ก่อนอื่นขอประชดกอล์ฟซะหน่อยว่า แกน่ะเจ้าวางแผนเหมือนเดิม พิมพ์เรื่องนี้ไป ขนหัวลุกที่ท้ายทอยซีกขวา เป็นระยะๆ อยู่ตรงนี้ใช่ไหมเพื่อนรัก กอล์ฟเป็นเพื่อนที่ เรียนด้วยกันที่ คณะประมง ม. เกษตร (บางเขน) กอล์ฟเป็นเด็กเทียบ เรียนที่สาธิตเกษตรนี่เอง ก็ไม่สนิทกันมาก 

แต่ช่วงหลังๆ โทรคุยกันบ่อยขึ้น ก่อนกอล์ฟตาย ๓ วัน ก็ยังโทรคุยกันอยู่เลย เรื่องที่คุยกันจะเป็นเรื่อง พ่อแม่อยากให้ต่อปริญญาโท แต่กอล์ฟบอกว่า อยากทำงานก่อน ก็ลูกชายคนเดียว มีน้องสาวอีกคน ไม่แปลกที่พ่อแม่รักมาก เห็นพ่อ มารับกลับบ้านประจำ เพราะพ่อก็สอนที่คณะวนศาสตร์ กอล์ฟได้งานที่ อายิโนะโม๊ะโต๊ะ บริษัทนี้ไม่ได้มีแต่ ขายผงชูรสนะ มีธุรกิจด้านการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำด้วย กอล์ฟได้อยู่ที่สระบุรี งานก็ต้องขับรถลงไปดูงาน ที่บ่อดิน ถนนคันดิน จะแคบ 

คืนหนึ่งกอล์ฟก็ขับรถตกบ่อ พร้อมกับน้องอีกคน แต่กอล์ฟกลับเป็นคนคอยช่วยน้องอีกคนที่ไปด้วยกันขึ้นจากน้ำ ซึ่งอาการน้องคนนั้นดูหนักกว่า ตัวกอล์ฟเองดูปกติ เลยไม่ได้พากอล์ฟไปโรงพยาบาล แต่ตอนนั้นไม่มีใครรู้เลยว่า น้ำเข้าร่างกายกอล์ฟ คล้ายๆ น้ำท่วมปอดไปแล้ว คืนนั้นกอล์ฟช็อคที่ฟาร์ม แต่ก็สายไปแล้ว เพื่อนเราจากไปแล้ว พอรู้ข่าวก็เสียใจนะ เพิ่งคุยกันเอง ที่แปลกไปอีก น้องที่ซีพีที่สนิทกับเราคือ “น้องปุ๋ม” ลาออกพอดี แล้วได้งานที่อายิโนะโม๊ะโต๊ะ น้องปุ๋มบอกเราว่าทำงานที่นั่น แทนเพื่อนของพี่อรที่ตายไป เรื่องก็ผ่านไป ๒ ปี 

เริ่มแรก ก็ได้ตั้งสัจจะว่า วันสงกรานต์ ปีนี้ ปี ๒๕๕๑ จะไปปฏิบัติกรรมฐาน ที่วัดอัมพวัน คราวนี้ เป็นครั้งที่ ๑๐ อยู่ ๓ วัน วันที่ ๑๒- ๑๔ เมษา คนมาเป็นพันไม่มีที่นอน แต่เจ้าหน้าที่ก็หาที่ให้นอนจนได้ ทุกครั้งจะอธิฐานว่า ขอให้ได้พระกรรมฐานกลับไป บุญกุศลขอยกให้เจ้ากรรมนายเวรของพ่อแม่ พี่ น้อง และเรา 

วันที่ ๑๒ เมษา นั่งได้บ้าง ดิ่งลึกได้เร็วมากเลย จนแปลกใจ แต่ก็ไม่มีไรมาก 

วันที่ ๑๓ เมษา (วันพระ) ปฏิบัติในรอบเช้า ก็ปกติ แต่ตั้งใจว่า ขอให้ได้พระกรรมฐานด้วยเถิด วันนี้วันดี วันพระอีกตะหาก รอบบ่ายก็ได้ผล เดิน ๔๕ นาที นั่ง ๔๕ นาที แล้วก็ เดิน ๔๕ นั่ง ๔๕ อีกที การเดินจงกรมจะทำให้สมาธิเราดิ่งลงได้เร็วขึ้น 

เริ่มเดินปุบก็รู้ล่ะว่า นิ่งล่ะ พอช่วงหยุดเดินกำหนด หยุดหนอ ๓ ครั้ง หลับตา เราจะก้มหน้านิดหน่อยเป็นปกติ ตอนกำลังกำหนด เห็นกอล์ฟมานั่งยองๆ ที่พื้น ใส่ชุดนิสิต แล้วในมือเขย่าเงินเหรียญ บอกเราว่า " มาเร็ว มาเลือกขนมกินซิ เต็มเลย " เหมือนจะเลี้ยงเรา ให้มากินได้เต็มที่ ตรงหน้ากอล์ฟเป็นรถเข็นขายขนมไทยเต็มรถเลย ตรงที่กอล์ฟอยู่ก็เป็นลานโล่งๆ ตรงโรงทาน เยืองหน้ากุฎิหลวงพ่อ ภาพที่เห็นจะคล้าย วันเกิดหลวงพ่อ มีคนเอาของมาวางเต็มไปหมดเหมือนตลาด แต่เค้าจะ ให้เราเลือกกินฟรีทุกอย่าง น้ำหวาน ชา กาแฟ ขนมหวาน ขนมปัง ก๋วยเตี๋ยว ฯลฯ แต่แปลกที่ เราเห็นมาวางเรียงที่ลานตรงโรงทาน ปกติต้องที่หน้าตึกใหญ่ริมแม่น้ำ ยาวมาถึงหน้ารูปปั้นเสด็จพ่อ ร. ๕ 

ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนนั่งสมาธิ สติก็ได้ดิ่งเร็ว กำหนด พอง-ยุบ ที่ท้องได้ สงบที่สุด นึกในใจ “ในที่สุดก็ได้พระกรรมฐาน” ตกกลางคืน เจ้าหน้าที่ย้ายที่นอนให้ เพราะ มีบางคนกลับไปหลายร้อยแล้ว ได้นอนตึกปริยัติธรรม ที่เคยนอน แต่ ๔ ทุ่มกำลังล้มตัวลงนอน ปลายเท้าจะเป็นอีกแถวหันเท้าชนกัน นอนอยู่ ก็มองเห็นน้องปุ๋ม ที่ได้งานแทนตำแหน่งที่กอล์ฟทำ (พิมพ์ถึงตรงนี้ขนลุกอีกแล้ว ที่ท้ายทองขึ้นมาที่หัวทางซีกขวา ทั้งแถบ) เราเลยทักน้องปุ๋ม น้องปุ๋มก็ตกใจล่ะ เราบอกว่า เดี๋ยวคุยกันตอนเช้าหลังจากออกกรรมฐานนะ 

วันที่ ๑๔ เมษา สายๆ ก็ลาศีล ๘ รับศีล ๕ ก็รอ กราบลาหลวงพ่อก่อน ระหว่างนั้นก็คุยกับปุ๋มเรื่องที่เห็นกอล์ฟ เราว่า สงสัย กอล์ฟอยากบอกเราว่า น้องปุ๋มมานะเพราะทำงานแทนตำแหน่งกอล์ฟไง คงไม่มีไรมาก ปุ๋มก็เงียบไป แล้วบอกว่า “พี่อร เดี๋ยวนี้ ปุ๋มสนิทกับพ่อแม่พี่กอล์ฟเขามากเลย ไปกินข้าวที่บ้าน ไปโน้นไปนี้กับพ่อแม่พี่กอล์ฟ” เราซิไม่รู้มาก่อนว่าปุ๋มจะไปสนิทกับบ้านนั้นล่ะ โทรคุยกันน้องปุ๋มก็ไม่เคยเล่าเรื่องที่ว่าไปมาหาสู่กับบ้านกอล์ฟ เราเองก็ไม่เคยถามน้องเลย 

เราว่า “ถ้าเป็นอย่างนี้ กอล์ฟคงอยากให้บอกพ่อแม่ว่า กอล์ฟสบายดีมั้ง ฝากบอกพ่อแม่กอล์ฟ ตามที่พี่อรเห็นด้วยนะ” ที่แปลกอีกคือ ลานโรงทานที่เราจะเดินไปกินข้าว เวลาออกศีลแล้วน่ะ วันนี้ กลายเป็นว่า มีคนมาวางของให้กินฟรีเต็มไปหมด เรียงเป็นแถวยาวไปถึงหน้าเมรุ ที่เดียวกับที่เห็นกอล์ฟเลือกขนมเลย เราแปลกใจ ทำไม มันเหมือนภาพที่เห็นในกรรมฐานเลยล่ะ

หลวงพ่อเคยเขียนไว้ในหนังสือว่า วันพระ วันปล่อยผี ผีได้รับค่าจ้างที่ทำงานในโลกของผี เอาสตางค์มาเที่ยว เราเห็นกอล์ฟเขย่าเหรียญ ดังกระทบกันในมือ บอก จะเลี้ยงขนมเรา น้องปุ๋มว่า “กลัวพ่อแม่พี่กอล์ฟ ร้องไห้ สองปีที่ผ่านมา ทุกวันตาย พ่อแม่จะมาที่ทำงาน มาเรียกลูกกลับบ้าน” (ขนลุกอีกแล้ว ชั้นกลัวนะแก ) เราเลยกำชับปุ๋มว่า ไงไงก็ต้องบอก ไม่งั้นกอล์ฟมันจะวางแผนซ้ำซ้อนไว้ทำไม

แรก ก็มาบอกเรา เรานึกแล้วข้าพเจ้าจะหาทางไปบอกพ่อแม่มันได้ไงล่ะ 

สอง ดันมา ดลให้ได้เจอน้องปุ๋ม (ถ้าไม่เจอน้องปุ๋ม ก็ไม่มีทางบอกต่อไปถึงพ่อแม่กอล์ฟ ) แต่ก็ไม่คิดว่าน้องปุ๋มจะไปสนิทกับบ้านกอล์ฟแล้ว 

ดูซิตายไปแล้วยังเจ้าวางแผน หลายทอดมาก เหมือนเดิมเลย

วันนั้นขับรถถึงฟาร์ม ก็เย็น แต่ได้รับโทรศัพท์ จากพ่อแม่ของกอล์ฟ เขาบอกว่า ขอเบอร์ อร จากปุ๋ม แม่ของกอล์ฟร้องไห้เลย เค้าอยากได้ยินจากปากเรา เราก็เล่าตามที่เห็นทุกอย่าง พ่อกอล์ฟก็คุยด้วย สลับกัน พ่อก็ร้องไห้ เขาบอกว่า เวลาอยากตักบาตรให้ลูกตอนเช้าไม่ว่า ทางจะเปลี่ยวยังไง ก็จะได้เจอพระทุกที จะจอดรถ ถวายปัจจัยเป็นเงินเหรียญตามอายุลูกใส่บาตรไปทุกที เขาดีใจที่ลูกได้สตางค์ที่ใส่บาตรไปให้ (เงินที่เห็นกอล์ฟเขย่าในมือ) แม่บอกอีกว่า กอล์ฟรู้ว่าแม่ พ่อทำใจไม่ได้ กอล์ฟจะไม่มาให้เห็น แต่จะอาศัยคนข้างบ้าน คนรอบข้าง มาบอก ว่า ตัวกอล์ฟสบายดีจริงๆ คราวนี้ กอล์ฟมาสื่อกับเรา ให้ช่วยบอกพ่อแม่ ให้สบายใจ

ไม่อยากให้ใครกลัว แต่อยากบอกให้รู้ว่า พ่อแม่รักเราปานแก้วตาดวงใจจริงๆ ตอนที่ได้ยินเสียงพ่อกอล์ฟร้องไห้ น่ะ เราก็น้ำตาไหลเลย เราคิดว่า ผู้ชายน่ะยังไงก็เก็บความรู้สึก แต่นี่พ่อกอล์ฟร้องไห้ ปล่อยโฮเลย เสียงสะอื้น คุยกับเรา เรารู้สึกอย่างเดียวว่า นี่ล่ะความรักของพ่อ เพิ่งเข้าใจจริงๆ เรารักพ่อมากเลย 

ปัจจุบันยังแผ่เมตตาให้กอล์ฟทุกคืน หลังจากสวดมนต์เสร็จ หากได้ทำกรรมฐานด้วยก็จะแผ่ให้ทุกครั้งไป 

ปล. โปรดใช้วิจารณญานในการอ่านนะค่ะ ตามที่พระพุทธองค์สอนเรื่องความเชื่อ ว่า ให้เชื่อเมื่อได้พิสูจน์ด้วยตนเองแล้ว ปัจจัตตังเวทิตัพโพ วิญญูหิ