เรื่องราวในชีวิตมีจุดเปลี่ยนเสมอนะค่ะ
อีก12เดือนเอง เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้ว
สู้ๆค่ะ ทุกอย่างที่เราทำ ถึงมันจะไม่ดีที่สุดสำหรับใครๆ แต่ดีแล้วสำหรับก็พอแล้วนะค่ะ
ยังไงก้เอาใจช่วยนะค่ะ
ไว้รอต้อนรับกลับบ้าน อีก12 เดือนค่ะ

สวัสดีคะ เราเรียนปตรีอยู่ที่ญี่ปุ่นอยู่เหมือนกันคะ เหลืออีกแค่ปีกว่าๆก็จะจบแล้ว ตอนนี้กลับมาอยู่ไทยเพราะปิดเทอมอยู่ กลับมาทีก็ฟาดอาหารอย่างเดียวเลย ไว้จะแวะมาอ่านอีกนะคะ

ว้าววว ดีใจด้วยที่จะได้กลับบ้านจ้ะ

จาตั้งใตเรียน เหมือนกันค่ะ

ยังไงก็สู้ๆ ค่ะ ตอนนี้ก็จะตั้งใจเรียนเหมือนกัน

ว้าวววว...ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนเข้ามาอ่านด้วย....ขอบคุณมาก ๆ ครับ

วันนี้ว่าจะต่อให้จบ แต่คงไม่สำเร็จแล้วล่ะครับ ปริมาณอัลกอฮอล์ในเลือดมีสูงเกินไป

เกรงว่าจะเขียนอะไรที่ไม่เหมาะสมออกไป

พอดีว่า อาจารย์ใจดี เด็ก ๆ รุ่นน้องในแลปคนนึงได้งานเป็น Koumuin กับอีกคนนึงก็สอบเข้าเรียนต่อ ป.โท ได้

อาจารย์เลยหาเรื่องไม่กลับไปทานข้าวที่บ้าน ออกไปสังสรรค์ร่วมกับเด็ก ๆ ในแลปดีกว่า....เหอ ๆ ๆ ๆ.....

หนึ่งปีมีไม่บ่อย ผมจะพลาดได้ไงล่ะคร้าบบบ.....กินฟรีนี่นา....

พรุ่งนี้มาต่อใหม่ก็แล้วกันครับ....
おやすみなさい...

ในระยะเวลาห้วงเดือนที่ผ่านมา ค่อนข้างอยู่ในอาการจิตตก เนื่องจากอะไรหลาย ๆ อย่างไม่เป็นไปอย่างที่ตั้งใจไว้ ปีแรกที่เริ่มเรียนทุกอย่างเริ่มต้นได้สวยมาเลยทีเดียว

ผลแลปได้ตามเป้าหมาย สรุปผลแล้วไปนำเสนอผลงานวิจัยระดับนานาชาติก็ได้รางวัลชนะเลิศนำเสนอยอดเยี่ยม
คณะกรรมการชื่นชม ผู้ที่มาแวะเวียนสอบถามเยอะแยะมากมาย กลับมาพร้อมกับนามบัตรอีกสิบกว่าใบ แต่ละคนระดับบิ๊ก ๆ ทั้งนั้น

แต่หลังจากนั้นทุกอย่างก็เริ่มไม่เป็นอย่างที่คาดหวัง อากาศที่ร้อนจัดทำให้ทุกอย่างต้องเริ่มต้นใหม่หมด ตัวอย่างสำหรับวิเคราะห์เหลือแต่ซาก ไม่อยู่ในสภาพที่จะทำการเก็บข้อมูลใด ๆ ทั้งสิ้น

จากนั้นจึงเริ่มต้นใหม่ แต่ยังไม่หมดเท่านั้น อากาศที่วิปริต ท้องฟ้ามืดครึ้มเกือบทุกวันตลอดเดือนกว่า ๆ ตั้งแต่เริ่มงานทดลอง ก็ทำให้ผลออกมาไม่ดี ทุกอย่างจึงต้องจบลงด้วยความล้มเหลวอีกเหมือนเดิม

สภาพจิตใจเริ่มห่อเหี่ยว คิดถึงบ้าน คิดถึงเพื่อน คิดถึงหลาน อยากกลับบ้าน แต่ก็ไม่อยู่ในช่วงเวลาที่จะกลับไปเยี่ยมบ้านได้ อีกอย่างเพื่อนรุ่นน้องที่แลป พวกที่กำลังจะเรียนจบบอกว่า อยากจะกลับไปเยี่ยมบ้านด้วย เลยต้องรอ แล้วรออีกจนกว่าเด็กพวกนั้นจะสอบเสร็จ

ซึ่งปกติแล้วหน้าหนาวจะเป็นช่วงที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการกลับไปเยี่ยมบ้าน เพราะมันหนาว หิมะตก เมฆเยอะ ฟ้าปิด ทำงานทดลองไม่ได้ ไม่มีข้อมูลวิเคราะห์ เลยต้องทำหน้าที่เซ็นต์ชื่อรับเงิน แล้วก็รอไปเล่นสกีตอนหิมะลงหนักเท่านั้นเอง (มหาวิทยาลัยเป็นคนจัดทริป...ฟรี) ซึ่งก็พอทำเนาอาการเหงาไปได้บ้าง

นอกนั้นก็นั่งตากฮีตเตอร์ในห้องแลป อยุ่หน้าจอคอมพิวเตอร์ จดจ่ออยู่กับอินเตอร์เน๊ต ง่วงก็กลับไปนอน ตื่นก็มาห้องแลป วนเวียนอยู่แบบนี้ไม่มีสิ้นสุด ไม่มีวันหยุด....สบายดีแท้ ๆ ช่วงหน้าหนาว รับตังค์ฟรี ๆ ผลงานไม่มีออกมาเพราะทำอะไรไม่ได้เลย....

อ่านของเฮียแล้ว หันมองกลับมาที่ตัวเอง เหลือเวลาอีก 4 เดือนเท่านั้นที่ต้องกลับไปทำงานเมืองไทย แต่งานที่จะได้ทำจะเป็นยังไงหนอ ยังวาดภาพไม่ออกเลย

สิ่งที่ทำปัจจุบันก็ยังไม่รู้จะใช้อะไรได้ในอนาคต ภาษาก็ไม่ถึงไหน กลับไปก็ต้องหางานทำ ทำไรดีน้อ

พี่สั่น -*- นู๋จำได้แต่ชื่อนี้อ่า
ต้องขอโทษด้วยฮะ

พี่กลับมาสอนที่ มข. รึเปล่าง่ะ ^^

น้องบิว รึเปล่าเอ่ย....พี่คงไม่กลับไปที่ มข. หรอกจ้า
ถ้ากลับไป มข. พี่ก็จะโดนใช้งานแทบหาโอกาสทำงานของตัวเอง(ที่อยากทำ)ไม่ได้เลยล่ะ
แล้วก็ปฏิเสธไม่ได้ด้วย เพราะแต่ละคนที่เป็นหัวหน้า หรือผู้บริหาร
ก็ทั้งอาจารย์ ทั้งรุ่นพี่ ยากแก่การหลีกเลี่ยงเป็นที่สุด

คงหาโอกาสไปเรียนรู้ระบบงานของที่อื่น ๆ ดูบ้าง
แต่คงไม่หนีไปไกลจากอีสานบ้านเราหรอก

พี่หลิงคนที่หลังไมค์ไปขอตะไคร้จากน้องมานะค่ะ
ทำต้มยำไปแล้วหนึ่งหม้ออร่อยเชียวค่ะ เพราะได้ตะไคร้นี่แหล่ะ ไม่งั้นปกติจะใช้แต่คนอร์ต้มยำทำกิน

วันก่อนพี่เพิ่งเอาไปแบ่งให้น้อง tokyo delight ไปแล้วด้วยค่ะ เพราะให้มาเยอะมากๆ

เลยวนเวียนมาบอกขอบคุณอีกทีนะค่ะ

แง๊วๆๆ


จากลับกานแว๊วหรอ

พีเพิ่งมาอยู่เองง่ะ ไม่รู้จาได้กลับป่าว

งิงิ ไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค๊า