จากลูกถึงแม่... ขอบคุณค่ะแม่


ไม่ได้เข้ามาอัพบล็อคลูกซะนาน ตั้งแต่พายูกลับมาญี่ปุ่นนี่ก็ไม่มีเวลา... ก็ไม่เชิง มันไม่มีสมาธิที่จะมานั่งเขียนนั่งเล่าอะไรเท่าไหร่เลย

จริงๆเรื่องนี้อยากเขียนมานานละ ตั้งใจว่ายังไงก็ต้องเขียนให้ได้ ...อยากขอบคุณผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูแลเรามาตลอดช่วงที่เราตั้งท้อง ...ไม่ใช่ซิ จริงๆเค้าดูแลเรามาตั้งแต่เกิดต่างหาก ไม่ใช่ใครอื่นไกล เค้าคนนั้นก็คือ “แม่”

หลังจากคลอดน้่องยู มีน้องคนนึงถามเราว่า

“พี่ก้อ พอมีลูกของตัวเองแล้ว รู้สึกรักแม่มากขึ้นเลยมั๊ย”

...มาอีกแล้ว คำถามตอบยาก ไปไม่ถูกอีกเหมือนเคย อึ้งไปหลายวิอยู่ มัวแต่ถามตัวเองว่า ...นี่ชั้นรักแม่มากขึ้นบ้างรึเปล่า

“พี่ก้อเค้ารักแม่มากอยู่แล้วไง” ...มีน้องคนนึงเข้ามาช่วยกู้สถานการณ์ไว้ให้

นั่นแหล่ะ ใช่เลย!!! ลูกคนนี้ไม่ได้รู้สึกรักแม่มากขึ้น เพราะไม่รู้ว่าจะรักยังไงให้ได้มากกว่านี้ แต่ความรู้สึกที่มีมากขึ้นก็คือ “ชั้นทึ่งผู้หญิงคนนี้จริงๆ... หนูทึ่งในความเป็นแม่ของแม่มาก” ตอนท้องเคยคิดว่า ...อยากเป็นแม่ให้เหมือนอย่างที่แม่เป็น แต่ตอนนี้กลับคิดว่า ...ชั้นจะเป็นแม่ได้เหมือนแม่ซักครึ่งนึงมั๊ย

...เราว่าลูกๆหลายคน หรืออาจจะทุกคนด้วยซ้ำที่พอมีลูกของตัวเองแล้วก็จะอาจจะรู้สึกแบบเรานี่แหล่ะ

ก่อนคลอดมีหลายคนบอกไว้ว่า ระวังภาวะซึมเศร้าหลังคลอดนะ เรื่องเล็กๆน้อยๆก็ร้องไห้ น้อยใจ หรือจิตตกโดยไม่มีสาเหตุ ...ที่เค้าว่าคนท้องจะขี้น้อยใจ เราก็ไม่เป็นอย่างใครเค้า ...สามีบอกว่า ขี้น้อยใจขั้นเทพอย่างเรา ถึงจะท้องก็ไม่สามารถขี้น้อยใจไปได้มากกว่านี้แล้้วล่ะ (นี่ชั้นควรจะดีใจ ?)

พอหลังคลอดไอ้อาการจิตตก นอยด์ โลกสีเทาก็ไม่ได้ประสบพบเจอเหมือนกัน ไม่ว่าทางการแพทย์หรือตามหลักจิตวิทยามันจะเป็นเพราะอะไรก็ตามแต่ รู้แต่ว่าขอยกความดีนี้ให้ครอบครัวของเราที่เมืองไทยทุกคน และแน่นอน... คนที่สำคัญที่สุดก็คือ “แม่”

เราข้ามน้ำข้ามทะเลกลับไปคลอดที่บ้าน ที่ที่ไกลสามี นอนรอคลอดตั้งแต่เช้าเหงาๆอยู่คนเดียว กว่าจะคลอดก็เย็น ไม่มีใครมาคอยกุมมือ เช็ดเหงื่อ หรือเป็นกำลังใจอยู่ข้างๆ แต่เรารู้ว่ามีพ่อ แม่ แล้วก็น้องชายนั่งรอเป็นเพื่อนเราอยู่ข้างนอกห้องคลอด ...แค่นั้นก็พอแล้ว

3 วัน 2 คืน ระหว่างที่นอนพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล ก็ได้แม่นี่แหล่ะที่มานอนเฝ้าเราทุกคืน คนแก่อายุ 70 ต้องมาอดหลับอดนอน เพราะเดี๋ยวๆพยาบาลก็มาปลุกให้กินยา ซักพักเข้ามาอีกละ ขอวัดความดัน อีกเดี๋ยวก็เข็นลูกมาให้ดูดนม แม่ก็พลอยไม่ได้หลับไม่ได้นอนไปด้วย

ระหว่างที่พักฟื้น พยาบาลเอาลูกเข้ามาดูดนมเราทุกๆสามช.ม.ก็จริง แต่เราไม่มีนมให้ลูกเลยแม้แต่หยดเดียว และแน่นอนว่าสมัยแม่เราก็ไม่ได้มีการรณรงค์ส่งเสริมนมแม่อะไรกันมากมาย ความรู้เรื่องการให้นมแม่ของแม่เราจึงแทบไม่มีเลย แต่แม่ก็ยอมเปิดใจฟังคุณหมออธิบาย อ่านหนังสือเกี่ยวกับการให้นมแม่ที่คุณหมอเอามาให้ ...อ่านจบก่อนเราอีก แล้วก็มาอธิบายให้ฟังเป็นฉากๆ แม่ไม่กดดันเรื่องที่เราไม่มีน้ำนมเลย อาจมีอารมณ์สงสารหลานอยู่บ้าง พอเห็นหลานร้องไห้ แม่ก็ว่า ...ก็เค้าคงไม่อิ่ม มันไม่มีอะไรให้กิน แต่แม่ก็ไม่เคยขยั้นขยอให้ป้อนนมผงเลยแม้แต่ครั้งเดียว กลับกัน... แม่กลับขยั้นขยอให้เราคอยปั๊มนม นมมันจะได้เพิ่มพอให้หลานเค้ากิน

พอกลับมาที่บ้านก็ยังมานอนเป็นเพื่อนเรากับลูก ตกกลางคืนเวลาที่ยูร้องไห้ไม่ยอมหยุด ไอ้เราก็หมดแรง ไม่รู้จะอุ้มยังไง ไม่รู้จะกล่อมแบบไหน แม่ก็เป็นคนที่อุ้มยูไปกล่อมให้ ส่วนเราน่ะเหรอ... นอนหลับรออยู่บนเตียง ...นี่ชั้นทรมานคนแก่ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย

แม่ให้ความร่วมมือดีมากในทุกๆเรื่อง ช่วยเหลือทุกๆอย่าง สอนเรามากมาย ส่วนใหญ่ไม่ใช่ด้วยคำพูดแต่เป็นการกระทำ แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆที่บางทีเรามองข้ามเค้าไป ไปไหว้วานคนอื่น จริงๆก็เพราะกลัวเค้าเหนื่อย แต่แม่กลับบอกว่า “อยากได้อะไรบอกแม่ซิ เดี๋ยวแม่ทำให้”

...บางทีก็รู้สึกเหมือนจะเคยตัวที่ (ต้อง) มีแม่อยู่ข้างๆ ไม่ต้องช่วยอะไรมาก ขอแค่มีเค้าอยู่ข้างๆ แค่นั้นก็อุ่นใจ รู้ว่าถ้าเราไม่ไหว เราสามารถเรียก “แม่” ได้ตลอดเวลา

...อยากเป็นแม่ให้ได้อย่างที่แม่เป็นจัง


บางครั้งก็แอบคิดว่าแม่จะคิดถึงหลานเค้ามากแค่ไหน เค้าเลี้ยงของเค้ามา แล้วเราก็มาพรากหลานเค้าไป...



Create Date : 24 กันยายน 2554
Last Update : 26 มกราคม 2555 11:22:13 น. 2 comments
Counter : 899 Pageviews.

 


โดย: LOVELY JAFE วันที่: 24 กันยายน 2554 เวลา:22:34:49 น.  

 
เพิ่งได้มาอ่าน หัวข้อนี้...
น้ำตาไหลจริง ๆ ค่ะ เพราะเราก็เหมือนกัน กลับไปคลอดที่ไทย ได้แม่นี่แหละที่คอยช่วยดูแล
พอหลานแข็งแรงก็พรากเขากลับมาอยู่ปักกิ่ง
ใจจริงอยากอยู่กับแม่ เราิยิ่งแย่กว่ามีแม่คนเดียว ทุกวันนี้ได้แต่หลานที่แม่เลี้ยงตั้งแต่เด็ก อยู่เป็นเพื่อน
เฮ้อ...ถ้าเลือกได้อยากอยู่กับแม่และครอบครัวใกล้ ๆ กัน


โดย: Li Shana วันที่: 15 มกราคม 2556 เวลา:19:54:37 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

HappyToBeMe*
Location :
Shizuoka Japan

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?]




เรียนเอกญี่ปุ่น ทำงานบริษัทญี่ปุ่น แต่งงานกับคนญี่ปุ่น มาใช้ชีวิตอยู่ที่ญี่ปุ่น บางช่วงก็เกลียดญี่ปุ่นเข้าไส้ บางช่วงก็รักใจจะขาด ไม่นึกว่าญี่ปุ่นจะมายุ่งเกี่ยวกับชีวิตมากมายขนาดนี้เลยนะเนี่ย

เพื่อการอ่านหน้าบล็อคให้ได้ตามความตั้งใจของจขบ. ลองดาว์นโหลดฟอนต์ดู ที่นี่ เลยค่ะ
ขอขอบคุณคุณ iannnnn มากๆที่สร้างสรรค์ฟอนต์สวยๆให้ได้ใช้กันนะคะ

**สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2539 ห้ามผู้ใดละเมิด ไม่ว่าการลอกเลียน หรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของรูปภาพ และ ข้อความใน blog แห่งนี้ไปใช้ ทั้งโดยเผยแพร่และเพื่อการอ้างอิง โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร จะถูกดำเนินคดี ตามที่กฏหมายบัญญัติไว้สูงสุดนะคะ**

New Comments
Group Blog
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add HappyToBeMe*'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.