เล่ห์รักลวงรัก ตอนที่1/1 เล่ห์ลับลวงรัก บทนำ อ๊าคคคคคคคคค............................................... เสียงร้องของความเจ็บปวดของนักโทษชายคนหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดที่แห้งเกรอะกรังไปตามลำแขนเรียวยาว ใบหน้าขาวซีด และลำคอ แต่กลับไม่ทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาพอไจไม่ เนื่องจากว่าชายคนนี้เป็นสายลับของหน่วย CIA ซึ่งแทรกซึมเข้ามาในองค์กรของเธอ เธอทราบดี เพราะจากการเข้ามาทำงานของชายคนนี้ รวมทั้งการสอดรู้สอดเห็นที่มากเกินไปของมันนั้น ทำให้จับจุดในทันทีว่ามีจุดประสงค์ใด ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าความผิดพลาดนี้เกิดจากความบกพร่องของคนในองค์กร แต่ความลับภายในองค์กรสำคัญยิ่งกว่าการที่จะมาสอบถามว่าใครเป็นคนผิด ทุกครั้งที่เธอต้องการสิ่งใด ไม่ว่าจะมีอุปสรรคมากเพียงใด เธอก็จะต้องได้มาในสิ่งที่ต้องการเสมอ และตอนนี้เธอปรารถนาที่จะรู้ว่า ชายคนที่อยู่ตรงหน้านี้ได้ข้อมูลขององค์กรเธอไปมากน้อยแค่ไหน แต่ท่าทางจะไร้ประโยชน์ เพราะชายคนนี้ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีในเรื่องปิดบังข้อมูลที่เป็นความลับ และพร้อมที่จะยอมตาย เพื่อรักษาความลับนั้นไว้ สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้คือรอเวลา และทรมานมันอย่างช้า ๆ และทรมานอย่างเจ็บแสบสาหัสที่สุด จนกว่ามันจะคายสิ่งที่เธอกำลังรออยู่ “นายครับ ผมว่า...เราทรมานมันมามากพอแล้วนะครับ ลองวิธีอื่นบ้างเถอะ” ชายหนุ่มที่ยืนทางซ้ายมือของเธอกระซิบเบา ๆ ให้เธอได้ยินแค่คนเดียวเท่านั้น “ไม่ได้!!! ฉันอยากจะรู้ว่ามันได้อะไรไปบ้างแล้ว” หลานหลิงพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ส่วนสายตายังคงจับจ้องสายลับที่อยู่ตรงหน้า “แต่ว่า...ผมว่าพอได้แล้วนะ เพราะถ้าเราซ้อมมันอีก มันคงตายแน่ ก่อนที่เราได้รู้ว่า มันได้อะไรไปจากเราบ้าง” เขาทักท้วง เมื่อพิจารณาจากสภาพที่ดูไม่ได้ของนักโทษในตอนนี้ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จำซ้อมต่อไป หลานหลิงพยักหน้า เป็นสัญญาณอย่างหนึ่งให้แก่ลูกน้องในพรรคหยุดซ้อม “เอาล่ะ เมื่อมันไม่ยอมคายสิ่งที่เราต้องการ งั้นพวกแกทั้งหมดจงฟังให้ดี!!!” เธอเดินออกมาจากมุมมืดของห้องสี่เหลี่ยม “ถ้าพวกแกคนใดก็แล้วแต่ สามารถทำให้มันคายความลับของข้อมูลสำคัญออกมาได้ ฉันจะให้เงินรางวัลจำนวน 10,000 ดอลลาร์สหรัฐ” ด้วยน้ำเสียงที่เหล่าลูกน้องทั้งหลายต่างรู้กันว่าเป็นเหมือนกฏประกาศิตขององค์กรเลยก็ว่าได้ เฮ..........เฮ..........เฮ..........เฮ..........เฮ.......... เสียงร้องของความฮึกเหิมดังขึ้นจนสะท้องไปทั่วห้องทรมาน ที่ทั้งแคบและเล็ก จนสามารถทำให้นักโทษที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหลานหลิง เกิดความหวาดกลัวได้ในชั่วขณะหนึ่ง “นาย ผมว่ามันรู้เห็นเรื่องขององค์กรพวกเรามากเกินไปแล้ว เราน่าจะตัดไฟตั้งแต่ต้นลมดีกว่านะครับ” “นายอยากให้ฉันทำอะไร บอกมาเลย ฉันชอบวิธีการทรมานของนายจริง ๆ ” หลานหลิงยิ้มให้กับลูกน้องคู่ใจ เป็นเพราะว่าลูกน้องของเธอคนนี้มักจะมีวิธีการเด็ด ๆ และแสนเจ็บปวดทรมานเสมอ ๆ จนเธออดไม่ได้ที่จะร่วมสนุกไปกับวิธีการของลูกน้องคนนี้ “มันมองเห็นหน้าตาของพวกเราทั้งหมดแล้ว ผมคิดว่า ลูกกะตาของมัน ไม่ควรจะมองเห็นเราอีกต่อไปนะครับ” ลูกสมุนคู่ใจพูดพลางอมยิ้มกับการทรมานนักโทษด้วยการควักลูกตาด้วยความสนุกสนานไม่ได้ เขาคิดว่าการทรมานแบบนี้เหมือนกับการฆ่าชีวิตคนแบบตายทั้งเป็น แต่ว่า...กฎย่อมเป็นกฎ คนที่รู้ข้อมูลมากเกินไป ย่อมจะนำอันตรายมาสู่พรรค เพราะฉะนั้น.......... หลานหลิงยิ้มอย่างรู้ทันในทันที “อืม เป็นความคิดที่ดีมาก เด็ก ๆ ” เธอปรบมือเบา ๆ เป็นสัญญาณให้กับลูกน้องจุดหนึ่งที่อยู่หน้าห้องเก็บเครื่องมือทรมาน “เอามันมาซิ๊!!!” นักโทษชายถูกลากถูลู่ถูกังไปกับพื้น และจับกดขึงกับพื้นที่แสนจะเย็นยะเยียบ หลานหลิงสะแหยะยิ้มอย่างเย็นชา ก่อนจะก้มตัวไปตรงที่นักโทษชายคนนั้นที่นอนอยู่กับพื้น “ว่าไง จะบอกหรือไม่บอก ห๊า!!!” “ไม่มีวัน ถุ๊ย!” นักโทษชายคนตะโกนดังลั่นห้องนั้น พร้อมกับถ่มน้ำลายใส่ใบหน้าของหลานหลิงเข้าอย่างจัง ดีนะ!!! ที่เธอเบี่ยงหน้าหลบได้ทัน ทำให้น้ำลายกระเด็นโดนแก้มขาวนวลเท่านั้น “แก๊!!! บังอาจถ่มน้ำลายใส่หน้าคุณหนูเหรอ เฮ้ย!!! เอาอุปกรณ์ทรมานมาที่นี่ซิ๊” ลูกสมุนคู่ใจกระชากคอสายลับขึ้นมา จนตัวสายลับคนนั้นดิ้นด้วยอาการขาดอากาศหายใจ หลานหลิงหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำลายที่แก้ม และฉวยแขนลูกสมุนคู่ใจไว้ พร้อมกับส่ายหน้า “เปล่าประโยชน์ ฉันเปลี่ยนใจแล้วที่จะควักลูกกะตามันแล้ว ตอนนี้ฉันคิดเราควรจะหาทางให้มันคายข้อมูลที่ได้ออกมาดีกว่า” ลูกสมุนคู่ใจจับคอนักโทษเหวี่ยงตัวไปกระแทกกับผนังห้อง จนกระอักเลือดออกมาทางริมฝีปากกระเด็นไปตามผนังและพื้นห้อง “เอาล่ะเด็ก ๆ หมดเวลาสนุกแล้ว เริ่มการทรมานที่แท้จริงสักที” หญิงสาวหมุนตัวกลับไปนั่งที่เก้าอี้ที่มุมห้อง ร่างผอมบางถูกจับตรึงเข้ากับเสา เพื่อรอการเฆี่ยนลงทัณฑ์ หลังเปลือยที่เต็มไปด้วยเลือดที่แห้งเกรอะ “เอาล่ะ เริ่มได้แล้ว อย่าให้ฉันรอนาน” เธอสั่งโดยยังไม่ละสายตาจากสายลับคนนั้น ชายร่างยักษ์หนึ่งในลูกสมุนขยับกล้ามเนื้อแขนขาพร้อมทำหน้าที่ และเงื้อมมือลงแส้ครั้งแรกลงบนหลังของนักโทษชาย เสียงร้องทรมานอย่างเจ็บปวดของสายลับราวกับสัตว์ร้ายหวนให้ใกล้ตาย แส้ยังคงฟาดกระหน่ำอย่างรุนแรงโหดเหี้ยม ลงบนเนื้อมนุษย์ครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่หยุดยั้งผสานกับเสียงร้องโหยหวน โดยไม่มีผู้ใดให้ความสมเพชเวทนา แต่กลับพากันมุงดูราวกับละครโชว์ในสวนสัตว์!!! แผ่นหลังของนักโทษเป็นสีแดงสดอีกครั้ง แต่การลงโทษก็ยังคงดำเนินต่อไป และเมื่อนักโทษชายสลบไป หนึ่งในลูกสมุนก็สาดน้ำที่ผสมเกลือถังใหญ่สาดลงไปที่บาดแผลที่กลางหลังอีกครั้ง พร้อมกับเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดทรมาน จนยอมที่จะขายวิญญาณ ความซื่อสัตย์ คำสัจ ซึ่งปฏิญาณที่ให้ไว้กับผู้บังคับบัญชาของตนเอง “ฉะ...ฉัน...ฉันบอกแล้ว หยุดซะที” กล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง “เอาล่ะ บอกมา ก่อนที่ความอดทนของฉันจะหมด” “ดะ...เดี๋ยวก่อน ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเมื่อฉันบอกแล้ว แกจะไม่ฆ่าฉัน” “ถ้าสิ่งที่แกบอกฉัน เป็นสิ่งที่ฉันต้องการทั้งหมด ฉันก็จะปล่อยแกไป” เธอกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ซึ่งตรงข้ามกับแววตาอันแข็งกร้าวราวกับว่าจะเฉือนผิวหนังของนักโทษชายคนนั้นออกมาเป็นชิ้นๆ โดยไม่ปราณี ถ้าไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ หลังจากนั้นข้อมูลต่างๆ ก็พรั่งพรูออกมาจากปากของนักโทษชายอย่างหมดเปลือก จนหญิงสาวที่นั่งฟังนั้นยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจกับสิ่งที่คาดหวังไว้ เมื่อนักโทษชายเล่าจบ เธอลุกขึ้นพร้อมกระชากหัวเหยื่อโดยไม่ยี่หระกับเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดที่เขาได้รับ “ขอบใจนะที่บอกทุกอย่างที่ฉันต้องการ ” To Be ConTinue   Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2549     Last Update : 23 มิถุนายน 2550 20:32:58 น. Counter : 323 Pageviews.   2 comment Share Tweet