พบกันที่ศาลาร้าง
พบกันที่ศาลาร้าง
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"เสมา" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากป่ามะพร้าวที่บางแสน
ผม เป็นศิษย์เก่า (และแก่) ของวิทยาลัยครูบางแสน ชลบุรี ซึ่งเดี๋ยวนี้เปลี่ยนชื่อเป็นมหาวิทยาลัยบูรพา เคยเจอะเจอกับเรื่องแปลกประหลาดน่าขนลุกขนพองหลายครั้ง เลยอยากนำเรื่องที่ว่ามาเล่าสู่กันฟังครับ
จำได้ว่าสถานศึกษาแห่งนี้ เปิดขึ้นเมื่อวันที่ 8 กรกฎา คม พ.ศ.2498 ก่อนนั้น เคยเป็นป่ามะพร้าวดกสะพรั่ง ต้องโค่นถางนับร้อยๆ ต้นเพื่อสร้างวิทยาลัยครูบางแสนขึ้นมา
ลือกันว่ามะพร้าวที่ยังเหลือ อยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะด้านหน้าของวิทยาลัย ตั้งแต่หอพักชาย 1 ไปจนถึงริมรั้ว...คือมะพร้าวน้ำหอมทั้งนั้น แต่พวกเราไม่เคยลิ้มรสหรอกครับว่าจริงหรือเท็จ เพราะทางวิทยาลัยได้ให้เอกชนเช่าทำน้ำตาล ประเภทน้ำตาลสด น้ำตาลปึก...เผลอๆ อาจจะเป็นน้ำตาลเมาที่เรียกกันว่า "กะแช่" ด้วยก็เป็นได้
ส่วน มะพร้าวข้างในน่ะทะลายดกเต็มคอเชียวละครับ! ทางวิทยาลัยหวงนักหวงหนา นักศึกษาจะสอยมากินก็มีกฎห้าม ไม่รู้ว่าจะเก็บไว้ทำไม? จะให้คนงานสอยมาขายก็ไม่ใช่ หรือจะรอตอนแก่ก็ไม่ปรากฏให้เห็น เพราะว่ามันหายจ้อยไปตอนที่กำลังเอ๊าะๆ พอดี!
เดี๋ยวนี้ผ่านไปก็ใจ หาย เพราะต้นมะพร้าวร่อยหรอไปเกือบหมดแล้ว เนื่องจากถูกตัดโค่นลงมาเพื่อใช้เนื้อที่สร้างอาคารใหม่ๆ น่ะซีครับ เวลาจะปลูกต้นไม้ใหม่ก็กลับ ปลูกต้นไม้อื่นๆ ซะฉิบ...
เฮ้อ... อาลัยอาวรณ์ไปก็เท่านั้น เพราะท่านๆ ที่มีอำนาจไม่เห็นความสำคัญซะอย่าง ใครจะไปทำอะไรท่านได้ล่ะ... ไม่ช้าไม่นานคงจะเหลือมะพร้าวเป็นที่ระลึกถึงอดีตแค่ต้นเดียวมั้งครับ ผมว่า!
เพื่อไม่ให้เสียเวลาของท่านผู้อ่าน ผมขอเล่าขนหัวลุกซะเลย ดีมั้ยครับ?
เพราะ ความที่มีต้นมะพร้าวมากมาย แม้ว่าจะถูกตัดโค่นไปก่อนหน้านั้นไม่น้อยก็ตาม วันๆ มักจะได้ยินเสียงลมพัดยอดมะพร้าวซู่ซ่า ตอนกลางคืนนอนอยู่ในหอก็ได้ยินเสียงเดิมที่ทำให้บรรยากาศวังเวงใจ บางคืนมีเสียงคลื่นลมขับกล่อมให้ง่วงงุน...แต่บางทีก็รู้สึกเยือกเย็นหัวใจ ชอบกล
สาเหตุของเรื่องขนหัวลุกอุบัติขึ้น เพราะพวกเราสงสัยจนอดรนทนไม่ไหวว่า มะพร้าวน้ำหอมที่ตกลูกได้ที่น่ะมันหายไปไหนหมด? ใครขโมยกันแน่? จนเราตัดสินใจว่าจะไปดักจับขโมยให้จงได้
ตอนนั้นเราอยู่ปี 2 แล้วครับเดินจากหอพักไปหน่อยเดียวก็ถึงบริเวณหลังโรงอาหาร อันเป็นจุดกั้นเขตแดนระหว่างหอหญิงกับหอชาย ตอนกลางคืนห้ามล้ำแดนซึ่งกันและกัน เพื่อป้องกันเรื่องไม่งามจะเกิดขึ้นมา เข้าตำราล้อมคอกก่อนวัวหาย ไม่ใช่วัวหายแล้วถึงมาคิดล้อมคอก
คืนนั้น พวกเรามีไอ้ล้วน, ไอ้ลิ้มและผม ลัดเลาะไปยังจุด หมายคือมะพร้าวดกเต็มคอ โดยนั่งแอบอยู่ที่โคนต้นใกล้ๆ กัน...กะว่ารออีกไม่ช้าก็คงจะมองเห็นขโมยย่องเข้ามา
จนกระทั่งเสียงยามเคาะแผ่นเหล็กบอกเวลาสองยาม...
แทบ จะไม่สิ้นเสียง หมาเจ้ากรรมก็หอนโจ๋วมาจากหลังโรงอาหาร เสียงเยือกเย็นชวนให้วังเวงใจน่าดู...ไอ้ล้วนกับไอ้ลิ้มเบียดกระแซะเข้ามาหา ผม กลืนน้ำลายดังเอื๊อกเหลียวซ้ายแลขวาหวาดระแวง...
โธ่! ถึงจะพอรู้ว่าไอ้สองคนกลัวผี แต่ไม่นึกว่าจะอาการหนักขนาดนี้
ทัน ใดนั้น เสียงหมาหอนก็ใกล้เข้ามาแต่ฟังแล้วแปร่งหูพิกล ผมหันขวับไปมองก็เห็นร่างตะคุ่มๆ ของชายสองคนเดินไปที่มะพร้าวต้นนั้น แล้วไต่เดี๊ยะๆ ขึ้นไปทั้งคู่!
เอ๊ะ! ยังไงกัน? มันขึ้นไปทำไมทั้งคู่? พวกเราสะกิดให้กันดูแต่แรกด้วยความงุนงง แล้วต้องสะบัดหน้าไปมาให้แน่ใจ เมื่อเห็นชายคู่นั้นเดินลิ่วห่างออกไป...ตามไปดูซีน่า
ครู่หนึ่งก็ ถึงด้านหลังโรงอาหารที่เป็นทุ่งนาขนาดย่อม เยื้องไปทางด้านหลังหอหญิง...ซึ่งมีศาลาเก่าๆ ตั้งอยู่ในป่าละเมาะรกครึ้ม...ศาลาสำหรับสวดศพในอดีตนั่นเอง! เล่น เอาเราชะงักกึก จ้องมองภาพตรงหน้าแทบจะลืมหายใจ
นรกเป็นพยาน! ชายคู่นั้นโยนทะลายมะพร้าวลงบนศาลาดังโครม ก่อนจะหันขวับมาจ้องมองเราด้วยนัยน์ตาแดงจ้าเหมือนถ่านไฟแดง! ไม่ต้องสงสัยอะไรอีกแล้วว่าใครคือขโมย...เราวิ่งอกตั้งไม่คิดชีวิตรวดเดียว กลับหอพัก ขนหัวลุกไปตามๆ กัน! บรื๋อออ...
//www.khaosod.co.th/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREF6TURJMU13PT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBeE1DMHdNaTB3TXc9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
