ผมเข้าใจความหมายของนิทานคำสอนนี้ว่า ไม่มีคำว่าสายที่จะสำนึกดี ครับ

เรื่องในอดีตเรากลับไปแก้ไม่ได้ แต่เมื่อสำนึกแล้ว พาจิตเข้าสู่ระดับแห่งการสำนึกดี ก็จะพ้นบาปเอง

ผมเองเป็นคริสเตียน ก็มีการสารภาพบาปเหมือนกัน แต่ไม่ได้สารภาพในตู้กับหลวงพ่อเหมือนในหนัง เป็นการสารภาพหน้ากางเขน หน้าผู้คนที่มานมัสการ เป็นการสัญญาว่าจะไม่ทำความผิดบาปอีก

แค่นี้ไครที่กล้าพูด ก็คงไม่กล้าทำผิดอีกแน่นอน

ผมเห็นด้วยในการที่จะให้คนที่สำนึกแล้วกลับตัวครับ

หลังจากเราตายไปเราเหลืออะไร ?

คนบนโลกนี้ที่เหลือแต่ร่างกาย ขยับ เขยื้อนไม่ได้ คิดไม่ได้ รวมๆเราเรียกเค้าว่าคนตาย และเราเรียกมันว่า ศพหรือผี เช่นเมื่อไหร่จะเผาผี
ส่วนอะไรๆที่ใครบางคนบอกว่ามันคือ ร่างกายใสๆ ลอยไปลอยมา เดินทะลุกำแพงได้ และออกมาจากร่างกายที่ตายแล้ว เราเรียกเค้าว่าผี เช่นเดียวกัน
ถ้าผีเป็นอะไรที่ไม่ใช่แบบนี้ล่ะ คนที่ไม่สามารถคิดได้ ไม่สามารถควบคุมร่างกายนี้ได้อีก คือคนตาย ซึ่งอะไรล่ะที่แตกต่างกับคนเป็น จิตที่มีอยู่และจิตที่ไม่มีอยู่ (คือ ไม่อยู่ในร่างกายนี้แล้ว) แล้วถ้าจิตไม่อยู่ในร่างกายนี้แล้ว จิตมันไปอยู่ที่ไหน (ลองคิดดูล่ะกัน) ที่ชอบไง .....

สำหรับผมเรื่องนี้ไม่ใช่นิทาน
เพราะเรือของผม (ในโลกความเป็นจริง ณ ปัจจุบัน) สามารถบรรทุกของที่หนักขนาดนั้นได้ ผมไม่สามารถอ้างอิงอะไรที่มนุษย์นึกคิดกันเอาเองว่ามันจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ได้หรอก