วิญญาณบอกเหตุ
วิญญาณบอกเหตุ
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"จินดา" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อเพื่อนถูกผีเข้าที่ตลาดประแจจีน
เรื่องผีเป็นเรื่องแปลกอยู่อย่างหนึ่ง นอกจากจะมีทั้งคนเชื่อและไม่เชื่อแล้ว คนที่เชื่อเรื่องผีๆสางๆ แม้ว่าจะไม่เคยถูกผีหลอก แต่ก็กลัวผีจับจิตจับใจ เอาแต่หวาดระแวงว่าจะถูกผีหลอกเข้าสักวัน จนแทบจะไม่อันเป็นทำอะไร มัวแต่กลัวผีอย่างเดียว
สำหรับดิฉันยอมรับว่า 50-50 ค่ะ เพราะเกิดมาจนอายุเกือบขึ้นเลข 5 แล้ว แม้ว่าจะไม่เคยโดนผีหลอกสักครั้ง แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าโลกเราอาจจะมีผีอยู่จริงๆ ก็ได้ ไม่งั้นจะมีเรื่องผีมาตั้งแต่สมัยโบราณได้ยังไง?
พูดถึงเรื่องผี ต้องยอมรับว่าทุกชาติทุกภาษาก็เชื่อว่าผีมีจริง ไม่ว่าในเอเชียหรือยุโรป แม้แต่อเมริกาที่ถือว่าเจริญทางเทคโนโลยีสุดขีด ก็ยังมีเรื่องภูตผีปีศาจไม่น้อยหน้าชาติไหน
ในที่สุด ดิฉันก็มีประสบการณ์กับเรื่องแปลกประหลาดเข้ากับตัวเองจนได้ล่ะค่ะ!
สมัยก่อน ย่านอุรุพงษ์เจริญมาก มีภัตตาคารชื่อดังหลายแห่ง มีโรงหนังโคลีเซี่ยมที่ถือว่าใหญ่โต มีที่นั่งมากที่สุดในประเทศไทย ดูเหมือนจะเกือบสองพันที่นั่งแน่ะค่ะ ตลาดประแจจีนมีผู้คนพลุกพล่านแทบทั้งวัน ตกเย็นก็มีรถเข็นและแผงขายอาหารมาเปิดกันบนฟุตปาธคึกคักน่าสนุกเหมือนมีงานทุกคืน
ในตลาดที่เข้าไปถึงภัตตาคารและโรงหนัง ตอนบ่ายๆ เย็นๆ จะมีเด็กๆ วิ่งเล่นกันเกรียวกราว ดิฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น มีเพื่อนวัยสิบขวบเล่นไล่จับบ้าง เขย่งเกงกอยบ้าง บางทีก็เล่นกระโดดเชือกหนังยางกันอย่างสนุกสนาน
เย็นหนึ่ง ขณะที่วิ่งเล่นกันอยู่ดีๆ "หลิน" ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งของเราก็สะดุดขาตัวเองหกล้ม แน่นิ่งอยู่กับที่เหมือนจะสลบไปเลย
พวกผู้ใหญ่ตกอกตกใจไม่แพ้เด็กๆ วิ่งกรูกันเข้ามาช่วยอุ้มขึ้น แต่แล้วก็ต้องผงะหน้าเมื่อร่างเล็กๆ ผอมๆ ของหลินสะบัดแขน สะบัดหน้าจนผมม้ากระจาย เหลือกตาขุ่นขวางเหมือนคนบ้า จ้องมองไปรอบๆ ตัว
"รู้ไหมว่ากูเป็นใคร? ไม่รู้จักกูรึ?"
เสียงนั้นแหบห้าวเหมือนเสียงผู้ชาย ดิฉันงงงันไปหมด ผู้คนเริ่มถอยหลัง มีเสียงพึมพำว่า "ผีเข้า" คนหนึ่งบอกให้ไปตามพ่อแม่หลินที่ขายของอยู่ในร้านหน้าตลาด แต่หลินก็เค้นหัวเราะเสียงกร้าว
"ไปเอาเหล้ามาให้กูกินเดี๋ยวนี้! พวกมึงปล่อยให้กูอดอยากมานานแล้ว"
คราวนี้ต่างคนต่างมองหน้ากันลอกแลก ลุงผาย-คนกวาดตลาดทำหน้าพยัดพเยิดร้องว่า "เอาซีวะ กูก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะจริงมั้ย?"
ว่าแล้วแกก็ไปเอาเหล้าโรงมาเทใส่แก้ว ท่ามกลางสายตาของผู้คนหลายสิบ...ดิฉันเห็นหลินรับแก้วมาจ่อปาก หงายหน้าขึ้นดื่มอั๊กๆ จนหมด เล่นเอาหลายๆ คนครางฮือ เพราะขนาดผู้ใหญ่คอเหล้ายังไม่ดื่มรวดเดียวมากถึงขนาดนี้
"เอายามาให้กูสูบด้วยโว้ย" หลินขว้างแก้วเหล้าแตกกระจาย หันไปจ้องหน้าคนนั้นคนนี้ ก่อนจะหยุดที่ลุงผาย "เร้ว! ไปเอายามาให้กูสูบไวๆ"
"ได้จ้ะได้..." คราวนี้คนกวาดตลาดเสียงสั่น เพราะแน่ใจว่ามีวิญญาณร้ายมาสิงสู่เด็กหญิงหลินแน่ๆ หาไม่เด็กวัยสิบขวบคงจะไม่ดื่มเหล้าโรงแก้วใหญ่จนหมดแน่นอน
เมื่อได้บุหรี่ใบตองมาสูบควันโขมง หลินก็หัวเราะด้วยเสียงน่ากลัว เล่นเอาดิฉันขนลุกซู่...ยังไงๆ ก็ไม่ใช่เสียงหลินแน่ๆ ก่อนที่เธอจะหันมาพูดเร็วปรื๋อคล้ายภาษาแขก ที่ไม่มีใครฟังรู้เรื่องแม้แต่คนเดียว
"ภาษาเทพน่ะ" ลุงผายบอก พร้อมกับยกมือไหว้ปลกๆ ผู้คนยิ่งเข้ามามุงดูหนาแน่น ดิฉันทั้งตกใจและเป็นห่วงเพื่อน หันไปมองที่ปากทางก็ยังไม่เห็นพ่อแม่ของหลินจะโผล่เข้ามาซักที
เสียงหัวเราะแหบห้าวดังก้องขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะบอกกล่าวด้วยภาษาไทยชัดเจน
"พวกมึงระวังตัวไว้ให้ดี ไม่ช้าจะเกิดไฟไหม้!!" ว่าแล้วหลินก็กระดกลิ้นเป็นภาษาเทพออกมาอีก ก่อนจะล้มฮวบลงหงายหลังตึง แน่นิ่งคาที่ เกือบจะเป็นเวลาเดียวกับที่พ่อแม่ของเธอวิ่งแหวกผู้คน หน้าตาตื่นเข้ามา
เมื่อฟื้นขึ้นตามเดิม หลินบอกว่าจำอะไรไม่ได้เลย นอกจากจะกำลังวิ่งเล่นอยู่ดีๆ ก็เห็นเงาดำๆ โถมเข้าใส่ ความรู้สึกวูบหายเหมือนหลับสนิท...ว่าแล้วก็กอดแม่ร้องไห้อย่างน่าสงสาร ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์เซ็งแซ่ แสดงความคิดเห็นกันไปต่างๆ นานา
แต่ที่แน่ๆ ก็คือเชื่อสนิทใจว่าเด็กหญิงหลินถูกผีร้ายเข้าสิง!
เวลาผ่านไปไม่นาน ผู้คนก็ลืมเลือนเรื่องนี้เสียสนิท...จนกระทั่งเกิดไฟไหม้ที่ห้องแถวหลังตลาด ตรงตามคำพูดของหลินในวันนั้น เคราะห์ดีที่ไม่ถึงกับรุนแรงอะไรนัก แต่คนที่รู้เห็นเหตุการณ์วันนี้หลินโดนผีสิง บอกว่าขนลุกขนพองกันทุกคน
เดี๋ยวนี้ไม่มีโรงหนังโคลีเซี่ยมแล้ว แต่คนเก่าๆ ยังจำเรื่องนี้ได้อย่างแม่นยำค่ะ
//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPVEl5TURVMU1RPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09DMHdOUzB5TWc9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
