The legend is about to begin
" เฮ้ย กูเห็นข่าวเมิงออกทีวี แมร่งโครตฮาเลยว่ะ เมิงเป็นบ้าอะไรของเมิง เมิงอยากกินตรีนหมีรึไงว่ะ " แล้วเสียงหัวเราะท้องคัดท้องแข็งก็ดังออกจากมือถือมากระแทกเข้าที่โสตประสาทของผม
" ยินดีด้วยว่ะเพื่อน " ผมเอ่ยแสดงความยินดีจากเบื้องลึกของจิตใจ
" เมิงเป็นคนที่หกสิบล้านเอ็ดพอดีที่มาคุยกะกูเรื่องนี้ ! เชรี่ย ! "
ใช่แล้วล่ะ มันเป็นโคตรอภิมหาความผิดพลาดในชีวิตของผมที่ดันกระโดดลงไปฆ่าตัวตายในบ่อหมี แต่แทนที่จะเป็นการฆ่าตัวตายดันกลายเป็นศึกดวลกันกับหมีไปแทนซะงั้น นอกจากจะแพ้หมีแล้ว ต้องเจ็บตัวแถมยังเสียเงิน แต่ไอ้ทั้งหมดนั้นก็ไม่กระเทือนทรางผมสักเท่าไร แต่ผ่านหลังจากนั้นมา ได้สัก 3 - 4 เดือนนี่แหล่ะ อยู่ ๆ นักข่าวจากไหนก็ไม่รู้ค่อย ๆ ทยอยกันมาทำข่าวผมเรื่อย ๆ สัมภาษณ์ผม ถามโน่นถามนี่แถมถ่ายรูปผมอีกต่างหาก ผมต้องออกแรงไล่ตะเพิดพวกบ้านั่นให้กลับไปทุกครั้ง มีอยู่ ครั้งหนึ่ง ดูเหมือนว่าจะเป็นรายการโชว์อะไรสักอย่างจากญี่ปุ่นนี่แหล่ะมาสัมภาษณ์พร้อมกับยื่นข้อเสนอ ให้ผม Rematch กับหมีอีกครั้ง ซึ่งพวกเขาพร้อมจะจ่ายเงินก้อนโตให้
จะบ้าเรอะ ! ตูไม่ใช่ปรมาจารย์โอยาม่านะเฟ้ย !
โดยทันควัน ผมรีบปฏิเสธพร้อมกับเชิญพวกเวรนั่นให้รีบ ๆ กลับไปให้หมด ( ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะ เชิญให้กลับบ้านเก่าไปให้หมด จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับตูอีก )
พอมันเป็นอย่างนี้ ผมก็เลยสงสัยเป็นอย่างมากเลยล่ะว่า ทำไม พวก ฮา ... ห้า ฮ้า หา พวกนี้ ถึงได้มาป่วน วุ่นวายกับผมอะไรขนาดนี้ทั้ง ๆ ที่ตอนไปตีกับหมีใหม่ ๆ ข่าวของผมได้ลงแค่หนังสือพิมพ์ข่าวภูมิภาค ช่องเล็ก ๆ เท่านั้นแถมยังผ่านมาตั้งครึ่งปีแล้ว แต่ทำไม๊ทำไมช่วงเดือนสองเดือนที่ผ่านมานี่ นักข่าวต่าง ประเทศถึงได้เฮโลมาทำข่าวของผมกันนักนะ
" อ้าว คุณไม่รู้เหรอว่ามีคนถ่ายคลิปตอนที่คุณสู้กันกับหมีแล้วเอาไปลงใน Youtube "
..... ห๋า ?!!!
หลังจากเค้นถามความเอากับกับพวกทีวีโชว์ญี่ปุ่นที่ยังอุตส่าห์กลับมาตามตื้อให้ผมไป Rematch กับหมี อีกครั้ง พอถีบส่งพวกมันกลับไปเสร็จ ผมก็รีบแจ้นเปิดคอม เข้าดู Youtube ทันที
พระเจ้าช่วย ! คลิปเด็ดของผมมีคนเข้าไปดูถึงเกือบ 60 ล้านคน ป้าด~~~ ดังพอ ๆ กับซูซาน บอยล์เลยอ่ะ ดูเวลาที่อัพโหลด ก็เพิ่งอัพไปตอนปีใหม่เองแท้ ๆ แต่กลับมีคนเข้าไปดูถึงขนาดนั้น แล้วถ้าเกิดคนทั้ง 60 ล้านคนนั่นเป็นคนไทยทั้งหมด มันก็หมายความว่า คนทั้งประเทศเห็นผมฟัดกับหมีแล้วน่ะสิ
ไอ้ตัวไหนถ่ายคลิปกูวะ กูจะฟ้องมาน ~~~
ฮือ ฮือ ฮือ ~~~
ผมรีบแจ้งทาง Youtube โดยด่วนจี๋ บอกเขาว่า ไอ้คลิปเวรนั่นถูกนำมาเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตจาก ผมเลยแม้แต่นี๊สส์ Please รีบลบโดยบัดดลเถิด ทาง Youtube เองก็ใจดี รีบลบคลิปพวกนั้นออกไปจนหมด
แต่มันก็สายเกินไป เพราะผมดังระเบิดระเบ้อไปซะแล้ว
และก็ขอขอบคุณรายการผู้XXXถึงผู้XXX ที่เอาคลิปผมมาออกอากาศ เมื่อสองวันก่อน พิธีกรแร้งทึ้งใน รายการก็ช่างสนุกสนานกับการจิกทึ้งลากรักแท้ (ตับ ไต ไส้ พุง) ของผมออกมาประจานเสียเหลือเกิน ซึ่งเป็นการช่วยเผยแพร่ความกล้าหาญของผมให้คนในสังคมรับรู้ และอาจจะเป็นแรงบันดาลใจให้ผู้คน เกิดความกล้าที่จะเผชิญหน้าและต่อสู้เพื่อเอาชนะกับสัตว์ที่ดุร้ายตัวอื่นอย่างเช่น เสือ สิงห์โต หรือ ช้าง ตกมัน เป็นต้น
จึงขอขอบคุณมา ณ ที่นี้
กูจะฟ้องรายการนี้ ~~~
" เฮ้ย กูว่าเมิงฟุ้งซ่านเกินไปแล้วว่ะ กลับบ้านมาบวชมาศึกษาธรรมให้หัวกบาลเย็น ๆ ดีกว่ามั้ง เดี๋ยวกู จะหาสาวสวย ๆ มาถือหมอนให้เมิง" " ไม่เป็นไรครับ เกรงใจครับสาด" " เออ ดี ก็แล้วแต่เมิงแล้วกัน ดูแลตัวเองเอาเองก็แล้วกันนะ แค่นี้แหล่ะ" " เออ ขอบใจที่โทรมาว่ะ "
ผมปิดโทรศัพท์ โยนมันไปบนโต๊ะทำงานแต่ดันไปโดนกับกอง Textbook ที่วางอยู่อย่างจะล้มแหล่ ไม่ล้มแหล่เข้าพอดี หนังสือกองสูงก็เลยถล่มทับโทรศัพท์ซะมิด
ผมเงยหน้าจากโต๊ะทำงาน มองลอดหน้าต่าง ท้องฟ้าข้างนอกดำมืด ดาวไม่กี่ดวงเปล่งแสงริบหรี่ ๆ
ผมออกจากนอกห้อง เดินไปที่สวนของหอพัก ผ่านต้นไม้ที่เคยเล็งเอาไว้เพื่อผูกคอตาย ก่อนจะหย่อน ก้นแหม่ะลงบนชิงช้า มันครางเอี๊ยดอ๊าดเบา ๆ
ทำไมท้องฟ้าคืนนี้ถึงไม่สุกสกาวเหมือนคืนนั้นเลยนะ
" อ้าว นึกว่าใคร ที่แท้ก็นักสู้ผู้ยิ่งใหญ่นี่เอง " " พอเฮอะเจ๊ ขอร้องล่ะ " ผมหันหน้าไปตอบเจ๊เจ้าของหอซึ่งกำลังเดินเข้ามาหาพร้อมกับทำหน้ากึ่งยิ้มกึ่งขำผมอยู่
" ดังใหญ่เลยนะ แถมได้ลงข่าวทีวีด้วย นัก สู้ หมี ~~ " เจ๊แกทำเสียงยานคางล้อเลียนผมต่อ
" เจ๊ ผมอายแทบจะมุดแผ่นดินหนีอยู่แล้ว ถ้าไม่หยุดล้อ เดี๋ยวผมก็ฟ้องพร้อมกับไอ้รายการนั่นซะเลย " " คิก คิก คิก งั้นเหรอ กลัวจังเลย " หัวเราะเป็นสาวน้อยเชียวนะ ฮึ่ม...
ผมถอนหายใจหนึ่งเฮือก แหงนหน้าขึ้นมองฟ้า เหม่อมองดวงดาวดวงจ้อยดวงหนึ่งก่อนเอ่ยถามคนที่ยืน อยู่ข้าง ๆ กัน " เจ๊ว่าผมบ้าเกินไปไหมที่ไปฆ่าตัวตายอยู่นอกโลก " " แหงแซะ โคตรของความบ้าเลย " " นั่นสินะ คงจะทั้งบ้าทั้งโง่เลย "
เจ๊แกนิ่งเงียบหันหน้ามามองผมที่กำลังแกว่งชิงช้าและก้มหน้ามองเท้าที่ถูดินไปมาเป็นทางอยู่ " นายรู้จักเทพ โพธิ์งามไหม ? "
ผมหยุดแกว่งชิงช้า เงยหน้าขึ้นไปตอบแก " รู้สิเจ๊ " " งั้นนายก็คงจะรู้ว่า ตาเทพแกเคยลงทุนทำอะไรมาตั้งเยอะแยะแล้วก็เจ๊งไม่เป็นท่า แต่ก็ยังไม่ยอมเข็ด ยังลงทุนเสียเงินเสียทองไปเรื่อย ๆ ไม่รู้จักเข็ดจักหลาบสักที " " ครับ " " เจ๊ว่าตาเทพนั่นน่ะทั้งบ้าทั้งโง่เลยล่ะ "
เจ๊แกหยุดพูด จ้องหน้าผม แกกำลังมองผมด้วยสายตาที่ดูขึงขังอยู่ เราประสานสายตากัน
" แต่ถ้าวันใดวันหนึ่ง ตาเทพ โพธิ์งาม เกิดทำธุรกิจแล้วรวยเป็นเศรษฐีขึ้นมา เขาก็จะเปลี่ยนจากคนโง่ คนบ้าไปเป็นคนที่ประสบความสำเร็จแทน " " ถ้านายพยายามทำอะไรที่ชาวบ้านเขาว่าสิ่งที่นายทำมันทั้งโง่ทั้งบ้าจนสำเร็จ พอถึงตอนนั้น ก็จะไม่มี ใครว่านายได้อีกต่อไป " ผมอึ้ง มองหน้าเจ๊อย่างรู้สึกทึ่ง
" แต่ยังไง๊ยังไง เจ๊ก็ว่าไอ้การจะไปฆ่าตัวตายนอกโลกของนายนั่นน่ะ มันโคตรโง่และโคตรบ้าอยู่ดี " " ฮ่ะ ๆๆ " " แต่ถ้านายทำสำเร็จ นายก็จะเป็นคนที่โคตรโง่และโคตรบ้าแต่ดันประสบความสำเร็จคนแรกของโลก " พอเจ๊แกพูดจบ แกก็ยิ้ม
ผมยิ้มตอบแก
เราสองคนคุยกันต่ออีกครู่หนึ่ง เจ๊ก็เดินกลับไปที่บ้านพักของแก ส่วนผมก็นั่งชิงช้าเล่นมองดวงดาวบน ฟ้าของผมต่อ
ดาวตกดาวหนึ่งวาดผ่านท้องฟ้าแล้วก็ลับแสงหายไป
ขอให้ผมได้ไปนอกโลกทีเถอะ
Create Date : 27 กรกฎาคม 2552 |
Last Update : 27 กรกฎาคม 2552 9:55:59 น. |
|
0 comments
|
Counter : 877 Pageviews. |
|
|
|
| |
|
|