|
|
สุดทางทุกข์
ระหว่างทางกลับบ้าน เกิดความคิดที่พยายามไม่คิด เป็นเรื่องเกี่ยวกับอดีตของตัวเองที่เกี่ยวกับความรุนแรง ความเสียใจที่ตัวเองได้ทำลงไป เคยทำร้ายคนอื่น แล้วก็เคยถูกคนอื่นทำร้ายทั้งทางร่างกายทั้งด้านจิตใจ บวกกับได้มาเห็นโฆษณาเปิดตัวหนังสือเล่มนี้พอดี ชอบตรงประโยคที่ว่า " พบเวียดนามของตัวคุณเอง " พวกเราต่างก็มีสงครามในใจชองตัวเองกันทั้งนั้น
ตอนเด็กๆผมจำได้ว่าผมเป็นเด็กที่รักสงบ ออกจะไม่ชอบความรุนแรง มีอะไรจะประนีประนอมให้มากที่สุด แต่ด้วยโรงเรียนในวัยเด็ก ไม่รู้จะเรียกว่าดูแลเด็กไม่ทั่วถึงหรือมีมาตราฐานต่ำก็ไม่ทราบได้(ด้วยความเคารพสถาบันกาบบ) โรงเรียนของผมที่ในขณะนั้นผมเรียนอยู่ระดับประถม ถึงมัธยมต้น จะมีการชกต่อยกันแทบทุกวันสิน่าไม่รู้ทำมั้ย..? หรือโรงเรียนชายล้วนก็เป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ ผมนึกถึงเหตุการณ์นึง ที่ผมกับคนที่ชกกับผมไม่ได้เป็นต้นเหตุ แต่ต่างคนต่างเป็นตัวแทนของเพื่อนที่ทะเลาะกัน ไอ้คนที่ทะเลาะกันน่าจะมาชกกันกลายเป็นคนยืนดู ส่วนผมกับคู่ชกเป็นตัวแทน ผลออกมาผมกำดาวแตก คนที่ผมชกด้วยปากแตก รวมถึงเหตุการณ์อื่นๆ บางเหตุการณ์ก็นึกถึงใบหน้าของคนที่ผมเคยทำร้ายเค้า นึกแล้วรู้สึกเสียใจอย่างมาก ตอนเด็กๆ เป็นเยาวชนก็ไม่มีใครบอกเรามีแต่ตัวเราบอกตัวเองอยู่ลึกๆ ว่าเราไม่ชอบความรุนแรงเลย แต่เราก็ต้องเข้าไปเกี่ยวข้องอยู่ประจำสิน่า
ผมเชื่อว่าโดยเนื้อแท้แล้วมนุษย์ เรามีความรัก มีสันติ แล้วก็อาจจะมีสันดานดิบอยู่ในตัว แต่ถ้าเลื่อกได้ผมเชื่อว่าไม่มีใครชอบความรุนแรง หลายๆครั้งเราก็มักได้ยินคำสอนว่าชีวิตมันต้องต่อสู้ ถ้าเราไม่เป็นผู้กระทำเราก็จะกลายเป็นผู้ถูกกระทำ เมล็ดพันธุ์แห่งความรุนแรงก็เติบโตด้วยอะไรต่างๆ รอบๆ ตัวเรา จนมันกลายเป็นเรื่องธรรมดาไป หรือความรุนแรงที่เกิดขึ้นทุกวันนี้เป็นเพราะความหวาดกลัวที่มีอยู่ในจิตใจของเรา มากกว่าจะเป็นความกล้า เราจึงต่างโจมตีทำร้ายกันอยู่เป็นนิจ เรามีปืนในบ้านเพราะเรากลัวขโมย เราโจมตีด่าทอก็เพราะเรากำลังกลัวอะไรบางอย่างมาคุกคามเรา อีกหน่อย มารู้ตัวอีกที่พวกเราก็แยกกันขาดจากกันอย่างสิ้นเชิงไปแล้ว ทุกประเทศคงมีนิวเคลียที่พร้อมจะยิงใส่กันให้มันชิบหายข้างนึงเลย !!!
การเพิ่มปืนอีกหลายกระบอกในบ้านน่าจะไม่ใช้ทางออกอย่างแน่นอน หรือการพกไม้เบสบอลเอาไว้ท้ายรถ หรือคำด่าแสบๆคันในสมองน่าจะ เหมื่อนเชื้อไฟชั้นดีของความรุนแรงในจิตใจเราที่น่าคิดทีเดียวเชียว อีกหน่อยเราอาจจะได้เห็นเด็กอายุน้อยลงเรื่อยๆก่อนความรุนแรงก็เป็นได้ซึ่งผมมองว่าเด็กเป็นเพียงแค่เหยื่อเท่านั้น ถ้าจะแก้ก็คงต้องกลับไปแก้ที่จิตใจมนุษย์เรานี่ละ
ที่เล่าๆ มาอาจจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับหนังสือเล่มที่กำลังโปรโมทอยู่ เพราะผมก็กำลังรออ่านอยู่เหมื่อนกัน ว่าจะไปหาซื้อในงานสัปดาห์หนังสือที่กำลังจะมาถึงครับ
(*แวบนึงของความคิดที่ไม่ได้เรียบเรียง ติดๆขัดๆในการเขียนต้องขออภัยด้วนนะครับ)
| Create Date : 17 กันยายน 2551 |
| Last Update : 17 กันยายน 2551 23:05:08 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 336 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
MY VIP Friend
  |
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [