วิญญาณเรียกหา

วิญญาณเรียกหา

ขนหัวลุก

ใบหนาด



"ปวัตน์"เล่าเรื่องขนหัวลุกเมื่อวิญญาณเรียกร้องมนุษย์ไป

สู่ปรโลก

ถาวรเป็นเพื่อนรักของผมตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย หลังจากได้ทำงานเป็นหลักฐานแล้ว เราก็มีครอบครัวไล่เลี่ย กัน ภรรยาของเรารับราชการด้วยกันทั้งคู่ แถมบ้านช่องก็อยู่ไม่ไกลกัน คือผมอยู่บางพลัด ส่วนบ้านถาวรอยู่บางขุนนนท์

พ่อแม่ถาวรถึงแก่กรรมเมื่อเขาได้งานทำใหม่ๆ ตัวเองเป็นลูกคนเดียวจึงค่อนข้างว้าเหว่จนกระทั่งแต่งงานกับลัดดา ได้เมียเป็นเพื่อนชีวิตจนทำให้ความหงอยเหงาเปล่าเปลี่ยวจางหายไป

หลังจากนั้นราวห้าปี ผมมีลูกชายกับลูกสาวอย่างละคน แต่ถาวรเป็นหมัน!

และนั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เพื่อนผมกลับซึมเซาเศร้าหมอง เหมือนคนไร้ความหวังในชีวิต ในวัยสามสิบเศษ ถาวรผ่ายผอม หน้าตาหมองคล้ำแบบคนเจ้าทุกข์ เคยเอ่ยปากขอลูกชายคนโตของผมเป็นลูกบุญธรรม แต่นั่นก็เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

จู่ๆ ถาวรก็ขาดการติดต่อไประยะหนึ่ง โทรศัพท์ไปหาทั้งที่บ้านและที่ทำงานก็บอกว่าไม่ว่างเป็นประจำ ส่วนผมก็ต้องรบรากับลูกๆ ที่ค่อนข้างซุกซนจนพลอยลืมเลือนเรื่องนี้ ตั้งใจว่าจะแวะไปหาเพื่อนที่บ้านวันหยุดแต่ก็ผัดวันประกันพรุ่งตลอดมา

เราไม่ได้พบปะกันราวสองเดือน วันหนึ่งถาวรก็โผล่มา หาที่บ้านบ่ายวันเสาร์

ผมเห็นเพื่อนแล้วใจหาย...ร่างผ่ายผอมของถาวรยิ่งเหมือนเหลือแต่หนังหุ้ม กระดูก หน้าตาซูบซีดเศร้าหมอง ถอนใจยาวครั้งแล้วครั้งเล่า นัยน์ตาอมทุกข์ดูหมดอาลัยตายอยากในชีวิต เหม่อลอย พูดสั้นๆ ว่าขอเหล้ากินหน่อย ผมรีบจัดการให้เพื่อนไม่รีรอ ส่วนภรรยาก็เข้าไปจัดกับแกล้มอยู่ในครัว

หลังจากดื่มเหล้าเหมือนดื่มน้ำเข้าไปหลายแก้ว ถาวรก็ถอนใจพรวด มองสบตาผมพลางฝืนยิ้มอย่างแห้งแล้ง บอกว่า...ผมเลิกกับเมียแล้ว! เธอมีชู้จนผมจับได้คาตา!

ข่าวร้ายของเพื่อนทำให้ผมนิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก ถาวรผสมเหล้าแก้วใหม่ด้วยมือสั่นระริก ยกขึ้นดื่มรวดเดียวครึ่งแก้วแล้วโพล่งว่า...ผมกินยาตายแต่ไม่สำเร็จ!

คราวนี้ผมอุทานอย่างตกใจ ถาวรก็เล่ารายละเอียดให้ฟัง ดังนี้

...ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรที่ทำให้ผมเป็นคนเจ้าทุกข์ ขี้กลัว หวั่นกังวลไปสารพัดเรื่อง ประเภทมองโลกในแง่ลบแง่ร้ายนั่นแหละ จนกระทั่งได้พบกับลัดดา แล้วแต่งงานกัน ชีวิตผมค่อยเป็นปกติสุขขึ้นมาเหมือนคนอื่นๆ ฝันว่าเมื่อมีลูกเมื่อไหร่ก็คงมีชีวิตที่สมบูรณ์เมื่อนั้น...แต่แล้วความ หวังความฝันก็เแหลกสลายไม่มีชิ้นดี...ผมเป็นหมันไง!

อาจจะเป็นความผิดหวังรุนแรงก็ได้ ทำให้ผมกลายเป็นคนเจ้าทุกข์ขาดความมั่นใจตัวเองตามเดิม คงเป็นเพราะเหตุนี้เองที่ทำให้ลัดดาเบื่อหน่าย จนกระทั่งลักลอบมีผู้ชายคนใหม่...เมื่อผมจับได้เธอก็ขอหย่า แล้วจากผมไปตลอดกาล

ชีวิตที่มีแต่ความผิดหวัง ไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีเมียและลูก...ไม่รู้จะอยู่ให้ทนทุกข์ทรมานเหมือนซากศพที่ยังมีลมหายใจไปทำไม?

เมื่อปรึกษาแพทย์ก็ได้รับคำแนะนำว่าอย่าเครียด ต้องรู้จักปล่อยวาง! แต่คำแนะนำน่ะมันง่ายเกินไป ความคิดจิตใจคนเราไม่ใช่สวิตช์ไฟฟ้านี่นา จริงมั้ย?

ได้รับยาคลายเครียด ยาช่วยให้นอนหลับ มันก็ช่วยได้บ้าง แต่เมื่อตื่นขึ้นมาก็ต้องจมดิ่งอยู่กับความโศกเศร้า ตรอมใจ เจ็บปวดในอก รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเหมือนฝุ่นธุลีที่ไม่มีใครแยแส...ผมทั้งเบื่อหน่ายและ เกลียดชังตัวเอง ในที่สุดก็คิดฆ่าตัวตาย!

ยานอนหลับหาง่ายแค่ไหนคุณก็รู้ ผมซื้อจากร้านขายเป็นกำๆ ไม่ต้องคิดทบทวนอะไรอีกแล้ว ไม่มีห่วงใยอะไรอีกต่อไป...ผมกินยาทั้งหมดแล้วเข้านอนทันที

เช้ามืดเกิดไฟไหม้บ้านใกล้ๆ กัน เพื่อนบ้านเข้ามาเรียก มาพังประตูเข้าไปเห็นผมนอนหลับไม่ได้สติ ช่วยกันหามส่งโรงพยาบาล....ปรากฏว่าพนักงานดับเพลิงทำงานได้ฉับไวจนเพลิงสงบ แพทย์ก็ช่วยล้างท้องให้ผมได้ทันท่วงที

ในช่วงเวลาดีพโคม่า ขนาดหลับลึกแล้วผมยังฝันเห็นญาติมิตรที่ล้มตายไปแล้ว รวมทั้งภูตผีต่างๆ ที่เข้ามาหัวเราะต่อกระซิกทักทาย...พอรู้สึกตัวขึ้นมาพวกนั้นก็หายไป

คุณพระคุณเจ้าช่วยด้วยเถิด! หลังจากนั้นผมก็ทู่ซี้ดำรงชีวิตตามเดิมต่อไป แต่ภูตผีต่างๆ กลับปรากฏกายให้เห็นทั้งกลางวันกลางคืน ไม่ว่าในบ้านนอกบ้าน ตามถนนหนทาง บนรถเมล์ ในที่ทำงาน...ผมไม่ได้เอะอะโวยวายเลยทั้งที่หวาดกลัวแทบจะขาดใจ

ตอนกลางคืนเปล่าเปลี่ยว พวกไม่มีร่างกายนอกจากรูปเงาเลือนรางก็จะมายิ้มแย้มยั่วเย้า พยักพเยิดชักชวนให้ผมไปอยู่ด้วยทุกคืน...อย่าเปลี่ยนใจเลยน่า ไปอยู่ด้วยกันๆ

...ถาวรเล่าเรื่องสยองขวัญให้ฟังแล้วก็กลับไป ผมแนะนำให้ไปหาจิตแพทย์แต่ถาวรยิ้มอย่างขมขื่น ดื่มเหล้าแก้วสุดท้ายแล้วก็ลากลับไป

หลัง จากนั้นอีกราวสัปดาห์เดียว ก็มีเพื่อนบ้านพังประตูเข้าไปพบถาวรนอนหงายเหยียดยาวอยู่บนเตียง มุมปากมีรอยยิ้มนิดๆ นัยน์ตาลืมโพลงฉายแววตื่นเต้นดีใจราวกับได้ประสบพบเห็นใครที่เขารอคอยมานาน แสนนาน!

//www.khaosod.co.th/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREkzTURFMU13PT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBeE1DMHdNUzB5Tnc9PQ==

Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2553 Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2553 15:03:27 น. Counter : 550 Pageviews.		0 comments
Share Tweet