|
|
The Four สี่มือปราบพญายม ตอน 22
The Four สี่มือปราบพญายม ตอน 22
จากตอนที่แล้ว ทิช่ิ่วเข้าใจผิดคิดว่าบ้อเช้งสังหารพี่ชายตน
บ้อเช้งไม่เพียงไม่โกรธ ยังห่วงใยทิชิ่วอีกด้วย
อยากรู้จริงๆ ว่าใครกันนะ ที่จงใจทำให้เขากับทิชิ่วต้องผิดใจกัน
นึกทบทวนดูก็รู้สึกว่าก่อนตาย Fok Ching มีอาการคล้ายลมปราณแตกซ่าน
เหมือนกับ Lam Po-tin แต่จะให้แน่ใจต้องขุดศพ Fok Ching ขึ้นมาชันสูตรใหม่
ไม่รู้ทำไมต้องมาขุดศพกันตอนกลางคืน กลางวันสว่างๆ ไม่ยักมาขุดกัน
มืดๆ อย่่างนี้ บ้อเช้งยังอุตส่าห์เห็นรอยเข็มที่แขนของ Fok Ching
รอยนี้น่าจะเกิดจากเข็มขนวัว ซึ่งเล็กละเอียดกว่าอาวุธลับทั่วไป
เข็มนี้จะชุบยาพิษไว้ เมื่อเข้าไปในกระแสเลือด
ผู้ถูกเข็มจะไม่สามารถใช้กำลังภายในได้ หากฝืนใช้จะต้องเสียชีวิต
คนใช้จะต้องมีความรู้ทางด้านการแพทย์เป็นอย่างดี
นอกจากนั้น ยาพิษจะทำให้บาดแผลเป็นสีม่วง
บ้อเช้งจำได้ว่าทิชิ่วเคยเอาเสื้อของ Lam Po-tin
ซึ่งมีรอยเปื้อนเลือดสีม่วงมาให้ดู ซ่งจือหยินกลับบอกว่าเป็นรอยเปื้อนจากสมุนไพรที่ใช้ทาแผล
จูกัวะซิงแซตรวจสอบพบว่ารอยเปื้อนนั้นเกิดจากสมุนไพรจริง
แต่ใครจะรับประกันได้ว่าเสื้อตัวนั้น เป็นตัวเดียวกับที่ Lam Po-tin สวมตอนตาย
บ้อเช้งนึกถึงคืนวันนั้น ซ่งจือหยินแอบเข้ามาที่ห้องของเขา
เมื่อถูกพบเห็นเข้า นางก็อ้างว่ามาเปลี่ยนถุงสมุนไพรให้
บ้อเช้ง: ท่านอา เรื่องนี้ ขอให้ข้าสอบสวนด้วยตัวเองเถอะ
จูกัวะซิงแซ: ได้สิ ข้าเขื่อมั่นในตัวเจ้าอยู่แล้ว
บ้อเช้งสงสัยนางในดวงใจ แต่ไม่กล้าบอกใคร
ได้แต่หวังว่านางจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง
บ้อเช้งทำทีเป็นมาเยี่ยมซ่งจือหยินที่โรงหมอ
นางยังตีหน้าซื่ออ้างว่าเห็น Fok Ching ได้รับบาดเจ็บ จึงคิดช่วยรักษา
อยู่ดีๆ Fok Ching ก็เหมือนคนเสียสติ หันมาทำร้ายนาง
ฉั่วเกียหาหมอดูกำมะลอมาปั่นหัวท่านอ๋อง Chai
ว่ามีบุญญาธิการสมควรได้นั่งบัลลังก์
พอดีขุนนาง Ching รายงานท่านอ๋อง เรื่องตรวจพบสหพันธ์ลักลอบขนอาวุธเถื่อน
ฉั่วเกียได้โอกาส สังหารขุนนาง Chai และทหารทั้งหมด
แล้วใช้สถานการณ์นี้ผลักดันท่านอ๋องให้ลุกขึ้นกบฎตั้งตัวเป็นฮ่องเต้
ท่านอ๋อง Chai เห็นอาวุธทุกอย่างเตรียมการไว้หมด
จึงยอมตกกระไดพลอยโจน
ที่ทำไปทุกอย่างก็เพราะอยากแก้แค้นแทนบุตรชาย
ถ้าฮ่องเต้ไม่หลงเชื่อจูกัวะซิงแซ ฉั่วเถาคงไม่ถูกเนรเทศ
แม้จะต้องเสี่ยง แต่ถ้าได้รับความร่วมมือจากสหพันธ์งานนี้ต้องสำเร็จ
เป็นผู้นำสหพันธ์ก็เท่านั้น หากช่วยเหลือท่านอ๋อง Chai ให้เป็นฮ่องเต้
รับรองลาภยศ สรรเสริญ จะมาไม่หวาดไม่ไหว
เผลอๆ อาจได้เป็นท่านอ๋องก็ได้นะ
ทิชิ่วลาออกจากกองปราบ Fok Ching ก็ตายสมใจ
เหลืองานชิ้นสุดท้ายเพื่อให้งานนี้สำเร็จแบบมั่นใจเต็มร้อย
ซ่งจือหยินต้องนำแบบแปลนสร้างอาวุธไร้เทียมทานของตระกูล Shing มาจากบ้อเช้งให้ได้
เรื่องกบฎเป็นเรื่องใหญ่ Ling Lok-shek กลัวภัยลามถึงครอบครัว
จึงตัดสินใจแต่งเซี่ยวตอไปยังตระกูลใหญ่ทางแดนใต้
ไม่ใช่แค่เซี่ยวตอ Ling Lok-shek ยังคิดส่งเซี่ยวกุกไปคุนลุ้น
เซี่ยวกุกไม่ยอม ทำไมต้องกลัวด้วยเล่า ก็ตัดสินใจจะร่วมหัวจมท้ายกับฉั่วเกียแล้ว
ถ้าไม่มีฉั่วเกีย จะมีวันนี้หรือ เถียงมาก โดนพ่อตบเลย
เซี่ยวตอนัดแนฮ้วยมาพบ เพื่อบอกเรื่องที่นางโดนจับแต่งงาน
แนฮ้วย: ยินดีด้วย
เซี่ยวตอ: ท่านไม่มีอะไรอย่างอื่นจะพูดอีกแล้วหรือ
เซี่ยวตอ: พี่แนฮ้วยช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากแต่งงาน
แนฮ้วย: ไม่อยากแต่งเจ้าก็พูดกับพ่อเจ้าสิ ข้าไปเกี่ยวอะไรด้วย
เซี่ยวตอ: พี่แนฮ้วย ข้าชอบท่านมาก เพื่อท่าน ข้าแอบหนีพ่อมาฝึกวิชา
เพื่อท่าน ข้าทรยศพ่อครั้งแล้วครั้งเล่า อย่าบอกนะว่าท่านไม่รู้สึกอะไรบ้างเลย
แนฮ้วย: จะฝึกวิชาหรือไม่ อยู่ที่ความสมัครใจของเจ้าเอง
ส่วนพ่อกับพี่ชายเจ้าทำความผิดมามาก คนที่รักความถูกต้องย่อมช่วยเหลือทางการ
เซี่ยวตอ: ท่านไม่เคยชอบข้าเลยหรือ
ชอเพียงท่านยอมพูดว่าไม่อยากให้ข้าแต่งกับผู้อื่น ข้าจะไปบอกพ่อเดี๋ยวนี้
แนฮ้วย: มีเหตุผลอะไรที่ข้าจะไม่อยากให้เจ้าแต่งงาน ยินดีด้วย
เซี่ยวตอ: พี่แนฮ้วย ขอบคุณที่ท่านอวยพรให้ข้า รักษาตัวด้วย
แนฮ้วยนี่ ใช้ไม่ได้เลย ผู้หญิงเขาอุตส่าห์เผยใจขนาดนี้
ยังจะปฏิเสธหน้าตาเฉยอีก
ทิชิ่วใจแข็งยิ่งนัก ขนาดตุยเมี่ยกับแนฮ้วยมาขอร้อง ยังไม่ยอมกลับไปกองปราบ
ขอกลับหมู่บ้านกับพ่อและ Yau-tong ดีกว่า
แนฮ้วย: ข้าคิดว่าเจ้าต้องการจะผดุงความยุติธรรม กำจัดคนชั่วซะอีก
ทิชิ่ว: ข้าชักสงสัยเรื่องความยุติธรรมซะแล้วสิ
ถ้าระบบยุติธรรมได้ผล พี่ใหญ่ข้าคงไม่ต้องตั้งตนเป็นศาลเตี้ยลงมือกำจัดคนร้ายเอง
อย่าว่าแต่ทิชิ่วเลย ตุยเมี่ยก็เริ่มหมดศรัทธาในจูกัวะซิงแซ
คนอะไรพูดอย่างทำอย่าง แนฮ้วยยังไม่ยอมเชื่อ
โธ่เอ๊ย ผู้ชายน่ะจะมีอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะเงิน ก็เพราะผู้หญิง หรือไม่ก็อำนาจ
ทิชิ่วขอให้ Lam Yeuk-fei ไปกับเขา
แน่นอนนางย่อมตกลง
แนฮ้วยปล้นขบวนเจ้าสาว ทำให้เซี่ยวตอดีใจมาก
โธ่ บอกดีๆ ก็ยอมหนีตามอยู่แล้ว
แนฮ้วยพาเซี่ยวตอมาอยู่กระท่อมกลางป่า
อยู่ที่ไหนนางก็ไม่เกี่ยงหรอก แต่ทำไมต้องทำเย็นชาขนาดนั้น
พอ Ling Lok-shek รู้ข่าวว่ามีคนปล้นเกี้ยวเจ้าสาว
ก็ใจร้อนอยากไปช่วยลุก แต่กลับมีข่าวครอบครัวขุนนาง Cheng มาร้องทุกข์
จึงต้องรีบไปจัดการก่อน
ที่แท้เป็นแผนของจูกัวะซิงแซ หลอกให้ Ling Lok-shek ออกมา
แผนกบฎเนี่ย จูกัวะซิงแซรู้หมดแล้ว
รู้มากเกินไปแล้ว Ling Lok-shek คิดปิดปากจูกัวะซิงแซ
แต่ช้าก่อน ที่นัดมาเจรจาเนีย เพราะอยากให้เป็นสปายให้หน่อย
เป็นกบฎเนี่ย โทษประหารเจ็ดชั่วโคตรเชียวนะ
ที่ให้ลูกสาวแต่งงานไป ไม่ใช่เพราะห่วงใยนางหรอกหรือ
จูกัวะซิงแซคืนกำไลสินสอดเจ้าสาวให้กับ Ling Lok-shek
Lam Yeuk-fei เก็บเสื้อผ้าเตรียมเดินทางไปกับทิชิ่ว
นางให้อา Fook เอาเสื้อไปคืนซ่งจือหยิน
อา Fook ซุ่มซ่ามทำแจกันซ่งจือหยินแตก
Yeuk-fei คิดจะเก็บกวาด นางพบช่องลับ ซ่อนหมัดเหล็กเอาไว้
ถูกจับได้คาของกลาง ซ่งจือหยินยังไม่สะทกสะท้าน
ซ่งจือหยิน: เจ้าไม่ควรสอดรู้สอดเห็นเลย
Lam Yeuk-fei: พ่อเคยบอกข้าว่า ผู้ใช้หมัดเหล็กสามารถเพิ่มพลังให้หมัดได้อย่างมหาศาล
หรือว่า เจ้าเป็นคนใส่ร้ายทิชิ่ว เจ้าเป็นไส้ศึกให้ฉั่วเกีย
ซ่งจือหยิน: ข้าไม่เป็นวรยุทธ์ จะฆ่าใครได้ยังไง
Lam Yeuk-fei ไม่หลงเชื่อซ่งจือหยินอีก
นางลงมือ ทำให้จือหยินต้องตอบโต้ และทำร้ายจนนางสลบไป
จือหยินไม่กล้าทิ้งพยานไว้ นางสังหารอา Fook ทันที
คืนนั้น บ้อเช้งไม่สบาย ซ่งจือหยินไปรักษาอาการให้
ตุยเมี่ยคิดว่าบ้อเช้งหมกมุ่นกับผ้าห่มสมัยเด็กมากเกินไปจนล้มป่วย
สงสัยจะหาเบาะแสอาวุธไร้เทียมทาน
ก็ไต้ซือนั่นแหละ ให้ความสำคัญกับผ้าห่มผืนนี้มาก
บ้อเช้งเลยคิดว่าในผ้าห่มน่าจะมีความลับซ่อนอยู่
พอตุยเมี่ยคล้อยหลัง ซ่งจือหยินก็รีบแฮ้บผ้าห่มทันใด
ทิชิ่วไปหา Lam Yeuk-fei ที่โรงหมอ
เขาพบรอยอักษรเลือดของอา Fook ชี้ตัวฆาตกร
ทิชิ่วรีบรุดไปหาซ่งจือหยินที่กองปราบ
ทิชิ่ว: ซ่งจือหยิน เจ้าฆ่า Yeuk-fei กับอา Fook ข้าไม่ปล่อยเจ้าแน่
ซ่งจือหยิน: ท่านพูดอะไร
ทิชิ่ว: ข้าจะล้างแค้นให้ Yeuk-fei
ซ่งจือหยินยังคงไม่ยอมรับ แม้ทิชิ่วลงมือนางก็ไม่โต้ตอบ
พอดีกับตุยเมี่ยและอาหญิงมาห้ามทิชิ่วไว้ทัน
ตุยเมี่ยกับอาหญิงต่างไม่ยอมเชื่อว่าซ่งจือหยินเป็นไส้ศึก
ทิชิ่ว: ข้าไปที่โรงหมอมา เห็นอักษรเลือดที่อา Fook เขียนไว้
บอกว่านางเป็นคนฆ่าเขากับ Yeuk-fei
เฮ้อ ส่งเสียงดังไม่เกรงใจคนไม่สบายเลย
บ้อเช้งลุกมาห้ามทัพ แทนที่จะมัวมาทะเลาะกัน
สู้เอาเวลาไปตามหา Yeuk-fei ดีกว่า นางอาจยังไม่ตายก็ได้
บ้อเช้งสั่งให้กระบี่เงินกระบี่ทอง ไปค้นหาทางทิศตะวันออกและใต้ของตัวเมือง
ส่วนทิช่ิวกับตุยเมี่ยให้แยกย้ายกันไปค้นหาทางทิศตะวันออกและทิศเหนือ
ทิชิ่ว: ไม่ว่า Yeuk-fei จะอยู่หรือตาย ข้าจะต้องตามหานางจนเจอ
บ้อเช้ง: ข้าจะไปส่งเจ้าที่โรงหมอ
ซ่งจือหยิน: ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมทิชิ่วหาว่าข้าเป็นไส้ศึก
บ้อเช้ง: เจ้าขโมยผ้าห่มมาใช่ไหม
ซ่งจือหยิน: ท่านพูดอะไร
บ้อเช้ง: เลิกตีหน้าซื่อได้แล้ว เจ้ารู้ว่าผ้าห่มผืนนั้นซ่อนแปลนของอาวุธไร้เทียมทานเอาไว้
ซ่งจือหยิน: ท่านก็คิดว่าข้าเป็นไส้ศึกหรือ
บ้อเช้ง: ถ้าแค่ทิช่ิวพูด ข้าไม่เชื่อหรอก แต่ข้ามีหลักฐาน
เจ้าจำเข็มขนวัวนี่ได้มั้ย ข้ามั่นใจว่าข้าไม่ได้ซัดอาวุธลับถูกจุดตายของ Fok Ching
ข้าไม่ได้ฆ่าเขาแน่ ข้ายังจำได้ว่า Fok Ching มีอาการคล้ายกับ Lam Po-tin
ข้าจึงขุดศพทั้งคู่ขึ้นมา หลังจากเผาศพพวกเขาแล้ว
ข้าก็พบเข็มขนวัวสองเล่ม
แม่นางซ่งยังคงไม่ยอมจำนนง่ายๆ ค่ะ
ซ่งจือหยิน: ท่านก็แค่พิสูจน์ได้ว่าพวกเขาตายเพราะเข็มขนวัว
ไม่เห็นจะเกี่ยวกับข้าเลยนี่
บ้อเช้ง: แต่เจ้าเป็นคนเดียวที่มีโอกาสสังหารคนทั้งสองได้
นอกจากข้า เจ้าเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับ Fok Ching
Lam Po-tin ถูกทำร้ายบนเกาะร้าง เจ้าเป็นคนเดียวที่ได้รักษาบาดแผลให้เขา
ซ่งจือหยิน: แค่เข็มสองเล่มนี้ ท่านก็หาว่าข้าเป็นไส้ศึกแล้ว
บ้อเช้ง: เจ้าไม่ใช่หมอ เจ้าเพียงต้องการหาโอกาสใกล้ชิดข้า
จึงได้ฆ่าท่านหมอ Lung และยัง Tsun Ming อีกคน
เจ้าช่วยให้ฉั่วเกียได้อาวุธตระกูล Shing ไป และบนเกาะ
เจ้าช่วย Yim Tung-hoi วางยาในผลไม้ โชคดีที่แนฮ้วยสังเกตเห็นก่อน
เจ้ายังพยายามทำลายหลักฐานด้วยการเข้าไปในห้องข้า
แสร้งทำเป็นว่าหลงรักข้า ความจริงเพื่อหาโอกาสขโมยเสื้อเปื้อดเลือ เจ้าสำนัก Lam
ซ่งจือหยิน: คืนนั้นที่ข้าพูดล้วนมาจากใจ
บ้อเช้ง: ได้โปรดอย่าหลอกลวงข้าอีกเลย
บ้อเช้ง: เจ้าฆ่าแม่นาง Lam แล้วใช่มั้ย ตอบข้าสิ
ซ่งจือหยิน: ข้าแค่ขังนางไว้ข้างใน
บ้อเช้ง: เป็นฝีมือเจ้าจริงๆ ทำไม ทำไมเจ้าถึงช่วยเหลือฉั่วเกีย
ซ่งจือหยินเกิดในหมู่บ้านที่ยากจน ครอบครัวนางล้วนอดตาย
มีแต่นางที่รอดมาได้เพราะฉั่วเกีย เขาเป้นทั้งอาจารย์ และพ่อคนที่สองของนาง
ไม่ว่าฉั่วเกียอยากให้ทำอะไร นางย่อมเต็มใจทำให้
บ้อเช้ง: เจ้าไม่ต้องมาเรียกร้องความเห็นใจจากข้า
ซ่งจือหยิน: เปล่านะ ข้าเพียงรู้สึกว่า ท่านกับข้าเป็นคนประเภทเดียวกัน
บ้อเช้ง: อย่าเอาข้าไปเทียบกับเจ้า
ซ่งจือหยิน: อยากฆ่าข้าก็เชิญ ข้าอยากบอกแค่ว่า
ข้าอยากฟังเสียงขลุ่ยของท่าน แต่ข้าคงไม่มีโอกาสอีก
แม่นางซ่ง เธอช่างร้ายกาจมาก ปากเธอก็พูดจากล่อมบ้อเช้ง
แต่แอบเตรียมอาวุธลับไว้ในมือ เผื่อบ้อเช้งไม่ยอมใจอ่อน
ส่วนบ้อเช้งสิตรงกันข้าม ปากแข็งแต่ใจอ่อน
บ้อเช้ง: ตอบข้ามาตามตรงได้มั้ย เจ้าเคย...
เจ้าเคยชอบข้าด้วยใจจริงหรือเปล่า
ซ่งจือหยิน: ข้า เอ่อ
บ้อเช้ง: ไม่ต้องพูดแล้ว เจ้าไปซะ
ซ่งจือหยิน: บ้อเช้ง
บ้อเช้ง: ข้าบอกให้ไปซะไง
อยากปลอบใจพี่บ้อเช้งง่ะ
ทิ่ิชิ่วไม่พอใจที่บ้อเช้งปล่อยซ่งจือหยินไป
หาก Yeuk-fei เป็นอะไรไป บ้อเช้งต้องรับผิดชอบ
อ้าว อ้าว พูดดีๆ ก็ได้ ทำไมต้องลงไม้ลงมือด้วย
จูกัวะซิงแซช่วยรักษาอาการให้ Yeuk-fei แต่นางยังไม่ฟื้น
คนที่ไม่เคยเปิดใจให้ใครอย่างบ้อเช้ง
ต้องมาโดนหลอกลวงความรัก มันก็ต้องสะเทือนใจมากเป็นธรรมดา
เธอยังกล้ามาให้เห็นหน้าอีกหรือ
บ้อเช้ง: จือหยิน เจ้ามาทำไม ข้าบอกให้เจ้าไปซะไงล่ะ
ซ่งจือหยิน: ใช่ ข้าทำความผิดไว้มาก แต่ข้าเป็นคน ข้าก็มีความรู้สึก
ข้ารู้ว่าท่านดีต่อข้า คืนนั้น สิ่งที่ข้าพูดในห้องเจ้า ล้วนมาจากใจ
ถึงแม้มันจะอันตรายแค่ไหน แม้ว่าข้าจะต้องตาย ข้าก็ยังอยากมาพบหน้าท่าน
เจอลูกอ้อนเข้าไป บ้อเช้งถึงกับทำอะไรไม่ถูก
เสร็จแม่นางซ่งจนได้ ซ่งจือหยินอาศัยช่วงบ้อเช้งกำลังปั่นป่วนใจ
พ่นเข็มขนวัวเข้าไปในปาก ทำให้ไม่สามารถใช้พลังยุทธ์ได้
บ้อเช้งถูกนางจับตัวอย่างง่ายดาย กี่ครั้งแล้วที่ทำร้ายใจกัน
ซ่งจือหยินพยายามเกลี้ยกล่อมให้บ้อเช้งมอบแปลนสร้างอาวุธไร้เทียมทาน
บ้อเช้ง: ที่เจ้าทำทุกอย่าง ก็เพื่ออาวุธไร้เทียมทานนั่นน่ะหรือ
ซ่งจือหยิน: แต่ข้าชอบท่านจริงๆ นะ
บ้อเช้ง: เจ้ายังคิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าอยู่อีกหรือ
ซ่งจือหยิน: การที่ข้าทำงานให้อาจารย์ ไม่ได้หมายความว่าข้าจะชอบท่านไม่ได้
บอกความลับให้ข้ารู้เถอะ เมื่ออาจารย์ข้าได้อาวุธไปแล้ว เราสองคนจะได้อยู่ด้วยกันอีก
บ้อเช้ง: เจ้าคิดว่ามีเจ้าคนเดียวหรือที่เล่นละครเป็น
ผ้าห่มนั่นไม่มีความลับอะไรทั้งนั้น ข้าไม่เคยมีแปลนอาวุธไร้เทียมทาน
ข้ากุเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อเปิดโปงโฉมหน้าเจ้า ไม่คิดว่าเจ้าจะยังเชื่ออยู่อีก
ซ่งจือหยิน: ถ้าท่านยังดื้อรั้นเช่นนี้ ข้าไม่รู้ว่าอาจารย์จะทำอะไรกับท่าน
บ้อเช้ง: เดี๋ยวเจ้าก็รู้เองแหละ
ฉั่วเกียทึ่งกับเก้าอี้เมฆาของบ้อเช้ง สุดยอดสิ่งประดิษฐ์ที่ซ่อนอาวุธลับไว้มากกว่า 10 ชนิด
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ จะด้วยวิธีไหนก็ตาม ซ่งจือหยินต้องเอาแปลนอาวุธไร้เทียมทานมาให้ได้
คนไม่สนิทกัน อย่ามาถูกตัวดีกว่า บ้อเช้งถือ
จะทรมานกันยังไงก็ว่ามาเลยดีกว่า แต่อย่านึกล่ะว่าจะยอมบอกง่ายๆ
| Create Date : 11 มีนาคม 2552 |
| Last Update : 13 มีนาคม 2552 1:42:04 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 1715 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: เฉินฉูฉู่ IP: 221.223.102.61 วันที่: 13 มีนาคม 2552 เวลา:8:14:57 น. |
|
|
|
| โดย: cipher IP: 203.152.13.62 วันที่: 13 มีนาคม 2552 เวลา:8:41:56 น. |
|
|
|
| โดย: มิโดริ IP: 124.120.207.99 วันที่: 13 มีนาคม 2552 เวลา:21:38:38 น. |
|
|
|
โดย: จอมยุทธหญิง (magarita30  ) วันที่: 14 มีนาคม 2552 เวลา:11:02:16 น. |
|
|
|
| โดย: O-yohyo วันที่: 14 มีนาคม 2552 เวลา:16:48:36 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ขอบคุณมากค่ะ
สงสารพี่บ้อเช็งอ่าาาาาาาาาาาาาาาาา
ใจร้ายๆๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วบรรดาเด็กๆของพี่บ้อเซ้งเมื่อไหร่จะรู้ว่าพี่บ้อเซ็งหายตัวละเนี่ย
ปล.ตอนนี้ชอบแนฮ้วยที่สุดอิอิ ในที่สุดก็ยอมรับว่ารักเสี่ยวตอซะที อิิอิ