ผีเฝ้าบ้าน

ผีเฝ้าบ้าน

ขนหัวลุก

ใบหนาด



"เพิ่มถาวร" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากข้างบ้าน

บ้านผมอยู่ในซอยแห่งหนึ่งแถวรังสิต ถิ่นที่อยู่อาศัยแถบนี้ไม่ใช่หมู่บ้านจัดสรรแต่เป็นที่ดินที่มีเจ้าของ ถ้าไม่ใช่ได้จากการซื้อขายก็เป็นมรดกตกทอด และต่างก็ปลูกบ้านอยู่กันมาเป็นเวลาอันยาวนาน ส่วนใหญ่นับอายุได้หลายสิบปี คือตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตาทวดโน่น

แน่ละครับ! ทุกๆ หลังย่อมจะต้องมีอดีตความทรงจำ ผ่านร้อนผ่านหนาวและเรื่องราวมากมาย!

ผมอยู่บ้านนี้มาตั้งแต่เกิด เพราะที่นี่เป็นบ้านของคุณตาคุณยาย แม่ผมแต่งงานแล้วก็ขอให้พ่อมาอยู่ด้วยเพราะไม่อยากจากไปไหน นับจากวันนั้นจนวันนี้ผมก็ออกมาดูโลก และเติบโตจนอายุ 20 ปีแล้ว เรายังอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างมีความสุข

บ้านนี้น่ะเหรอครับ? อายุเกือบ 40 ปีแล้ว!

ข้างบ้านผมก็เก่าแก่พอกัน...เจ้าของบ้านคือคุณจรุงกับคุณยายศรีเพชร น่ารักน่าเคารพทั้งคู่ เราเป็นเพื่อนบ้านที่สนิทกันมาก ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติแหละครับ พูดไปอีกทีก็คือ...ถึงไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แค่เรามีรั้วเดียวกัน...เป็นรั้วไม้ระแนงเตี้ยๆ ทำกั้นเขตบ้านไว้พอเป็นพิธี แถมยังเจาะเป็นประตูสวนบานเล็กๆ ให้เปิดถึงกันได้ซะอีกแน่ะ

ประตูนี้มีประวัติครับ คือเมื่อตอนที่แม่ผมยังเป็นเด็กเล็กๆ นั้น ลูกๆ ของคุณตาจรุงก็อยู่ในวัยไล่เลี่ยกัน ชอบเล่นด้วยกันมาก คุณตาเลยเจาะประตูให้ไปมาหาสู่กันสะดวกๆ ไม่ต้องปีนรั้ว...ผลพลอยได้อีกอย่างคือ คุณยายของเราทำกับข้าวส่งให้กันอย่างมีความสุข!

เวลาผ่านไปทำให้หลายสิ่งหลายอย่างต้องเปลี่ยนแปลง ทุกวันนี้ ลูกของคุณตาจรุงอยู่ที่บ้านนี้เพียงคนเดียว...คุณตามีลูก 3 คนนะครับ ผมรู้ว่าไปอยู่อเมริกากันเหลือแต่น้าพลอยเท่านั้นที่อยู่ทางนี้ เหมือนกับแม่ผมที่มีพี่น้อง 3 คนเช่นกัน ลุงต๋อยกับป้าตุ๊กแต่งงานแล้วก็แยกไปมีบ้านของตัวเอง เหลือแต่แม่อยู่กับคุณตาคุณยาย

หลายสิ่งเปลี่ยนไป แต่ประตูบานเล็กที่รั้วไม้ก็ยังอยู่เหมือนเดิม...ผมเดินเข้าเดินออกตามสบาย จริงๆ แล้วผมไปส่งขนมหรือไม่ก็กับข้าวคุณยายผมให้คุณยายศรีเพชรน่ะครับ บางทีก็ไปใช้อินเตอร์เน็ตของน้าพลอยค้นรายงาน เวลาที่เน็ตบ้านผมเจ๊ง

วันหนึ่ง ไม่นานมานี้เอง...คุณตาจรุงกับคุณยายและน้าพลอยต้องไปอเมริกา ไปเยี่ยมป้าแพรวที่ป่วยต้องผ่าตัด บ้านปิดเอาไว้เฉยๆ ไม่มีใครอยู่เลยตั้งเดือนหนึ่งแน่ะครับ

คุณยายศรีเพชรบ่นแบบคนห่วงหน้าห่วงหลัง คุณยายกับแม่ผมต้องบอกให้สบายใจ พวกเราจะดูแลบ้านให้ไม่ต้องห่วง! ท่านฝากกุญแจไว้กับแม่ผม เพราะจะมีคนมาทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้ง เป็นคนรับใช้ของญาติ...ความจริงจะให้อ๋อย-เด็กบ้านเราไปช่วยกวาดถูก็ได้ แต่ท่านเกรงใจ บอกว่าแค่เป็นหูเป็นตาให้ก็บุญคุณเหลือหลายแล้ว

หลังจากนั้นราว 6-7 วันก็เกิดเรื่องน่าขนหัวลุกขึ้นมา!

คืนนั้นราวสัก 4 ทุ่มเห็นจะได้ เป็นคืนวันเสาร์ หมาบ้านเรา 3 ตัวพากันเห่าเสียงขรมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...เห่าเสียจนเราไม่สบายใจว่าอาจจะมีขโมยเข้าบ้าน

ผมลุกไปดูที่หน้าต่างแล้วก็เห็นพวกมันหันหน้าไปทางบ้านคุณตาจรุง ทุกตัวโก่งคอหอนเอาเป็นเอาตาย แต่ขณะเดียวกันก็ถอยหนี...พ่อผมใช้ไฟฉายส่องไปทางบ้านนั้น กราดไปทั่วๆ เราเห็นแต่ต้นไม้ ลานเทอเรซหน้าบ้าน เก้าอี้เหล็กดัด โต๊ะกระจกและเงาสะท้อนจากประตูกระจกบานเลื่อน...ดูจากภายนอกไม่มีอะไรผิดปกติ แต่หมาไม่หยุดเห่า

สักพักหนึ่ง อ๋อย-สาวใช้ในบ้านเราก็หน้าตาตื่นมาบอกแม่ผมว่า...เห็นใครก็ไม่รู้เดินวนเวียนอยู่ในบ้านคุณตาจรุง!

หน้าต่างห้องนอนของอ๋อยอยู่ในมุมและระยะที่ชะเง้อมองเข้าไปในบริเวณห้องนั่งเล่นหรือห้องรับแขกบ้านนั้นได้สบายๆ ม่านภายในรูดเปิดทุกด้าน ไฟถนนก็สว่างพอที่จะส่องให้เห็นทุกอย่างในห้องนั้นได้สลัวๆ

เราเข้าไปในห้องอ๋อย ปิดไฟเพื่อจะได้มองไปได้ชัดๆ

จริงๆ ด้วยซิครับ! ผมตกใจจนขนลุก เพราะเห็นเค้าโครงร่างของผู้หญิงคนหนึ่งรูปร่างสะโอดสะอง ผมยาวแค่บ่า ใส่ชุดหลวมๆ แบบชุดอยู่บ้าน เดินไปเดินมาคล้ายเก็บจานจากโต๊ะกินข้าวไปล้างที่ซิงก์ หยิบผ้ามาเช็ดถูกตามเคาน์เตอร์ เหมือนเธอทำงานบ้านปกติ...และทำอยู่ในความมืด เห็นแล้วน่ากลัวชะมัด

คนธรรมดาที่ไหนจะทำตัวน่ากลัวแบบนี้? อยู่ในบ้านตามลำพัง ปิดไฟมืด แต่ทำกิจวัตรเหมือนเป็นตอนกลางวันหรือไฟสว่างอย่างหน้าตาเฉย มันผิดธรรมชาติเอามากๆ

หลังจากเพ่งดูอยู่อึดใจ คุณยายก็จับแขนผมดึงออกมาจากหน้าต่าง มือนั้นเย็นเฉียบบอกอ๋อยด้วยเสียงแหบๆ ให้ปิดหน้าต่างบานนั้นแล้วเข้านอนซะ

"ไม่ต้องไปดูเขาอีกนะ! ไม่มีอะไรหรอก...ดีแล้ว สบายใจดีเหมือนกัน ไม่มีขโมยขโจรที่ไหนเข้าไปได้หรอก รับรอง!"

คุณยายกับคุณตามองหน้ากัน ส่วนแม่ผมทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เอามืออุดปากตัวเองอย่างตกใจ พ่อถามว่ามีอะไรเหรอ? แม่ก็สั่นหัวเป็นเชิงว่ายังไม่อยากพูดตอนนี้...แม่ขนลุกเกรียว ตัวสั่นจนเห็นได้ชัด

ผมมารู้ภายหลังว่า ผู้หญิงที่เดินในบ้านมืดๆ นั่นที่จริงเป็นคนที่ตายไปแล้ว เธอคือคุณเพ็ญ-ลูกสาวคนโตของคุณตาจรุง เสียชีวิตเมื่ออายุ 25 ด้วยอุบัติเหตุรถคว่ำ เรื่องมันนานมาแล้วจนไม่มีใครพูดถึง และผมก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้ว่าคุณตาจรุงมีลูกสาว 4 คน ไม่ใช่ 3 คน

คุณเพ็ญคงมาเฝ้าบ้านให้พ่อแม่ ขณะที่ท่านไปเยี่ยมลูกคนอื่นๆ น่าขนลุกที่วิญญาณเธอยังอยู่ทั้งๆ ที่ตายมานานแสนนาน แถมยังรัก ยังเป็นห่วงเป็นใยจนเกิดปฏิกิริยาแบบนี้...ร่างกายสิ้นสลาย แต่ความรักยังอยู่เหมือนเดิมจริงๆ นะครับ!

//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPVEE1TVRFMU1BPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd055MHhNUzB3T1E9PQ==

Create Date : 09 พฤศจิกายน 2550 Last Update : 9 พฤศจิกายน 2550 19:33:11 น. Counter : 782 Pageviews.		1 comments
Share Tweet