วิญญาณร้องไห้
วิญญาณ ร้องไห้
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"พุดกรอง" เล่าประสบการณ์สยองจากบางขุนนนท์
ดิฉันไม่เชื่อเรื่องผีค่ะ เพราะคิดว่าผีคือคนที่ตายไปแล้ว จะช่วยตัวเองยังไม่ได้ ต้องอาศัยญาติมิตรให้ช่วยทำศพ ไม่ว่าเผาหรือฝัง ตายแล้วก็ตายเลย ส่วนวิญญาณจะมีจริงหรือไม่ ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่มีใครทราบแน่ชัด
แต่ แล้วคนที่ไม่กลัวผีอย่างดิฉันก็ต้องประสบกับเหตุการณ์น่าขนหัวลุกที่สุด
สมัยสาวๆ ดิฉันอยู่แถวบางขุนนนท์นี่เอง เพื่อนบ้านที่สนิทกันมากคือป้าล้อมวัยราวหกสิบปีปลาย แกมีลูกหลานหลายคนอยู่บ้านเดียวกัน แต่ตอนกลางวันต้องอยู่คนเดียวเพราะลูกๆ ไปทำงานกันหมด หลานก็ไปเรียนหนังสือทุกคน
ดิฉันชอบไปคุยกับป้า ล้อมเวลาแกอยู่คนเดียว ฟังเรื่องผีๆ สางๆ ที่แกเล่าให้ฟังจนเพลิดเพลิน น่าสนุกมากกว่าน่ากลัวค่ะ
สงกรานต์ปีนั้น ลูกหลานไปเที่ยวต่างจังหวัดกันหมด ป้าล้อมต้องเฝ้าบ้าน ดิฉันซื้อขนมไทยๆ อย่างขนมใส่ไส้ ขนมด้วง ขนมหน้านวลไปฝาก ป้าล้อมพร่ำขอบอกขอบใจไม่หยุดปาก ลูบหน้าลูบหลัง กินขนมอย่างเอร็ดอร่อย แกชอบขนมหน้านวลเป็นพิเศษ เพราะอ่อนนุ่ม เคี้ยวง่ายสำหรับคนแก่
ที่ระเบียงบ้านใต้ร่มไม้ ยามเย็น ป้าล้อมก็เล่าเรื่องภูตผีต่างๆ ให้ฟังตามเคย!
"เมื่อคืนเห็นเด็กผมจุกไปหาของกินในครัว ป้าก็บอกกินเถอะ กินให้อิ่ม ไม่ว่าหรอก มันยังหันมายกมือไหว้ป้าเลย...อ้อ! เมื่อเช้าก็มีตาแก่มาเมียงๆมองๆ อยู่หน้าบ้าน ป้าเลยเอาข้าวเอากับใส่กระทงใบตองไปให้กิน"
"แล้วป้าเห็นเขากินหรือเปล่าคะ?"
"อ๋อ! เห็นซี แกกินจนเกลี้ยงเลย บางคืนก็มีใครต่อใครมาเข้าฝันร้องห่มร้องไห้ บอกว่าอดอยากเหลือเกิน รุ่งขึ้นป้าก็ใส่บาตรอุทิศส่วนกุศลไปให้เขา บางวันก็เอาของกินใส่กระทงไปวางหน้าบ้าน จุดธูปเรียกให้เขามากิน...เขาก็มากัน มาตามควันธูปควันเทียนนั่นแหละ ป้าเห็นแล้วชื่นใจ"
"ตอนกลางวันป้าก็เห็นพวกเขาด้วยหรือคะ?"
"ไม่ว่ากลางคืนหรือกลางวันป้าก็เห็นทั้งนั้น ก็เขายังไม่ถึงคราวไปผุดไปเกิดนี่นา! พวกญาติก็ลืมทำบุญให้ ที่ไร้ญาติขาดมิตรก็มี หิวโหยกันท้องกิ่วน่าสงสารเชียว อ้าว..." ป้าล้อมยกมือป้องหน้าไปที่ต้นหว้าข้างรั้ว ดิฉันมองตามแต่ไม่เห็นอะไรเลย
"โถ แม่ชื่น...อายุเพิ่งจะเบญจเพส อกหักถึงกับผูกคอตายที่ต้นมะขามฝั่งโน้น พ่อแม่เขาโกรธนักเพราะท้องไม่มีพ่อ พอตายเขาก็สมน้ำหน้าไปตามๆ กัน หาว่าทำให้พ่อแม่เสียชื่อ ไม่คิดมั่งเลยว่ามันจะทุกข์โศกแค่ไหน...ตายไปแล้วยังร้องห่มร้องไห้แทบน้ำตา เป็นสายเลือด"
แม้จะคิดว่าเป็นเรื่องเล่าสนุกๆ แต่ดิฉันก็ต้องกลืนน้ำลายอย่างลืมตัว
"พี่ชื่นแกเข้ามาหาป้าถึงนี่หรือคะ?"
"ฮื่อ..." ป้าล้อมพยักหน้าแล้วถอนใจ ทอดตามองไปที่ต้นหว้าตามเดิม "อย่าร้องห่มร้องไห้เลยวะ ชื่นเอ๋ย! นึกว่าเป็นเวรกรรมของเอ็งที่พ่อแม่ใจดำ ถ้าเหงาก็มาหาข้า มาคุยกัน ถ้าหิวก็บอกข้าจะได้หาของกินให้...ความทุกข์โศกของเอ็งชาตินี้น่ะหมดแล้ว อย่าห่วงใยอะไรไปเลย"
ดิฉันอดขนลุกซู่ไม่ได้ ปากคอแห้งผาก เสียงป้าล้อมก็ดังขึ้นอีก
"เออ...เหนื่อยนักจะนั่งเล่นนอนเล่นก่อนก็ได้ ไม่รู้จะไปไหนก็มาหาข้า มาอยู่กับข้า โถ...ข้าน่ะเห็นเอ็งมาแต่เล็กแต่น้อย ไม่ซ้ำเติมเอ็งหรอกชื่นเอ๊ย! คนเรามันผิดพลาดกันได้ สี่ตีนยังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง...สองตีนโด่เด่มันก็ต้องเซกันมั่งละน่า"
ดิฉัน รู้สึกเฉยๆ มากกว่าจะกลัว ป้าล้อมคงเหงาเพราะอยู่คนเดียว ก็เลยสร้างเพื่อนคนนั้นคนนี้ขึ้นมาแบบเด็กๆ เขาว่าคนเรายิ่งแก่ตัวก็ยิ่งเหมือนเด็กไม่ใช่หรือคะ?
ใกล้ค่ำ ดิฉันลากลับ ป้าล้อมพยักหน้าก่อนจะหันไปทางต้นหว้าอีกครั้ง
"ชื่นเอ๊ย! ไปส่งหลานสาวข้าหน่อยเถอะวะ หมู่นี้แข้งขาข้าไม่ค่อยดี อ้อ! ไปส่งให้ถึงบ้านเลยนะ"
เมื่อกลับถึงบ้าน แม่ถามว่าใครมาส่ง? ดิฉันบอกว่ากลับคนเดียว แม่ส่ายหน้าบอกว่า...ผู้หญิงท้องอ่อนๆ ที่เพิ่งกลับไปน่ะแม่คุ้นหน้า แต่นึกไม่ออกว่าเป็นใคร? ดิฉันตอบว่าคงจะเป็นพี่ชื่นละมั้ง?
แม่หน้าซีดเหมือนจะเป็นลม ไม่รู้จะกลัวคนตายไปทำไม...จริงมั้ยคะ?
//www.khaosod.co.th/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREE0TURRMU13PT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBeE1DMHdOQzB3T0E9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
