๑
“พระเอยอาบน้ำขุ่น.........เอาเย็น
ปลาผอกหมกเหม็นยาม....ยากเคี้ยว
รุกรุยรากจำเป็น..............ปางเมื่อ แคลนนา
อดอยู่เดียวดิ้วเดี้ยว..........อยู่ได้ฉันใด ฯ”*


๒
ขัดสนไร้สิ้นแล้ว.............ฤากู
ฟ้าฝนผิดฤดู...................ยิ่งร้าย
ข้าวยากหมากแพงพลู.......กินแกลบ แทนนา
อดบ่มีขวาซ้าย.................ไข่ข้าอาดูร






๓
“ยามไร้เด็ดดอกหญ้า........แซมผม พระเอย
หอมบ่หอมทัดดม.............ดั่งบ้า
สุกกรมรำดวนชม..............เชยกลิ่น พระเอย
หอมกลิ่นเรียมโอ้อ้า...........กลิ่นแก้วติดใจ ฯ”*


๔
ใผก็ใผเต๊อะเว้ย................คือกู คิงเฮย
กินบ่ได้ผ่อดู....................เพิ่นซวาบ
คึดแค้นลงหลุมรู...............ดีก่ ราเอย
ทุกข์บ่มีหลู้ลาบ.................จกร้ามาลืน





Where is my home?
ภาพ by * Ahmad Kavousian *





* บที่ ๑ และ บทที่ ๓ จากลิลิตพระลอ (คำ ลำดวน ต้นฉบับเขียน รำดวน)

** บทที่ ๒ และ บทที่ ๔ แต่งโดย a_somjai และขออธิบายคำศัพท์ภาษาพื้นบ้าน อีสานล้านนา - esanlanna ดังนี้--

- ไผ, ใผ=ใคร ผู้ใด |
- ก็ ปากว่า ก่อ หรือเสียงสั้นว่า เกาะ กะ |
- เต๊อะ เทอะ (เหนือ), เถาะ เทาะ (อีสาน)=เถอะ |
- คือ=เป็น เหมือน ดุจดั่งเดียวกัน |
- คิง=คุณ เธอ มึง (เหนือ), คิง หมายถึงร่างกายตัวคนเราก็ได้ (เหนือ, อีสาน) |
- รา ปากว่า ฮา (เหนือ)=ฉัน กู |
- ผ่อ (เหนือ), เบิ่ง (อีสาน)=ดู เช่นว่า แลผ่อ |
- เพิ่น (อีสาน). เปิ้น (เหนือ), =เขา พวกเขา บางครั้งใช้แทนตัวผู้พูดเองก็ได้ |
- ซวาบ (เหนือ), สวบ (อีสาน)=ขบกัด กลืนกินอย่างรวดเร็วโดยไม่เคี้ยว ใช้ในความหมายไม่สุภาพ หรือใช้กับกิริยาอาการกินอย่างสัดว์ |
- คึด=คิด คำเมืองเหนือปากว่า กึ๊ด |
- รู ปากว่า ฮู |
- ก่ หรือ ก่อ ใช้พูดลงท้ายประโยดเพี้ยนมาจาก กา หมายแสดงคำถาม อย่างว่า ดีกา ดีก่ ดีก่อ ดีหรือไม่? |
- หลู้=อาหารจำพวกลาบประกอบด้วยน้ำเลือดสดของสัตว์เป็นหลัก (ไม่ใช่เนื้อสัตว์เป็นหลัก) |
- ทุกข์ คำเมืองเหนือปากว่า ตุ๊ก |
- จก=ควัก ล้วงเอาออกมา |
- ร้า (เหนือ)ปากว่า ฮ้า=ปลาร้า |
- ลืน (เหนือ)=กลืน กินลงไปในลำคอ, ลึด หรือ กลืนลึด (อีสาน) กลืนกินโดยไม่เคี้ยวให้แหลกเสียก่อน.

---

posted by a_somjai on Sunday. February 18, 2007 @ 5:49 AM.

Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2550
Last Update : 19 กุมภาพันธ์ 2550 3:54:27 น.		0 comments
Counter : 489 Pageviews.
Share Tweet