"กำลังล้อมคอกให้ตัวเลขหรือคะ คิ้วยุ่งเชียว”

ณารินหรือพี่หนูนาเงยหน้าขึ้นเมื่อเสียงใส ๆ ทักทายอย่างร่าเริง คิ้วโก่งเลิกขึ้นมาอย่างประหลาดใจ วันนี้พู่กันแต่งตัวได้น่ารักดูแล้วเหมือนสาวเซอร์ ร่างบางสวมกระโปรงผ้าฝ้ายยาวกรอมเท้าเสื้อลายสก๊อตตัวโคร่งคาดเข็มขัดเส้นเล็ก ๆ พ่วงด้วยด้วยสายพู่ห้อยตุ้งติ้งตรงสะโพก ผมยาวถักเปียหลวม ชวนให้นึกถึงสาวอินเดียแดง ร่างบางมาเดินเข้ามาหาพร้อมกับรอยยิ้ม

“ลมอะไรหอบแกมาถึงที่นี่ไอ้พู่”
“งานเข้าแล้วสิแกไอ้พู่ พี่แกถามเหมือนกับน้องนุ่งไม่เคยมาหา”
สาวติสบ่นงึมงัมพอได้ยินทั้งสองคน รุ่นพี่สาวกระแทกค้อนใส่จนพู่กันหัวเราะขำ

“ก็วันนี้ไม่ใช่วันเสาร์ มันน่าแปลกใจที่เจ้าของร้านพู่กันมายืนอยู่ที่นี่นะสิ ”
“พู่เอาภาพวาดมาใส่กรอบให้ลูกค้าคะ”
“กะแล้ว เออแล้วกิจการเป็นไงบ้างยังไปสวยใช่ไหม”
“ออร์เดอร์มาเรื่อยๆ คะมีให้ทำตลอด”
“ถามจริง”
“ตอบจริง มือชั้นนี้แล้ว”
“ดีใจด้วย จะได้จับฝันตัวเป็น ๆ ได้เสียที”
“สาธุ”

พู่กันยกมือไหว้ท่วมหัว ล้อเลียนคำพูดของรุ่นพี่ จึงได้มะเหงกลงกบาลเป็นรางวัล สองสาวหัวเราะกันประสานเสียง ร่างบางทรุดนั่งข้างๆตัวณาริน เหลือบดูงานของรุ่นพี่ บัญชีรายรับรายจ่ายนี่เอง นี่ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เธอต้องทำทุกเดือนเหมือนกัน ตากลมตกไต่ไปตามตัวเลขแล้วทำท่าสยอง ก่อนจะส่งยิ้มโชว์เขี้ยวมุมปากให้เห็น ย่นจมูกใส่สมุดบัญชีของรุ่นพี่สาว

“ตัวเลขอีกแล้วน่าเบื่อที่สุด พู่ไม่ชอบเลยคะพี่ ถนัดจับพู่กันจานสีมากกว่า”
“แต่ก็ต้องทำใช่ไหมล่ะ”
“ต้องสิคะ แม่บอกว่าร้านของพู่ต้องทำเอง ไม่งั้นจะไม่รู้รายได้สุทธิแต่ละเดือน แต่พู่ก็ทำแบบง่ายๆซ้ายรับ ขวาจ่าย”
“ดีแล้ว คนเรามันก็ต้องเริ่มต้นเล็กๆ ไปก่อน ทำเองได้ก็ทำ ดูอย่างพี่สิ เฮียเปิดสาขาเพิ่มพี่ก็ยังต้องทำเอง เฮียไม่ยอมจ้างบัญชี ไม่รู้เลยว่าเมียตัวเอง มีแขกเป็นอีกามาเยี่ยมเพิ่มขึ้นทุกเดือน เห็นไหมนี่ ๆ ๆ ”

ณารินชี้ตำแหน่งบนใบหน้าประกอบ แววตาเป็นประกายขำมากกว่าถือเป็นสาระ เป็นลักษณะเฉพาะตัวของรุ่นพี่คนนี้ มีอารมณ์ขันเป็นนิจ ใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลา แบบนี้สินะที่เค้าเรียกว่าเสน่ห์ที่ไม่ต้องแต่งแต้ม แววตาของพู่กันไหววับเมื่อนึกเรื่องที่ควรแจ้งให้รุ่นพี่ทราบ

“เกือบลืมแน่ะ ตอนนี้พู่มีผู้ช่วยบริหารร้านแล้วนะคะ”
“ใครคือผู้โชคร้ายคนนั้นวะไอ้พู่”

พู่กันหัวเราะกิ๊กกับคำถามและสีหน้าของรุ่นพี่สาว ณารินค้อนควักใส่รุ่นน้องอย่างเอ็นดู ตามด้วยจิ้มนิ้วชี้เข้าที่หน้าผากเมื่อเห็นแววตาระริก มันน่าแปลกที่เดาความคิดของสาวรุ่นน้องออกทุกครั้ง จึงเอ่ยชื่อออกไปโดยไม่รอคำตอบจากปากอิ่ม

“ก้องภพ ใช่ไหม”

นอกจากไม่ตอบแล้วกลับทำทีเป็นเฉย ตากลมโตมองหน้ารุ่นพี่ผ่านแพขนตาแล้วเชิดหน้าขึ้นไปดูภาพวาดข้างผนังเป็นภาพที่เธอให้เป็นของขวัญในวันเปิดร้านด้วยใบหน้าอมยิ้ม เธอมักหยอกล้อเพื่อนรุ่นพี่แบบนี้เสมอยามที่ทายถูก ความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะเดาทางถูก เพราะคนที่พู่กันสนิทมีไม่มากและคนรักเพื่อนอย่างสาวติสเองก็มีเพียงคนเดียวเท่านั้นคือก้องภพ ชายหนุ่มที่เป็นทั้งลูกหม้อ เป็นเพื่อนและเป็นพี่ได้เฉพาะบางครั้งที่พู่กันยอมให้เป็น

“ดู..ดูมันทำ ไม่ต้องมาอมพะนำ ก็ดีแล้วก้องภพมันจะได้มีกำลังใจว่าฝันที่มันตามหาอยู่ไม่ไกลแล้ว”
“โธ่ มีอะไรบ้างที่พี่หนูนาจะไม่รู้สักเรื่อง”
“มองหน้าพี่ไอ้พู่ แล้วบอกมาว่าฉันเป็นใคร”
“พี่หนูนา ผู้ปกครองเฮียตี๋”
“ใช่ และฉันก็คือพี่หนูนาของแกด้วย อย่าเปิดประเด็นพาเขวเรื่องอื่นสิ ประจำเลยแก”
“ทีหลังจะเดาผิดบ้างก็ได้นะพี่ ฟิวแบดทุกทีเลย”
“อ้าวไอ้นี่ แถไปได้อีก”
“ก็ไม่มีอะไร พู่ต้องการคนดูแลร้านและรับงาน ช่วงที่พู่อาจจะไม่อยู่ พู่ก็มองไม่เห็นใครเหมาะที่สุดเท่าไอ้ก้องมันแล้ว ที่สำคัญมันไม่ควรเป็นลูกน้องเขานานไปกว่านี้เดี๋ยวนิสัยขี้เกียจจะผูกขาด เป็นลูกน้องเค้าไอเดียไม่บรรเจิดเท่าเป็นเจ้าของความคิดหรอก”
“แล้วทำไมแกจะต้องไม่อยู่ด้วยหล่ะ”
“อะ...อ้าว คนเราก็ต้องมีธุระบ้าง พูดแบบนี้แปลว่าไม่รู้จริง ๆ ๆ ”

พู่กันทำเสียงยานคางกวนอารมณ์เจ้าแม่ขาติสตัวจริงเข้าให้แล้ว ยกมะเหงกแต่ช้ากว่าร่างบางที่โยกตัวออกห่างอย่างรวดเร็วกลายเป็นชกลมแทน

“บ๊ะไอ้นี่ แกว่าพี่ว่าเชื้อ ชอบแส่เรื่องชาวบ้านไปทั่วงั้นแหละ”
“ไม่เชิงแต่ก็คล้าย ๆ นะ”

ปากไวอีกตามเคย แสร้งทำรู้สึกตัวรีบปิดปากตัวเองทำเสียงขลุกขลักอยู่ในลำคอก่อกวนอารมณ์ติสแตก เสียงแปดหลอดแผดออกมาอย่างสุดกลั้น

“ไอ้พู่”

ณารินยกขาด้านเดียวที่พู่กันนั่งขึ้นวางเท้าบนเก้าอี้ ให้รู้ว่าพูดอีกทีมีสิทธิ์โดน พู่กันกระเถิบตัวออกห่างโดยอัตโนมัติ รีบจับแขนอวบของรุ่นพี่บีบๆ นวด ๆ ให้หายงอน ลักยิ้มมุมปากทำงานเมื่อเจ้าของส่งยิ้มเอาใจรุ่นพี่คนสวย ตามด้วยคำพูดรัวเร็วกลัวลูกถีบจริง ๆ

“อะ..ล้อเล่น คืองานมันเริ่มเยอะขึ้นและก็พู่จะไม่อยู่สองสามอาทิตย์ ”
“จะไปต่างจังหวัดหรือพู่ เมื่อไหร่ล่ะ”
คำถามเรียบตามมา เพราะไม่เคยโกรธรุ่นน้องได้จริงๆ นอกจากค้อนประหลับประเหลือกเป็นโบนัสแทน

“เปล่า พู่จะไปต่างประเทศ”

พู่กันตอบเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่ตากลมโตเหลือบดูสีหน้ารุ่นพี่สาว สายตาสองคู่เจอะกันพอดี ณารินนิ่งไปไม่นาน คำพูดที่รอฟังเข้าล็อกตามที่คาดไว้เป็นแบบนี้เสมอ ความห่วงใยและหวังดีมาพร้อมกับคำสั่งสอน ให้รู้จักการประหยัดและบริหารเงินเป็น......ตามแบบฉบับของรุ่นพี่

“ไปเที่ยวเหรอ ก็ดีนะทำมาหาเก็บไม่ดี ต้องทำมาหาเที่ยวเนอะ”
“คิก คิก พี่หนูนาเจ้าขา พู่ไปทำงานไม่ได้ไปเที่ยวหรอก”
“ทำงาน! งานอะไร? ฉันตกข่าวอะไรไปหรือไอ้พู่”

พี่หนูนาถามด้วยความแปลกใจกับคำตอบที่ไม่เคยมีลางบอกเหตุมาก่อน ปกติพู่กันจะทำอะไรมักจะมาปรึกษาเสมอ รุ่นน้องสาวยิ้มตาหยี ก่อนจะตอบช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ ส่งสายตาประเมินปฏิกิริยาของรุ่นพี่

“พู่จะไปอิตาลีปลายเดือนนี้”
“อิตาลี! ประเทศแห่งศิลปะและแสนโรแมนติก ไหน ๆ เล่ามาให้หมดเลยไอ้พู่”

สองมือจับไหล่บางรุ่นน้องสาวเขย่าโดยไม่สนใจหัวสั่นคลอน พู่กันไม่อยากนับว่ามันกี่ครั้งแล้วที่เธอหัวเราะขำกับท่าทางของรุ่นพี่... เรื่องโอเวอร์แอ็คติ้งไม่มีใครเกินณารินจริงๆ

“แหมทำเป็นลืม พี่จำที่พู่เคยมาปรึกษาเรื่องส่งผลงานเข้าประกวดกับสมาคมการท่องเที่ยวได้หรือเปล่าล่ะ รูปที่พู่ส่งเข้าประกวดพี่เป็นคนเลือกให้พู่ด้วย ตอนนี้ผลประกวดออกมาแล้วพู่ได้รางวัลชนะเลิศและปลายเดือนนี้พู่ต้องเดินทางไปรับรางวัล แว่วว่างานนี้ จะมีการโปรโมทการท่องเที่ยวของไทย คนที่ได้รางวัลที่ 1-3 จะได้ทำสัญญากับบริษัทสปอนเซอร์ใหญ่ของโครงการนี้ด้วยนะ รายละเอียดคงต้องรอดูอีกทีคะ”
“โอ้ยต๊ายแล้ว จริงหรือไอ้พู่”

เสียงแหลมปริ๊ดบ่งบอกถึงความตื่นเต้นดีใจอย่างชัดเจน สองมือจับแก้มเนียนสั่นไปมามันเป็นอะไรที่พู่กันไม่ชอบใจเอาจริง ๆให้ตายสิ มือบางยกเช็ดแก้มนุ่มหลังถูกปล่อยให้เป็นอิสระ

“อื้มมม จริงๆ”
พู่กันยกหน้าสวยเชิดขึ้นไป อมยิ้มขำกับท่าทางดีใจของรุ่นพี่ เพราะเธอดีใจจนเลิกดีใจแล้วนั่นเอง

“เก่งไม่เบาแก แบบนี้สิถึงจะคุยได้ว่าเป็นน้องฉัน พี่ดีใจกับแกจริง ๆ เห็นไหมล่ะทุกอย่างมันอยู่ฝีมือของเราเพียงขออย่าท้อแท้และมั่นใจ”
“เจ้าคะ พู่ขอบคุณพี่หนูนาจริงๆ ถ้าวันนั้นพี่ไม่ยุให้พู่ส่งผลงานก็คงไม่มีวันนี้ แต่อันที่จริงพู่ดีใจที่ได้ไปอิตาลีมากกว่าได้รับรางวัลอีกนะพี่”
“ไหงเป็นงั้นวะ”
ณารินไม่เคยแปลกใจกับคำตอบของพู่กัน แต่ยังไม่เคลียรพอที่จะไม่ต้องถามให้หายสงสัย

“อิตาลี มันประเทศในฝันเชียวนะ ถามว่าต้องเก็บเงินกี่ปีถึงจะได้ไปล่ะพี่ ต้องเก็บทั้งชาติก็ยังไม่รู้จะมีโอกาสไหม คงต้องถูกหวยถูกฉลากกินแบ่งรัฐบาลรางวัลที่ 1 ความน่าจะเป็นได้ศูนย์เปอร์เซ็นต์ เพราะพู่ไม่เคยซื้อ”
“เอาน่า ได้ทั้งรางวัลแถมได้เที่ยวอีกก็คุ้มล่ะวะ”
“นั่นสิ แล้วจะถ่ายรูปมาฝากเยอะ ๆ เลย”
“แกไปปลายเดือนนี้ใช่ไหม แปลว่าทริปหน้าที่เชียงใหม่แกก็ไม่ได้ไปนะสิ”
“คงไม่ได้ไปคะ ว้าเสียดายจัง พู่ไม่ได้ขึ้นเหนือเป็นปีแล้วนะ สายเดีย...เสียดาย”
ประกายตาเหมือนคำพูดแวบออกมาจากตากลมโต

“แกจะยกเลิกไม่ไปอิตาลีก็ได้นะ”

ณารินพูดอย่างหน้าตาเฉย ขำได้อีกกับสีหน้าเหรอหราของรุ่นน้อง เธอรู้ว่ามันเป็นไปได้ยากที่พู่กันจะทำตามคำแนะนำตลกฝืดของเธออย่างแน่นอน

“โธ่พี่หนูนา โรคซึมเศร้าถามหาได้เลยนะเนี่ย ถ้าให้พู่งดไปอิตาลี เสียดายร้อยเท่าพันเท่า แต่ก็แหมรักพี่เสียดายน้อง”
“เมืองไทยไปเมื่อไหร่ก็ได้แก เออนึกขึ้นได้ลืมอัพเดทให้ฟัง พู่รู้ไหมว่า คุณพรหมน้องชายของพี่เก็จแก้วมาสมัครเข้าชมรมอาสาของเราแล้วนะ เมื่อวานพี่ตรีส่งชื่อให้พี่เพิ่มเข้าไปในฐานข้อมูลสมาชิกชมรม สงสัยจะศรัทธาและมีมีอุดมการณ์อย่างพวกเราอีกคนหนึ่งแล้วเนอะ”
“เหรอคะ อืมมพู่กลับก่อนดีกว่ามานานแล้ว ต้องแวะไปเอางานที่ร้านกรอบรูปป่านนี้คงเสร็จแล้ว ถ้ามีอะไรคืบหน้าพู่จะโทรหาพี่นะ”

พู่กันพยักหน้ารับทราบ เหลือบตาดูนาฬิกาบนข้อมือ ร่างบางลุกมือขึ้น มือบางยกไหว้รุ่นพี่อย่างเคยชิน เป็นแบบนี้เสมอ สำหรับสาวติสจ๋าเธอไม่เคยรีรอที่จะทำคล้ายกับความคิดกับการกระทำไปพร้อมๆ กันตลอดเวลา

“อ้าวจะไปแล้วเหรอ โอเค ๆ เหมือนกันถ้าพี่มีอะไรจะโทรไปหานะ อย่าลืมชาร์จแบตล่ะ”
“จ้า BB มาแล้วกัน ไปก่อนนะพี่ บ๊ายบายคะ”

ณารินมองตามร่างบาง เดินออกจากร้านไปด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจ รุ่นน้องผู้นี้มีอะไรหลายอย่างที่ทำให้เธอนึกย้อนถึงตัวเอง คนที่จบงานศิลปกรรมมักจะมีความฝันคล้าย ๆ กันนั่นคือไปให้สูงที่สุดหมายถึงการได้เห็นผลงานของตัวเองอยู่ในแถวหน้า เปิดงานแสดงผลงานให้เพื่อนคนที่รู้จัก และไม่รู้จัก แต่รักและชื่นชอบในสิ่งเดียวกันได้มาชื่นชมไปกับเจ้าของ มันเป็นความสุขที่ได้สื่อสารออกมาบนแผ่นภาพ มีปลายดินสอ พู่กัน จานสีเป็นสื่อนำบอกถึงตัวตนของเจ้าของงานศิลป์ การที่ได้วิ่งตามความฝันของตัวเองและไปถึงฝั่งฝันได้สักวันเป็นเรื่องที่วิเศษที่สุด ดูเหมือนว่าพู่กันกำลังอยู่ในช่วง Lucky in Game นอกจากความสามารถ พู่กันยังมีพรสวรรค์ บวกกับความขยันและความตั้งใจ เป็นแรงผลักดันให้หญิงสาวก้าวเข้าสู่วงการศิลปะได้อย่างสง่าผ่าเผย เธอเชื่อว่าเพื่อนรุ่นน้องผู้นี้จะต้องประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน



*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ * *.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ *✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ *


ร่างสูงเดินผ่านเลขาหน้าห้องอย่างเร็ว ประตูปิดตามหลังอย่างเงียบกริบ เช้านี้เจ้านายหนุ่มหล่อของพิมพรรณ อารมณ์บ่จอยอย่างแน่นอนเพราะปกติ เช้าๆแบบนี้ท่านจะต้องเดินตรวจงานก่อนเข้าอ๊อฟฟิทประมาณ เก้านาฬิกาสามสิบนาที แต่วันนี้ท่านมาก่อนเวลาครึ่งชั่วโมงนั่นก็หมายถึงว่า นายหัวเก็จพรหมลงจากรถแล้วมุ่งหน้าเข้าอ๊อฟฟิท กิริยาเดินลงซ้นหนักนั่นอีกไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่ท่านเดินผ่านหรือพบหน้าต้องคอตกตาต่ำสู่พื้นด้วยเกรงบารมี พิมพรรณรู้ชะตาตัวเองว่าวันนี้จะต้องโดนหางเลขตั้งแต่เช้า เลขาหน้าห้องเก็จพรหมถอนใจเข้าหนักๆแล้วพ่นลมหายใจออกมาช้า ๆ ขณะที่พิมพรรณกำลังทำสมาธิอยู่นั้น เสียงกรีดร้องของโทรศัพท์บนโต๊ะแทบทำเอาร่างอวบมีอาการผวาเอื้อมมือรับสายทันที

“คะท่านประธาน จะไปเดี๋ยวนี้คะ”

เลขาสาวกระวีกระวาดหยิบฉวยสมุดปากกาเข้าไปในห้องที่ประธานหนุ่มเพิ่งเข้าไปก่อนหน้านี้ ยืนตัวเกร็งกางสมุดโน๊ตขึ้นเสมออกพร้อมจดตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่มที่นั่งมองเธอสีหน้าบอกบุญไม่รับ

“นั่นคุณทำอะไร”
เสียงเข้มดุถามเมื่อเห็นท่าทางเลขาเงียบรีรออยู่นิ่ง ๆ

“ก็...ก็เจ้านายเรียกให้พิมพรรณมารับงานไม่ใช่เหรอคะ”
“นี่คุณลืมไปแล้วหรือว่า ทันทีที่ผมเข้าห้องคุณต้องรีบเข้ามารายงานว่าวันนี้ผมต้องทำอะไร มีนัดที่ไหนบ้าง ที่ผมตามเพราะคุณไม่เข้ามาสักที”
“งั้นพิมพรรณขอตัวไปเอาสมุดนัดมาก่อนนะคะ”

ร่างอวบของเลขาเคลื่อนไหวเหมือนลมพายุออกและเข้ามา พร้อมสมุดนัดหมาย เริ่มต้นอ่านให้เจ้านายฟังโดยไม่ยอมสบตาเพราะเธอเกรงว่าฉี่จะราดเอาถ้าหากสบตาเขียวเข้มนั้น หญิงสาวนึกสยองทุกทีที่เจ้านายเธอเข้าโหมดโหดดุแบบนี้

“เวลาสิบเอ็ดนาฬิกา ท่านมีนัดกับคุณอิงอร เลขาสมาคมโรงแรมภาคใต้คะ”
“ถ้าเธอมาแล้วให้พาไปที่ อิงตะวัน แล้วกัน”
“ได้คะ มีอีกคะ ช่วงบ่ายสองโมงท่านมีประชุมที่ตึกสมาคมการท่องเที่ยวด้วยคะ”
“ยังไงเตือนผมอีกทีแล้วกัน ก่อนบ่ายโมงนะ”
“ท่านคะ คุณนนนี่โทรมาสองครั้งแล้วคะ จะรับสายไหมคะถ้าเธอโทรมาอีก”
พิมพรรณรีบแจ้ง เผื่อเจ้านายจะอารมณ์ดีขึ้นถ้าได้คุยเรื่องสาว ๆ โทนเสียงดุจเดิมบอกปัดไร้เยื่อใย

“คุณบอกไปแล้วกันว่าผมมีประชุมทั้งวัน”
“แล้วถ้าเธอบุก เอ้ย มาหาล่ะคะ”
“คุณก็บอกไปว่าผมไม่อยู่สิ ยังไงคุณก็กันไม่ให้เค้าเข้ามาให้ได้แล้วกัน”
คำสั่งที่เลขาสาวต้องกลืนน้ำลายลงคอ
“โอยโหยวววว ไม่เคยทำได้สักที”
เลขาสาวทำเสียงอ่อยเพราะเธอไม่เคยขวางได้สักหน

“ได้แน่นอน เพราะถ้าเค้าเข้าหาผมได้ในวันนี้ เงินเดือนคุณจะหายไป 20%”
“เจ้านาย แบบนี้พิมพรรณก็แย่สิคะ”
“คุณออกไปได้แล้ว เป็นไปตามนั้น ผมจะทำงานห้ามรบกวน ถ้ามีอะไรผมจะโทรตามเองเชิญกลับไปที่โต๊ะคุณได้แล้ว”
“คะเจ้านาย”


เลขาร่างอวบเดินหงอยออกไปแล้ว ส่วนคนที่บอกว่าจะทำงานกลับนั่งหันหน้าออกสู่ทะเลผ่านกระจกใส ชายหนุ่มกดรีโมทผ้าม่านเนื้อหนานิ่มแยกออกจากกันเปิดโล่งมองเห็นท้องทะเลกว้างยามเช้า ปกติแล้วในหัวของเขาจะปลอดโปร่งเต็มไปด้วยความสดชื่นยามที่จ้องมองความสดใสของท้องทะเล แต่วันนี้เขากลับหงุดหงิดอย่างประหลาด มันเริ่มหลังจากที่เขาโทรไปหาใครคนหนึ่ง ตั้งใจโทรทักทาย แต่เสียงในสายที่รับทำให้เขาอึ้งอยู่เป็นนาน ดูเบอร์บนจอมือถือให้แน่ใจ ใช่มันเป็นเบอร์โทรของพู่กัน แต่ทำไมผู้ชายรับ ที่สำคัญมันยังเช้าอยู่ ถ้าชายผู้นั้นไม่สนิทกับพู่กันก็คงไม่กล้ารับสายแทนหรือว่าเธอมีแฟนตัวจริงแล้ว เพียงแค่คิดหัวคิ้วเข้มก็ชนกันอัตโนมัติ สายตาที่มองจรดขอบฟ้าสีของน้ำตอนนี้เขียวครามนั้นหม่นแสง หาได้ดื่มด่ำกับท้องทะเลงามยามต้องแสงอาทิตย์ส่องแสงระยิบระยับเหมือนเพชรเม็ดเล็ก เล็ก กระจายเต็มท้องทะเล คำพูดของภวัตผุดขึ้นมาก้องในโสตในคืนนั้น


“สรุปว่านายไปปิ๊งผู้หญิงคนหนึ่งมาว่างั้นเถอะ”
“ก็ไม่เชิงฮะพี่ บอกไม่ถูกคือผมรู้สึกดีเวลาที่ได้มองเวลาเธอพูด ยิ้ม หัวเราะ ทั้งๆที่เธอไม่ได้สนใจผมด้วยซ้ำ”
“แล้วเจอเธอที่ไหน...ที่ภูเก็ตเหรอ”
“ที่กรุงเทพฮะ และอีกหนตอนไปสุราษฏร์ช่วยภัยน้ำท่วมกับพี่แก้ว เค้ามากับทีมอาสากลุ่มเดียวกับเพื่อนพี่แก้ว”
“บังเอิญสุด ๆ”
“ฮะบังเอิญจริง ๆ”
“ไม่น่าจะมีปัญหานี่พรหม ถ้าชอบก็เข้าไปทำความรู้จักเค้าสิ อย่างนายปัญหาไม่น่าจะเกิด พี่ว่าบุคลิกหน้าตาเปิดเครดิตแบบไม่ต้องแนบโปรไฟล์อยู่แล้วนี่”
“พู่กันไม่เหมือนผู้หญิงทุกคนที่ผมรู้จัก”
“ชื่อน่ารักวะ ทำไมเหรอ เค้าเป็นทอมหรือไง”
“ไม่ใช่แบบนั้น....เค้าเป็นพวกศิลปะ นิสัยเค้าเออ..”
“อ๋อสาวอาร์ตติสนั่นเอง ที่นายกลุ้มใจอยู่เพราะเจ้าหล่อนไม่ได้มองนายเป็นของหวานเหมือนสาวๆคนอื่น เผลอจะถูกลูกเหวี่ยงเข้าเสียด้วยสิ อารมณ์คนพวกนี้เอาแน่ไม่ได้ แต่ก็ไม่ถือว่าเป็นพิษเป็นภัย ถ้าเข้าใจก็อยู่ร่วมกันได้”
“มีอะไรบางอย่างในตัวเค้าที่ผมอยากรู้จักมากกว่านี้ แต่เข้าหาไม่ได้ มันผิดที่ผิดทางทุกครั้งที่เราอยู่ใกล้กัน”
“นายไปจีบเขาอีท่าไหนจนเค้ารู้ตัวเลยเผ่นล่ะวะ เอ...แต่ว่าแกไม่เคยล้มเหลียวเรื่องจีบสาวเลยนี่หว่าพรหม”
“ก็ผมบอกพี่แล้วไงว่า พู่กันไม่เหมือนผู้หญิงที่ผมเคยรู้จัก”
“อืมมม เข้าใจล่ะ เอางี้สิถ้าอยากจะให้ผู้หญิงประเภทนี้ยอมรับ นายก็ต้องแสดงความบริสุทธิ์ใจ ต้องไม่ทำตัวจีบ นายต้องให้เค้ารู้สึกว่านายเป็นเพื่อนที่จริงใจคุยด้วยได้ทุกเรื่องและทำให้เค้าซึมซับความเป็นตัวตนของนายแบบไม่รู้ตัว”
“ผมต้องทำไง”
“ก็ต้องเข้าหาแบบไม่ตั้งใจ เหมือนเจอกันโดยบังเอิญ และที่สำคัญนายต้องทำตัวปกติ”

ร่างสูงลุกเดินไปยืนชิดกระจก ตามองท้องน้ำสีคราม ล้วงมือถือเครื่องใหม่ออกมา หลังจากวันนั้นเค้าได้เปลี่ยนค่ายมือถือ ไม่ใช่เครื่องเก่าไม่ทำงาน แต่เขาอยากติดต่อกับพู่กันทุกทางที่เจ้าหล่อนมี




*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ * *.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ *✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ *



“ไอ้พู่ตะกี้ใครไม่รู้โทรหาแกวะ”
“ใครอะ แกไม่ได้ถามชื่อไว้เหรอ เผื่อเป็นลูกค้า”
“ยังไม่ทันได้คุยเลยแก วางสายเฉยเลย”
“สงสัยโทรผิดมั้ง ช่างเหอะ”

ร่างบางหยิบเฟรมวาดภาพที่ทำค้างไว้ขึ้นขาตั้งไม้ ภาพวาดขึ้นโครงไว้แล้วแต่ยังไม่ได้ลงสี งานที่รอการส่งกลับให้ลูกค้าเริ่มมีมากขึ้น ส่วนมากงานเข้ามาจากอินเตอร์เน็ต ลูกค้าจะส่งไฟล์รูปมาให้พร้อมกับโอนเงินค่ามัดจำก่อนทำกึ่งหนึ่ง หลังจากที่วาดเสร็จเรียบร้อยแล้วจะส่งไฟล์ภาพถ่ายจากภาพวาดสมบูรณ์แล้วกลับไปให้ลูกค้าดูก่อน หลังจากที่เงินโอนก้อนสุดท้ายเข้ามาในบัญชีภาพวาดจะถูกส่งไปให้ซึ่งก็แล้วแต่จะตกลงกันว่าจะให้ส่งวิธีไหน


ตั้งแต่ก้องภพมาผนึกกำลังทำให้ร้านพู่กันงานศิลป์มีงานเพิ่มมากขึ้นเพราะเจ้าของร้านกล้าที่จะรับงานหลายชิ้นในเวลาเดียวกัน ที่ผ่านมาพู่กันยึดมั่นเสมอมาคือเรื่องการตรงต่อเวลา เธอเรียนรู้จากการช่วยมารดาทำขนม ขนมที่มารดาทำนั้นหอมอร่อยถูกปากและความตรงต่อเวลาที่ลูกค้าต้องการ พู่กันนำมาใช้ในงานของเธอคือการทุ่มเทในการทำงาน ใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ และรักษาเวลาในการทำงาน จึงได้รับการบอกต่อๆ กันจากปากต่อปาก ร้านพู่กันจึงมีลูกค้าแวะเวียนมาเยี่ยมชมเสมอ ๆ



“ก้องฉันว่าจะถามแกหลายหนแล้ว ทำไมแกต้องนั่งรถไปมาระหว่างที่พักกับที่ร้านวะเปลืองค่ารถออก”
“ความจริงสองสามวันนี้ฉันหาอยู่เหมือนกันแต่ยังไม่ถูกใจ”
“นี่ก้อง ถ้าแกไม่คิดมาก ว่ามันจะทำให้แกรู้สึกอยู่กับงานตลอดเวลา ฉันว่าห้องชั้นสองมันเจ๋งอยู่นะ แกไม่ต้องทำอะไรแล้วทั้งเตียงตู้เสื้อผ้าก็มีพร้อมแล้ว คนก่อนเค้าน่าจะทำเป็นห้องนอนเหมือนกันนะแก”
“จริงหรือไอ้พู่ ถ้าอยู่ได้ฉันก็จะมาอยู่จริงๆล่ะนะ”
“เอาสิฉันเห็นด้วยอย่างยิ่งเลย บริเวณนี้มีพร้อมสรรพเลยนะแก หาที่กินก็ง่ายนายก็ไม่ต้องตื่นเช้าขึ้นรถมาร้าน เยื้องไปอีกนิดเป็นสวนสาธารณะนายจะไปวิ่งออกกำลังกายก็ได้นะก้อง”
“งั้นฉันย้ายของเข้ามาวันพรุ่งนี้เลยนะพู่”
“ได้เลย แล้วของแกมีเยอะเปล่าวะ ให้ฉันไปช่วยขนด้วยก็ได้นะ หรือแกจะเอารถไปขนเอง ก็แล้วแต่ ไม่ต้องเกรงใจ”
“ทำไมแกดีกับฉันวะไอ้พู่ แกช่วยฉันแทบทุกเรื่อง แกกำลังทำให้ฉันคิดว่ามีแกเป็นเพื่อนคนเดียวก็พอใจแล้ววะ”
“ก็เพราะแกเป็นเพื่อนรักของฉันไง เพื่อนไม่ช่วยเพื่อนแล้วจะเป็นเพื่อนกันทำห่าทำไมวะ อย่ามาทำน้ำเชื่อมหกแถวนี้ขี้เกียจเช็ด เอาเป็นอันว่าแกไม่ให้ฉันไปช่วยใช่ไหม ดีงั้นเย็นนี้ฉันไปดูเครื่องนอนให้แกแล้วกันนะ”
“เออขอบใจวะเพื่อน”
“ไม่เป็นไรเพื่อนกัน .....ใครโทรมาวะเบอร์ไม่คุ้น”

พู่กันตอบเพื่อนชายก่อนจะดูหน้าจอมือถือที่กำลังส่งเสียงเพลงเรียกเข้ารอให้เธอกดรับสาย กรอกคำถามติสแตกเข้าไปทำเอาคนโทรมางงเหมือนกันว่ากำลังโทรหาใคร

“จะพูดกับใครคะ”
“คุณพู่กันอยู่ไหมคะ”

เสียงผู้หญิงตอบกลับมา คิ้วเรียวสวยขมวดเสียงไม่คุ้นแถมยังเรียกชื่อเธอถูกเสียด้วย

“กำลังพูดคะ”
“พู่กันนี่แก้มใสนะคะ อยู่ที่ไหนคะตอนนี้”
“อะอ๋ออยู่คะ เอ้ย..พู่อยู่ที่ร้านคะ เออ...แก้มใสมีธุระอะไรกับพู่หรือเปล่าถึงได้โทรมาหาแต่เช้าเลย”
“ก็คิดถึงนะสิคะ ไม่เจอกันอีกเลยนับตั้งแต่กลับจากสุราษฏร์ แก้มใสก็เลยอยากมาเจอมาคุยด้วยคะ”
“คิดถึง.....”

ตากลมโตขยายกว้างกว่าเดิม ปากบางอิ่มป่องเสียงครางขลุกขลักอยู่ในลำคอ หันไปมองก้องภพกำลังลงสีภาพวาดบนเฟรมอยู่ แวบนึงความคิดที่ไม่เคยคิดมาก่อนสว่างวาบเข้ามาในสมอง ปลายสายขานชื่อเข้ามาเมื่อหญิงสาวเงียบเสียงไป

“พู่กันยังอยู่หรือเปล่าคะ”
“อยู่ ๆ คะ แหะ ๆ ๆ เออแล้วตอนนี้แก้มใสโทรจากที่ไหนเหรอคะ”
“ตอนนี้แก้มใสอยู่หน้าร้านพู่กันงานศิลป์แล้วคะ แก้มใสกลัวว่าพู่ไม่อยู่เลยโทรถามว่าอยู่ที่ไหนน่ะคะ”
“เดี๋ยวพู่ออกไปรับนะคะ”

หลังจากปิดโทรศัพท์แล้วร่างบางเดินตัวปลิวออกไป พบแขกสาวยืนยิ้มรอตรงหน้าร้าน ยังไม่ทันได้ทักทายร่างเล็กถลาเข้ากอดแขนเรียว น้ำเสียงดีใจอย่างมากมายแต่คนฟังกลับรู้สึกทะแม่ง ๆ ในคำพูดของหญิงสาวผู้มาเยือน

“พู่กันจ๋าคิดถึงจังเลย คิดถึงทุกวันเลยคะ”
“ดะ เดี๋ยว ๆ แก้มใส เดี๋ยวๆ รู้จักร้านพู่ได้ไง”
“แก้มใสก็ถามจากพี่หนูนาสิคะ”

แก้มใสเอียงคอตอบอย่างน่ารัก สายตาที่มองมาอ่อนหวานจนพู่กันชักเริ่มเอะใจ เหมือนหลงเข้ามาอยู่ในโลกสีชมพู อาจจะเป็นเพราะแก้มใสเป็นคนอ่อนโยนจิตใจดีทำอะไรก็ย่อมหวานไปหมด

“กะแล้วเชียว”

เสียงงึมงัมอยู่ในลำคอ ครั้นรู้สึกตัวพู่กันรีบส่งยิ้มเจื่อนๆให้แก้มใสที่มองอย่างสงสัย พู่กันตีหน้ามึนใส่ก่อนจะเชื้อเชิญให้แขกสาวเข้าไปในร้าน สิ่งแรกที่พู่กันคิดจะทำคือการพาร่างอรชรไปอยู่ตรงหน้าก้องภพที่กำลังสนใจลงสีบนภาพเขียนอย่างใจจรดจ่อ

ก้องภพรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมอง จึงเหลือบตาขึ้นเจอสายตาสองคู่ที่มองเค้าอยู่ พู่กันกับแขกสาวที่ยืนมองดูการทำงานของเขาอย่างตรงหน้า เขาเห็นเพื่อนสาวของพู่กันมองผลงานเขาด้วยสายตาอ่อนโยนพร้อมๆกับมองมือเขาจับจ่ออยู่กับพู่กันสลับกับจานสี สายตาเลยไปที่พู่กันทำท่าส่งสัญญานบางอย่างให้เขารู้ ...อะไรของมันวะจิกตากลอกไปมาน่ารำคาญ....จิตรกรหนุ่มคิด..

“เออ..ก้องนายรู้จักเพื่อนของพู่หน่อยสิ นี่คือ แก้มใส เพื่อนที่ชมรมอาสาน่ะ แก้มใสจ๊ะ...ก้องภพเค้าเป็นหุ้นส่วนร้านพู่กันจ๊ะ”

พู่กันแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกัน ทั้งคู่ต่างยิ้มให้กันและกัน ก้องภพก้มหัวทักทายให้เพื่อนสาวของพู่กัน.....สวยน้อยกว่าไอ้พู่นิดหนึ่ง หนุ่มอาร์ตคิดเปรียบเทียบเสร็จสรรพ

“สวัสดีครับ”
“สวัสดีคะ”
“ถ้าแก้มใสอยากจะรู้อะไรเกี่ยวกับศิลปะอะนะ ถามก้องภพเค้าได้เลย รับรองว่านายคนนี้จะตอบแบบหมดไส้หมดพุงเลยล่ะ”
“มันกำลังคิดทำอะไรของมันวะ ไอ้พู่”

ก้องภพมองเขม็งที่ใบหน้าหวานของเพื่อนรัก เมื่อได้ยินคำอวดอ้างสรรพคุณที่ไม่เคยชมมาก่อน ด้วยมารยาทจึงต้องยิ้มสำรวมให้กับหญิงสาวที่เกาะแขนพู่กันไว้แจเหมือนกับว่ากลัวแม่ติสจ๋าจะเผ่นหนีไปไหน

“ดีจังเลยคะพู่กัน รูปที่แขวนตามผนังนี่เป็นฝีมือของพู่กันหมดหรือคะ”
“ส่วนหนึ่งก็ของพู่อะจ๊ะ และก็อีกส่วนก็เป็นของก้องภพเขาเหมือนกัน”
“เหรอคะ ดีจังแล้วดูยังไงว่าภาพไหนเป็นของใครกันล่ะจ๊ะ”
“ดูจากลายมือชื่อข้างล่างฮะ”

ก้องภพตอบแทนเพื่อนรักที่พยายามขอตัวช่วยจากเขา จากที่สังเกตดูแล้วแขนข้างหนึ่งของพู่กันขาดอิสรภาพโดยสิ้นเชิงจากการเกาะเกี่ยวด้วยมือของหญิงสาวผู้มาใหม่ ในเวลาเดียวกันพู่กันทำหน้าอิหลักอิเหลื่อพิกล ทำให้เขาต้องมองหน้าเพื่อนสาวของพู่กันอย่างพิจารณา

“แก้มใสจะเดินทัศนารูปรอบๆ ร้านก่อนก็ได้นะคะ มีอะไรซักถามนายก้องภพเขาได้จ๊ะ”

พู่กันยัดเยียดอาชีพไกด์ให้เพื่อนรักได้อย่างหน้าตาเฉย ตากลมวาวขยับแพขนตาขึ้นลงส่งให้ก้องภพอย่างล้อเลียน

“ภาพวาดสวย ๆทั้งนั้นเลย พู่กันวาดเก่งมากเลยจ๊ะ แก้มใสไม่มีหัวทางนี้เอาเสียเลย แต่ก็สนใจอยากเรียนขึ้นมาเสียแล้วสิ”
“เอาสิ ถ้าแก้มใสอยากเรียนก็มาได้ตลอดเวลา ไม่หวงวิชาหรอกจ๊ะ”
“จริงๆหรือคะ แก้มใสถือเป็นคำเชิญแล้วนะ แก้มใสจะเป็นลูกศิษย์ที่ดีเลยคะ”
“เออ...วันนี้แก้มใสมีธุระอะไรกับพู่หรือเปล่า”
“แก้มใสแวะมายินดีกับพู่กันที่ประกวดวาดภาพได้รางวัลชนะเลิศ แถมโชคดีได้ไปเที่ยวถึงอิตาลีนะสิคะ”
“ไม่ใช่ใครแน่ ๆ พี่หนูนาบอกใช่ไหมนี่”

พู่กันนึกเข่นเขี้ยวพี่หนูนาในใจที่โพทนาเรื่องของเธอไปทั่ว ป่านนี้มิรู้กันหมดทั้งชมรมแล้วก็อาจเป็นไปได้ พี่หนูนานะพี่หนูนาเจ้าแม่โทรโข่งจริง ๆ ..

“คะ พี่หนูนาเล่าให้ฟัง ตอนนี้ทุกคนในชมรมเค้ารู้กันหมดแล้ว แก้มใสเลยรีบมาแสดงความยินดีด้วยตัวเองก่อนเป็นคนแรก แหมนอกจากจะเป็นอาร์ติสสุดเท่ห์แล้วพู่กันของแก้มใสยังเก่งมากมาย แบบนี้จะไม่ให้ชอบได้ยังไงกัน”
“มะไม่ต้องชอบ เอ้ย ไม่เก่งถึงขนาดนั้นหรอกคะ คงฟลุ๊คน่ะคะ สงสัยกรรมการตาถั่ว พู่เลยได้รางวัลมา แหะ ๆ ๆ”

ติสสาวรีบออกตัว เหล่ตามองดูก้องภพที่อ้าปากค้างกับคำพูดมั่นใจสุด ๆ ของแก้มใสที่เอ่ยชอบผู้หญิงด้วยกันอย่างหน้าตาเฉย ใจหนึ่งก็อยากจะดูลีลาคนถูกจีบซึ่งๆหน้าว่าแม่ติสจ๋าของเขาจะทำอย่างไร แต่พอเห็นอาการคนถูกยัดเหยียดให้กินบอระเพ็ดแล้วให้นึกสงสาร ดูท่าเจ้าหล่อนอยากจะหลุดช่วงเวลานี้เต็มกลืน จึงออกอุบายให้เพื่อนรักได้มีเวลาหายใจคล่องขึ้นมาบ้าง

“พู่กันตะกี้แกบอกว่าจะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ”
“พูดตอนไหน...อะอ๋ออออออ ใช่ๆ พอดีแก้มใสโทรมาเลยลืม งั้นฉันขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“เออ ๆ ๆ รีบไปเดี๋ยวโรคปัสสาวะอักเสบก็ถามหาอีกหรอกแก”
“จริงหรือคะ พู่กันรีบเข้าห้องน้ำก่อนเถอะคะ แก้มใสจะรออยู่ตรงนี้แหละคะ”
“ขอบใจวะที่เตือน พู่ขอไปทำธุระก่อนนะคะ”


พู่กันรีบจ้ำอ้าวเข้าห้องน้ำ ติสตัวแม่มองหน้าตัวเองในกระจก ออกจะตกใจกับการเปลี่ยนแปลงของแก้มใส คำพูดแปลกไปท่าทางก็ไม่เหมือนเดิมมันดูล้น ๆ พิกล ..พู่กันของแก้มใส เป็นตอนไหนวะ ...จะไม่ให้ชอบได้ยังไง เฮ้ยฟังแล้วเหมือนตัวเองกำลังถูกจีบ.... เพียงแค่คิดร่างบางถึงกับขนลุกเกรียวไปทั้งตัว ....เฮ้ยนี่อย่าบอกว่าแก้มใสเป็นพวกหญิงชอบหญิงนะ...ตาคมกลมโตเบ่งมองหน้าและร่างกายตัวเองในกระจกเพื่อหาความผิดปกติส่วนไหนของร่างกายที่อันเป็นที่เสน่หาของเพศเดียวกัน...พู่กันสั่นหน้าสยอง...



*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ * *.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ *✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ *



“เจ้านายคะ คุณอิงอรมารอที่ห้องอิงตะวันแล้วคะ”
“ขอบใจ เดี๋ยวผมออกไป”

ร่างสูงเดินสง่าเชิ้ตสีฟ้าตัดกับไทด์สีดำขลิบน้ำเงิน ทำให้รูปร่างดูสูงโปร่งไปอีก ชายหนุ่มรับไหว้จากผู้มาเยือน อิงอรเลขาสมาคมโรงแรม มาพบเขาบ่อย ส่วนใหญ่ก็จะเอาเรื่องงานของสมาคมที่เขารับหน้าที่เป็นกรรมการฝ่ายกิจกรรม หญิงสาวจะเป็นคนนำข่าวมาอัพเดทให้ทราบในยามที่ต้องการการสนับสนุนเป็นกรณีพิเศษนั่นก็หมายถึงเงินสมทบหรืออาจจะเป็นการสนับสนุนให้เป็นสปอนเซอร์ออกบูท และไปRoad show หากมีกิจกรรมการแสดงตามสถานที่ต่างๆ

“สวัสดีคะคุณพรหม อิงอรขอรบกวนเวลาซักครึ่งชั่วโมงนะคะ”

หญิงสาวขยับแว่นตาเล็กน้อยขจัดความประหม่า แค่แววตาเข้มที่มองมา แทบทำใจสาววัยสามสิบบวกเต้นแรงได้อีก ยิ่งริมฝีปากหยักนั่นอีกแม้ไม่พูดแต่ก็ดูมีเสน่ห์บุรุษให้ชวนสัมผัส เพราะใจคิดไกลทำให้คนคิดหน้าร้อน

“คุณอิงอร มีเรื่องอะไรให้ผมดำเนินการบอกมาได้เลย”
“เข้าเรื่องเลยนะคะ อาทิตย์ที่ผ่านมาทางสมาคมฯได้รับหนังสือจากการท่องเที่ยวฯให้สมาชิกสมาคมโรงแรมส่งตัวแทนออกงาน Road show ซึ่งทางการท่องเที่ยวได้จับมือกับสมาคมส่งเสริมการท่องเที่ยวที่เมืองนอก ความจริงงานนี้เริ่มมาได้พักใหญ่แล้วคะ มีกิจกรรมส่งเสริมหลายช่องทาง ที่ผ่านมาก็เป็นไปด้วยดีจะเหลือก็คงจะเป็นเรื่องการจัดกิจกรรมส่งเสริมการท่องเที่ยวของแต่ละประเทศสมาชิกรวมถึงประเทศไทยด้วย การท่องเที่ยวได้สรุปให้แบ่งออกไปเป็นสี่ภาคเหมือนเดิมคะ พวกเขาได้ขอให้สมาคมโรงแรมฯทุกภาคคัดเลือกสมาชิกของสมาคมฯไปออกบูทฝั่งโน้นได้จัดเตรียมสถานที่ไว้แล้วคะ”
“ง่ายๆคือทางสมาคมอยากให้สมาชิกไปออกงานใช่ไหมครับ”
“ประมาณนั้นคะ ทางสมาคมเลยให้อิงอรมาคุยกับคุณเก็จพรหม อิงอรก็เห็นว่าคุณพรหมมีโรงแรมและรีสอร์ทอยู่ในเครือถึงสามแห่งถ้าจะออกบูทเดียวก็ถือเป็นการประชาสัมพันธ์ที่คุ้มค่านะคะ”
“แล้วคุณอิงอรได้ถามกับสมาชิกท่านอื่นหรือยัง”

ชายหนุ่มยิงคำถามตรงๆ ที่เป็นธรรมต่อเพื่อนสมาชิกรายอื่นที่อาจสนใจในการออกงานโรดโชว์ในครั้งนี้ ให้มีสิทธิเท่าเทียมกันเขาไม่อยากให้กิจการเป็นที่เขม่นในกลุ่มเพื่อนสมาชิกด้วยกันเอง และพึงระลึกอยู่เสมอคนรักเท่าผืนหนังคนชังเท่าผืนเสื่อ ทำธุรกิจเดียวกันย่อมมีศัตรูมากกว่ามิตรเป็นสัจธรรมของจริง

“ยังคะ...เออ อิงอรมาที่นี่เป็นที่แรกคะ”

เลขาสมาคมฯอ้อมแอ้มตอบเพราะเธออยากจะมาเสนอให้ชายหนุ่มเข้าร่วมกิจกรรมนี้ด้วยความหวังดี อยากให้สถานประกอบแห่งนี้มีลูกค้ามาเข้าพักเต็มทุกเทศกาล

“อืมม ผมว่าเอาเข้าไปในที่ประชุมก่อนดีกว่านะฮะ รู้สึกว่าวันนี้ทางการท่องเที่ยวฯเองก็จัดประชุมเหมือนกันยังไงก็บรรจุเป็นหัวข้อประชุมซะเลย สมาชิกรายใดสนใจก็จะได้สมัครไป”

เก็จพรหมเสนอแนะเพื่อให้มีสิทธิเท่าเทียมกันมากกว่าจะเห็นโอกาสมีควรรีบฉวย ทั้งยอดจองห้องพักในช่วง High Season ส่วนมากก็จะ Over booking อยู่แล้ว ไม่ต้องปวดหัวหาที่พักให้แขกยามที่ห้องมีไม่พอ

“แล้วคุณพรหมไม่คิดจะส่งเหรอคะ”
“ผมต้องคุยกับผู้บริหารท่านอื่นเหมือนกันก่อน ไป Road show แบบนี้ไม่ใช่แค่วันสองวัน น่าจะเกินครึ่งเดือนถึงจะได้ผล ค่าใช้จ่ายก็มากโขต้องเข้าที่ประชุมก่อน”
“เข้าใจแล้วล่ะคะ เดี๋ยวอิงอรจะรีบไปเพิ่มหัวข้อการประชุมของสมาคมส่งให้การท่องเทียวฯอีกที อิงอรขอตัวเลยนะคะ ...นี่คะเอกสารอิงอรเตรียมมาให้ ก็จะมีตั้งแต่กิจกรรมที่ทำไปแล้วและยังไม่ได้ทำคะ”
“ขอบใจครับ ผมขอดูเอกสารก่อนแล้วกัน ช่วงบ่ายเจอกันอีกครั้งนะครับ”
“คะ ลาล่ะคะ สวัสดีคะ”
“สวัสดีครับ”

เอกสารหนาเกือบยี่สิบหน้าถูกวางตรงหน้า ชายหนุ่มพลิกไปอย่างรวดเร็ว เขามองแค่ผ่านๆ เพราะถึงที่สุดแล้วก็ต้องประชุมกับเก็จแก้วพี่สาวก่อนว่าจะไปหรือไม่ กลุ่มเป้าหมายตรงตามวัตถุประสงค์ของโรงแรมหรือเปล่าก็ต้องคุยกัน มือหนารวบเอกสารทั้งหมดเดินกลับไปห้องทำงาน ชายหนุ่มหยุดยืนหน้าโต๊ะเลขา


“คุณพิมพรรณช่วยทำนัดคุณแก้วกับจีเอ็ม(GM) อีกสองโรงแรมในเครือให้ผมด้วย แจ้งว่าผมเชิญประชุม วันมะรืนนี้ที่ห้องประชุมเล็กเรื่องการทิศทางการตลาดของปีหน้า ถ้ามีประชุมอื่นๆในวันนั้นเลื่อนเวลาที่เหมาะสมแล้วกัน”
“ได้คะนาย”
“ยังไงคุณช่วยแจ้งคนขับให้ผมมารับผมเวลาบ่ายโมงครึ่ง”
“คะนาย เออนายขา...ตะกี้มีโทรศัพท์จากคุณจุมพิตาคะ เธอบอกว่าจะเข้ามาหาในครึ่งชั่วโมงนี้คะ”
“จูนหรือ?

เก็จพรหมพึมพำชื่อของคนที่โทรหาเขา สายตาเจ้านายของพิมพรรณสว่างไสวขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อ “จุมพิตา” เสียงที่สั่งเลขาสาวอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“ คุณโทรจองโต๊ะที่ห้องเกวลินให้ผมหน่อย ขอติดระเบียงนะ”
“ได้คะนาย”


ที่เกวลินคอฟฟี่ชอป.....

หญิงสาวนาม จุมพิตา พารูปร่างระหงคล้ายนางแบบเดินคล้องแขนเก็จพรหมอย่างสนิทสนมเคียงคู่เข้าไปในคอฟฟี่ชอป ร่างสูงเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่งแล้วอ้อมไปนั่งหัวโต๊ะหันหน้าออกไปทางทิศเดียวกันคือ Sea view มันเป็นมุมพิเศษสำหรับลูกค้าที่ต้องการเห็นภาพวิวทะเลกว้างไกลตัดกับขอบฟ้าลิบๆ สายลมพัดแผ่วเพิ่มความเย็นสบายโดยไม่ต้องพึ่งความเย็นทางวิทยาศาสตร์ เมื่อบริกรนำเครื่องดื่มเสริฟเรียบร้อย จะไปยืนรอจุดเคาท์เตอร์โดยไม่ทำลายความเป็นส่วนตัวของแขกที่มาใช้บริการ

“จูนมาเมืองไทยเมื่อไหร่ครับ”

เสียงทุ้มเอ่ยถามหลังจากที่มองหน้าแขกพิเศษมาแบบไม่รู้ตัว มือหนาเอื้อมไปจับมือบางดึงมากุมไว้อย่างถนอม ไม่ได้ทำมากไปกว่านั้นแต่ความรู้สึกมากมายแล่นไปทั่วร่างอรชร ใบหน้าที่ตกแต่งไว้งดงามยังคงเหมือนเดิม สายตาคมหวานไหวระริกถ้าสังเกตสักนิดจะเห็นน้ำใสบางฉาบไล้ในดวงตาคู่สวย เพียงแต่เจ้าของกระพริบไล่ให้เหือดแห้งไปโดยเร็ว

“สองวันที่แล้วคะ คุณยังเหมือนเดิมนะคะพรหม ไม่เปลี่ยนเลย ยังหล่อกระชากใจสาวๆเช่นเคย”
“จูนพูดแบบนี้ทำให้ผมเขวรู้ไหม”
“อย่ามาทำพูดดีไป อย่านึกว่าจูนจะเชื่ออะไรง่ายๆนะจ๊ะ”
“ซะงั้น เกลียดคนรู้ทันจริงๆ ... ว่าแต่มาคราวนี้ มาอยู่กี่วันล่ะฮะ”
“สองอาทิตย์คะ มาพักผ่อนให้หายเครียดแล้วค่อยกลับไปสู้ต่อ”
“มีอะไรหรือเปล่าฮะ”

น้ำเสียงสัมพันธ์กับสายตาหมายถึงความห่วงใย หากแต่หญิงสาวเลือกที่จะหัวเราะเบา ๆ ติดหยันที่ปลายเสียงขื่น ก่อนที่จะเปลี่ยนท่าทีร่าเริงเช่นเดิม

“ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ ว่าแต่พรหมจะเลี้ยงอะไรจูนล่ะคะเที่ยงนี้”
“จะเอาแบบเดิมหรือว่าเปลี่ยนรสชาติดีล่ะฮะ”
“ขอรำลึกความหลังก่อนแล้วกันนะพรหม”
“งั้นจัดไป”
“น่ารักไม่เปลี่ยน”
“เราเหมือนกันมิใช่เหรอฮะ”
“อย่าถือว่าเป็นความผิดของจูนคนเดียวสิจ๊ะ ตบมือข้างเดียวไม่ดังนี่พรหมก็รู้”
“นั่นสินะ”


ระหว่างที่รออาหารทั้งสองคุยเกี่ยวกับการทำงานของแต่ละฝ่ายและสารทุกข์สุกดิบ จุมพิตาเป็นอดีตคนรักและเกือบจะแต่งงานกันอยู่แล้วถ้าหากหญิงสาวไม่บอกเลิกเพื่อไปแต่งงานกับมหาเศรษฐีชาวรัสเชียเจ้าของเหมืองเพชรตามความต้องการบิดา เก็จพรหมไม่โกรธที่หญิงสาวเลือกครอบครัวแทนที่จะเลือกเขา ความเจ็บปวดย่อมมีอยู่แล้ว แต่สติทำให้เขาเคารพการตัดสินใจของอดีตคนรักทำให้เป็นการจากกันด้วยดี และทุกวันนี้เธอและเขายังเป็นเพื่อนกันไม่เปลี่ยนแปลง

เก็จพรหมดูเม็ดเหงื่อเล็กๆที่เกาะปลายจมูกเล็ก เสียงปากจิ๊ดจ๊าดและสูดจมูกฟุดฟิดเพราะอาหารแต่ละอย่างที่สั่งมาเผ็ดองศาเดือด กระดาษเช็ดปากถูกใช้งานมากมายเช็ดตั้งแต่น้ำตา น้ำมูก และเม็ดเหงื่อที่ไหลเกาะตามใบหน้าและลำคองาม ดวงตาคมเข้มไหววูบเมื่อใจไขว่นึกถึงหญิงสาวอีกคน เธอก็มีอาการแบบนี้เช่นกัน เหงื่อไหลตามแก้มเนียน พื้นผิวบนใบหน้าแดงระเรื่อไม่ใช่เพราะอายแต่เพราะความเผ็ดร้อนของพริก ปากบางอิ่มแดงจัดเจ่อดูเซ็กซี่น่าจูบมากกว่าน่าสงสาร เสียงเรียกแว่วปลุกให้ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์

“พรหม.. พรหม... ถามทำไมไม่ตอบ ฝันกลางวันอยู่หรือไง”
“อะ..อะไรนะจูน จูนถามผมว่าอะไร”
“จูนถามพรหมว่า บ่ายนี้มีธุระที่ไหนหรือเปล่าคะ”

จุมพิตาส่งค้อนหวานใส่เพื่อนหนุ่ม อดขำใส่คนนั่งเหม่อลอยไม่หาย .... นี่เขาเห็นเงาพู่กันทำท่าเผ็ดร้อนทับซ้อนร่างหญิงสาวโดยไม่รู้ตัว ชายหนุ่มโคลงศีรษะลูบท้ายทอยไปมา....เป็นเอามากแล้วไอ้พรหม....

“มี.. มีฮะบ่ายสองผมมีประชุมนอกโรงแรม”
“จู่ๆ พรหมก็เงียบ เอ....หรือว่ากำลังนึกถึงใครเอ่ย คุยอยู่แท้ๆ แล้วใจเหม่อลอยแบบนี้....ข่าวดีใช่ไหมจ๊ะ”
หญิงสาวเอียงคออย่างน่ารักส่งยิ้มสวยให้เก็จพรหม ขัดกับรอยหม่นในตาคู่สวยที่เจ้าตัวขจัดออกไปโดยเร็ว

“เปล่า ผมเห็นจูนมีความสุข ก็อยากเก็บเวลาดีๆไว้ก็เท่านั้นเอง”
“อื้อใครเชื่อก็เป็นลาโง่ล่ะจ๊ะ ปากหวานไม่เปลี่ยนจริงๆนะพรหม อุ๊ยตาย เผลอแป๊บเดียวจะบ่ายสองแล้ว จูนขอตัวกลับก่อนดีกว่า เดี๋ยวพรหมจะไปประชุมไม่ทัน”

ตาคมหวานนั้นค้อนจริตให้กับอดีตคนรัก คำพูดอ่อนหวานเอาใจยังเหมือนเดิม ทำให้ใจเธออิ่มเอมเติมเต็มช่องว่างจากความเหนื่อยล้าที่อยากหลีกหนี นิ้วเรียวยาวแตะแขนชายหนุ่มอย่างสนิทสนมเมื่อเอ่ยปากลา

“ผมยังเป็นคนเดิมนะจูน”

เสียงทุ้มบอกความหมายให้หญิงสาวได้รู้ว่าตัวเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลง คำพูดที่เกิดจากอารมณ์อ่อนไหวในวันนี้ไม่รู้เลยว่ามันจะสร้างปัญหาหัวใจเขามากมายในอนาคต.....

“ถ้าวันใดจูนหวั่นไหวขึ้นมา พรหมต้องรับผิดชอบ”


*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ * *.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ *✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎


High Season : ฤดูที่เหมาะสมในแต่ละพื้นที่ ภาคใต้ :ช่วงหน้าร้อน ตุลาคม - เมษายน ภาคเหนือ : ช่วงฤดูหนาว ดอกไม้บาน อากาศเย็น
Road show : การกิจกรรมต่างๆไปในพื้นที่ต่างๆ
Over Booking : ตามศัพท์ของโรงแรมคือการจองห้องพักเกินกว่าที่จำนวนห้องมีอยู่เป็นการบริหารงานด้านจองห้องไม่ดี
GM : General Manger : ผู้จัดการทั่วไปตำแหน่งสูงที่สุดในโรงแรม