BlogGang.com : : magarita30 - ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 17

Group Blog

All Blogs

ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 17

ไทเก๊ก หมัดทะลุฟ้า The Master of Taichi ตอน 17

เหมยฟงหนินโกรธที่โม่หม่าทำให้ซ่งชิงต้องผิดหวังซ้ำสอง
มาถึงไม่พูดพร่ำทำเพลง ขอชกก่อน แล้วค่อยด่าซ้ำทีหลัง

เฮ้อ แต่พูดไปตัวเองก็เป็นฝ่ายผิดกับซ่งชิงก่อน จะมาว่าคนอื่นก็ยังไงอยู่
เรื่องระหว่างหญิงชาย บางทีก็ห้ามยาก

โม่หม่าได้รู้ว่าซ่งชิงกลับไปอยู่กับบิดา ก็โล่งใจ อย่างน้อยนางก็มีคนคอยดูแล

เมื่อหลี่โหยวหว่อแยกซ่งชิงออกจากโม่หม่าได้สำเร็จ
ไฉเหว่ยก็ไถ่ตัวหงเหลียงให้ แถมซื้อบ้านให้ทั้งคู่ด้วย

โม่หม่าฝึกหลบหลีกโดยใช้ประสาทหูแทนประสาทตา
แต่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้ คงฝึกให้สำเร็จไม่ได้ง่ายๆ

ซ่งชิงไม่อยู่ซะคน หลี่โหยวหว่อก็สามารถกล่อมให้โม่หม่า
เข้าร่วมการประลองชิงตำแหน่งผู้นำสมาคม Hua Meng ได้

ตอนแรกบรรดาเจ้าสำนักต่างคัดค้านที่โม่หม่าจะเข้าร่วมการประลอง
ด้วยวัยวุฒิ และคุณวุฒิ โม่หม่าจะมาเทียบอะไรกับเจ้าสำนักอาวุโสทั้งหลายได้

แต่นอกจากหลี่โหยวหว่อจะช่วยสนับสนุนแล้ว
ต้วนเฮ่าเซินยังเห็นด้วย โม่หม่าคนเดียวจะส่งผลอะไรกับการประลอง
ถึงยังไงก็ต้องแพ้ให้ตัวเองอยู่ดี
เจ้าสำนักอื่นๆ ฟังแล้วกลัวเสียหน้า เดี๋ยวจะหาว่าที่ไม่ให้โม่หม่าเข้ารร่วมเพราะกลัวแพ้
จึงยอมหยวนๆ กันไป

คัทสึฮิโร่มาดักรอโม่หม่าที่หน้าสมาคมเพื่อขอท้าสู้
เฮ่าเซินอยากจะห้าม แต่หยงไป่ชุนทัดทานไว้
ยังไงคัทสึฮิโร่ ก็ท้าสู้ในนามสำนักชิบาซากิ คนนอกไม่ควรยุ่งเกี่ยว

ไม่หม่าก็ไม่ได้อยากจะสู้ด้วยหรอก
แต่หลี่โหยวหว่ออ้างว่าขืนไม่สู้ ก็เท่ากับยอมรับว่าไทเก๊กสู้คาราเต้ไม่ได้น่ะสิ
ต่อหน้าเจ้าสำนักทั้งหลาย โม่หม่าจะยอมได้ยังไง

ผลก็ออกมาอย่างที่รู้ๆ กัน คัทสึฮิโร่เป็นฝ่ายพ่ายแพ้

อาจารย์สามอารมณ์เสีย เคยบอกแล้วใช่ไหมไม่ให้ส่งเสริมโม่หม่าเข้าร่วมสมาคม
เห็นมั้ย เป็นเรื่องจนได้ ถ้าโม่หม่าได้เป็นผู้นำสมาคมจริง
จะเอาหน้าที่ไหนไปบอกอดีตเจ้าสำนักที่ล่วงลับไปแล้วล่ะ

หยงไป่ชุน: เจ้าไม่มั่นใจเฮ่าเซินเลยนะ
อาจารย์สาม: ไม่ใช่ว่าไม่มั่นใจ แต่ดูวันนี้สิ โม่หม่าเอาชนะชิบาซากิ คัทสึฮิโร่อย่างสบายๆ
แค่ไม่นาน วิชากังฟูของเขาก็ก้าวหน้าไปมาก จะเอาชนะเขาไม่ใช่เรื่องง่าย
หยงไป่ชุน: เฮ่าเซินก็ใช่จะไร้ฝีมือ
อาจารย์สาม: แต่ถ้าพี่รองเชื่อข้าตั้งแต่แรก ข้าก็คงไม่ต้องมาห่วงแบบนี้
ข้ารู้ ท่านอยากจะทำเพื่อลูกสาว แต่โม่หม่าแค่หลอกใช้ลูกสาวท่าน
สุดท้ายก็ทอดทิ้งนาง
หยงไป่ชุน: ถ้าโม่หม่าขวางทางสำนักมังกรดำ ข้าจะต้องจัดการเขาแน่
ส่วนเรื่องของลูกสาวข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องใส่ใจ
อาจารย์สาม: เดี๋ยวนี้ ลูกสาวท่านสำคัญที่สุด อย่างอื่นท่านก็ไม่สนใจแล้วนี่

หยงไป่ชุนเห็นบุตรสาวดูหงอยเหงาก็ให้เป็นห่วง
อย่าเข้าใจผิดคิดว่าโม่หม่าหันไปมุ่งมั่นชิงตำแหน่งนายกสมาคม
ก็หมายความว่าลืมซ่งชิงแล้ว

ซ่งชิง: ข้าหวังให้เขาลืมข้าให้ได้ จะได้ดีกับทุกฝ่าย
หยงไป่ชุน: เจ้ารู้ไหม อะไรที่ลืมยากที่สุด ก็สิ่งที่เจ้าอยากลืมมากที่สุดอย่างไรล่ะ
ยิ่งอยากลืมเท่าไหร่ ยิ่งลืมยากเท่านั้น เจ้ากับโม่หม่าต่างตกที่นั่งเดียวกัน
ซ่งชิง: พ่อไม่เข้าใจ มันไม่ใช่อย่างที่ท่านคิด
หยงไป่ชุน: ทำไมพ่อจะไม่เข้าใจ เจ้าคิดถึงแม่นางเหยียนใช่มั้ยล่ะ
เจ้าอาจจะคิดว่าเจ้าได้ทำในสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว
แต่กลับทำให้ต้องเสียใจกันทั้งสามคน มันเพื่ออะไร
ทำไมไม่ย่อมให้เสียใจคนเดียว แล้วอีกสองคนมีความสุขล่ะ
ซ่งชิง: ถ้าความสุขของข้า อยู่บนความทุกข์ของคนอื่น
สู้ข้าไม่มีความสุขซะยังดีกว่า
หยงไป่ชุน: ซ่งชิง โม่หม่ารักเจ้า เจ้าก็รักเขา ต่อให้มีแม่นางเหยียนแล้วจะเป็นไร
ซ่งชิง: มาถึงขั้นนี้แล้ว ข้าจะลืมเขาให้ได้
แล้วซักวัน ซันวัน โม่หม่าจะลืมข้าเอง

เหยียนจื้อกุ้ยตั้งใจทำกับข้าว ซักผ้า เพื่อหวังชนะใจโม่หม่า
อะไรที่ซ่งชิงทำได้ นางก็ทำได้เช่นกัน
นางต้องเจ็บใจเมื่อเห็นเสื้อฝึกกังฟูที่ซ่งชิงตัดให้กับโม่หม่า
ขนาดขาดแล้วขาดอีกโม่หม่าก็ยังไม่ยอมทิ้ง มันหมายความว่าอย่างไร

โม่หม่าฉุนที่เหยียนจื้อกุ้ยแอบทิ้งเสื้อกังฟูตัวโปรด
อะไรกันล่ะคนก็จากไปแล้ว จะยังอาลัยอาวรณ์อยู่ทำไม

เห็นน้ำตานางแล้วโม่หม่าก็ใจอ่อน

เหยียนจื้อกุ้ย: ซ่งชิงจากไปแล้ว นางจะไม่กลับมาอีก
เจ้ายังจะเก็บเสื้อไว้ทำไม
หรือว่าข้ายังเทียบกับเสื้อขาดๆ ตัวนั้นไม่ได้
รู้มั้ยว่าเจ้าทำร้ายจิตใจข้าแค่ไหน
โม่หม่า: ข้าขอโทษ

ต้วนเฮ่าเซินจับได้ว่าอาไข่ศิษย์ในสำนักแอบไปดูกังฟูใต้ดิน
แถมยังพนันขันต่อจนเสียเงินเสียทอง มาไถเงินเสี่ยวกวงอีก
แบบนี้ ต้องลงโทษให้ฝึกวิชาซะให้เข็ด
มาเอะใจตรงที่มีนักคาราเต้เข้าร่วมการต่อสู้ด้วย

ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน ต้วนเฮ่าเซินปกปิดฐานะเข้าไปดูการประลองกังฟูใต้ดิน
นักมวยนอกจากจะใส่หน้ากากแล้ว ยังล่ามโซ่ไว้ด้วยกัน
การต่อสู้รุนแรง โหดเหี้ยม จนนักคาราเต้ทำหน้ากากหลุด
จึงเห็นว่าเป็นคัทสึฮิโร่อย่างที่สังหรณ์ใจจริงๆ

ต้วนเฮ่าเซินจับได้ว่าคู่ต่อสู้ของคัทสึฮิโร่เล่นโกง
แต่คัทสึฮิโร่ยังไม่ยอมเลิกรา ก็เล่นเอาสำนักเป็นเดิมพัน
จะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด

เจ้ามือไม่พอใจที่เฮ่าเซินมาก่อกวน
เฮ่าเซินยอมเปิดเผยฐานะตนเอง เพื่อขอสู้แทนคัทสึฮิโร่

แน่นอนว่าเฮ่าเซินเป็นฝ่ายชนะ

ที่จริงแล้ว เพื่อเอาชนะโม่หม่าให้ได้
คัทสึฮิโร่จึงใช้การต่อสู้ที่ไร้กติกานี้มาผลักดันให้ตัวเองเก่งขึ้น

ก็รู้ว่ารักเพื่อน แต่เรื่องโม่หม่า ปล่อยให้เฮ่าเซินจัดการเองดีกว่า

อาไข่ปากโป้งเรื่องเฮ่าเซินเปิดเผยฐานะเจ้าสำนักมังกรดำ
แถมยังใช้ฐานะในการต่อสู้กังฟูใต้ดินให้อาจารย์สาม กับ หม่าเฉียงรู้
เล่นเอาพวกเขาโกรธจนหูกระดิก ทำเสื่อมเสียชื่อเสียงสำนักแบบนี้ รับไม่ได้
คนเราต้องรู้ลำดับความสำคัญสิ ทำไมเอาเชื่อเสียงสำนัก ไปแลกกับคนญี่ปุ่น

หยงไป่ชุนรีบตัดบทเรียกเฮ่าเซินมาคุยตามลำพัง
ทำไมชะล่าใจอย่างนี้ ทำให้หม่าเฉียงมีช่องที่จะโจมตีได้

ต้วนเฮ่าเซิน: หรือจะปล่อยให้คัทสึฮิโร่ตายคาเวทีล่ะ
หยงไป่ชุน: ที่หม่าเฉียงพูดก็มีส่วนถูก ช่วยเพื่อนก็เป็นเรื่องหนึ่ง
แต่เจ้าไม่ควรเปิดเผยฐานะของตัวเองออกไป
ต้วนเฮ่าเซิน: ข้าไม่มีทางเลือก
หยงไป่ชุน: ถ้าเจ้าคิดให้รอบคอบ ย่อมมีทางออกที่ดีกว่านี้แน่
หมู่นี้ เจ้าไม่เป็นตัวของตัวเองเลย
ดูอย่างเมื่อครู่สิ เจ้าเป็นถึงเจ้าสำนัก จะไปทุ่มเถียงกับหม่าเฉียงทำไม
จิตใจเจ้าไม่อยู่กับตัว เป็นเพราะแม่นางเหยียนจากไปใช่มั้ย
ที่นางจากเจ้าไป ทำร้ายจิตใจเจ้า
แต่เจ้าจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้ สำนักมังกรดำขึ้นอยู่กับเจ้านะ
ต้วนเฮ่าเซิน: อาจารย์รองวางใจ จข้าจะไม่ปล่อยให้เกิดเรือ่งเช่นนี้อีก

เอาเถอะ แล้วก็แล้วกันไป เรื่องสำคัญกว่าคือการชิงตำแหน่งนายกสมาคม Hua Meng
ต้วนเฮ่าเซินรับปากว่าจะเอาชนะคู่ต้อสู้ให้ได้

ในที่สุดก็มีผู้พบศพหลิวฉวน
โม่หม่ายังนึกว่าท่านอาหลิวกลับไปอยู่บ้านนอกแล้วซะอีก
วันที่หลิวฉวนกลับบ้านเป็นวันเดียวกับที่ซ่งชิงถูกลักพาตัว
หรือว่าจะเป็นฝึมือคนชุดดำที่ต้องการคัมภีร์ไร้เทียมทาน

มาถึงขั้นนี้แล้ว ทำไมยังไม่ยอมกำจัดโม่หม่าอีก
ลงมือก่อนย่อมได้เปรียบ หรือเห็นเป็นคนที่ลูกสาวรักเลยไม่กล้าลงมือ

หยงไป่ชุนยืนยันว่ายังไม่ถึงเวลา หากเกิดเรื่องตอนนี้ คนจะเพ่งเล็งเปล่าๆ

ซ่งชิงมาไหว้หลิวฉวน เหยียนจื้อกุ้ยก็หวาดระแวง
อยากให้นางรีบกลับไปเร็วๆ

ส่วนโม่หม่าก็ไม่อยากให้นางรีบกลับ ขอตามไปส่งก็ยังดี

อาจารย์สามฉวยโอกาสตอนที่โม่่หม่ามัวแต่สนใจซ่งชิง
ซัดมีดบินลอบทำร้าย

โม่หม่ารับมีดไว้ได้ แถมซัดกลับ ทำให้อาจารย์สามได้รับบาดเจ็บ
โม่หม่าเกรงคนร้ายจะกลับมาลักพาตัวซ่งชิงไปเพื่อข่มขู่เขาอีก

ซ่งชิง: ตอนนี้ คนที่สำคัญที่สุดของเจ้า คือ จื้อกุ้ย
ถ้าเขาจะลักพาตัว ก็คงจะลักพาตัวจื้อกุ้ย ไม่ใช่ข้า
เจ้าต้องดูแล ปกป้องนางให้ดี นางรอเจ้าอยู่ เจ้ากลับไปหานางเถอะ

ระหว่างกินข้าวเย็นร่วมโต๊ะกัน
เสี่ยวกวงซุ่มซ่ามทำน้ำชาหกใส่อาจารย์สาม
ทำให้ซ่งชิงเห็นบาดแผลที่แขนของเขา
นางจึงรู้ทันทีว่าอาจารย์สามคือค้นร้าย

ซ่งชิงรีบขึ้นเขาไปเตือนโม่หม่า
แต่อาจารย์สามตามนางมา เมื่อถึงที่เปลี่ยวก็คิดกำจัดนางซะ
ซ่งชิงยังเข้าใจว่าอาจารย์สามเป็นคนฆ่าหลิวฉวน
เขาเปิดเผยว่าความจริงเป็นหยงไป่ชุนต่างหาก
พ่อแม่โม่หม่า หยงไป่ชุนกับเขาก็เป็นคนทำร้ายจนพวกเขาต้องตาย

เมื่อรู้ความลับทุกอย่างแล้ว ก็อย่าคิดว่าจะหนีรอด
โชคดี หยงไป่ชุนผิดสังเกตตั้งแต่แรก จึงมาช่วยลูกสาวไว้ทัน

อาจารย์สามไม่ยอมรามือ จะฆ่าซ่งชิงให้ได้
เพื่อช่วยลูกสาว หยงไป่ชุนจึงพลั้งมือทำร้ายอาจารย์สามตกหน้าผา

ซ่งชิงรับไม่ได้ที่มีพ่อเป็นฆาตกร

หยงไป่ขุน: ลูกเอ๋ย พ่อก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้
ซ่งชิง: ทำไม ทำไมต้องให้ข้ามารู้เรื่องคอนนี้ด้วย
หยงไป่ขุน: เมื่อก่อนพ่อทุ่มเททุกอย่างเพื่อสำนักมังกรดำ
แม้พ่อแม่โม่หม่าจะไม่ตายด้วยมือพ่อ แต่พ่อก็เป็นคนทรยศพวกเขา
พ่อไม่นึกว่าเรื่องนี้จะกลับมาหลอกหลอน
ซ่งชิง: สำนักมังกรดำ เอะอะก็สำนักมังกรดำ
เพื่อสำนัก ท่านฆ่าคนไปเท่าไหร่แล้ว
หยงไป่ชุน: ซ่งชิง คนในยุทธภพ ไม่เป็นตัวของตัวเอง
ซ่งชิง: ข้าไม่ใช่คนในยุทธภพ ไม่ต้องลากข้าไปเกี่ยวด้วยได้ไหม
หยงไป่ชุน: พ่อแค่อยากชดเชยให้เจ้า
ซ่งชิง: ชดเชยเหรอ ไม่ว่าจะทำอะไร ท่านก็เป็นฆาตกรอยู่ดี
หยงไป่ชุน: งั้นพวกเราก็ไปจากที่นี่ แล้วลืมเรื่องนี้ให้หมด
ซ่งชิง: ข้าจะลืมได้ยังไง ท่านเพิ่งฆ่าคนตายไปนะ
หยงไป่ชุน: พ่อฆ่าหลิวเยี่ย เพื่อปกป้องเจ้า
ซ่งชิง: ท่านฆ่าได้ทุกคนอยู่แล้วนี่ งั้นก็ฆ่าข้าอีกคนเลยสิ
ถ้าท่านไม่ฆ่าข้า ข้าจะเปิดเผยความจริงให้ทุกคนได้รู้
หยงไป่ชุน: ซ่งชิง ถึงเจ้าไม่เห็นข้าเป็นพ่อ ข้าก็เห็นเจ้าเป็นลูก
พ่อจะฆ่าลูกได้ยังไง