ลางมรณะ

ลางมรณะ

ขนหัวลุก

ใบหนาด



"หมูแดง" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากนักจ๊อกกิ้ง

ผมเป็นเด็กย่านวัดสุคันธาราม ดุสิต มาตั้งแต่อ้อนแต่ออก ชาวบ้านร่ำลือกันมานานแล้วว่าแถวนั้นผีดุนัก สาเหตุเพราะเป็นชุมทางที่มีวัดวาอารามหลายแห่ง ข้ามคลองสามเสนไปหน่อยก็มีวัดจอมสุดาราม หรือวัดไพรงาม ที่ฝั่งตรงข้ามทางถนนพระราม 5 ก็คือวัดอัมพวัน, วัดแค ที่เพิ่งเกิดไฟไหม้บ้านใกล้ๆ วัดไม่นานนี้เอง

เลยสี่แยกราชวัตรไปทางระนอง สะพานแดง ก็ยังมีวัดน้อยนพคุณ กับวัดประชาระบือธรรมอีกล่ะ! แต่บอกตามตรงว่าผมไม่กลัวผีซักนิด เกิดมายังไม่เคยเห็นผี หรือโดนผีหรอกซักที แล้วจะกลัวผีให้โง่ไปทำไม จริงมั้ยครับ?

คนเรานี่แหละน่ากลัวกว่า...ทั้งปลิ้นปล้อน หลอกลวงเก่งกว่าผีเป็นไหนๆ ยิ่งมีการเลือกตั้งส.ส.หรือผู้ว่าฯ กทม.กันเมื่อไหร่ หัวคะแนนเดินกันคึ่กๆ ขนาดเข้าไปแจกเงินในร้านสุราอาหารก็มี เพื่อนผมอยู่เขตอื่นแท้ๆ ยังเคยได้เงินจากพวกหัวคะแนนเอามายัดใส่มือ ตอนเลือกตั้งเมื่อปี 2544 น่ะ

พรรคไหนหรือครับ? ขืนบอกไปก็เป็นเรื่องน่ะซี้ ปั้ดโธ่!

เรื่องไปเป็นลูกกะโล่หรือปลุกม็อบ พวกผมก็รับทรัพย์ทั้งนั้น ไม่ว่าปีกลายหรือว่าปีนี้...หลอกกันไปหลอกกันมาเห็นๆ แล้วผมจะไปกลัวผีทำไมให้โง่ล่ะคุณ?

อ้อ! ลืมบอกไปว่าผมเป็นนักวิ่ง ไม่ใช่วิ่งราวนะครับ แต่เป็นนักวิ่งออกกำลังตอนเช้ามืด หรือจะเรียกโก้ๆ ว่าจ๊อกกิ้งก็ยังได้ เลยประสบกับเรื่องขนหัวลุกเต็มเปาจนหวิดช็อกตายคาที่...ส่วนจะเป็นเรื่องผีหรือไม่ ขอให้คุณๆ พิจารณาเอาเองละกัน!

ราวตีห้าผมก็ตื่นมาล้างหน้าล้างตา นุ่งเกงเกงขาสั้นสวมเสื้อยืดคอกลม ทำการวอร์มอัพ หรืออบอุ่นร่างกายนิดหน่อย ออกจากบ้านทางถนนพระราม 5 เลี้ยวซ้ายผ่านสน.กับเขตดุสิต ซ้ายอีกทีเข้าถนนสุโขทัย บรรยากาศค่อนข้างเงียบเชียบ มีแสงไฟเยือกเย็นกับต้นไม้ร่มครึ้ม รถรายังบางตาอยู่ครับ ตอนนั้นน่ะ

พอถึงมุมถนนก็เลี้ยวซ้ายออกถนนสวรรคโลก...ถ้ายังไม่เหนื่อยก็ข้ามสะพานมาเลี้ยวซ้ายเข้าถนนนครไชยศรี ผ่านตลาดราชวัตรที่ชักจะมีการตั้งแผงขายเลือดหมู น้ำเต้าหู้กันแล้ววิ่งแบบทวนเข็มนาฬิกาอีกไม่นานก็ถึงบ้าน

วันไหนแรงดีก็วิ่งไปแถวสวนจิตรลดามั่ง ขากลับก็เลยไปเลี้ยวออกที่ถนนเศรษฐศิริมั่ง...รายการนี้ต้องชั่วโมงขึ้นไปละครับ

"ลุงยิ่ง" บ้านอยู่ใกล้ๆ ผม เป็นข้าราชการบำนาญ ค่อนข้างขี้โรค ทั้งเบาหวาน ความดันเลือดสูง ไหนจะไขมันในเส้นเลือดกับโรคหัวใจอีกล่ะ! รู้จักมักคุ้นกันมาตั้งแต่ผมแตกเนื้อหนุ่มเมื่อสิบกว่าปีก่อน ผมก็แนะนำให้ลุงยิ่งวิ่งออกกำลังดูบ้าง หัวใจจะได้สูบฉีดเลือดดีขึ้น เห็นเขาว่าช่วยลดเบาหวานกับไขมันในเส้นเลือดด้วย

ลุงยิ่งบอกว่าหมอก็บอกให้ออกกำลังกายบ่อยๆ แต่อย่าหักโหม...แล้วแกก็พูดถึงเรื่องโรคภัยไข้เจ็บ โห! รู้ดีกว่าผมเยอะเลย แต่เพิ่งจะตกลงใจออกวิ่งเพราะผมแนะนำนี่แหละ

ตอนแรกแกขอวิ่งช้าๆ ก่อน ผมก็ตกลงว่าจะวิ่งชะลอเป็นเพื่อน แต่ไปถึงถนนสุโขทัยแกก็หยุดหอบ ขอพักก่อน ให้ผมวิ่งนำหน้าไปเลย ไม่ต้องเป็นห่วง...ผมวิ่งไปถึงถนนสวรรคโลกก็ย้อนกลับมาหา ปรากฏว่าแกหายเหนื่อยแล้ว เราก็ออกวิ่งเหยาะๆ ต่อไปจนถึงหน้าวัดไพรงาม...ลุงยิ่งยอมแพ้ ขอนั่งตุ๊กตุ๊กกลับบ้านเพราะเหนื่อยเต็มทน

ผมถูกชะตากับแกมาก ลุงยิ่งเป็นผู้ใหญ่น่ารัก มีอารมณ์ขัน มีเรื่องเก่าๆ น่าสนุกมาเล่าให้ฟังเสมอ...ผมก็เลยชวนแกวิ่งช้าๆ ระยะสั้น ออกจากบ้านเลี้ยวไปทางสะพานดำ แล้วตัดออกราชวัตร ย่นระยะทางได้กว่าครึ่ง...แกเข้าบ้าน ผมออกวิ่งต่อซะอีกรอบหนึ่ง

ราวเดือนเศษ ลุงยิ่งก็แข็งแรง ชินกับการวิ่งเหยาะๆ ราวครึ่งชั่วโมงได้แล้ว หน้าตาที่เคยซูบซีดก็มีเลือดฝาดขึ้นกว่าเดิม

วันนั้น ผมออกจากบ้านราวตีห้าตามเคย พอใกล้จะถึงบ้านลุงยิ่งก็พอดีประตูเล็กๆ ที่ติดประตูรั้วเปิดออก ลุงยิ่งก้าวออกมายืนในเสื้อกางเกงชุดดำ แต่เห็นหน้าแกไม่ชัดเลยจ้องมอง...นรกเป็นพยาน! ลุงยิ่งไม่มีหัวครับ!

ความมืดสาดพรึ่บเข้ามาเต็มหน้า พื้นดินโคลงเคลงเหมือนเรือน้อยโดนมรสุมในพริบตานั้นเอง

ผมร้องเอิ๊บ! เข่าอ่อนยวบ ตาพร่าไปหมด พอดีแกก้าวเข้ามาถามว่าเป็นอะไรไป? ไม่สบายหรือเปล่า? ผมถึงได้เห็นว่าลุงยิ่งไม่ได้หัวขาด หน้าตาค่อนข้างยับย่นตามแบบคนแก่ทั่วไป กำลังเอียงคอมองผมอย่างสงสัย...ถ้างั้นเมื่อตะกี๊ผมเห็นอะไรล่ะ?

เอาไปสาบานที่ไหนก็ได้ครับ! ผมเห็นเพื่อนคราวพ่อไม่มีหัวจริงๆ จะว่าตาฝาดก็ไม่ใช่เพราะตื่นมาล้างหน้าสีฟัน แล้ววอร์มอัพเหมือนทุกวันจนเลือดลมซู่ซ่า...ยิ่งเรื่องประสาทหลอนเพราะดื่มเหล้าตัดทิ้งได้เลย

ผมไม่กล้าบอกลุงยิ่งตรงๆ อ้างว่าเวียนหัวนิดหน่อย ตอนนี้หายดีแล้ว...เราชวนกันออกวิ่งทวนเข็มนาฬิกาไปตามทางเก่า ลุงยิ่งวิ่งเหยาะๆ ได้สบายมาก มีการบอกด้วยว่าถ้าเราได้เหงื่อชุ่มแผ่นหลัง สมองจะหลั่งสารเอนโดรฟินออกมา ทำให้สุขสบายเหมือนเสพสารเสพติดแต่เป็นสารที่ให้ประโยชน์ต่อร่างกายและจิตใจ

วันนั้น ภาพที่เห็นติดหูติดตายังหลอนผมไม่หาย อยากจะลืมก็ลืมไม่ลง...กระทั่งวันรุ่งขึ้น ผมแต่งตัวออกไปแวะบ้านลุงยิ่งตามเคย ทำใจว่าจะคอยจ้องให้แน่ใจว่าแกจะมีหัวหรือเปล่าเหนอ?

ผิดหวังครับ เพราะลูกเมียแกเปิดประตูออกมา บอกว่านาฬิกาปลุกตีห้าแต่ลุงยิ่งไม่ยักตื่นเพราะแกหัวใจวาย หรือนอนหลับตายนั่นเอง...ผมเลยเลิกเป็นนักจ๊อกกิ้งตอนเช้าตั้งแต่นั้นมา หันไปวิ่งตอนเย็นๆ แทน...กลัวจะเห็นลุงยิ่งมาวิ่งด้วยมีหวังหัวใจวายตามแกไปอีกคน!

//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPVE13TVRFMU1BPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd055MHhNUzB6TUE9PQ==

Create Date : 30 พฤศจิกายน 2550 Last Update : 30 พฤศจิกายน 2550 19:48:50 น. Counter : 899 Pageviews.		2 comments
Share Tweet