ต่อจากตอนที่แล้ว

หลังจากที่ได้รู้ว่าตัวเองเป็น 1 ในผู้ชนะก็ดีใจที่สุด มีความรู้สึกว่านี่เป็นชัยชนะครั้งที่ 2 แล้วที่โกเก้ได้ทุ่มเทให้กับแบ็คสตรีทบอย มันคือความภาคภูมิใจอย่างสูงสุดในชีวิตเลย (ตรงนี้พูดจากใจ ไม่ได้เว่อร์)

ย้อนหลังไปในความสำเร็จครั้งแรก

ตอนไปเปิดอัลบัม Never gone ประมาณเดือนมิถุนายนเท่าที่จำได้ค่ะ ก่อนที่จะเกิดอัลบัมนี้ขึ้นได้ติดตามข่าวมาราวๆ 1 ปี มีเพลงหลุดออกมาให้ฟังประมาณ 2 เพลง จำได้ว่ารีบโหลดมาฟังและแกะเนื้อร้องเองพร้อม คงเป็นความรู้สึกที่ว่าถ้าเราชอบพวกเค้าเราต้องรีบร้องเพลงพวกเค้าให้เป็นสิ ใช่มั้ย หลังจากนั้นก็ติดตามข่าวเรื่องทางแฟนคลับ และอย่างนึงคือโกเก้ก็โชคดีมากคือมีเพื่อนที่ดีที่มีหัวอกเดียวกันคือรักแบ็คสตรีทบอยหมดหัวใจ คอยส่งข่าวมาให้ บางทีก็โทรศัพท์ อีเมล์และเว็บบอร์ด ทำให้รู้ล่วงหน้ามาตลอดว่าแบ็คสตรีทบอยทำอะไรอยู่ที่ไหนจะออกเทปเมื่อไหร่และมีตารางทัวร์ยังไง

อย่างงานเปิดตัวอัลบัมที่โกเก้ไปนั้น เพื่อนเป็นคนส่งข่าวมาบอกว่าจะมีงานเปิดอัลบัมนะ โกเก้จะไปมั้ย เด็ดสุดจำได้ว่ามีพี่จากโซนี่ (ซึ่งเพื่อนคงแจ้งชื่อโกเก้ให้กับพี่จากโซนี่คนนั้นแล้วเขาถึงโทรมาหา) ถามว่าน้องจะมางานเปิดอัลบัมใหม่แบ็คสตรีทบอยมั้ยคะ ตอนแรกโกเก้ก็ลังเลมาว่าจะไปได้มั้ยมาตลอด แต่พอพี่จากโซนี่โทรมาก็ตัดสินใจรับปากว่าไปค่ะ งานนี้พี่เค้าบอกว่ามีประกวดของสะสมด้วยนะึคะ อย่าลืมเอาของสะสมมาประกวดกันล่ะ ตอนนั้นโกเก้รับปากทันที โดยที่ยังไม่รู้เลยว่าของสะสมตัวเองมันมีมั้ย แบบว่ามันตื่นเต้น

พอถึงวันจริงก็เดินทางลงกรุงเทพฯกับน้องสาว ไปสมทบกับคุณพ่อที่รออยู่และเดินทางไปที่ MBK ชั้นบน ด้วยความบ้านนอกก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าห้องที่เค้าจัดงานมันอยู่ที่ไหน เดินวนบ้าหาอยู่ในชั้นเดิมเกือบชั่วโมง

มีของสะสมหนึ่งอย่างที่นั่งประดิษฐ์เองเอามาด้วยใจ คืออัลบัมใส่รูปแบ็คสตรีทบอยซึ่งด้านในจะมีบันทึกตั้งแต่วันที่โกเก้รู้จักพวกเค้า รูป ผลงาน และปกอัลบัมและวีซีดีทุกแผ่นที่มี คิดว่าไม่สวยเท่าไหร่แต่ตั้งใจทำอยู่ 1 อาทิตย์และถือมาค่ะ

พอถึงบริเวณงาน มาเจอกับพี่ๆทางโซนี่ เจอเพื่อนๆที่ไม่รู้จักสักคน แต่ตั้งใจแล้ว เดินหน้าบานถืออัลบัมเข้าไปหาพี่ๆทีมงานและฉีกยิ้มให้คนอื่นไปทั่ว แบบตั้งใจเป็นมิตรเต็มที่ และมารู้ว่างานนี้โกเก้เป็นคนเดียวที่เดินทางมาจากตจว.

ยืนลังเลชมงานอยู่นานก้มาเจอพี่ผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาถามว่าจะทานอะไรก่อนไหม เขามีของจัดเลี้ยงคือบุฟเฟ่จากโออิชิ ผู้สนับสนุนงานนี้ และถามว่าที่เราถือมานั้นคือของเข้าประกวดหรือเปล่า โกเก้บอกว่าใช่ เขาก็เอาถุงปิดผนึกมาให้หนึ่งใบ ใส่ของลงไปและพี่เขาก็ถือไป

พี่ผู้ชายคนเดิมเข้ามานั่งคุยกับโกเก้ เขาบอกว่า น้องรู้มั้ยงานนี้รางวัลใหญ่นะรู้มั้ย โกเก้ถามว่าอะไรหรือคะ เขาบอกตั๋วเครื่องบินไปกลับต่างประเทศ 2 ที่นั่งครับน้อง ตอนนั้นก็เฮ้ยจิงเหรอพี่ โม้รึเปล่า มันยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ พี่เค้าบอกเดี๋ยวคอยดูแล้วกันครับ (ยิ้ม)

งานเริ่มแฟนคลับเริ่มทยอยมาจนเต็มห้อง มีสื่อมวลชน และพิธีกรรายการ MTV เวลานั้นได้เพื่อนใหม่มา 1 คนแล้วดีใจมาก จึงมานั่งคุยกันและอยู่ด้วยกันตลอดงาน

ดีเจหน้าตาดีคนหนึ่งขึ้นมาเป็นพิธีกร และเริ่มเปิดตัวอัลบัม งานดำเนินไปสนุกมากๆจริง มาถึงช่วงประกวดของสะสม ตอนนั้นไม่ได้ตื่นเต้นอะไรมาก เพราะรู้ว่าของเพื่อนๆแต่ละคนนั้นเด็ดมาก ล้ำค่าที่สุด

คณะกรรมการและเหล่าสื่อมวลชนเข้าไปรุมดูของสะสมกันเต็มไปหมด โกเก้นั่งคุยไปกับเพื่อนใหม่ จนเวลาตัดสินมาถึงตอนนั้นเห็นโต๊ะอยู่ 2 ตัว วางของสะสมแยกไว้ 2 กอง ไม่รู้เลยว่าของชิ้นไหนชนะเลิศ

ดีเจหน้าตาดี เริ่มประกาศผลจากรางวัลสุดท้ายคือรางวัล ชมเชยก่อน ผ่านไปไม่ใช่โกเก้สักอันก็เริ่มทำใจละ รางวัลที่ 1 2 3 มันต้องเด็ดพอล่ะ ของโกเก้มันก็แค่นั้นเองช่างเหอ

รางวัลที่ 2และ3 เป็นแผ่นเสียงแบ็คสตรีทบอยที่หายาก มาจากต่างประเทศ และอีกอันเป็นอัลบัมรูปใส่รูปแบ็คสตรีทบอยเยอะมาก ตอนนั้นนั่งลุ้นว่า โห ที่ 1 จะคืออะไรนะ และใครจะได้กันยังคุยกับเพื่อนใหม่อยู่เลย พร้อมจะดีใจกับใครคนนั้นที่ได้ รางวัลที่ 1

ดีเจหน้าหล่อประกาศ เรียกชื่อผู้ชนะ คุณ ..... .......บลาๆๆๆ (!).....ทุกคนเงียบหมดทั้งห้องเลย รวมถึงโกเก้ที่นั่งแข็งเป็นหินทันที ที่สิ้นเสียงดีเจ

แล้วสติก็คืนมาตอนเพื่อนใหม่ที่นั่งข้างๆเรียก เก้! เก้!! ของเก้นี่นา ของเก้ได้ที่หนึ่ง เย้... ลุกเร็วขึ้นไปบนเวทีเร็วเก้

ตอนนั้นลุกไปเหมือนตัวเบาโหวงเลย บอกความรู้สึกไม่ถูก หันไปมองรอบตัวและมีรอยยิ้มจากคณะกรรมการและคนรอบๆห้องยิ้มให้และปรบมือ

ดีเจถามว่า น้องชอบใครที่สุดในวงครั้บ โกเก้ไม่ลังเลใจที่จะตอบว่า เควินค่ะ โกเก้รักเควินมากที่สุด

พอรู้ตัวว่าตัวเองชนะการประกวดแบ็คสตรีทบอยตอนนั้น มันดีใจที่สุดจริงๆ ตอนนั้นให้สัมภาษณ์ออกรายการ MTV ออกอากาศตอนไหนไม่ได้ติดตามต่อค่ะ หลังจากนั้นราวๆ 4 เดือนก็ได้ไปโปรโมทอัลบัมแบ็คสตรีทบอยที่ กทม. อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ได้ยืนร้องเพลงต่อหน้ากล้องสื่อมวลชนเป็นสิบๆตัว มันตื่นเต้นมาก สุดๆในชีวิตเลย แอบคิดว่วเป็นดาราฮอลลีวู้ดยืนสง่างาม (ความจริงไม่ได้ใกล้เคียงดาราเล้ย) ร้องเพลงแบ็คสตรีทบอยโปรโมทคอนเสิร์ท ออกข่าวบันเทิงล่ะมั้ง ตัวโกเก้เองไม่ได้เห็นตัวเองหรอก แต่มีน้องๆและคนที่บ้านแตกตื่นวิ่งมาบอกค่ะ คิดแล้วรู้สึกดีจัง

เล่ายาวเลยวกกลับมาต่อคอนเสิร์ต

วันก่อนคอนเสิร์ตโกเก้กับก้อยก็ได้ไปรอรับแบ็คสตรีทบอยที่สนามบินดอนเมือง ตอนนั้นแฟนคลับยังมาไม่เยอะเท่าไหร่ ส่วนแบ็คสตรีทบอยจะมาไฟล์ไหนนั้นได้สืบมากจากสายข่าวคือเพื่อนเจ้าของเว็บแฟนคลับผู้น่ารักเรียบร้อยว่าราวสี่โมงครึ่งถึง 5 โมงเย็นประมาณนั้น

ตอนนั้น ราวๆเกือบ 4 โมงเย็น สองสาวบ้านนอกพากันไปนั่งจุมปุ๊กตรงทางขาเข้า เครื่องที่มาจากต่างประเทศ แอบเห็นแฟนคลับน้อยใหญ่เข้ามาต้อนรับแบ็คสตรีทบอยด้วยกันมากพอสมควร สองเราได้เตรียมเอาเสื้อยืดแบ็คสตรีทบอยที่ได้มาตอนไปช่วยโปรโมทคอนเสิร์ตเมื่อปลายปีที่แล้ว มาใส่กันด้วยล่ะ ประกาศให้โลกรู้ว่าเรารักแบ็คสตรีทบอย

ช่วงเวลาพาระทึกตอนเครื่องลงก็เกิดความชุลมุนวุ่นวาย โกเก้ได้เตรียมเอาป้ายตอนรับที่ชนะการประกวดไปด้วย แต่ถึงเวลาจริงๆป้ายเป้ยไม่สนแล้วอ่าค่ะ ทันทีที่แบ็คสตรีทบอยเดินมาตามทางเดินพร้อมบอดี้การ์ดร่างยักษ์ เหล่าแฟนคลับก็กรูกันเข้าไป ทีมบอดี้การ์ดไทยก็กันเราไว้อีกชั้นหนึ่งทำให้ไม่สามารถจะเข้าไปใกล้พวกเค้าได้เลย

ขอบอกว่าพอมาถึงตรงนี้โกเก้กับก้อยไปกันคนละทาง ต่างคนก็ต่างหาวิธีเข้าไปถ่ายรูปช่วงเวลาประทับใจนี้ไว้ อันนี้เราเข้าใจกันอยู่

ก้อยเองกระเด็นไปกับกลุ่มเพื่อนแฟนคลับอีกกลุ่ม ส่วนโกเก้ก็อยู่กับกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มนึง แต่ถึงตอนนี้แล้วยอมรับว่าโกเก้ก็ได้ใช้มายาหลายร้อยพันเกวียนโปรยเสน่ห์ความเป็นหญิงสาวให้กับกลุ่มพี่ๆช่างภาพและบอดี้การ์ดไปหลายคน (อย่าพึ่งอ้วกนะ อย่าพึ่งจ้า อ่านไปก่อน)กับกลุ่มพี่ๆผู้ชายบอดี้การ์ดทั้งหมด จนในที่สุดเขายอมปล่อยให้ลอดผ่านทางกั้นเข้าไปในเส้นทางที่แบ็คสตรีทบอยเดินผ่านได้

มานึกย้อนหลังนี่มันสุดๆเลยนะคะ ไม่รู้ทำไปได้ไงยัยโกเก้

ตอนนั้นพวกเราเหล่าแฟนคลับเป็นสิบคน พากันยัดทะนานเข้าไปในรถแท็กซี่น่าสงสารเพียง 2 คัน (หน้ารถยก ท้ายรถครูดไปกับพื้นถนนเพราะน้ำหนักเกิน) มุ่งหน้าสู่โรงแรมโซฟิเทล ลาดพร้าว พอไปถึงแบ็คสตรีทบอยขึ้นห้องไปแล้ว พวกเราจึงนั่งรอที่ล็อบบี้อย่างเรียบร้อย โดยถือคติ เราต้องเป็นแฟนคลับที่น่ารักไม่ให้เสื่อมเสียชื่อเสียงแฟนคลับแบ็คสตรีทบอยชาวไทยนะคะ (จริงๆเพราะแก่กันแล้วอายเด็กอ่ะถ้ากรี๊ดมาก)

ประมาณ 1 ทุ่มกว่า แบ็คสตรีทบอยได้ลงมาสัมภาษณ์กับรายการทีวีช่องอะไรไม่แน่ใจ พวกเราจึงไปรอดูกันตรงหน้าห้องรับรองนั้น อย่างสงบ

พี่ๆบอดี้การ์ดไทยประมาณ 10 คนที่สนามบิน ตอนนี้ย้ายตัวเองมากันอยู่หน้าห้องที่พวกเรายืนออกันซะละ

ตอนนั้นโกเก้ได้คุยกับพี่บอดี้การ์ดหลายคน ยอมรับว่าต้องอาศัยมายาผู้หญิงแบบอ่อนโยน ใส่กิ๊กน่ารัก พูดหวานๆมาใช้เพื่อสืบเอาข้อมูลจากพี่บอดี้การ์ดว่าแบ็คสตรีทบอยมีโปรแกรมไปไหนบ้างกินข้าวเมื่อไหร่ที่ไหนอะไรเงี้ยค่ะ สุดท้ายไม่ได้อะไรสักอย่าง เฮ้อ!

แต่อย่างน้อยเวลานั้นก็มีเรื่องดีๆโพล่มาเหมือนกันคือ พี่ช่างภาพจากนิตยสารคนหนึ่ง ยินดีจะให้รูปถ่ายแบ็คสตรีทบอยทั้งหมดกับโกเก้และก้อย ทั้งที่เราไม่รู้จักกัน ตอนนั้นปลื้มมากเลย (ถ้าพี่เค้าได้มาอ่าน ขอบคุณจากใจนะคะพี่ พี่ทำให้หนูประทับใจมากกก)

ก่อนวันเวลาคอนเสิร์ต + กิจกรรมมิตกรี๊ด

คืนนั้นตามแบ็คสตรีทบอยอยู่ที่โรงแรมจนดึกมาก ด้วยความที่เราเป็นสาวสองคนรึเปล่าไม่รู้ ทำให้พี่บอดี้การ์ดบางคนเป็นห่วงความปลอดภัยของสองเราจังเลย อาสาไปส่งที่บ้านที่พักอยู่

โกเก้กับก้อยสองแรงแข็งขันยอมให้เขาไปส่ง เพราะพี่เขาเป็นผู้ชายตัวเล็กด้วย ถ้าพี่เขาคิดไม่ดีเราสองคนจะจัดการได้แน่นอน

คิดแบบนี้จึงยอมนั่งรถไปและถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ

โกเก้กับก้อยตื่นแต่ไก่โห่ พากันไปที่โรงแรมโซฟิเทลอีกครั้ง คราวนี้ถือว่าเรามาเช้ามาก และสองเราก็แต่งตัวในชุดที่เลิศ แถมแต่งหน้าเล็กน้อยพองาม (เพราะถ้าไม่แต่งไม่ได้เพราะตาจะเป็นหมีแพนด้าเนื่องจากอดนอน)

สองเราดูผ่องใส ทันทีที่รถแท็กซี่จอดหน้าโรงแรม มีงงนิดหน่อยที่พนักงานต้อนรับวิ่งมาเปิดประตูรถให้และโค้งให้อย่างสง่างาม ประหนึ่งเราเป็นแขกวีไอพี

โชคดีมากที่เราสองคนตัดสินใจมาแต่เช้าเพราะแบ็คสตรีทบอยลงมาทานอาหารเช้ากันตรงห้องอาหารชั้นล่างของโรงแรม

ได้เห็นพวกเค้าในระยะใกล้ชิดจริงๆ สังเกตว่ามีนิคคนเดียวที่ตัวสูง แต่คนอื่นๆนั้นเป็นผู้ชายตัวไม่ใหญ่นัก

ไบรอันเองตัวสูงกว่าโกเก้ไปหน่อยนึง

ฮาวี่ตัวเท่าโกเก้หนิ

เอเจกับเควินไม่ลงมากิน เซ็งเรย....

เราเฝ้าอยู่ที่โรงแรม จนช่วงบ่าย จึงตัดสินใจชวนกันเดินไปเรียกแท็กซี่เพื่อไปที่อิมแพ็คอารีน่ากัน

ทันทีที่กำลังเดินออกจากประตู พนักงานต้อนรับเดินเข้ามาถามว่าจะเรียกแท็กซี่ใช่มั้ยครับ

เราสองคนพยักหน้าเอ๋อๆ อ่ะช่ายค่ะ

พนักงาน : รอสักครู่นะครับจะเรียกให้ครับ

พูดเสร็จพร้อมกดโทรศัพท์เรียกแท็กซี่และยื่นกระดาษติดตราโรงแรมที่จดเบอร์แท็กซี่คันนั้นให้

เราสองคน : มองหน้ากัน รับกระดาษมาอย่างงๆและยิ้มหวานขอบคุณ

พอแท็กซี่มาจอด พนักงานคนเดิมก็วิ่งมาเปิดประตูส่งเราขึ้นรถ ประหนึ่งเป็นเจ้าหญิงอีกครั้ง

ตอนนั้นโกเก้กับก้อย งงที่ว่า เราไม่ใช่แขกที่มาพักโรงแรม และแฟนคลับคนอื่นๆเขาก็ไม่ได้มีพนักงานมาต้อนรับ และจัดการเรียกแท็กซี่ให้เหมือนกับเราสองคน นี่มันอะไรกันเนี่ย

เข้าสู่งานมิตกรี๊ด

ผู้โชคดีจากกิจกรรมชิงบัตรมิตกรี๊ดจากที่ต่างๆมากันประมาณ 30 คนได้ ทีมงานโซนี่ก็ให้เข้าแถวและเอาสายรัดข้อมือลายเสือดาวสีส้มดำ เอามารัดข้อมือทุกคนไว้เป็นสัญลักษณ์คนที่ได้รับสิทธินี้

ขอเล่านิดนึงว่าได้เจอกันเหตุการณ์น่าทุเรศของทีมงานโซนี่บางคนที่หลอกขายซีดีให้กับคนเข้ากิจกรรมมิตกรี๊ด โดยให้เหตุผลว่า แบ็คสตรีทบอยจะแจกลายเซ็นต์ให้เฉพาะคนที่ถือแผ่นซีดีเพลงอัลบัมนี้ของพวกเค้าเข้าไปเท่านั้น โกเก้อยากได้ลายเซ็นต์เลยต้องซื้อซีดีมาหนึ่งแผ่น มันไม่แพงหรอกนะแต่...

พอเข้าไปในฮอลล์เพื่อร่วมกิจกรรมมิตกรี๊ด เหล่าผู้โชคดีก็เห็นแต่แบ็คสตรีทบอยซ้อมดนตรีให้เราฟังอยู่บนเวที ทุกคนในวงก็ดูสนุกสนานดีหรอก มีเล่นมีฮากันบ้าง แต่ช่วงเวลาที่เรารอคอยคือพวกเค้าลงมาจากลายเซ็นต์น่ะ มันไม่มีเลย พวกเขาไม่ลงมา พอหมดเวลามิตกรี๊ดพวกเราทั้ง 30 คนก็ได้รับโปสการ์ดเล็กๆมา 1 ใบ ช่ายมันเป็นโปสการ์ดที่มีลายเซ็นต์ของทั้ว 5 คนเลย แต่มันคือภาพพิมพ์ ไม่ใช่ลายเซ็นต์จริงทีมงานโซนี่โกหกหน้าด้านๆซึ่งมันน่าเกลียดมาก เราขอประจานมันตรงนี้เลย

คอนเสิร์ตเริ่ม

อื่มบรรยายไงดี พวกเค้าเต้นสวยมาก ดูติดขอบเวทีมันเจ๋งสุดๆ คนที่ได้รับเสียงกรี๊ดดดดมากที่สุดคือเควิน เพราะเค้าเท่มาก แถมหุ่นดีด้วย

ทุกคนเต้นได้พริ้ว และร้องเพลงได้ดีสมกับที่เป็นบอยแบรนด์ชื่อดัง

เครื่องเสียงถึงห่วยแตก น่าขายหน้าจริงโซนี่

แต่ก็ยังมีเหตุการณ์น่าประทับใจเกินขึ้น ตอนที่เควินขอให้ทุกคนหยิบมือถือขึ้นมาเปิดไฟพร้อมกันทั้งฮอลล์และร้องเพลงด้วยกัน

มันเป็นภาพที่สวยมากกกกก

1 ชั่วโมงของการแสดงจบไปอย่างรวดเร็วจริงๆ แต่ขอบอกเลยว่ามันสุดจะปลื้มใจไม่เสียดายเงินเลย

ทุกช่วงเวลาแม้ผ่านมา 2 ปี มันยังงดงามและชัดเจนอยู่ในใจเสมอเลย

หลังคอนเสิร์ตจบ

หน้าฮอลล์ก็เหมือนมดแตกรังอ่านะ คนเป็นพันๆคน และรถติดมหาวินาสสันตะไร ทำให้การเดินทางตามแบ็คสตรีทบอยไปที่โซฟิเทลมันลำบากมากก

แต่ด้วยแรงใจก็อุตสาห์มาถึงที่ได้ ไม่ช้าจนเกินไป

ขอบคุณพระเจ้า เฮ้ออ

เรานั่งอยู่ที่ล็อบบี้โรงแรมอีกครั้ง คราวนี้ได้เจอกับบอดี้การ์ดคนไทยกลุ่มเดิมยืนอยู่แถวล็อบบี้เต็มไปหมด

ที่แรกก็เดาไปว่าคงมากันแฟนคลับที่ตามมากรี๊ดล่ะมั้ง

แต่....

ไม่ใช่ จริงๆแล้ว พวกเขาตามมาดูแลแบ็คสตรีทบอยคนพิเศษของโกเก้ กรี๊ดดดด

เควินค่ะ เควินลงมากับฮาวี่ และเขาเตรียมจะไปตระเวณหาอะไรกินตอนกลางคืนกันตังหาก

ช่วงเวลาที่เควินลงมาที่ล็อบบี้โรงแรม แฟนคลับก็เข้าไปรุมเค้าเยอะมากกกก โกเก้ถูกดันออกมาไม่ทันได้ลายเซ็นต์เควินแม้แต่นิดเดียว ที่ได้มามีแต่ของฮาวี่ที่คนรุมเค้าน้อยกว่าเควิน

ตอนนั้นคือมันเสียใจมาก คิดว่าไม่ได้ลายเซ็นต์เควินแล้วแน่ๆ มันทุกข์ใจจนอยากร้องไห้ออกมาดังๆเลย แต่มันร้องไม่ได้ ถ้าเป็นคนอื่นในวงโกเก้จะไม่เสียใจขนาดนี้เลยจริงๆ

เวลาผ่านไปจะเลยเที่ยงคืนอยู่ละ เหนื่อยก็เหนื่อย เสียใจก็เสียใจ แต่ก็ลองเสี่ยงดวงนั่งรอเควินกับฮาวี่กลับมาจากไปเที่ยว

โทรศัพท์จากเพื่อนที่น่ารักอีกคนชื่อแพ็ค โทรเข้าหาโกเก้บอกว่า เก้เควินกับฮาวี่กำลังกลับโรงแรมแล้ว ออกมารอตรงล็อบบี้เร็วเข้าตัวเอง...

เสียงของเพื่อนในโทรศัพท์เหมือนนาฬิกาปลุกให้ใจเต้นตึ๊กๆอีกครั้ง จังหวะที่กำลังจะวิ่งไปที่หน้าประตูทางเข้าโรงแรมแล้ว

แต่ก้อยเพื่อนผู้มีสติบอกว่า เก้เราต้องไม่ทำตัวมีพิรุจ ปะเดี๋ยวคนอื่นจะมารุมกับเราอีก จุ จุ

แล้วเราสองคนกับเพื่อนแฟนคลับอีก 1 คน ก็พากันเดินเอื่อยๆไปที่ประตู เหมือนไปยืนรับลม

รถตู้วิ่งเข้ามา 3 คัน ตอนนั้นแฟนคลับบางคนยังไม่รู้ แต่พวกเราวิ่งไปแล้ว จำได้ว่าโกเก้ไปยืนตรงกลางประตูทางเข้าในสภาพอีเพิ้งที่ดูอิโรยสุดๆ กับโปสการ์ดใบที่ได้จากโซนี่

ความเหนื่อยหายไปหมดแล้ว ตอนที่เควินมายืนอยู่ตรงหน้า เขาอยู่ใกล้มากจนรู้สึกถึงลมหายใจและไออุ่นจากตัวเขาเลย (เควินไม่ได้ดื่มแน่ๆ เพราะโกเก้ไม่ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากลมหายใจเขา)

เควินก้มตัวลงมามองและทำหน้างงๆพรางยื่นมือมารับโปสการ์ดและปากกาจากมือโกเก้ไป พร้อมเซ้นต์ลายเซ็นต์ให้ เขาเขียนด้วยมือซ้ายข้างถนัดของเขาอย่างไม่รีบร้อน ขอบอกเลยว่าเขาเซ็นต์ได้สวยมากจริงๆ ดูแล้วรู้ว่าเขาตั้งใจ

พี่ๆบอดี้การ์ดยืนยิ้ม รู้นะว่าเขาดีใจกับเด็กโง่คนนี้ด้วย

พอรับโปสการ์ดกลับคืนมาจากเควิน น้ำตาเกือบไหล มันตื้นตันใจมาก มันมีความหมายมาก เขาจะรู้มั้ย โกเก้อยากกอดเขานะ แต่รู้สึกว่าไม่ควรทำเพราะเราเป็นผู้หญิง มันไม่งาม

มาถึงตอนนี้ก็ไม่เสียใจหรอกที่ไม่ได้กอด เพราะแค่ความตั้งใจที่เควินเซ็นต์ลายเซ้นต์ให้โกเก้มันก็เกินพอแล้ว

อืมใช่ จำได้ว่าเควินเขาบ้ายบายให้โกเก้ ตอนอยู่ในรถตู้ก่อนเขาออกไปตระเวณราตรีด้วย ขอบคุณค่ะเควินที่รักตลอดไป คิดถึงแล้วก็อบอุ่นหัวใจ

วันที่เขากลับไม่ได้ไปส่ง แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะในชีวิตนี้เควินได้มาเจอกันโกเก้แล้วล่ะ

สิ้นสุดอัลบัม Never gone เควินประกาศแยกตัวออกจากวงไป หัวใจโกเก้แทบแหลกสลาย ไม่ได้เว่อร์แต่มันคือความจริง

ใช้เวลาทำใจเป็นปี กว่าโกเก้จะกลับไปดูรูปเก่าๆและฟังเพลงแบ็คสตรีทบอยได้อีกครั้ง

เควินให้เหตุผลว่าต้องการไปทำอย่างอื่นนอกจากงานเพลง เขาต้องการสร้างครอบครัว มันคือเหตุผลที่ดีแล้วล่ะ โกเก้เข้าใจเควินนะ ไม่โกรธเลย

ขอบคุณอดีตที่เควินเคยทำให้แฟนคลับมีความสุข และได้สร้างผลงานดีๆมากมายให้กับวงแบ็คสตรีทบอย มันเยี่ยมมาก

ขอบคุณค่ะ เควิน และแบ็คสตรีทบอยทุกคน

ตอนเข้ามิตกรี๊ด โกเก้เกือบจะเป็นคนเดียวที่เดินตามเควินไปทุกๆมุมเวที ทุกๆอิริยาบทของเควิน มันฝังอยู่ในความทรงจำนี้หมด มีอยู่ช่วงนึงที่โกเก้นึกสนุกตอนเควินมองมา เลยยกมือทำสัญลักษณ์กวนๆแบบที่เควินทำในเอ็มวี Just want you to know ใส่เควิน ปรากฏว่าเขาเห็นปุ๊ปก็ยกมือทำสัญลักษณ์นั้นตอบกลับมาแบบกวนๆยิ้มๆ ตอนนั้นหัวเราะก๊ากเลย จริงๆเค้าฮาเหมือนกันนะเควินเนี่ย พี่เค้าชอบทำหน้าซีเรียสกับชีวิตใครจะนึกว่าเค้าบ๊องอ่าเนอะ อิอิ

Create Date : 07 มิถุนายน 2551
Last Update : 3 สิงหาคม 2551 17:23:41 น.		5 comments
Counter : 1229 Pageviews.
Share Tweet