เริ่มต้นด้วยการขอบคุณ Caltex เลย
รอดหวุดหวิด... ช่วยชีวิตเอาไว้ได้

...

พึ่งกลับถึงบ้านด้วยแบตที่ใกล้หมดเต็มที
ทำไมถึงเหนื่อยได้มากมายขนาดนี้ก็ไม่รู้

ทั้งๆ ที่วันนี้ก็เป็นวันเสาร์ธรรมดาเหมือนทุกที
แต่พิเศษหน่อยตรงเพื่อนนัดไปคาราโอเกะกัน
ปกติก็ไปโดยไม่คิดอะไร
ใครชวนก็ไป
แต่คราวนี้...
หลังจากครั้งที่แล้วไปกะกลุ่มนี้แล้วรู้สึกไม่ค่อยสนุก
วันนี้ก็เลยไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่
ตัดสินใจอยู่นานมาก
(เรื่องแค่นี้มันต้องคิดขนาดนั้นเลยเหรอวะ)
สุดท้ายก็ไปจนได้

แค่เริ่มต้นก็มีปัญหาแล้ว ลางร้ายเริ่มก่อนตัว...

ต่อมาก็เจอรายการเปลี่ยนร้านกลางอากาศ
ไปไกลบ้านเราเหมือนทุกครั้ง
(แต่ใกล้คนอื่น แล้วมันบอกว่าตรงนั้นกลางเมือง -*-)

รถติดสุดๆ อยากจะกลับบ้านอยู่หลายรอบ
(กว่าจะถึงสยามสองชั่วโมงกว่า -*-)

ยังไม่ทันเจอเพื่อน...แบตมือถือก็ดันหมดอีก
ไม่มีเบอร์ใครในหัวเลย
เปิดเครื่องใหม่ก็โทรเข้ามาให้เครื่องเราดับเล่นอีกสองสามที -*-
แต่สุดท้ายก็เข้าไปอ่านเบอร์เพื่อนได้จนได้
รอดไป - -"

จนแล้วจนรอดมันก็นัดกินข้าวกัน
ที่ร้านแถวพระรามสาม(อีกแล้ว)
คราวหน้านัดแถวนี้ไม่มาจริงๆ ด้วย เคืองๆ -*-

...

เดินทางไปสองชั่วโมงกว่า
กินข้าวชั่วโมงกว่าๆ
เดินทางกลับอีกสองชั่วโมงกว่า

เหมือนขับรถไปทานข้าวที่พัทยาเลย - -"

เฮ้อ...

บ้านเราไกลเอง
ถ้าบ้านอยู่ใกล้ๆ กันหมดเหมือนในโดเรม่อนคงดี
เคยคิดไปถึงการสร้างหมู่บ้าน
ให้คนที่สนิทกันมาอยู่ใกล้ๆ กัน
แต่เราก็ไม่ได้มีเงินถุงเงินถัง
ก็ได้แค่คิดเท่านั้น

ถึงทำได้จริงจะมีใครมาอยู่ด้วยรึเปล่า...ก็ยังไม่รู้เลย

อยากให้เราเป็นเพื่อนสนิทของเพื่อนสนิทเราจริงๆ

...

อ๊ะ... จะเกาะกระแสหนังรึเปล่า?
ไม่ๆ ไม่พูดเรื่องเพื่อนสนิทหรอก
ไม่เคยหลงรักเพื่อนสนิท
เพราะเพื่อนสนิทผู้หญิง... ไม่มี
เคยหลงแต่พี่... กับ น้อง...
ที่ตอบได้อย่างมั่นใจว่าไม่มีเพราะ
ช่วงอาทิตย์ก่อนมันมีเล่นเกมชิงตั๋วเรื่องนี้
ประมาณว่าต้องเมล์ไปชวน "เพื่อนสนิท" มาดู
แต่ลักษณะคำชวนที่มี มันจะเป็นประมาณคิดเกินเพื่อนทั้งนั้น
แว่บนั้นคิดถึงคนอยู่คนนึง
ไม่ใช่เพื่อน
และเค้าไม่ได้อยู่แถวนี้
แล้วถึงเรากล้าชวน ก็ไม่รู้ว่าเค้าจะกล้ามารึเปล่า
เอาเถอะ... ผ่านๆ
เรื่องนี้คงรอดูแผ่นเอาหละนะ - -"

...

วันนี้นั่งนึกนะ ถ้าเราไปช้าแล้วพวกมันไม่รอ
เราก็จะอยู่กลางสยามคนเดียวในคืนวันเสาร์
ไม่ต้องพูดถึงเรื่องมาเป็นคู่หรอก
เรื่องนั่นก็เศร้าเป็นโรคประจำตัวอยู่แล้ว
จะโทรหาเพื่อนเผื่อจะมีใครอยู่แถวนี้... ก็ไม่น่าจะมีใคร
คงมีทางเดียวให้ทำคือกลับบ้าน

เพราะไม่มีความรู้สึกอยากจะทำอะไรที่นั่นเลย
ของก็ไม่มีอะไรอยากซื้อ

สุดท้ายก็ไม่พ้นกลับบ้านมานั่งอยู่หน้าคอม

...

กลับบ้านมา หมดเรี่ยวหมดแรง
ถ้าเราทำงานแถวโน้น ไม่เกินเดือนคงหมดสภาพ
แค่วันนี้ก็ low batt สุดๆ

ไกลไม่ว่า แต่รถอย่าติดเลย

ขอไปนอนฝันถึงรถไฟฟ้าใต้ดิน
ที่มันจะมาทางบ้านเราก่อนละกัน
ไม่รู้จะต้องไปหาดูในฝันอีกกี่ปีกัน

good1uck
2 ต.ค. 2548 เวลา 02:13 น.

Create Date : 02 ตุลาคม 2548
Last Update : 2 ตุลาคม 2548 3:23:04 น.		4 comments
Counter : 332 Pageviews.
Share Tweet