วันเสาร์ก็ต้องทำงาน.... เพราะงานมันไม่เสร็จ เดี๋ยวอีกไม่นานก็ต้องรับการเยี่ยมสำรวจแล้ว ไม่ชอบเวลาที่งานมันกองเยอะๆเลย เที่ยวก็ไม่มีความสุข จะไปไหนก็พะวง ไอ้ครั้นวันปกติที่ทำงาน ก็จะต้องคอยรับโทรศัพท์ ไปประชุม ทำนู่นทำนี่ตลอด ไม่มีสมาธิกับงานเอกสาร จะมีก็วันเสาร์นี่แหล่ะที่จะว่างจากสิ่งรบกวนหน่อย ทำเอกสารได้เป็นเรื่องเป็นราว เมื่อวานประชุมเสร็จ ก็อุตส่าห์โน๊ตใน Ipad แล้วนา ว่าจะทำอะไรบ้าง คือแบบว่าวันอย่างนี้ไม่ได้มีเยอะ มาทำงานทั้งทีมันต้องใช้ให้คุ้มค่า....ได้ข่าวว่ายังมีคั่งค้างอีกเยอะ !! ปรากฏว่ามาถึงรพ.ตอนเช้า  ลืม Ipad !! อยากจะบร้า อุตส่าห์จดไว้อย่างดิบดี เศร้าจริง ชีวิต    Create Date : 08 มิถุนายน 2556     Last Update : 19 มกราคม 2557 21:17:35 น. Counter : 572 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ชวนไปบริจาคเลือดกันค่ะ.... เมื่อเช้าที่รพ. จัดกิจกรรมรับบริจาคโลหิต โดยมีเจ้าหน้าที่จากสภากาชาดไทย จังหวัดชลบุรี มารับบริจาคถึงที่เลย..... อิชั้นก็อยากจะทำเสียหน่อย  ไม่ได้ให้มาหลายเดือนแล้ว แม้ว่าจะแอบเสียวเข็มบ้าง อะไรบ้าง  (ผ่านการให้มากี่ครั้ง ก็ยังกลัวอยู่ร่ำไป ตามประสาคนปอดแหก) แต่การบริจาคเลือดก็ถือเป็นการทำกุศลแบบหนึ่งต่อเพื่อนร่วมโลกได้อย่างดีแบบนึง  เอาน่า...เอาเสียหน่อย แล้วเวลาของอิชั้นก็มาถึง...... ตื่นเต้นๆ ยังชิลๆอยู่ค่ะ เพิ่งจะรู้ว่า ถ่ายรูปตัวเอง (มือเดียว)  ด้วยไอโฟนมันยากขนาด.....เง้อ V V วันนี้ต้องนอนนานกว่าชาวบ้านเป็นพิเศษ เห็นเจ้าหน้าที่บอกว่าเลือดอิชั้นไหลช้า ก็เลยต้องนอนบีบหมอนใบเล็กๆ (ไม่รู้เรียกว่าอะไร แต่หน้าตามันเหมือนหมอนจริงๆนะ) จนเค้าลุกไปกันหมด  เลือดอิชั้นก็ยังไม่เต็มถุง...ไม่รู้เป็นเพราะอะไร แต่ในที่สุด  อิชั้นก็ทำสำเร็จค่า ให้เลือดจนครบจนได้ เจ้าหน้าที่ก็มาถอดสายออกให้ และเอาผ้าก๊อซปิดแผล ตอนเอาสายออก เค้ามีแซวนะว่า ตอนแรกเลือดไหลช้า แต่พอเอาสายออกแล้วหยดเลือดที่เหลือลง tube  เลือดไหลจ๊อกๆเลย.... อิชั้นก็ยังไม่คิดอะไร  เล็งแต่น้ำแดงที่เค้าจัดไว้ให้ เพราะรู้สึกอยากกินอะไรหวานๆนิดนึง มาดูหน้าตาของว่างวันนี้กันค่ะ อิชั้นนั่งจิบน้ำแดงไปสักพัก เจ้าหน้าที่ก็สะกิดให้ไปเปลี่ยนผ้าก๊อซ ตอนแรกก็ไม่คิดอะไร แต่พอก้มลงมองแขนตัวเองแล้วแทบเป็นลม (ภาพข้างล่างน่ากลัว ไม่เหมาะกับคนขวัญอ่อน  เราเตือนท่านแล้วนะคะ !) V V V V V เลือดอาบผ้าก๊อซเลยค่า....เหวอออ (ปกติเค้าไม่เป็นแบบนี้กันนะคะ  อิชั้นก็ไม่เคยเป็น อย่างมากก็มีสีแดงจุดเล็กๆบนผ้าก๊อซ ไม่ใช่ไหลจนผ้าก๊อซชุ่มไปหมด) สงสัยเพราะช่วงนี้ทาน fish oil กับ Evening Primrose oil มาไปหน่อย เลือดเลยไหลดีไม่มีหยุดแบบนี้ อิชั้นเดินไปหาเจ้าหน้าที่ให้เค้าเปลี่ยนผ้าก๊อซชิ้นใหม่ให้ เค้าก็จัดแจงกดให้จนเลือดหยุดไหล ตอนนี้ไม่พุ่งกระฉูดเหมือนเมื่อกี้แล้ว.... ตอนแรกอิชั้นก็นึกว่าพอเลือดหยุดไหลก็ไม่เป็นไรแล้ว  เลยเดินออกจากห้องไปที่ลิฟท์เพื่อลงมาห้องทำงาน   ปรากฏว่าพอเดินมาถึงหน้าลิฟท์ก็เกิดอาการแปลกๆค่ะ รู้สึกหน้ามืด ใจสั่น มือเย็น ตาพร่าไปหมด  สำเหนียกตัวเองขึ้นมาได้ว่า... ตายห่าน นี่ตูกำลังจะเป็นลมหรือนี่ ยืนแทบไม่อยู่แล้ว ต้องเกาะผนังหน้าลิฟท์ไว้  เรียนมาตั้งเยอะ ไม่เคยรู้เลยว่าในเหตุการณ์จริงๆ อาการของคนที่เสียเลือดมากเกินไป จนความดันตก มันหวิวคล้ายจะเป็นลมอย่างนี้นี่เอง ตอนนี้รู้ซึ้งแล้วค่า  ลังเลสองจิตสองใจ จะกลับไปที่ห้องบริจาคเลือดดีไหม แต่แหมห้องมันก็ไกลเหลือเกิน เดินม่ายหวายยอ่า ตอนที่กำลังคิดๆอยู่....ติ๊งต่อง  ลิฟท์ก็มาถึงพอดี  ตัดสินใจเข้าไป เอาวะ....อีก 3 ชั้นก็ถึงห้องทำงานแล้ว แข็งใจอีกนิดดีกว่า  ในลิฟท์ก็มีคนอยู่ด้วย ถ้าเป็นอะไรไปคงมีคนช่วยลากอิชั้นออกมาได้บ้างละน่า เข้าไปข้างใน พยายามทำหน้าเฉยๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น (จะเป็นลมแล้วยังรักษาฟอร์มตัวเอง)   จนถึงชั้นที่เราทำงาน ประคองขาตัวเองออกมาจากลิฟท์ ค่อยๆแข็งใจเดินจนถึงห้องทำงาน  พอถึงโต๊ะอิชั้นฟุบไปเลยค่ะ โอย...หมดแรง นั่งพักสักพัก  อืมม ค่อยยังชั่วหน่อย รู้สึกอาการต่างๆมันเริ่มเบาขึ้น จนแป๊บนึงมันก็หายเป็นปลิดทิ้ง สิริรวมอิชั้นมีอาการอย่างที่บอกไม่นานเลยค่ะ  แค่นาทีเดียวเองมั้ง แต่ก็ถือว่าโชคดีที่ไม่เป็นอะไรมากกว่านี้นะ  กลับมาถึงโต๊ะแล้ว ลองแกะผ้าก๊อซดูสิ โอเคนะ เลือดหยุดไหลแล้ว รอยที่ยังตกค้างเป็นรอยปลาสเตอร์ที่รัดผ้าก๊อซ  (เค้ารัดอย่างแน่นเลย กลัวเลือดไม่หยุด) และรอยสายรัดต้นแขนที่เรารัดตอนให้เลือด คงโดนปมของมันกดในเนื้อ ก็เลยแดงกว่าปกติ แต่ถึงจะเป็นยังไง ก็ถือว่าอิชั้นได้บริจาคโลหิตสมตามที่ปราถนาแล้ว อุปสรรคนิดหน่อยที่เกิดขึ้น ไม่ได้กระทบชีวิตหรือส่งผลเสียร้ายแรงมากมาย เทียบกับบุญกุศลจากการช่วยชีวิตเพื่อนมนุษย์  อิชั้นก็ขอยืนยันจะทำต่อไปค่า.. อนุโมทนาบุญร่วมกันด้วยนะคะ   Create Date : 09 ตุลาคม 2555     Last Update : 19 มกราคม 2557 15:45:10 น. Counter : 6221 Pageviews.   3 comment Share Tweet

ขอประนามการทำงานของกองควบคุมวัตถุออกฤทธิ์ที่แสนห่วย !!! วันนี้ส่งน้องเภสัชไปซื้อยาเสพติดตามรายงานที่ขอไว้ ใจอยากจะได้ Fentanyl มาใช้เต็มแก่ เพราะรอบนี้กระทรวงอนุมัติช้ามาก ตอนนี้ทั้งรพ.เหลือไม่ถึง 20 amp.... พอเค้าให้ซื้อได้ก็รีบไปซื้อจะได้เอามาจ่ายให้แผนกดมยา.... ปรากฏว่า Fentanyl ที่ตอนแรกกระทรวงเป็นคนแจ้งเองว่าให้เข้ามาซื้อได้...หมด!! ไม่มีของให้จ่าย สาเหตุเพราะเอาโควต้าของเราไปจ่ายให้รพ.อื่นแล้ว ทั้งที่เราติดตาม สอบถามมาตลอดว่าอนุมัติหรือยัง ซื้อได้เมื่อไหร่... .ไม่มีสักคนบอกว่าของขาด ไม่มีสักคนบอกว่าให้รีบมาเอาเพราะไม่งั้นโควต้าจะถูกยึดเอาไปให้คนอื่น....มีแต่คำเดียวในวันนี้คือไม่มีของ จ่ายไม่ได้!! ตอนแรกก็เหมือนฟ้ายังเป็นใจ หลังจากเจ้าหน้าที่ฟังอิชั้นสวด(ทางโทรศัพท์)ไปหนึ่งยก ก็บอกว่ามันมี Fentanyl อีกขนาดที่เราสั่งซื้อได้...ไอ้เราก็ยังดีใจว่า เอาวะ ยังดีที่กระทรวงไม่ทิ้งกู  แต่ความรู้สึกดีใจมันสลายไปสิ้น เมื่อแม่มบอกว่า แต่พี่ต้องทำรายงาน มาขอซื้อยาใหม่ตามระบบ (รออีกสองอาทิตย์)ถึงจะได้ยาครับ !! กู...ช๊อค มันใช่ความผิดกูไหม มันใช่ความผิดรพ.ไหม....ทั้งที่พยายามอธิบาย อ้อนวอนถึงความจำเป็นที่เราจะต้องได้ Fentanyl ในวันนี้  ไอ้คุณเจ้าหน้าที่แม่มก็ไม่สนใจอย่างเคย พูดแต่คำว่าไม่ได้ครับ มันเป็นกฎระเบียบของกระทรวง พี่ต้องทำรายงานมาใหม่ครับ....ทั้งที่ไอ้รายงานฉบับนั้น มันก็อันเดียวกับที่แกถืออยู่ในมือ...โง่อิ๊บอ๋ายยย !!! อิชั้นขอคุยกับผู้อำนวยการฝ่ายควบคุมวัตถุออกฤทธิ์ เจ้าหน้าที่ก็ไม่ยอมให้คุย บอกแค่ว่าพี่คุยกับใครก็เหมือนกันครับ ยังไงก็ไม่ได้อยู่แล้ว สรุปสุดท้าย...เราก็ไม่ได้ Fentanyl กลับไปโรงพยาบาล โกรธ...จนไม่รู้จะโกรธยังไง จะไปร้องเรียนกับใครที่ไหนได้บ้างเนี่ย....  นี่หรือคือองค์กรที่มีหน้าที่ควบคุมและกระจายวัตถุออกฤทธิ์ให้โรงพยาบาลทั่วทั้งประเทศไทยมีปัญญาทำงานได้แค่นี้เองเหรอ.....สมองส่วนควบคุมความรู้สึกผิดชอบชั่วดียังใช้การได้อยู่หรือเปล่า  จิตสำนึกอยู่ตรงไหน  รพ.ที่คุณไม่จ่ายยาให้วันนี้ อาจไม่ใช่โรงพยาบาลใหญ่โต สังกัดกระทรวงสาธารณสุขที่คุณต้องเกรงใจ แต่ก็เป็นโรงพยาบาลหนึ่ง ซึ่งดูแลคนไข้ในชุมชนทุกคนที่มาใช้บริการ... เราเพียงอยากทำหน้าที่ของเภสัชกรที่ดี ที่เตรียมพร้อมยาและเวชภัณฑ์ให้คนไข้ของเราได้ใช้อย่างพอเพียงและทันเวลา... คุณคงไม่ได้มาใช้บริการที่โรงพยาบาลของเรา ก็เลยไม่รู้สึกถึงความเดือดร้อนที่ หมอไม่มี Fentanyl ในการดมยาสลบคนไข้ที่ต้องผ่าตัด ไม่มี Fentanyl ใช้ในการ sedate คนไข้หนักในไอซียู.....ชีวิตนี้ทั้งชีวิตคุณคงไม่ได้มาอยู่แล้ว แต่ขอให้นึกถึงหน้าคนไข้เหล่านั้นเป็นพ่อเป็นแม่ตัวเองดูเถิด แล้วอยากจะรู้นัก ว่าจะเริ่มรู้สึกอะไรบ้างหรือยัง ??? เขียน ในวันที่โกรธสุดหัวใจ   Create Date : 29 สิงหาคม 2555     Last Update : 19 มกราคม 2557 15:45:20 น. Counter : 644 Pageviews.   0 comment Share Tweet

โรคทางจิตเภท.....ใกล้ตัวกว่าที่คุณคิด ! อ่านข่าวบัณฑิตอักษรจุฬาที่ผูกคอตายในเน็ท...... ช่วงแรกเค้าลงข่าวประมาณว่าทำศัลยกรรมไม่สวยแล้วเสียใจเลยผูกคอตาย ก็เลยโดนคนในพันทิพ ในเน็ทด่ากันระงมเลยว่าเรียนสูงขนาดนี้ (ได้เกียรตินิยมอันดับสองด้วยนะ) ทำไมสิ้นคิดได้ขนาดนี้.....บลาๆๆ ตอนหลังเห็นว่าครอบครัวมาให้ข่าวว่า เค้าไม่ได้ผูกคอตายเพราะเรื่องศัลยกรรม แต่เค้าเป็นโรคซึมเศร้า ก่อนจะตาย เค้าก็จะพูดประมาณว่า เค้าสละทุกอย่างบนโลกแล้ว แล้วก็โอนเงินในบัญชีให้แม่ทุกบาท  บางทีก็พูดว่า ถ้านั่งรถเมล์อยู่ แล้วมีใครเมายาบ้าจับคนบนรถเป็นตัวประกัน  เค้าจะไปเป็นตัวประกันเอง เพราะเค้าสละทุกอย่างบนโลกได้.... นั่นอาจหมายถึงสัญญาณว่าเค้ามีอาการซึมเศร้า เพียงแต่คนที่บ้านไม่ทันเอะใจ เศร้าจังเนอะ   ใครจะไปคิดถึง....ว่าคนในครอบครัวเรา อยู่ดีๆก็มีอาการป่วยทางจิตและอยากลาโลกอย่างนี้ ส่วนตัวเราเคยเจอเหมือนกัน  เป็นเพื่อนสมัยเข้ามหาลัยใหม่ๆ คือคนนี้เป็นคนที่ปกติจะร่าเริงมากก คุยเก่ง เฮฮา สนุกสนานมากมาย แบบว่ามันมีชีวิตชีวา จนเวลาที่เราอยู่กับมัน เรารู้สึกว่ามันสนุกมากมาย เข้ามหาลัยใหม่ๆ เจ้านี่ก็เพื่อนเยอะค่ะ เพราะเป็นคนคุยสนุกอย่างที่บอก... พอเรียนไปถึงกลางเทอม ทีนี้พวกเราก็ต้องสอบมิดเทอมใช่ไหมค่ะเจ้านี่ก็เริ่มแสดงอาการผิดปกติ คือเค้าไม่สามารถทำข้อสอบในห้องแบบสงบๆเหมือนคนปกติได้ คือแบบว่ามันจะเครียด แล้วก็จะไม่อยากทำข้อสอบแล้วก็จะพร่ำพรรณนาถึงความยากลำบาก ของชีวิตเภสัชว่าเรียนยาก สอบยาก ไม่อยากสอบเลย บลาๆๆๆ เวลาเข้าห้องสอบสมาธิก็จะไม่ค่อยดี หลุกหลิก จนได้คะแนนน้อย เป็นที่โหลของชั้น แล้วมันก็ถึงจุดหนักที่สุด คือถ้าเป็นข้อสอบที่ยากมากๆ  พี่แกเล่นไม่ทำข้อสอบเลยแบบว่าลุกออกจากห้องไปดื้อๆอย่างนั้น  เราเห็นยังตกใจ เฮ้ยยย ไม่ทำข้อสอบเลยเหรอ คือเข้าใจมันค่ะ......ข้อสอบวิชานี้มันยากจริงๆ    (เราเองก็ทำไม่ค่อยได้)    แต่ถึงแม้ว่าเราจะยังทำไม่ได้ เราก็ต้องใช้เวลาในห้องสอบให้คุ้มค่า ทู่ซี้นั่งไปเรื่อยๆ เผื่อจะคิดออกหรือไม่ก็ต้องพยายามเขียนออกมาให้ได้เยอะที่สุดเผื่ออาจารย์จะเห็นใจใช่ปะ..... แต่นี่เจ๊เล่นไม่ทำข้อสอบเลย มันก็ตกแหงๆอยู่แล้ว เรายังว่ามานใจกล้ามากก ที่ไม่ทำข้อสอบเลยสักข้อเดียว....... เราเคยถามทีหลังว่า ทำไมไม่ทำข้อสอบเลยล่ะ เพื่อนเราบอกว่า มันรู้สึกว่า ที่ตรงนั้นมันเครียด มันบีบคั้นมันมาก จนมันทนนั่งต่อไปสักนาทีเดียวไม่ไหว มันกดดัน เราก็งงๆกับมันนะ แต่ก็เริ่มรู้สึกว่าเพื่อนคนนี้แปลกๆ  เหมือนเค้ารับความกดดันในชีวิตอะไรไม่ได้เลย แล้วเค้าก็เรียนตก จนเรียนตามพวกเราไม่ทัน พอเรียนกับรุ่นน้อง ก็ยังเรียกตกอีก จนถูกรุ่นน้องรุ่นแล้วรุ่นเล่าแซง จนเราเรียนจบแล้วนานแล้ว เค้าก็ยังเก็บวิชาทั้งหมดได้ไม่ถึงครึ่งเลย ในตอนสุดท้าย ก็ต้องรีไทน์จากมหาลัย โดยที่มันยังไม่อยากออก (การจบเภสัชเป็นความใฝ่ฝันที่สูงสุดของเจ้านี่ค่ะ) แต่อาจารย์มาพูดกับ ว่าเค้าอาจไม่เหมาะกับการเรียนเภสัชหรอกขอให้พิจารณาดีๆว่าจะต้องเสียเวลากับที่ตรงนี้อีกกี่ปี   ประกอบกับเกรดที่ต่ำลงเรื่อยๆ สุดท้ายเพื่อนเราก็ต้องรีไทน์  พอเค้าออกไปแล้ว และมีอยู่ช่วงนึงเราทำงานใหม่ๆมีเพื่อนมาชวนให้ไปเที่ยวบ้านเพื่อนคนนี้ เราก็เลยตามไปด้วย เพราะเมื่อก่อนก็เคยสนิทเคยคุยเล่นอยู่  พอไปเยี่ยมก็พบว่า เพื่อนเรากลายเป็นแม่ค้าขายไข่ที่ตลาดนัดไปแล้วค่ะ และไม่สามารถเรียนมหาลัยที่ไหนได้เลย เพราะมันไปตรวจพบว่ามัน "ป่วย" ค่ะ (สาเหตุที่ได้ไปตรวจ เพราะเจ้านี่ทะเลาะกับอาแล้วควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เอามีดมากรีดรอบรถอามันทั้งคันเลยค่ะ บ้านมันก็เลยรีบส่งไปหาหมอ) สรุปว่า เพื่อนเราเป็นโรค Bipolar คือมันเป็นโรคทางจิตเภทชนิดหนึ่ง คือเค้าจะมีอารมณ์แบบสุดโต่งในคนๆเดียว แล้วก็จะเป็นสลับไปสลับมา  บางทีดีใจก็จะดีใจเว่อร์ แต่ถ้าเกิดเสียใจหรือเกิดเครียดก็จะเป็นหนักกว่าคนปกติ ก็เลยทำให้เค้าดำรงชีวิตในสังคมได้ยากกว่าคนปกติค่ะ ก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันเรียนไม่ได้ แล้วเค้าก็ต้องกินยา   กินตั้งหลายขนาน อาการข้างเคียงก็เยอะ แต่มันก็ดีอย่าง ที่เค้ายอมรับและกินยา ก็เลยบรรเทาอาการลงไปเยอะ.... แต่คุยกันครั้งสุดท้ายก็ตั้ง 8 ปีที่แล้ว ตอนหลังเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย เพราะมือถือเราหายด้วย จนป่านนี้ไม่รู้เลยว่าเป็นยังไงบ้าง ไม่รู้ว่ายังขายไข่อยู่ที่เดิมหรือปล่าว  เฮ้อ....โรคแบบนี้มันดูยากจริงๆนะ กว่าจะเอาตัวไปรักษาได้ เล่นเอาเสียอนาคตเลย แต่สรุปแล้วก็คือ   โรคแบบนี้ใกล้ตัวเรามากกว่าที่คิดนะ เสียดายว่าตอนที่เค้าเป็นน่ะ  เรายังเด็กๆกันอยู่  ยังไม่รู้ว่านี่คืออาการผิดปกติอย่างหนึ่ง ถ้าหากรู้ว่าเพื่อนเรามันป่วย แล้วพาไปหาหมอเพื่อรักษาแต่เนิ่นๆ ....บางทีเพื่อนเราอาจจะเรียนจบก็ได้  ได้เป็นเภสัชกรสมดังตั้งใจเหมือนเพื่อนๆคนอื่นๆ  ทั้งที่ความจริงเค้าก็ไม่ใช่คนหัวอ่อนอะไรเลยนะ  แต่เพราะความผิดปกตินี้เองแท้ๆ  เศร้าจัง   Create Date : 06 กรกฎาคม 2555     Last Update : 19 มกราคม 2557 15:36:51 น. Counter : 837 Pageviews.   2 comment Share Tweet

เจอฝาแฝดของตัวเองโดยไม่รู้ตัว... วันก่อนดูรูป เจิ้งหย่าหนี  โปรกอลฟ์ชาวไต้หวัน...เค้าเก่งมาก ชนะกอลฟ์ LPG TOUR THAILAND ในแมตซ์ที่ผ่านมาด้วยนะ แต่ที่ติดใจ...คือว่า มานั่งดูๆไป หล่อนเป็นร่างอวตารของชั้นหรือเปล่าฟร๊ะเนี่ย ทำไมหน้าเหมือนอิชั้นจัง.... ^ ^ รูปสมัยม.ปลาย ดูกันเล่นๆเองว่าเหมือนหรือเปล่า....         Create Date : 08 เมษายน 2555     Last Update : 8 เมษายน 2555 10:39:55 น. Counter : 879 Pageviews.   3 comment Share Tweet

• hacky ชวนกิน
• hacky ชวนกิน (ชลบุรี)
• hacky ชวนเที่ยว
• hacky ชวนออกทริป
• hi hacky ไดอารี่
• hacky รักสวยรักงาม
• hacky ไดอารี่ว่าที่เจ้าสาวมือใหม่
• hacky เรื่องเล่าหลังแต่ง
• hacky Meeting
• hacky D.I.Y
• hacky สรรหามาเล่า
• เรื่องเก่า เรา(ไม่)ลืม
• เรื่องเล่าคนอยากมีลูก
• เรื่องราวของสองสาวฮานากับฮารุ

• arisagirl
• numainew
• สวยตลอดกาล
• chenyuye
• nLatte
• ความสุขของนิ้วน้อย
• อนันต์ครับ
• mee_vingt
• loveTRAVEL1977
• kwan_3023
• รุริกะ
• newyorknurse
• Don't try this at home.
• อาเจ้ของน้องๆ
• ชะนาว
• ทนายอ้วน
• auau_py
• ป้าคาล่า
• ยัยน้ำตาลเปรี้ยว
• บาบิบูเบะ...แปลงกายเป็นบูริน
• mambymam
• PrettyNovember
• tuk-tuk@korat
• Sweet_pills
• pantawan
• อุ้มสี
• Moti
• bepearz
• เนินน้ำ
• AdrenalineRush
• สายหมอกและก้อนเมฆ
• anigia
• Bonjour_KiTTy
• แมวเซาผู้น่าสงสาร
• feonalita
• หนูนากระป๋อง
• bemynails
• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com