอั๊ว...เล่นเอาผมหันขวับ

คุณพระช่วย! มองผ่านผ้ามุ้งออกไปก็เห็นร่างผอมกะหร่องของชายหนึ่งเดินโงกเงกมาทางเราช้าๆ ตาเบี้ยว! ผมร้องอึงอยู่ในอก ขณะที่แป๊ะเห่งครางเสียงอ่อยๆ ขึ้นอีก...ไอ้สอนก็มาด้วย...

นรกเป็นพยาน! ตาเบี้ยวกับพี่สอนเดินเหมือนลอยเข้ามา ทั้งๆ ที่บุรุษพยาบาลเขาเข็นศพออกไปเห็นๆ เมื่อตอนกลางวัน...ผมหลับตาปี๊ เหงื่อแตกพลั่กเต็มตัว หมาเจ้ากรรมมันก็หอนได้หอนดีไม่จบสิ้นเอาซะเลย...จนกระทั่งรุ่งเช้า ผมอยากกลั้นใจตายให้รู้แล้วรู้รอดไป

แป๊ะเห่งแกนอนลืมตาโพลง...สิ้นใจตายไปตั้งแต่เมื่อคืน!!

//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPVE14TVRBMU1BPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd055MHhNQzB6TVE9PQ==

Create Date : 31 ตุลาคม 2550 Last Update : 31 ตุลาคม 2550 19:22:20 น. Counter : 1753 Pageviews.		2 comments
Share Tweet