ถามหน่อย คุณเคยเห็นกางเกงในสีแดงแจ๊ดมั๊ย กางเกงในสีแดงแผ่ไหวกระพือเยิบ ๆ ตามแรงลม อยู่ที่ปลายไม้แป้ว สอยมะม่วงนะ เคยเห็นมั๊ย ?

และคุณจะเชื่อมั๊ยล่ะถ้าผมจะบอกว่า เคยมีคนทั้งงานเขาเชื่อกันว่ากางในสีแดงตัวเดียวกันนี่แหละ ที่ทำให้งานเลี้ยงโต๊ะจีนนับร้อยโต๊ะและคนนับพันรอดพ้นจากเพดานเมฆทมึนและกำแพงฝนที่เคลื่อนเฉียดมาเกือบใกล้ แต่กลับเฉียดผ่านเลยไปอย่างหวุดหวิด โดยไม่ทิ้งหยดน้ำสักแหมะให้คนในงานต้องเปียกปอน ซึ่งเป็นเรื่องค่อนข้างมหัศจรรย์อย่างเหลือเชื่อ

คุณอาจจะยังไม่เคยเห็นและไม่อยากจะเชื่อ เพราะคุณไม่ได้ไปร่วมในงานเลี้ยงในวันนั้น ขณะที่ผมและลูกทีมนักดนตรีเจ็ดแปดคนร่วมแสดงอยู่บนเวทีในงานเลี้ยงวันนั้น ผมจึงได้รับรู้และได้เห็น เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นทั้งหมดทั้งสิ้น

แต่ถ้าถามว่าผมเชื่อมั๊ย ผมบอกได้เลยว่า ผมไม่เชื่อ!!!!

จะให้เชื่อได้อย่างไรล่ะ ก็ในเมื่ออีกสองวันต่อมา งานเลี้ยงโต๊ะจีนเกือบร้อยโต๊ะ จากอีกหมู่บ้าน ถูกฝนและลมถล่มเละเรียบไปทั้งงาน โดยมีกางเกางในสีแดงห้อยเปียกหนักน้ำหน่วงเป้ายานหยดแหมะ ๆ อยู่ปลายไม้แป้ว โดยมันไม่ได้แสดงอิทธิปาฏิหาริย์ไล่ฝนให้เห็น และให้เชื่อเลยสักนิด ผมเองก็อยู่ในงานนั้น และไม่สามารถแสดงดนตรีตามว่าจ้างได้เพราะกลัวไฟ หะ..ช็อตตตต ขณะที่โต๊ะจีนบางโต๊ะยังคงมีคนกางร่มบ้าง เอาถูงพลาสติคคลุมหัวบ้าง มานั่งกินโต๊ะจีนกลางสายฝนกันหน้าตาเฉย

ผมกำลังรู้สึกอยากบอกเล่าเรื่องราวและความเชื่อบางอย่าง ที่ผมเองก็เพิ่งเคยได้เห็นเมื่อไม่นานมานี้

ความเชื่อเรื่อง “ปักธงกางเกงในสีแดงไล่ฝน” ซึ่งกำลังเป็นที่นิยมและทำท่าจะแซงไต่อันดับต้นตะไคร้ปักดินโดยหญิงสาวบริสุทธิ์ ขึ้นไปทุกที ๆ

ผมเป็นนักดนตรีที่ต้องทำมาหากินอยู่บนเวทีกับงานเลี้ยงโต๊ะจีนกลางแจ้ง ความเกี่ยวพันกับงานเลี้ยงโต๊ะจีนของผมก็คงไม่ต่างและไม่แพ้กับนักการเมืองท้องถิ่น อบต. กำนัน ผู้ใหญ่บ้านสักเท่าไรหรอก จึงเป็นเรื่องที่เห็นจนชินตากับภาพปักตะไคร้ลงดินไล่ฝน หรือปักธงกางเกงในสีแดงไว้ที่เหนือหลังคา เพราะนี่คือความเชื่อและเป็นที่พึ่งทางใจได้ในระดับที่ดีทีเดียว โดยเฉพาะคนที่ชอบจัดงานเลี้ยงในช่วงฤดูฝน

ถ้าจะถามว่าผมเชื่อมั๊ย ผมก็คงยืนยันคำเดิมแบบหนักแน่นว่า “ผมไม่เชื่อ!!” แต่ขอโทษ ต้องขอเป็นเสียงเบ่า ๆ ห้อยท้ายว่า “แต่ไม่ขอลบหลู่” หุ หุ

ไม่เชื่อแต่ไม่หลบหลู่ ก็ในเมื่อเราเห็นงานเลี้ยงหลาย ๆ งาน ได้ต้นตะไคร้ และกางเกงในสีแดงนี่แหละที่ทำให้รอดพ้นจากการกระหน่ำของสายฝนลงมากลางงาน ขณะที่งานเหล่านั้นจัดกันอยู่ในช่วงหน้าฝน และเลือกปฏิบัติการแบบนี้ป้องกันไว้

จริงไม่จริงนั้นก็พิสูจน์กันไม่ได้หรอก ซึ่งนั่นแหละผลสืบเนื่องต่อมานอกจากเจ้าภาพจะยิ้มหน้าบานแล้ว คนที่รับกรรมต่อคือมโหรีโดยเฉพาะงานบวช เครื่องแห่ มโหรี ตอนเช้าจะต้องรับกับเคราะห์กรรม การรำแก้บนรอบโบสถ์ซึ่งสมัยก่อน จะบนไม่ให้ฝนตกกัน ที่ 5 รอบวนโบสถ์ ปัจจุบันนี้ได้ข่าวว่านางรำโหดร้ายขึ้นเป็นเท่าตัว เห็นว่าบนกัน 12 รอบโบสถ์ บางงาน 18 รอบโบสถ์ วงดนตรีผมไม่เท่าไรหรอก ยืนเล่นบนเวที อย่างเก่งแม่ครัวนางรำก็รำวงรำวนรอบเก้าอี้ รำสัก 100 รอบผมก็ไม่เดือดร้อน แต่แตรวง แคนวง หรือกลองยาว ที่มาแห่ตอนเช้านี่นะสิ เห็นแล้วน่าสงสารจริง ๆ พับผ่า ทั้งเดินทั้งตีทั้งเป่า รอบพระอุโบสถ 10 กว่ารอบ มันไม่ใช่เรื่องเล่นเชียวนะคุณ

จริงหรือไม่จริง เราพิสูจน์ไม่ได้หรอก เชื่อหรือไม่เชื่อเราก็บังคับใครไม่ได้อีกเช่นกัน แต่กับเหตุที่เราประสบพบเจอในงานบางงาน มันทำให้เรารู้สึกได้ถึงความไม่ปกติ และสามารถเอนน้ำหนักความเชื่อของเราให้เทมาเกือบเต็มร้อยทีเดียวเชียว

ปีนี้ผมมีงานแสดงดนตรีในงานเลี้ยงแต่งงานงานหนึ่ง พ่อเจ้าสาวคือเจ้าภาพงานนี้และเป็นคนติดต่อวงดนตรีของเราไปแสดง เขาเลือกโรงงิ้ว ขนาดใหญ่ ในบริเวณศาลเจ้าพ่อ ของตลาดแห่งหนึ่งเป็นที่จัดงานเลี้ยงโต๊จีนกว่าร้อยโต๊ะ เพื่อแก้ปัญหาเรื่องฟ้าฝน

โรงงิ้วขนาดใหญ่ที่มีโครงหลังคาสูง มีเวทีถาวรให้ แต่ไม่มีข้างฝาด้านข้างทั้งสองแถบประมาณทุ่มเศษ ๆ ทั้งลม ทั้งฝน ก็สาดกระหน่ำเข้าทั้งสองข้าง แขกเหรือ่ เจ้าภาพ นักดนตรี ต้องหามุมหลบกันจ้าละหวั่น เป็นอีกค่ำคืนที่ฝนตกหนัก ถึงหนักมาก ลมก็พัดแรง ถ้าไม่ใช่โรงงิ้ว คาดว่างานเลี้ยงคงดำเนินงานต่อไม่ได้

ฝนตกได้พักใหญ่ก็หยุด งานเลี้ยง งานดนตรีของเราก็แสดงต่อไปจนจบงาน

หลังรับเงินค่าการแสดง พ่อเจ้าสาวซึ่งก็คือเจ้าภาพงานนี้ บอกผมว่าขณะที่โรงงิ้วจัดงานฝนตกปานพายุถล่ม คนทางบ้านโทรมาบอกว่าที่บ้านฝนไม่ตกสักแหมะ

“ไม่ได้บนไว้รึพี่” ผมแอบกระซิบถามพ่อเจ้าสาว

“บนสิ กางเกงในสีแดงก็ขึ้นเป็นธงไว้”

“ไม่เห็นมีล่ะพี่” ผมสงสัย

“ก็ขึ้นไว้ที่บ้านโน้น”

“เอ้าทำไมไปขึ้นที่โน่น ไม่มาขึ้นที่โรงงิ้วนี่ล่ะ”

“ไม่กล้า กลัวเจ้าพ่อท่านโกรธ” ตอนท้ายแกทำเสียงกระซิบ ซึ่งแกหมายถึงเจ้าพ่อประจำศาลเจ้าแห่งนี้

ช่วงขากลับบ้านคืนนั้นพวกเราต้องขับรถผ่านบ้านเจ้าสาวอีกครั้ง ที่บ้านเจ้าสาวไม่มีร่องรอยฝนตกจริง ๆ

คุณว่า มันน่าแปลกมั๊ยล่ะ ก็ระยะทางบ้านเจ้าสาวกับโรงงิ้วที่จัดงานนั้นน่ะ อยู่ห่างกันแค่ 2 กิโลเมตรเอง

ครับ กางเกงในสีแดงไล่ฝน ไม่เชื่ออย่าลบหลู่!!!!