วิญญาณมาเยี่ยม

วิญญาณมาเยี่ยม

ขนหัวลุก

ใบหนาด



"ชนุตม์" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อเข้าไปนอนในห้องคนตาย

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อตอนที่ผมยังเด็กมาก ราว 6-7 ขวบเท่านั้น ยังไม่รู้สีรู้สาเท่าไหร่ แทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ตัวเองเจออยู่ทุกคนน่ะมันน่าสยดสยองพองขนแค่ไหน...ถ้าเป็นคนอื่นคงหัวใจวายตายไปแล้วละครับ

จากนั้นจนถึงทุกวันนี้เวลาผ่านไป 35 ปี ผมยังจำได้ติดหูติดตาไม่มีวันลืม!

ผมเป็นลูกคนที่ 4 ในบรรดาลูกชายทั้งหมด 5 คนของพ่อแม่ที่มีอาชีพเป็นครูทั้งคู่ฐานะทางบ้านพออยู่ได้เท่านั้น ผมเองไม่เคยได้ของใหม่ๆ เลย ทั้งเสื้อผ้า รองเท้า เครื่องเรียนและของเล่น...ทุกอย่างได้มรดกตกทอดมาจากพวกพี่ๆ ทั้งนั้น

พ่อมีพี่ชายแท้ๆ คนหนึ่ง ผมเรียกว่า "ลุงใหญ่" ท่านเป็นหมอครับ ร่ำรวยมากภรรยาเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกัน สวยเหมือนดารา ใจดีมากด้วยผมเรียก "ป้าเจน"

ทั้งคู่มีลูกชายคนเดียวชื่อ "พี่จิม" แก่กว่าผมตั้ง 5 ปีแน่ะ!

บ้านลุงใหญ่กว้างขวางใหญ่โต มีสนามหญ้าและถนนรอบบ้านไว้ขี่จักรยาน คุณปู่คุณย่าผมก็อยู่บ้านลุงใหญ่ฉะนั้นผมจึงไปบ้านนี้บ่อยมาก พ่อพาไปเยี่ยม ผมชอบที่นี่มากเพราะพี่จิมมีของเล่นเยอะแยะ และไม่หวงของด้วย ที่น่าสนุกที่สุดคือรถจี๊ปคันเล็กๆ ขับได้จริงๆ มันมีแบตเตอรี่ไฟฟ้าน่ะครับ

สำหรับพี่จิมแล้วผมสนิทสนมด้วยมากที่สุด เราถูกชะตากันจริงๆ

ตอนปิดเทอมป.2 ของผมเราก็ได้ข่าวร้าย พี่จิมจมน้ำตายในสระที่ไปเรียนว่ายน้ำ!

ทุกคนเสียใจมาก ร้องไห้กันใหญ่ โดยเฉพาะลุงใหญ่กับป้าเจน ผมไม่เคยเห็นใครเศร้าจนน่าสงสารอย่างนี้เลย เห็นหน้าลุงใหญ่ทีไรผมอดร้องไห้ตามไม่ได้สักที แล้วลุงใหญ่ก็จะดึงตัวผมไปกอด เราร้องไห้กันเงียบๆ

หลังงานศพพี่จิม ลุงใหญ่ขอผมไปเลี้ยง พ่อถามผมว่าจะไปไหม ผมตอบตกลงทันที รับปากว่าจะทำตัวดีและตั้งใจเรียนหนังสือ ต่อไปนี้ลุงใหญ่จะรับอุปการะผมทั้งหมด

แหม! ไม่ได้งกนะครับ เรื่องเสื้อผ้าใหม่ ของเล่นและชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นอะไรพวกนั้นน่ะ ผมยังเด็กไม่รู้เรื่อง รู้แต่ลุงใหญ่กับป้าเจนใจดี และผมได้อยู่กับคุณปู่คุณย่าด้วย พ่อแม่จะมาเยี่ยมเมื่อไรก็ได้นี่นา ผมแค่ย้ายบ้านมาอยู่กับลุงใหญ่เท่านั้น

เมื่อมาอยู่ที่นี่ ผมก็นอนคนเดียวในห้องพี่จิม...ทุกอย่างในห้องยังเหมือนเดิม ราวกับว่าผมสวมบทบาทแทนเจ้าของห้องเดิมยังงั้นแหละ!

ไม่มีใครพูดถึงผี ไม่มีใครคิดถึงเรื่องนี้ ทุกคนรักและอาลัยพี่จิม ป้าเจนบอกว่าผมไม่ได้มาแทนพี่จิมนะ ผมก็ยังเป็นตัวผมนี่แหละ มาทำให้บ้านนี้ไม่เงียบเหงาเศร้าโศกเกินไป

คืนแรกที่มาอยู่เป็นคืนแรกที่ผมนอนคนเดียว มันสบายดีครับแต่เหงาหน่อยๆ ผมนอนน้ำตาไหลคิดถึงพี่ๆ กับน้องที่บ้าน ป่านนี้พวกเขาก็ต้องคิดถึงผมอยู่เหมือนกัน เราเคยนอนด้วยกันทุกคืน...นอนเรียงกันยังกับลูกหมู! คิดแล้วตลกดี

ก่อนนอนป้าเจนมาส่งถึงเตียง ห่มผ้าให้ จูบแก้มผมแล้วถามว่าปิดไหม? ผมพยักหน้า เธอชมว่าเก่งแล้วปิดไฟกลางห้องก่อนที่จะออกไป

ในห้องไม่มืดสนิทหรอกครับ ป้าเจนเปิดไฟดวงเล็กๆ ที่หัวเตียงไว้ มันทำให้ทั้งห้องมีแสงสลัวๆ ผมรู้สึกแปลกที่นอนไม่หลับ คิดถึงพี่น้อง...แล้วก็คิดถึงพี่จิม

ทันใดนั้น เขาก็เดินออกมาจากตู้เสื้อผ้า!!

ที่จิมเหมือนเดิมทุกอย่าง มีเลือดมีเนื้อ แต่งชุดนอนเป็นเสื้อแขนยาวกับกางเกงขายาวสีฟ้า ชุดที่ใส่ลงโลงน่ะครับ เขาก้าวจากตู้แล้วยิ้มกับผม ทำมือทำไม้คล้ายจะบอกให้นอนซะ! ตัวเขาเองเดินดูรอบๆ ห้องมันเหมือนห้องนี้ผมเป็นเจ้าของ แต่เขาเพิ่งมาเที่ยวยังงั้นแหละ ผมมองตามเขาไปเรื่อยๆ ไม่กลัวแต่งงจนพูดไม่ออก

ผล็อยหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้...พอรุ่งเช้าผมเล่าให้ป้าเจนฟัง เธอฟังนิ่งๆ แล้วเช็ดน้ำตา...

คืนต่อมาก็เกิดเหตุการณ์เหมือนเดิม พี่จิมปรากฏตัวจากตู้เสื้อผ้า บานประตูส่งเสียงแอ๊ด...มันเปิดอ้าได้เองแล้วเขาก็ก้าวออกมา ยิ้มให้ผมแล้วเดินรอบห้องเหมือนอยากเล่นของเล่นจากนั้นก็เดินทะลุประตูห้องนอนออกไปข้างนอก

ตอนเช้าผมเล่าเรื่องนี้ให้ลุงใหญ่ป้าเจน และคุณปู่คุณย่าฟัง ดูท่าทุกคนเชื่อผม พวกเขาไม่ได้พูดว่าผมพูดจาเหลวไหล

คืนที่สาม ป้าเจนขอมานอนในห้องด้วย...

ก็ดีน่ะซีครับ ผมเองชักแหยงๆ เหมือนกัน...นั่นน่ะผีนะ ถึงจะผีพี่จิมก็เถอะเอ้า!

ป้าเจนนอนรอ ผมรู้...เธอวางที่นอนลงกับพื้นข้างเตียง ตะแคงหน้าจ้องตู้เสื้อผ้าแต่ไม่มีวี่แววใดๆ ของดวงวิญญาณลูกชายสุดที่รัก ป้าเจนมานอนแบบนี้อีกหลายวัน...แต่พี่จิมไม่มาแล้ว

วันเวลาล่วงไป ชีวิตดำเนินไปตามปกติจนถึงทุกวันนี้...

ผมกลายเป็นคนบ้านนั้นเต็มตัว 35 ปีแล้วนะครับ คุณปู่คุณย่าไปสวรรค์แล้ว ลุงใหญ่กับป้าเจนก็แก่มาก แปดสิบกว่าทั้งคู่ แต่ยังสดใสแข็งแรง เราสามคนมักจะไปดูหนัง ซื้อหนังสือ กินอาหารอร่อยๆ ผมทำงานเป็นสถาปนิก ยังเป็นโสดถึงจะอายุ 42 แล้วก็ตาม มีความสุขดีครับ

พวกเราไม่ลืมจิม รูปถ่ายของเขาตอนอายุ 12 ปีนั่นยังอยู่บนโต๊ะหัวเตียงของผมตลอดมา!

//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPVEV3TVRBMU1BPT0=§ionid=0303

Create Date : 10 ตุลาคม 2550 Last Update : 10 ตุลาคม 2550 20:55:30 น. Counter : 715 Pageviews.		0 comments
Share Tweet