รักแท้

ลุงบุญส่ง ตัวละครของบริษัท ประกันภัย แห่งหนึ่ง บทบาทในทีวี ได้ใจกับผู้ชมหน้าจอทีวี ทุก ๆ คน ต่างเป็นที่เล่าขานกล่าวขวัญกันทุก ๆ วัน

ภาพที่ดูแลภรรยาเป็นอัลไซเมอร์ เป็นภาพที่สวยงาม ดูแล้วอดยิ้มไม่ได้ ทุกท่วงท่าเป็นการเอาใจใส่ต่อภรรยา ลุงบุญส่งรับภาระทั้งหมดที่ภรรยาควรทำแทน ดูยังไงก็น่ารัก... เป็นเรื่องที่จุดประกายฝันหารักแท้จากคนที่ชมโฆษณาชุดนี้ไม่ได้ แม้แต่แม่หนูยิมเอง ยังถามคนที่บ้านเลยว่า ถ้าฉันเป็นแบบนี้คุณจะดูแลฉันเหมือนลุงบุญส่งไหม... คนที่บ้านหัวเราะขำเพราะนั่นคือการอินเนื้อหาสาระของโฆษณานั่นเอง

ไม่กี่วันมานี้แม่หนูยิมเดินทางกลับบ้าน ไปเยี่ยมแม่ที่กำลังป่วย นอนโรงพยาบาลมาหลายวันยังไม่หายสักที ลูกทุกคนทราบว่าแม่ป่วยเป็นโรคกระดูกพรุน ผลพวงมาจาก การทานยาหมอตี๋ และ ไม่ได้ใส่ใจสุขภาพเท่าทีควร ทันทีที่ถึงบ้าน แม่หนูยิมรีบไปโรงพยาบาลทันที ภาพที่เห็นคือแม่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยผ้าปูสีฟ้าที่ผ่านการใช้งานมานาน แม่แก่ลงมากผมที่เคยตกแต่งย้อมสีดำสนิทเสมอ ตอนนี้ถูกตัดเป็นทรงสั้นเหมือนของผู้ชายสีผมนั้นเกือบขาวโพลน ถ้าปกติดีอยู่คงได้มีการแซวกันเล็กน้อยประสาแม่ลูกว่า แฟนพ่อเป็นนางพญาผมขาวไปซะแล้ว ....

ทันทีที่แม่เห็นลูก แม่พึมพัมออกมาเบา ๆ มาแล้วหรือลูกคิดถึงเหลือเกิน...
น้ำตามาจากไหนไม่รู้ ได้แต่โผเข้ากอดร่างที่่เคยอวบอิ่มตอนนี้ผอมลงมาก แม่กำลังพ่นยา เพราะปอดติดเชื้อ...แม่พูดได้น้อยมาก เพราะร้อนใน ทานอาหารลำบาก ทานได้แต่น้ำ ....

สองวันที่แม่หนูยิมเฝ้าไข้แม่ ทำทุกอย่างที่ลูกๆสามารถทำให้ได้...
เปลี่ยนผ้าอ้อมอนามัย คอยเช็ดอึ เช็ดปัสสาวะ โดยไม่คิดรังเกียจเพราะเราทำให้แม่ของเรานั่นเอง ถ้าเป็นคนอื่นเราก็คงรังเกียจ เพราะกลิ่นของเสียที่่ถ่ายออกมาในสภาพท้องเสีย แต่เราทำอย่างสมัครใจ แรก ๆ ก็เก้ ๆ กัง ๆ เพราะต้องยกตัวแม่ที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แขนขาอ่อนเปลี้ยไม่มีแรง กว่าจะเปลี่ยนผ้าอ้อมได้ก็ใช้เวลานานมาก...

พยาบาลพูดให้เราได้คิดและหันมามองพ่อกับแม่....
ตาสามีของยาย รักยายมาก พูดให้กำลังใจยายด้วยน้ำเสียงไพเราะ
ต้องทำให้ทุกอย่างทีเราทำให้แม่ เพราะที่นี่เป็นโรงพยาบาลรัฐ ญาติผู้ป่วยต้องดูแลผู้ป่วยในระดับหนึ่ง ทุกเช้าหลังป้อนข้าวแม่ พ่อต้องทำกายภาพบำบัดให้แม่ที่นอนบนเตียง พอได้กลิ่นอึพ่อก็จะรีบเปลี่ยนเพื่อไม่ให้หมักหมม กลัวติดเชื้อ คอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้แม่ มันเป็นหน้าที่ที่หนักมากเพราะคนป่วยช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย เราคุยกับพ่อว่า เห็นใจและสงสารพ่อมาก แต่พ่อกลับตอบว่า...ไม่ต้องหรอก แฟนป่วย พ่อก็ต้องดูแลเขาสิ เรื่องเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวแค่นี้สบายมาก...สายตาที่พ่อมองแม่เต็มไปด้วยความรัก แววตาที่มีแต่รอยยิ้มส่งให้คนป่วย สองมือเหี่ยวย่นนั้นจับกันไว้ไม่เคยวาง แม่ติดพ่อแจ ไม่เห็นก็ถามถึง...มันคือความรักและผูกพันธ์ อย่างแท้จริง

สองวันที่เฝ้าแม่ได้ข้อคิดอะไรดี ๆ มากมาย เก็บกลับมา และสัญญากับตัวเองว่าถ้าว่างจะรีบกลับไปหาแม่ ไปดูแลท่านแบ่งเบาภาระพ่อบ้าง....

เป็นเรื่องที่อยากระบายและบอกต่อว่า ในชีวิตจริงคล้ายๆ กับลุงบุญส่งก็อาจจะยังมีอีกเยอะ...เพียงแต่ถ่ายทอดออกมาไม่หมดเท่านั้นเอง...