วิญญาณพิศวาส
วิญญาณพิศวาส
ขนหัวลุก
ใบหนาด
นายเป้" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อผีสาวมาหา
วิญญาณดวงหนึ่งตามผมอยู่ตลอดเวลา เป็นวิญญาณของผู้หญิงที่สาวและสวยราวกับนางเอกหนังเกาหลีนั่นแน่ะครับ
ตอนนี้ผมอายุ 24 ปี ได้พบเธอครั้งแรกเมื่ออายุราว 15-16 ปีเท่า นั้นเอง เธอมาหาผมกลางดึกในห้องนอน ทีแรกผมไม่ได้คิดอะไรมาก มันเป็นปรากฏการณ์เหมือนผีอำธรรมดา ผมยังเล่าให้แม่ฟังเลย
เรื่องเป็นยังงี้ครับ...
คืนนั้นผมนอนหลับสนิทอยู่ดีๆ ก็รู้สึกเหมือนมีใครมาหอมแก้ม ผมนึกว่าแม่...แต่แม่จะเข้ามาได้ยังไง? ประตูห้องผมล็อก ไฟมืดสนิท มีแค่แสงจากไฟถนนลอดม่านหน้าต่างเข้ามาสลัวๆ แอร์เย็นสบาย เสียงมันดังหึ่งเบาๆ ผมลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย...แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกหูตาสว่างทันใด!
ใบหน้าเรืองแสง โปร่งใสของผู้หญิงสาว สวยมาก เลื่อนขึ้นมาจากแก้มผมช้าๆ เธออมยิ้มอย่างเอ็นดู รักใคร่ปนขำๆ ผมเห็นเธอเกือบทั้งตัวเมื่อเธอลอยห่างออกไปสู่เพดาน...ผมยาวสลวยปลิวไสวคล้ายมีสายลมอ่อนๆ พัดโชยมาสัมผัส...
ชุดของเธอบางเบาคล้ายนางฟ้าที่เราเห็นในหนัง...และเมื่อถึงเพดานเธอก็จางหายไป เหลือแต่เสียงหัวเราะพลิ้วๆ เหมือนระฆังดังแว่วๆ
แม่ฟังแล้วหัวเราะ บอกว่าคงเป็นเพราะย่างเข้ารุ่นหนุ่มนั่นเอง!
ผมยังขำไปกับแม่ ทั้งเขินทั้งอาย เพราะคิดว่าเป็นเพราะความที่ยังเป็นหนุ่มน้อยทำให้จินตนาการบรรเจิดเพริศแพร้วถึงปานนั้น
แต่เรื่องมันไม่หยุดเพียงเท่านั้นสิครับ!
สองสามวันต่อมาเธอก็มาอีก เวลาเดิมๆ คือตีสอง ทุกอย่างเงียบสงัด ผมหลับสบาย...เธอหัวเราะเบาๆ แทรกเข้ามาในฝัน พอผมลืมตาก็เหมือนเดิม...คือเธอหอมแก้ม แล้วลอยเลื่อนเคลื่อนห่างสูงขึ้นไปอย่างเชื่องช้า...
คราวนี้ร่างเธอจางไปหมด เหลือแต่ดวงตาที่สวยเหลือเกินเป็นสิ่งสุดท้าย คล้ายจ้องมองผมอย่างเป็นมิตร ก่อนจะจางหาย...เหลือแต่เพดานสีขาวๆ โล่งๆ แล้วทุกอย่างก็กลับมืดสลัวเป็นปกติ...
ผมชักเอะใจซะแล้วซีครับ!
ผู้หญิงคนเดิม ทำกิริยาอาการเหมือนเดิม...นี่ผมประทับใจในความฝันหนแรกจนเก็บเอามาฝันซ้ำอีกเชียวหรือ?
มันยังไม่จบแค่นั้น เธอมาเกือบทุกวัน บางทีก็มานั่งอยู่ปลายเตียง จับข้อเท้าผมเล่นแล้วหัวเราะเบาๆ เสียงหวานใสเข้าไปถึงหัวอกหัวใจ...
ถ้าถามว่าผมกลัวมั้ย? กลัวซิครับ เธอไม่ใช่มนุษย์นี่นา!
สามเดือนต่อมาเธอก็ค่อยๆ ห่างออกไป...กลายเป็นมาเดือนละครั้งบ้าง สองสามเดือนครั้งบ้าง แต่ผมสิ ประสาทจะกิน...ผมจำเธอได้ติด ตาติดใจยากนักหนาที่จะลืมเลือน
เรื่องนี้ผมเล่าให้แม่ฟังทั้งหมด แม่ชักไม่ขำแต่เริ่มคิดหนัก เราคิดไม่ออกว่าเธอมาจากไหน? บ้านที่เราอยู่เป็นบ้านที่คุณตาคุณยายสร้างขึ้นเมื่อราวห้าสิบปีก่อนแน่ะ ที่ดินนี้เดิมเป็นท้องทุ่งท้องนา รับรองว่าสะอาดบริสุทธิ์ ไม่ใช่สถานที่ที่น่าจะมีผีสิง
บ้านนี้ไม่เคยมีผี เป็นบ้านที่ดีและอบอุ่นมาก
เธอมาจากไหน? ผมพยายามคิดว่าตอนอายุ 15 ช่วงที่เธอเริ่มมาหาผมนั้น ผมไปเที่ยวไหนมาบ้างก็นึกไม่ออก...ผมเรียนหนังสืออยู่นี่ครับ
ในที่สุด ตลอดเวลาเกือบเก้าปี เธอมาแบบนี้ตลอด บางเดือน ก็มาสองสามครั้ง บางทีก็หายไปนาน ทุกครั้งที่เธอมาผมจะรู้สึกอัศจรรย์ใจ...กลัวนิดๆ งงหน่อยๆ แต่อย่างน้อยเธอก็มาดี จริงไหมครับ?
ที่สำคัญ ผมเติบโตขึ้นทุกวันๆ ตั้งแต่อายุสิบห้าจนเข้ายี่สิบสี่ นับว่าหนุ่มเต็มตัว...แต่เธอยังอยู่ในวัยเดิม คือราวๆ สิบแปดปีเท่านั้น
ครั้งแรกที่เธอมาหา ผมรู้สึกว่าเธออายุมากกว่าผม แต่มาถึงวันนี้เธออายุน้อยกว่าผมแล้ว...
เมื่อสัปดาห์ก่อน ผมไปเที่ยวเชียงใหม่ตั้งห้าวัน พอกลับมาถึงบ้านก็สลบไสล ไปเที่ยวมาน่ะสนุกแต่ก็เหนื่อยไม่น้อยเลยครับ...ผมไป ล่องแพ ขึ้นเขาลงห้วยสารพัด พอกลับถึงบ้านก็ราวกับสวรรค์...ไม่มีที่ไหนเหมือนบ้านเราจริงๆ
คืนนั้นผมแผ่หลา...หลับสบายที่สุดเลย!
และแล้วเธอก็มาหา...ผมรู้สึกเหมือนถูกปลุก แต่ยังไม่ทันลืมตาก็มีเสียงใสๆ แว่วเข้าหู
"กลับมาแล้วเหรอ..." เธอพูดอะไรอีกก็ฟังไม่ถนัด แต่ท้ายๆ ประโยคเธอบอกว่า "ลืมตาสิ...ลืมตาดูหนูซิจ๊ะ"
ผมลืมตา แต่เดชะบุญไม่เห็นอะไร ถึงกระนั้นก็ขนลุกซู่...
ไม่รู้ว่าเธอจะมาหา มาทักทายอีกเมื่อไหร่ แต่มาแน่ๆ และผมก็ไม่ รู้ว่าเธอเป็นใคร? มาจากไหน? แม่บอกว่าเธอต้องมีความผูกพันกับผมมาตั้งแต่อดีตชาติอย่างแน่นอน
คิดๆ แล้วก็แปลกเอาการ สำหรับผมน่ะ รู้สึกอบอุ่นกึ่งสยองๆ ครับ!
//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPVEk1TURJMU1RPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09DMHdNaTB5T1E9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
