When you long for blessings that you may not name, and when you grieve knowing not the cause, then indeed you are growing with all the things that grow, and rising toward your greater self.
Group Blog
 
All Blogs
 
ไร้ลักษณ์ ไร้รูป ไร้ร่าง

@ไร้ลักษณ์ ไร้รูป ไร้ร่าง @

ในค่ำคืนหนึ่ง....
เด็กน้อยสะดุ้งตื่นท่ามกลางแสงไฟสลัว
ตะเกียงน้อยแขวนไว้ริมหน้าต่าง
สะท้อนแสงเงามากมาย

ฟ้าร้องฟ้าแลปแปลบแปลบวุ่นวาย
เด็กน้อยควานหาไออุ่นข้างกายแต่ไม่มี
น้ำปริ่มเต็มดวงตาเริ่มหยดเผาะๆ
เสียงสะอื้นไห้เริ่มดังขึ้นทีละน้อย

ความกลัวโหมทับท่วมเต็มหัวใจ
หยาดน้ำใสเริ่มรินจากดวงตา
แสงตะเกียงด้านนอกก่อเกิดเงา

โอ้นั่นใครกันหนออยู่ริมหน้าต่าง
ร่างเหมือน เสียงคล้ายละม้ายตา
ไม่ใช่ใครนี่หน่านั่นตัวเรา

"เพียงเท่านี้ก็กรีดร้อง ระงมแล้ว
แท้จริงแล้วมีสิ่งอื่นน่ากลัวกว่า
มันดุร้าย ซ่อนข้างใน ไร้ลักษณ์ ที่ชินตา
อยู่ในรูปแห่งมายารอบตัวเรา"

"อะไรเล่าน่ากลัวที่สุดในโลก"
เด็กน้อยถามเงาตัวเองอย่างขลาดเขลา

"เจ้าถามสิ แล้วเราจะตอบเจ้า" เงานั้นนั่งแกว่งขาไปมา

"ความดำมืดหรือ" เด็กน้อยถาม
" มันมืดดำได้ยิ่งกว่าความมืดใดๆ จะทำได้" เสียงสะท้อนก้องไปมา

"เป็นปีศาจหรอกหรือ" เด็กน้อยถาม
"มันเป็นได้ยิ่งกว่าปีศาจทุกตัวหลอมรวมกัน" เสียงสะท้อนก้องไปมา

"เป็นแม่มดหรอกหรือ" เด็กน้อยถาม
"มันร้ายกาจและฉลาดรอบรู้ยิ่งกว่าแม่มดตัวใดในโลก" เสียงสะท้อนก้องไปมา

"มันรู้ ในสิ่งที่เจ้าคิด
มันคิด ในสิ่งที่เจ้ารู้
เจ้าวิ่งหนี มันวิ่งตาม
เจ้าร้องไห้ มันเย้ยหยัน
เจ้ารำพัน มันฟังเจ้าคร่ำครวญ
แต่น่าแปลกที่เจ้าไม่รู้สึกว่ามีมันอยู่ข้างกาย
และแท้จริงว่าเจ้าและมันไม่เคยห่างกันสักวินาที..."

เด็กน้อยเหลียวมองไปมารอบข้าง
มุมไหนหนอ ซอกไหนหนอ ความน่ากลัวนั้นหลบซ่อนอยู่
มุมไหนหนอ ซอกไหนหนอ ความน่ากลัวนั้นหลบซ่อนอยู่
มุมไหนหนอ ซอกไหนหนอ ความน่ากลัวนั้นหลบซ่อนอยู่

" โอ...ไม่ ข้าไม่ปรารถนาความน่ากลัวนั้น...ไม่ !"
เด็กน้อยตะโกนไป เต็มที่ที่เสียงจะตะโกนได้ เต็มแรงที่ร่างนั้นจะทำได้

"แม้ขณะนี้มันก็ยังเกาะอยู่กับเจ้า! ..." เสียงเย้ยหยันน่ารำคาญใจ

ภาพต่างๆ ผ่านจินตนาการค่อยๆ คืบคลานช้าๆ
เพดานห้องดูหมุนติ้ว กล่องสีขาวดำ สลับกันไปมาหมุนเต็มเพดาน
บรรยากาศที่อึดอัดดูคล้ายจะบีบรัดให้หายใจไม่ออก
ความหวาดกลัวพุ่งจับเต็มหัวใจ

"ไม่เอาแล้ว หยุด ! ได้แล้ว..."
สิ้นเสียงตะโกนนั้น ทุกอย่างหยุดนิ่งสงบพลัน

" ใช่แล้ว...หยุด เป็นสิ่งเดียวที่จะชนะความน่ากลัวนั้น"

"ความคิด เจ้านั่นเอง คือความน่ากลัวที่มืดดำ
ความคิดเจ้าอีกเช่นกัน คือความอบอุ่นที่สว่างไสว..."

"หยุด ละ วาง ไว้ตรงนั้น ก็จบไป.."
ไม่มีเหลือสิ่งไหนให้กังวล...

ทุกสิ่งเกิดขึ้นเพราะตัวเจ้า
เพราะเจ้าคิด เพราะเจ้านึก เพราะเจ้าฝัน
หากเจ้าว่าง วางความคิดทุกสิ่งพลัน
ก็เท่าทัน จิตมายา พ่ายล้าไป..."



งานเขียนตัวนี้ เขียนมากะว่าไม่เอาสัมผัสเชียวน้า..
แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถหักใจได้ซะที

ตอนเด็กๆ จำได้ว่าเคยฝันร้ายมากๆ ครั้งหนึ่ง
ฝันครั้งนั้นร้องไห้ลั่นไปหมดเลย
ความกลัวในที่แคบๆ หรืออะไรก็ตามที่เคลื่อนไหวช้าๆ หมุนๆ เนี่ย
มันน่ากลัวมากเลย
แต่ตอนนี้พอโตแล้ว ก็ไม่เคยกลัวอะไรแบบนั้นอีกแล้ว

มาถึงตอนนี้ Philous คิดว่าที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่อะไรอื่นไกล
นอกจาก ความคิดของคนเราเนี่ยล่ะ
ตัวร้ายที่ทำลายเราได้อยู่ทุกนาที
ตั้งแต่ช่วงเวลาที่เราคิด เรานึกแล้ว
ถ้าเกิดเราคิดถึงเรื่องทุกข์
ความอ่อนแอของจิตใจก็อาจทำให้เราทำอะไรบ้าๆ ขึ้นมาได้
แต่ถ้าเกิดว่าเราคิดในแง่ดี มันก็โน้มนำใจให้ทำแต่สิ่งดีงาม
ความสดใสความชื่นบานก็จะออกมาเต็มหัวใจ

ดังนั้นถ้าไล่ตามทันความคิดของเราได้ เราก็จะเป็นผู้ชนะตัวเองในที่สุด...


Create Date : 16 มิถุนายน 2551
Last Update : 16 มิถุนายน 2551 16:38:48 น. 4 comments
Counter : 716 Pageviews.
Share

 
สุดยอดเลยค่ะ
ชอบมากๆ ได้ข้อคิดดีด้วยค่ะ
อย่าลืมเอามาฝากอีกนะจ๊ะ


โดย: Your Grace วันที่: 16 มิถุนายน 2551 เวลา:17:04:14 น.  

 
มาอ่านอย่างตั้งใจคะ


โดย: mameehanako วันที่: 16 มิถุนายน 2551 เวลา:21:17:16 น.  

 
แวะมาอ่านครับ

จิตใจคนในสังคมสมัยนี้ น่ากลัวจริงๆครับ

เคยนั่งรถเมล์ได้ยินผู้ชายสองคนคุยกันสนุกสนานเล่าว่าตัวเองเคยงัดลูกกรงบ้านแบบนั้น เข้าไปขโมยของมาแล้วเข้าไม่ยาก แบบนี้ปีนเข้าง่าย แบบนู้นก็ง่าย สองคนนั้นมันตั้งใจสุมหัวกันทำงานจริงเชียวครับ


โดย: ดอกกรรณิการ์ วันที่: 17 มิถุนายน 2551 เวลา:11:51:53 น.  

 
หวัดดีจ้าจิ๊บ...ห่างหายจากบล็อคจิ๊บไปซะนาน แอ้เพิ่งสอบเสร็จแล้วก็ส่งรายงานตัวสุดท้ายสดๆ ร้อนๆ เมื่อวานนี้เองจ้า เฮ้อ...ขอปาดเหงื่อหยดโตๆ...คิดถึงจิ๊บจัง

เสียดายจังเลยที่แอ้กลับไปงานรับปริญญาจิ๊บไม่ทัน เพราะกว่าจะกลับไทยก็วันที่ 26 ก.ค. (เดือนหน้า) ล่ะ เอาเป็นว่า Congratulations นะจ๊ะ แอ้เองก็ไม่ได้อยู่รับปริญญาที่นี่เหมือนกัน เค้าจัดวันที่ 9 ส.ค. ล่ะ แต่แอ้อยากกลับไทยจะแย่อยู่แล้ว อีกอย่างพ่อแม่ก็ไม่ได้มาด้วย ก็ไม่รู้จะอยู่รับทำไม บรรยากาศก็ไม่ขลังเท่าที่ไทยด้วยล่ะ อิอิ

เอาเป็นว่า กลับไปแล้วเจอกันแน่นอนจ้า...

ป.ล. แต่งเก่งจังเลยจิ๊บ เข้ามาอ่านบล็อคจิ๊บทีไร คิดว่าจิ๊บเป็นเพื่อนแอ้ที่อักษรฯทู้กที จิ๊บต้องเลือกเรียนคณะผิดแน่ๆ เลย น่าจะเรียนอักษรฯ นะนี่ อิอิ


โดย: cadeau วันที่: 19 มิถุนายน 2551 เวลา:17:45:38 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

phil-harmonica
Location :
กรุงเทพ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

"Remembrance is a form of Meeting"
ความทรงจำเป็นรูปแบบหนึ่งของการพบปะ
....คาลิล ยิบราน

"บทความหรือ ข้อเขียนใดๆที่ปรากฎใน webblog นี้
เป็นลิขสิทธิ์ของเจ้าของนามปากกา Phil-harmonica แต่เพียงผู้เดียว

ห้ามมิให้มีการทำซ้ำ เผยแพร่ ส่วนหนึ่งส่วนใดหรือทั้งหมดของงานเขียนโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของ"
Friends' blogs
[Add phil-harmonica's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.