|
|
|
M i s s_Y o u
ช่วงเวลาที่ยากลำบากของผม...คือช่วงที่ผมต้องถูกกักขังอย่างโดดเดี่ยวในห้องกว้างปลอดเชื้อและมีสายน้ำเกลือโยงยาวที่อยู่ข้างเตียงพักไข้ของผม...ฮยอนจุง
เวลานั้นผมไม่สบายเพราะพิษไข้หวัดใหญ่ สภาพร่างกายของผมสุดแสนทรมานเพราะไข้ขึ้นสูง และอาเจียนอย่างหนัก ผมรู้สึกกลัวจะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว ผมจะต้องอยู่รักษาตัวที่ญี่ปุ่นนานหลายอาทิตย์ ถึงแม้ว่าผมจะอยู่ห่างไกลฮเยจอง แต่ผมก็คิดเธอเสมอทุกลมหายใจ และผมไม่อยากให้เธอเป็นกังวลเรื่องที่ผมไม่สบายเลย ผมพยายามจะทำไม่ให้เธอเป็นห่วง จึงพยายามติดต่อเธอตลอดเวลา
ณ โรงพยาบาล ที่ญี่ปุ่น
ฮยอนจุงได้พยายามโทรหาฮเยจอง แต่ถูกผู้จัดการขัดไว้ และให้พักผ่อน
ฮยอนจุง....พี่ฮะ!! ผมอยากโทหาพี่ฮเยจอง...
ผู้จัดการ...ไม่ได้ฮยอนจุง...นายต้องพักผ่อน ฉันรู้ว่านายไม่อยากให้ฮเยจองเป็นห่วง ฉันเข้าใจแต่ว่าร่างกายนายยังเป็นแบบนี้นายต้องห่วงตัวเองให้มาก ถ้านายรีบรักษาให้หายมันจะไม่ดีกับฮเยจองหรอ? ที่นายให้เป็นปกติ เธอจะได้หมดห่วงไง...
ฮยอนจุงได้ยินแบบนั้นเขาก็เชื่อฟังอย่างง่ายดาย
เวลาผ่านไป....ทุกคนที่มาเฝ้าฮยอนจุงได้กลับไปพักผ่อนกันหมดแล้ว เพราะหมดเวลาเยี่ยม ซึ่งฮยอนจุงพอตกกลางคืนก็นอนไม่หลับอีกเช่นเคย แต่ว่าเขาก็ได้พักช่วงกลางวันมามากแล้ว ฮยอนจุงนอนอย่างเหนื่อยแรงบนเตียง และมองไปยังนอกหน้าต่างของโรงพยาบาล ภายนอกฟ้ามืดใส มองเห็นแสงดาวน้อยใหญ่มากมาย และพระจันทร์สีนวลดวงโต สายตาของเขาเศร้าลงในทันที เขารู้สึกคิดถึงฮเยจองมาก ทั้งคิดถึงและเป็นห่วง หลังจากที่เขาถ่ายทำละครเสร็จ และตารางงานที่แน่นเอียด เขาไม่สามารถพบเจอฮเยจองได้เลย
ฮยอนจุง.....(นอนมองดาวแล้วพึมพำ)...โยโป! ตอนนี้คุณเป็นไงบ้าง ผมคิดถึงพี่จัง!!!
ทันใดนั้น ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ฮยอนจุงสะดุ้งเพราะตกใจ และพยายามเอี๊ยวตัวไปหยิบมือถือของเขาบนข้างเตียง และสิ่งที่เห็นคือสายเรียกเข้าของฮเยจอง....
เขายิ้มน้อย ๆ อย่างเหนื่อยแรง แต่มันทำให้เขามีความสุข
ฮยอนจุง.....(พูดเสียงแหบแห้ง) โยโป!! ทำไมคุณยังไม่นอนอีก...ฮึ??
ฮเยจอง....(เสียงสั่นคลอ กำลังจะร้องไห้)....ชิลลาง!! เธอเป็นไงมั่ง?? วันนี้พี่นอนไม่หลับเลย เป็นห่วงเธอมาก เลยลองโทมาหาดู พี่ก็คิดว่าเธอคงจะหลับแล้วเหมือนกัน ขอโทษนะ ที่โทรมากวนเธอ....
ฮยอนจุงได้ยินดังนั้นเขารู้สึกเจ็บปวดมากที่ทำให้คนที่เขารักเป็นห่วงจนนอนไม่กลับขนาดนี้
ฮยอนจุง...(เสียงแหบแห้ง) โยโป..ไม่ต้องเป็นห่วงผมนะ ตอนนี้ผมพยายามรีบรักษาตัวให้หาย เพื่อที่พี่จะได้ไม่เป็นห่วงผม แล้วผมก็จะได้รีบกลับไปยังเกาหลี เพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ ๆ พี่ด้วย ผมคิดถึงพี่มากนะครับ....(น้ำเสียงเศร้า)
ฮเยจอง....พี่ก็คิดถึงเธอ อยากไปหาเธอ เป็นห่วงเธอ พี่อยากไปหาเธอจัง ชิลลาง...(แล้วโบก็เริ่มร้องไห้ออกมา)
ฮยอนจุง...(เสียงแหบ)...พี่ฮะ...อย่าร้องสิ (ฮยอนจุงรู้สึกเศร้าลงไปกว่าเดิมอีก เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอ เขารับรู้ถึงความเจ็บปวดของฮเยจอง ที่ไม่สามารถมาหาและดูแลเขาได้ในช่วงเวลานี้ )
ฮยอนจุง...(เสียงแหบ)...พี่ฮะ...ผมจะรีบรักษาตัวให้หายเร็ว ๆ นะ อย่าร้องสิ!! ถ้าพียังร้องไห้อยู่ผมก็จะไม่นอน ไม่กิน ไม่ทำอะไรทั้งนั้น (ออกแนวขู่)
ฮเยจองได้ยินคำนั้นก็ตกใจ
ฮเยจอง....ห๊ะ? ไม่นะชิลลาง เธอห้ามทำแบบนั้น เออ..พี่หยุดร้องแล้ว
ฮยอนจุงได้ยินคำนั้นเขาก็ยิ้มนิด ๆ อย่างเอ็นดูในความน่ารักและไร้เดียงสาของฮเยจอง
ฮยอนจุง....(เสียงแหบ)...Niceeee~ So Cute....My Dear...^^
ฮเยจองได้ยินเสียงที่ฮยอนจุงพูด เธอก็ยิ้มอย่างมีความสุขทันที ฮเยจองรู้ว่าฮยอนจุงไม่อยากให้เธอเป็นห่วง พยายามทำให้เธอสบายใจ แต่มันก็ทำให้อดห่วงไม่ได้อยู่ดี....
ฮเยจอง...ชิลลาง พี่กวนเธอมามากแล้ว พี่อยากให้เธอพักผ่อน ชิลลางของฉัน ต้องเชื่อฟังพี่นะ หลังจากเราวางสายกันแล้ว เธอจะต้องพักผ่อนเยอะ ๆ กินข้าวให้มาก ๆ และกินยาตรงตามเวลานะ ไม่งั้น..........(ฮเยจองเงียบทิ้งท้ายไว้)
ฮยอนจุง.....(เสียงแหบ)...ไม่งั้นอะไร?? ฮึ??
ฮเยจอง.....(พูดแบบแกล้ง ๆ) ไม่งั้นพี่ก็จะไม่รักเธอ และจะไม่เจอเธอ ไม่คุยกะเธออีก...
ฮยอนจุง...(เสียงแหบ)...อ๊ะ!!! นี่มันขู่กันนี่!! (ฮยอนจุงตกใจ แต่เขาก็ยิ้มนิด ๆ ในความน่ารักของฮเยจอง^^)
ฮเยจอง....ตกลงมั้ย??? ^^
ฮยอนจุง....ฮะ!!
หลังจากนั้นทั้งสองก็ร่ำลา และวางสายไป แต่ทว่า ทั้งคู่ต่างก็นอนไม่หลับอยู่ เพราะความเป็นห่วงกัน คิดถึงกัน
ฮยอนจุงหลังจากที่เขาวางสายไป เขากลับมามองดาวอีกครั้ง แล้วก็ยิ้มเนือย ๆ อย่างมีสุข ทำให้เขาเริ่มคิดถึงอนาคต เขาเพียงหวังว่าฮเยจองจะอยู่กับเขาแบบนี้ตลอดไป เขานึกถึงอนาคตที่จะเกิดขึ้นกับฮเยจอง ว่าเขาจะแต่งงานกับฮเยจองอย่างมีความสุขในโบสถ์คริสเงียบ ๆ ท่ามกลางธรรมชาติรายล้อม และใช้ชีวิตเงียบ ๆ และมีตัวน้อยที่เป็นโซ่ทองคล้องใจอยู่ด้วยอย่างอบอุ่น และมีความสุข ฮยอนจุงยิ้มออกมา แต่มันก้ทำให้เขาเศร้าในเวลาเดียวกัน เพราะเขากลัวที่จะไม่ได้อยู่ร่วมใช้ชีวิตกับฮเยจองได้นาน ดังนั้นเพื่อความสุขของเขาและฮเยจอง ฮยอนจุงพยายามฟื้นฟูร่างกายให้เร็วที่สุด และรีบกลับไปหาเธอ....
ฮยอนจุง...(มองไปยังดาวอีกครั้ง แล้วพึมพำ)...ผมคิดถึงพี่นะฮะ...ได้โปรด...รอผมด้วย...
จากนั้นฮยอนจุงก็นอนหลับไป....
วันต่อมา.....ฮยอนจุงพยายามรักษาตัวเองให้หายอย่างรวดเร็ว เขาไม่ปฏิเสธต่อคำสั่งของคนที่มาเยี่ยม และพยาบาล เขาพักผ่อน ทานอาหารให้ได้มากที่สุด (ถึงแม้จะทานแล้วจะอาเจียนมาตลอด) และทำกายภาพบำบัดเพื่อฟื้นฟูสภาพร่างกาย
ถึงแม้ฮยอนจุงจะทรมานเพราะพิษไข้ แต่เขาก็ไม่ละความพยายาม เวลาล่วงเลยมาถึงกลางดึกอีกครั้ง เหมือนเดิมทุกคืน ที่ฮยอนจุงนอนไม่หลับ และมีสายเรียกเข้าของฮเยจองเข้ามา แต่ว่า.....ฮยอนจุงไม่รับ
ฮเยจอง.....(พึมพำ)....ทำไมชิลลางไม่รับนะ หรือว่าเป็นอะไรไปอ่ะ...
ฮเยจอง ตกใจและกลัวมาก ว่าชิลลางจะเป็นอะไรไปอีกหรือป่าว แล้วเธอก็เริ่มร้องไห้ออกมา เธอเป็นห่วงชิลลางมาก จนไม่อาจห้ามน้ำตาของเธอได้ เธอทั้งกลัวและกังวล แต่แล้วเธอก็ฉุกคิดได้ว่า....ชิลลางของเธออาจจะนอนพักผ่อนก็ได้ หลังจากที่เธอฉุกคิด เธอก็เริ่มคลายกังวล แต่ก็ยังไม่วางใจ แต่ถึงอย่างไร เธอก็ไม่โทรไปกวนอีกและเธอก็ไปพักผ่อน เพื่อทำรายการในวันต่อไป....
ฮยอนจุงเห็นว่าเธอไม่โทรมาแล้ว ก็คิดว่าเธอเข้าใจว่าเขาหลับไปแล้ว แต่ฮยอนจุงก็รู้สึกผิดที่ไม่ได้รับสายเธอ ถึงแม้อยากจะได้ยินเสียงเธอมากแค่ไหน แต่เขาก็ตัดใจไม่รับสายของฮเยจอง ก็เพราะเพื่อให้เธอได้นอนพักผ่อนบ้าง และอีกอย่างในเวลานั้น ฮยอนจุงที่สวมใส่เสื้อแขนยาวกันลม สวมหมวกไหมพรมเพื่อกันน้ำค้าง และผ้าพันคอที่ฮเยจองถักให้เขานั้นกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้สีขาวซึ่งตั้งอยู่ระเบียงห้องพักของเขา ซึ่งเขากำลังแต่งเพลงเพลงหนึ่งขึ้น เป็นเพลงที่บอกความรู้สึกของเขากับเธอ ฮยอนจุงได้ถ่ายทอดความรู้สึกของเขาที่ผ่านมากับฮเยจองและความรู้สึกที่เขามีกับเธอในช่วงเวลานี้ ท่ามกลางหมู่ดาว และแสงนวลจากจันทร์
Obsess
Just now, like I haven´t fully woken up, I roam for you
I look for you who had been shining
(Like how you were in my memories)
From strong liquor (Feeling drunk)
Day by day looking at yself (I forget you)
One more I want to (have you girl)
I can just looking at you
I don´t care even if you are looking at another person why?
Do I want you more and more
Why do you make me crazy?
Im obsess with you
wanna be with you
To me you are so good so good girl
Im obsess with you
gonna be with you
More and more Im obsess with you
I want to tie you with the shining tears with me
You are tightening me
more and more girl
You are like the case the gods sent down
Even though its bitter and it hurts
I can´t let you go girl
I can give you my heart
I wanted to give
Even if you are looking at another guy
I don´t care but why do I want you?
Make me go crazy? No
Im obsess with you
wanna be with you
To me you are so good so good girl
Im obsess with you
gonna be with you
More and more Im obsess with you
Watch this Today I
I´m so miss
Right now my lips
I´m need you kiss
I´m waiting for you
what is this I want the trust
Baby I´m becoming tired
A girl like you is to me all my pain
Many times to me you go away
My heart without you can´t take another day
As I watch you
I´m gonna be crazy
The heart I´m looking at
I must not be there
Im obsess with you
wanna be with you
To me you are so good so good girl
Im obsess with you
gonna be with you
More and more Im obsess with you
Im obsess with you
wanna be with you
To me you are so good so good girl
Im obsess with you
gonna be with you
More and more Im obsess with you
ฮยอนจุงใช้เวลาในช่วงกลางดึกหลังจากทุกคนที่มาเยี่ยมได้กลับไปพักผ่อนหมดแล้ว เขาได้เรียบเรียงเพลงนี้จนเสร็จสมบูรณ์ ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่หายดี แต่เขาก็พยายามดูแลรักษาตัวตลอดเวลา อีกทั้งฮยอนจุงก็ได้สวมใส่ผ้าพันคอของบูอินตลอดเวลา ทำให้เขารุ้สึกอบอุ่นและเสมือนมีเธออยู่เคียงข้าง และตอนนี้ฮยอนจุงก็ดีขึ้นมากแล้ว เขาได้พูดคุยกับผู้จัดการเกี่ยวกับเรื่องการเดินทางกลับเกาหลี
ผู้จัดการ....ฮยอนจุง นายดีขึ้นมากแล้วนะ อยากกลับเกาหลีมั้ย??
ฮยอนจุง....(ตกใจ + ดีใจ)...จริงหรอพี่!!!
ผู้จัดการ....อืมมม จิงดิ แต่ว่าฉันจะให้นายไปพักฟื้นทีเจจูก่อน โอมั้ย เพราะว่า......
ผู้จัดการทิ้งท้ายย แล้วก็ยิ้มให้กับฮยอนจุง
ฮยอนจุง.....อ้าวว พี่เงียบไมอ่ะ??? แล้วทำไมผมต้องไปที่เจจูล่???
ผู้จัดการ.....(ยิ้ม)....เพราะว่าฮเยจองติดต่อเพื่อนของเธอที่เป็นหมอเพื่อทำการพักฟื้นบำบัดให้นายไง (หุหุ) เขาประจำอยู่ที่นั่น และไม่ดีหรือไง ที่จะกลับไปยังสถานที่ที่มีความทรงจำดี ๆ กับเธอน่ะ ^^
ฮยอนจุงได้ยินแบบนี้ ก็ยิ้มแป้นออกมาอย่างมีความสุข ถึงแม้จะไม่ได้มาดูแลเอง แต่ก็ทำให้เขาดีใจมากที่เธอเป็นห่วงเขามากขนาดนี้
ฮยอนจุง....จิงหรอฮะพี่ ^^
ผู้จัดการ....(ยิ้ม) จิงสิ
ฮยอนจุงยิ่งยิ้มไปใหญ่ และก็หวังว่าจะได้อยู่กับฮเยจอง ถีงแม้จะเป็นช่วงสั้น ๆ ก็ยังดี
ผู้จัดการ....ฉันจะออกแถลงข่าวเรื่องนายกลับเกาหลีนะ
ฮยอนจุง...ครับพี่ ขอบคุณมากครับ..^^
หลังจากแถลงข่าวเสร็จ ก็ได้เตรียมตัวเพื่อเดินทางกลับเกาหลี
ระหว่างที่ฮยอนจุงเดินทางกลับนั้น ฮเยจองระหว่างเดินทางไปถ่ายทำรายการหนึ่งก็ได้รับข่าวว่าฮยอนจุงจะกลับเกาหลีแล้วและจะเดินทางไปพักที่เจจูตามที่เธอได้นัดกับเพื่อนเธอที่เป็นหมอไว้ เธอดีใจมาก แต่ระหว่างทางที่เธอยิ้มอย่างมีความสุข ถนนที่เต็มไปด้วยน้ำฝน และมีรถมาตัดหน้า ผู้จัดการของเธอได้ขับหักหลบข้างทาง รถของฮเยจองได้ตกหล่นไปยังข้างทาง สภาพรถยับเยินมาก ผู้เห็นเหตุการณ์ได้โทรแจ้งรถพยาบาลและตำรวจมายังทีเกิดเหตุ ฮเยจองซึ่งติดอยู่ในรถ เธอตกอยู่ในสภาพที่มึน ๆ เพราะหัวของเธอกระแทกอย่างแรง เธอพยายามปลุกตัวเองให้ตื่นตลอดเวลา เพราะฮเยจองกลัวว่าเธอจะไม่ได้เจอฮยอนจุงอีก และในขณะนั้นเธอได้ใช้มือกุมสร้อยคอที่ฮยอนจุงได้ออกแบบไว้อย่างทะนุทะถนอม และภาวนาให้เธอรอด และได้พบกับฮยอนจุงอีกด้วย....
หลังจากนั้นไม่ช้าก็มีรถพยาบาลมาช่วยเธอและผู้จัดการของเธอนำส่งไปยังโรงพยาบาลที่โซลทันที ข่าวที่ฮเยจองรถเสียหลักนั้นได้แพร่หลาย จนไปถึงหูของฮยอนจุง ที่อยู่ในช่วงเดินทางไปยังเกาะเจจู เพราะน้อง ๆ เมมเบอร์เมสเสจมาบอกว่า ฮเยจองรถเสียหลัก ตอนนี้พักอยู่โรงพยาบาลในโซล ฮยอนจุงตกใจมาก และเป็นห่วงเธอ เขาอยากจะไปหาเธอทันที จึงได้บอกผู้จัดการว่าไม่ไปเจจูแล้ว ฮเยจองเธออยู่โรงบาล
ฮยอนจุง.....(เสียงแบบตกใจ)...พี่ฮะ ผมอยากไปโซล พี่ฮเยจองอยู่โรงบาล เธอรถเสียหลัก ไม่รู้ว่าพี่เขาจะเป็นไงบ้าง ผมเป็นห่วงเธอ
ผุ้จัดการ....(ตกใจ) ห๊ะ??? จิงหรอ??? แต่ว่าเครื่องมันไปเจจูนะ เราจะเปลี่ยนยังไง
ฮยอนจุง....(ร้อนรน)...งั้นไปถึงเจจู แล้วตีตั๋วกลับโซลด่วยเลยได้มั้ยฮะ
ผู้จัดการ....เออๆๆๆๆ เอางั้นก็ได้ แต่นายอย่าตกใจมากนะ แล้วก็ดูแลตัวเองด้วย นายก็ยังไม่หายดี ขืนนายไม่รักษาตัวเองอีก แล้วฮเยจองรู้ว่านายทรุดลงไปอีกเธอจะเป็นห่วงมากนะ
ฮยอนจุง...ฮะพี่
ระหว่างเดินทางฮยอนจุงร้อนรนไปหมด อยากจะให้ถึงโซลเร็ว ๆๆ แต่ว่ามันไม่ง่ายได้อย่างที่คิด เพราะความสัมพันธ์ของฮยอนจุงกะฮเยจองไม่สามารถเปิดเผย จึงทำการอย่างลับ ๆ และเป็นธรรมชาติที่สุด เมื่อเดินทางมาถึงเจจู ฮยอนจุงและผู้จัดการได้รีบทำเรื่องกลับโซล และแถลงข่าวว่าฮยอนจุงจะเดินทางไปรักษาตัวที่บ้านแทน .....
ฮยอนจุงก็ได้รับข่าวแล้วว่าฮเยจองปลอดภัย ไม่เป็นอะไรมาก แต่เธอก็จะต้องหยุดพักงาน เพื่อพักผ่อน ซึ่งประจวบเหมาะกับฮยอนจุงที่เดินทางมาถึงโซลพอดี ผู้จัดการของฮยอนจุง ก็ได้ติดต่อกับ ผู้จัดการของฮเยจอง ว่าอยากให้เขาทั้งสองได้พบกันบ้าง ผู้จัดการของฮเยจองซึ่งได้รับบาดเจ็บที่ขาและแขนของเขา แต่ก็ต้องทำการพักฟื้นเช่นกัน เขาจึงตกลงกับผู้จัดการฮยอนจุง เพราะเขาก็รู้สึกสงสารคู่นี้เหมือนกัน...
ผู้จัดการของฮยอนจุงได้รอฮเยจองที่ทางหนีไฟ เขาได้ไว่วานบองซุน (เพือนฮเยจอง) ที่อยู่ดูแลฮเยจองอยู่ ให้พาฮเยจองมาหาเขาที่ทางหนีไฟ เขาจะพาฮเยจองไปหาฮยอนจุงที่รออยู่ที่บ้านแม่ของฮยอนจุง
ผู้จัดการ....(โทรศัพท์ไปหาบองซุน)...บองซุน เธอพาฮเยจองมาหาพี่ที่ทางหนีไฟชั้นห้องพักฮเยจองทีสิ พีจะพาเขาไปหาฮยอนจุง
บองซุน....แต่พี่ ฮเยจองเขาต้องพักนะ
ผู้จัดการ...อืมม พี่จะให้เขาพักกับฮยอนจุงไง เธอไม่ดีใจหรอที่เขาสองคนจะได้เจอ และอยู่ด้วยกันบ้าง ช่วงเวลานี้เหมาะที่สุดแล้ว หรือเธอไม่สงสารสองคนนี้หรือไง??
บองซุน...(ครุ่นคิด แล้วมองไปยังฮเยจองที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้)...อืมมม ก้อได้พี่ แล้วมันจะมีข่าวมั้ย??
ผู้จัดการ....เออน่ะ พี่จัดการไว้หมดแล้ว เธอทำอย่างที่พี่บอกก็พอ
บองซุน....โอเคค่ะ เดี่ยวเจอกันนะค่ะ
หลังจากวางสายไป บองซุนก็บอกให้ฮเยจองเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วกลับไปพักผ่อนที่บ้าน โดยไม่บอกฮเยจองว่าเธอคุยอะไร กับใคร (เพราะบองซุน แอบไปคุยที่ประตูห้องซึ่งไกลจากที่ฮเยจองที่ยิน)
บองซุน.....ฮเยจอง กลับบ้านกันนะ พี่ว่าไปนอนพักที่บ้านเราดีกว่า พี่จะอยู่เป็นเพื่อนเธอ อยู่โรงบาลมีแต่เชื้อโรค
ฮเยจอง...(ทำหน้างง ๆ)...ทำไมค่ะพี่ ... แต่ว่าก็ดี ไม่อยากอยู่โรงบาลไม่ชอบ แล้วอีกอย่างมันทำให้นึกถึงชิลลาง ไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหนเป็นอย่างไรบ้าง...
ฮเยจองยังไม่รู้ว่าฮยอนจุงเปลี่ยนไฟร์ทบินมายังโซล เพราะตรงกับช่วงที่ฮเยจองเข้าโรงบาลและยังนอนพักอยู่
บองซุน....จ๊ะๆๆๆ โอเค งั้นเธอเดินไหวมั้ย ให้พี่ช่วยไรมั้ย
ฮเยจอง....ไหวค่ะพี่ มันไม่ได้เปนอะไรมาก แค่มันรู้สึกมึน เด่วฉันไปแต่งตัวก่อนนะ
บองซุน...อืออๆๆๆ (แล้วก็เก็บข้าวของ และลงไปติดต่อ chek out โรงบาล)
หลังจากเสร็จบองซุนขึ้นมารับฮเยจองแล้วพาไปยังทางหนีไฟที่นัดกับผู้จัดการของฮยอนจุงไว้ แต่ว่าผู้จัดการของฮยอนจุงได้ให้คนอื่นมารับ และบองซุนก็รู้ เพราะไม่อยากให้ฮเยอจองรู้เรื่องนี้เช่นกัน
ฮเยจอง.....พี่บองซุน ทำไมมาทางหนีไฟอ่ะ
บองซุน.....เอาน่ะ เธอไม่ต้องถามพี่ หรือเธออยากเจอนักข่าวหรือไง ที่มันมาถามเซ้าซี้เรื่องอาการเธอ ห๊ะ??
ฮเยจองได้ยินแบบนั้นก็เงียบไป แล้วก็เดินไปอย่างง่ายดาย
เมื่อเจอกับคนของผู้จัดการฮยอนจุง ทั้งสองก็ได้ขึ้นรถไปทางหลังโรงพยาบาลตอนกลางดึก ซึ่งไม่ค่อยมีผู้คนมากมาย เมื่อขึ้นรถมา บองซุนก็เห็นว่าฮเยจองเหนื่อย ( เพราะเดินลงมาจากบันไดหนีไฟ แต่ไม่กี่ชั้น) บองซุนก็ให้เธอได้ดื่มนม และยาเพื่อให้เธอได้พักผ่อน
บองซุน....เธอกินนมหน่อยนะ แล้วก็กินยา แล้วก็พักซะ เด่วถึงที่พี่จะปลุกเธอ
ฮเยจอง....ค่ะ
หลังจากนั้นไม่นานฮเยจองก็หลับไป รถที่ทั้งคู่ได้นั่งเป็นรถของเพื่อนผุ้จัดการฮยอนจุง ได้วิ่งแล่นนำพาทั้งสองไปบ้านแม่ของฮยอนจุง
เมื่อมาถึงบ้านแม่ของฮยอนจุง ซึ่งในขณะนั้นฮยอนจุงก็ได้นอนพักรอเธออยู่บนเตียงห้องของเขาอย่างเป็นห่วงและใจจดใจจ่อ แม่ของฮยอนจุงเข้ามาหาฮยอนจุงในห้องเพื่อมาบอกเรื่องให้ฮยอนจุงรู้
แม่ของฮยอนจุง....ฮยอนจุง!!! ผู้จัดการมาแล้วนะลูก....
ฮยอนจุง....(สะดุ้ง)...จิงหรอฮะ
แม่ของฮยอนจุงพยายามประคองตัวฮยอนจุงขึ้นให้ลุกนั่ง ฮยอนจุงไข้ขึ้นนิดหน่อยจึงได้นอนพักไป เพราะว่าเขาเป็นห่วงฮเยจองมากจนไข้ขึ้น
ฮยอนจุงดันตัวเองลุกและแม่เขาก็คอยประคองฮยอนจุงออกไป เพื่อไปรับเธอ ฮยอนจุงเห็นเธอนอนพริ้มหลับอยู่บนรถ แล้วยิ้มอย่างมีสุข
ผู้จัดการ....นายเป็นไงมั่ง ไข้ลดหรือยัง??
ฮยอนจุงไม่ได้ยินที่ผู้จัดการพูด เพราะฮยอนจุงมองแต่ฮเยจองอย่างคิดถึง แม่ของฮยอนจุงก็ตอบแทนเขาไป
แม่ฮยอนจุง...เขาดีขึ้นกว่าตอนมาถึงเยอะแล้วค่ะ นี่แม่ไปบอกเขาว่าคุณมาถึงแล้วก็รีบลุกขึ้นมาเลย (พูดในขณะประคองฮยอนจุงอยู่)
แม่ฮยอนจุง.....แม่ว่าเราเข้าบ้านกันเถอะนะ ตากน้ำค้างกันมากเดี่ยวไม่สบายกันไปหมด...
ผู้จัดการ/บองซุน....ดีครับ/ดีค่ะ
ผู้จัดการได้อุ้มฮเยจองที่ยังนอนหลับโดยพิษของยาที่เธอทานไปตอนขึ้นรถ มาไว้ที่ห้องพักที่เตรียมไว้สำหรับฮเยจอง ซึ่งแม่และบองซุนก็ประคองฮยอนจุงเดินเข้าไปพร้อม ๆ เธอ และมีการสนทนากันขึ้นเล็กน้อย
ฮยอนจุง....พี่ฮะ(บองซุน) ขอบคุณมากนะฮะ (แล้วก้อยิ้มเนือย ๆ)
บองซุน....(มองอย่างเอ็นดู และสงสาร) ...จ๊ะ ไม่เป็นไร เธออย่าทำให้คนอื่นเป็นห่วงแบบนี้สิ ถ้าฮเยจองรู้ว่าเธอเป็นห่วงเขามากขนาดไข้ขึ้น ฮเยจองมันจะไม่สบายใจนะ
ฮยอนจุง....ผมขอโทษฮะ พี่~
แม่ของฮยอนจุงได้ยินบทสนทนาระหว่างที่ทั้งคุ่พยุงฮยอนจุงเข้าบ้านนั้น ก็รู้สึกสงสารลูกที่ความรักที่เขามีต่อฮเยจองยังไม่สามารถเปิดเผยได้ และดีใจที่ลูกชายของเธอได้เติบโตเป็นหนุ่มที่สวยงามได้ เพราะเธอคนนั้น...
หัองพักของฮเยจอง...
หลังจากที่ผุ้จัดการอุ้มเธอมาวางบนเตียงแล้ว ฮยอนจุงที่ตามมาติด ๆ ก็นั่งลงข้าง ๆ เธอ คอยปัดผมที่ปรกหน้าของเธอเผยให้เห็นหน้าอ่อนใสที่พริ้มหลับอยู่บนเตียง อย่างรักใคร่ และห่วงหา ผู้จัดการ บองซุน และแม่ของฮยอนจุงเห็นแบบนั้น ก็ปลีกตัวออกไปเพื่อให้ทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกันลำพัง...
ผู้จัดการ....คุณแมครับ ผมฝากทั้งคู่ไว้ด้วยนะครับ
แม่...อ้าว...เธอทั้งสองไม่อยู่พักก่อนหรอ นี่มันดึกมากแล้วนะ...
บองซุน...หนูมีงานต้องทำอีกไม่กี่ชั่วโมง เด่วหนูหลับบนรถได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ยังไงก็ฝากฮเยจองด้วยนะค่ะ แล้วเดี๋ยวหนูจะมารับเค้ากลับค่ะ
ผู้จัดการ....ใช่ครับ ผมก็ต้องกลับไปดูงานกับพวกเมมเบอร์ที่เหลือครับ แล้วผมจะแวะมาเยี่ยมอีก
แม่...เอางั้นหรอ พวกเธอจะไม่เหนื่อยหรือไง
ผู้จักการ/บองซุน....ไม่ค่ะ/ครับ ขอบคุณที่เป็นห่วง
หลังจากนั้นแม่ก็ออกมาส่งทั้งคู่พร้อมกันอาหารเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ทานระหว่างทาง ....
แม่ของฮยอนจุงเดินมาหาฮยอนจุงที่ห้องฮเยจอง ได้เห็นฮยอนจุงที่เผลอหลับไปซึ่งตัวของฮยอนจุงนั่งหลับกับพื้นพาดกับขอบเตียงแต่ยังกุมมือของฮเยจองที่หลับอยูบนเตียงนั้น ก็ยิ้มออกมา และก็นึกสงสารทั้งคุ่อีกครั้ง แม่ของฮยอนจุงไปปลุกฮยอนจุงให้ตื่นและให้ไปนอนพัก แต่ฮยอนจุงไม่ยอม
แม่...ฮยอนจุงลูกก...ลุกขึ้นไปพักผ่อนได้แล้วนะ เดี๋ยวไข้กลับอีก
ฮยอนจุง...(สะดุ้งตื่น พร้อมด้วยเสียงแหบแห้ง)...ออมม่า...ผมอยากอยู่ตรงนี้กับพี่เค้าอ่ะห๊ะ ผมอยากตื่นมาเจอเธอ แล้วเธอก็ตื่นมาแล้วเจอผม ได้มั้ยครับ!!
แม่ของฮยอนจุงอดห่วงลูกไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากขัดใจเขา เพราะนานมากแล้วที่ทั้งคู่ไม่ได้เจอกัน จึงได้ปล่อยให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันต่อไป
แม่...โอเคจ๊ะ แต่แม่ว่าเราน่ะ จะทำให้พี่เขาติดไข้ไปอีกคนหรือป่าว
ฮยอนจุง...(หันไปมองหน้าเธอ แต่มือยังกุมไว้อยุ่)...งั้นผมขอนอนที่พื้นได้มั้ยฮะ เด่วผมเอาที่นอนมานอนตรงนี้ข้าง ๆ เธอ แล้วเปิดหน้าต่างระบายเชื้อไข้ผมไว้....
แม่....เอางั้นหรอลูก เด่วไม่สบายอีกนะ.....
ฮยอนจุง...ฮะ เด่วผมกินยาไว้นะฮะ นะๆๆๆๆ ออมม่า (ทำท่าอ้อน)
แม่....ตกลง ๆ งั้นเด๋วแม่ไปเอาที่นอนมาให้นะ และก้อยาด้วย รอแป๊บนะลูก
ฮยอนจุง....(ยิ้มสดใส )...ฮะ...(แล้วหันไปหาฮเยจองอีกครั้ง)
หลังจากที่ปุที่นอนเสร็จ ทานยาแล้ว ติดคุลฟีเวอร์ (แผ่นเย็นลดไข้) แม่ก็ปลีกตัวไปนอน ฮยอนจุงก็นั่งมองหน้าฮเยจองอีกครั้ง แล้วก็เผลอหลับไป (โดยไม่ได้ล้มตัวนอนลงที่นอน แต่นอนพาดเตียงกุมมือไว้เหมือนเดิม)
รุ่งเช้า....
ฮเยจองรู้สึกตัวตื่นมา พบกับภาพที่แปลกตาไม่คุ้นที่ เธอมองไปรอบ ๆ และมาหยุดอยู่ที่ฮยอนจุงที่นอนกุมมือเธออยู่ เธอสงสัยและตกใจมาก จึงพยามยามปลุกเขาขึ้นมา
ฮเยจอง....(สะกิด)...นี่ๆๆๆ...นายเป็นใคร?? (เสียงดังมาก)
ฮยอนจุง....(สะดุ้งตื่นเพราะเสียงดังของฮเยจอง)....(สะลึมสะลือตื่น)...ฮ๊ะ!!
ฮเยจอง....เห้ยยยยยย...ชิลลาง ทำไมเธอ????
ฮเยจองตกใจมาก รีบลุกไปดูรอบบ้าน ว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ แล้วก็ถามชิลลาง
ฮเยจอง....(โวยวาย)...ที่นี่ที่ไหน? เธออยู่ตรงนี้ได้ไง? ฉันมาที่นี่ได้ไง? เธอบอกมานะ
ฮยอนจุง....(ขยี้ตา สะลึมสะลือ)....บ้านแม่ผมฮะ พี่บองซุนกะผู้จัดการของผมพามาฮะ
ฮเยจองนึกย้อนไปเธอเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมด และทำให้เธอรู้สึกขอบคุณเขาทั้งคู่ ที่ทำให้เธอได้พบกับชิลลาง
ฮเยจอง...(เสียงอ่อนลง)...จิงหรอ
ฮยอนจุง...ฮะพี่....แล้วพี่เป็นยังไงบ้างฮะ
ฮเยจองสังเกตที่หน้าผากฮยอนจุงที่ติดแผ่นลดไข้ ก็รีบเข้ามานั่งหน้าฮยอนจุง
ฮเยจอง....(ดึงแผ่นคลูฟีเวอร์ออก แล้วอังหน้าผาก แล้วพูดน้ำเสียงเป็นห่วง)....เธอเป็นไงบ้าง ไข้ขึ้นอีกแล้วหรอ
ฮยอนจุงที่นั่งอยู่ที่พื้น ทำท่าเหมือนเด็กพึ่งตื่นนอน ในขณะที่ฮเยจองอังหน้าผากโดยไม่ได้สังเกตสายตาของฮยอนจุง และฮยอนจุงก็ได้มองหน้าฮเยจองที่อยู่ตรงหน้าด้วยใบสายตาที่คิดถึงราวกับฝันไป และฮยอนจุงก็สวมกอดเอวของเธอ....
ฮยอนจุง....(สวมกอด)...ไม่เป็นไรแล้วฮะ..^^
ฮเยจอง...(ลดมือที่อังหน้าผาก แล้วหลบสายตาเพราะเขิล)...อ่อ หรอ อืมม ก็ดีแล้ว ^^
ฮยอนจุง....ผมคิดถึงพี่จัง ^^
ฮเยจอง....(เขิล)...อืมม^^
ฮยอนจุง....(ยิ้มเจ้าเล่ห์)....อืมมม?? อะไรหรอ (ทำหน้าเจ้าเล่ห์)
ฮเยจอง....ก็อืมม รู้แล้วว่าคิดถึง....(ยิ้ม)
ฮยอนจุง....แล้วพี่ไม่คิดถึงผมหรอ???
ฮเยจอง....อืมมม
ฮยอนจุง....อืมมม?? อะไรอีกล่ะ ผมถามทำไมไม่ตอบ ^^
ฮเยจอง...ก็ตอบแล้วไง ว่า อืมมม
ฮยอนจุง....พูดสิครับ ผมไม่รู้....(เจ้าเล่ห์)
ฮเยจอง...(เขิลมาก แต่ก็พูดออกไป)....อืมมมมม พี่ก็คิดถึงเธอ.....(พูดเสียงเบา ๆ)
ฮยอนจุงได้ยินแล้วยิ้มหวาน ก็ยิ่งกอดเธอแน่นขึ้น (ชื่นใจ) และก็มองตาเธอ เพื่อที่จะประทับจูบบนแก้มใสของเธอ.....
แต่แล้ว....แม่ของฮยอนจุง เคาะประตูเข้ามาพอดี คุณแม่ตกใจ (หุหุ) แล้วก็ทำแซว
แม่ฮยอนจุง....แหนะๆๆๆ ทำไรแต่เช้า ไม่อายฟ้า อายนกมันหรอ (ยิ้ม)
ทั้งคุ่สะดุ้ง และแยกตัวออกกัน
ฮเยจอง....คุณแม่ หนูมาเมื่อคืนยังไม่ได้ทักคุณแม่เลย ขอโทษนะค่ะ
แม่ฮยอนจุง....ไม่เป็นไรจ๊ะ แต่หนูดีขึ้นยัง เป็นอะไรมากมั้ย ลูกชายแม่มันเป็นห่วงจนไมเป็นอันทำอะไรเลย (แอบเหล่หาลูก แล้วยิ้ม)
ฮยอนจุงได้ยินและเห็นสายตาแม่ ก้อเขิลอาย
ฮเยจอง...ก็เหลือบมองจุง แล้วก็ยิ้ม
แม่ฮยอนจุง...ฮเยจองลูก แม่เตรียมเสื้อผ้าที่บองซุนเขาฝากไว้ แล้วไปอาบน้ำ แล้วมากินข้าวนะ ฮยอนจุงด้วยลูก
ฮเยจอง...ขอบคุณค่ะ แต่ว่าบองซุนไปไหน??
แม่....เขามีงานต้องรีบกลับ เด่วเขาจะแวะมารับลูกกลับน่ะ
ฮเยจอง....อ่อ ค่ะ
แม่....ไปๆๆๆๆ ไปอาบน้ำได้แล้วทั้งคู่ แล้วไปกินข้าวเช้าด้วยกัน
แม่....(แอบแซว)...แหม๋!!! ไข้หายเรยนะ ^^
ฮยอนจุง (ยิ่ม) อะไรล่ะแม่ (เขิล) ผมไปอาบน้ำล่ะ
หลังจากที่ทั้งคู่อาบน้ำ และร่วมทานข้าวกับครอบครัวของฮยอนจุงเสร็จ ทั้งคู่ได้อยู่ร่วมกัน คุยกันอย่างมีความสุข และฮเยจองก็ดูแลฮยอนจุงอย่างดี อย่างที่เธอต้องการจะดูแลฮยอนจุงที่อยู่ที่ญี่ปุ๋นตอนเขาไม่สบาย ฮยอนจุงมีความสุขมาก
เริ่มตกดึกทั้งคู่ก็อยู่ทานอาหารเย็นร่วมกันอีกครั้ง หลังจากเสร็จ ทั้งคุ่ออกมานั่งที่ชานระเบียงบ้านชั้นสอง บ้านแม่ของฮยอนจุงซึ่งอยู่ต่างจังหวัด ที่ติดภูเขา และริมน้ำ และฟ้าใสมองเห็นดวงดาวอย่างชัดเจน และทั้งคู่ได้สนทนากันภายใต้หมู่ดาว (Estalla)
ฮยอนจุงลงนั่งที่เก้าอี้ยาวกึ่งนั่งกึ่งนอน พร้อมกับผ้าพันคอที่ฮเยจองพันให้ในวันนี้ พร้อมกับผ้าแพรผืนใหญ่คลุมตัวให้อบอุ่น
ฮเยจอง...(คลุมผ้าให้ฮยอนจุงจากด้านหลัง)...ชิลลางเธอต้องห่มผ้าด้วยนะ มันดึกแล้วมันจะหนาว เด่วไม่สบายอีก...
ฮยอนจุง...(นั่งยิ้มนิ่ง ๆ ให้เธอคลุมผ้าให้) ฮะ!!
หลังจากที่ฮเยจองห่มเสร็จเธอก็จะไปนั่งเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ข้าง ๆ ฮยอนจุง เพื่อที่จะพูดคุยกันยามค่ำคืน....
แต่แล้วฮยอนจุงกับจับมือฮเยจองไว้ แล้วดึงเธอมานั่งข้างหน้าเข้า ฮเยจองขัดขืนนิดหน่อย แต่แล้วก็ไม่อาจทนสายตาออดอ้อนของฮยอนจุงได้ เธอจึงเข้าไปนั่งข้างหน้าฮยอนจุง ฮยอนจุงรับเธอมานั่งและจับเธอนั่งพิงมาที่อกของเขา ภายใต้ผ้าแพรผืนใหญ่ แล้วฮยอนจุงก็กุมมือของฮเยจองมาจูบ แล้วกุมมือเธอว่า อย่างทะนุถนอม....
ฮยอนจุง....ผมรอเวลานี้มานานมากแล้วนะ ที่จะได้อยู่กับพี่แบบนี้ ตอนผมอยู่ที่โรงบาลผมเหงาเหลือเกิน....(หน้ามองขึ้นไปบนฟ้ามองดูดาว)
ฮเยจองพริ้มตาแล้วยิ้ม เพราะเสียงของฮยอนจุงที่อยู่ใกล้เธอใบหน้าของเธอทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น และยังรับรู้ถึงลมหายใจและจังหวะเต้นของหัวใจของฮยอนจุงอีกด้วย....
ฮยอนจุง....ผมคิดถึงพี่มากนะครับ อยากมีเวลานี้นาน ๆ และตลอดไป เราผ่านเวลายากลำบากมาด้วยกันเยอะ ทั้งความห่างไกล ความคิดถึง และเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับเราทั้งสองคน ผมรู้สึกว่ามันคุ้มค่าแล้ว ที่ตอนนี้ผมมีพี่อยู่ตรงนี้
ฮเยจอง...(ยิ้ม)...อืมม พี่ก็เหมือนกันนะ เราทั้งสองเจออะไรมามากมาย มันเหมือนทดสอบเราทั้งสองคน ถึงแม้จะยากลำบากยังไง พี่ก็จะไม่ท้อต่อมันอีกต่อไป ต่อให้เจออีกกี่ครั้ง พี่ก็จะสุ้กับมัน....
ฮยอนจุงได้ยินแบบนั้นเขาก็กอดฮเยจองแนนขึ้นอย่างรักใคร่เพื่อแสดงถึงว่าเขาไม่สามารถปล่อยฮเยจองไปไหนได้อีกแล้ว และฮยอนจุงก็จูบผมเธอย่างอ่อนโยน ที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมจากแชมพูของเธอ...
ฮยอนจุง...ต่อให้เจอสิ่งที่ยากลำบากมากกว่านี้ ผมก็จะต่อสุ้กับมันเช่นกันฮะ เพราะผมไม่สามารถไปไหนได้อีกแล้ว ผมอยากจะใช้ชีวิตอยู่กับพี่.......(กระซิบข้างหู)....ตลอดไป...........
ฮเยจองได้ยินแบบนั้นเธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาและรอยยิ้มแห่งความสุขไว้ได้ เธอรู้สึกขอบคุณเวลาที่ผ่านมา ที่เป็นบททดสอบให้เขาทั้งคู่ได้ต่อสู้กับมันมา และได้มาพบเจอในวันนี้....
ฮเยจอง....พี่ขอบคุณวันเวลาที่ผ่านมา ที่ทำให้วันนี้พี่ได้มาพบเจอกับชิลลางของพี่อีกครั้ง พี่ไม่รู้สึกเสียใจเลย ถึงแม้จะเหนื่อย แต่ตอนนี้.....(ยิ้ม)
ฮยอนจุง....แต่ตอนนี้อะไรฮะ???? (และก้มหน้ามามองฮเยจองอย่างสงสัย)
ฮเยจอง....(ยิ้ม)...แต่ตอนนี้......แต่ตอนนี้ พี่มีความสุขมากที่ได้อยู่กับเธอ กับครอบครัวที่อบอุ่นของเธอ ในเวลานี้พี่ไม่สามารถจะพูดคำอื่นได้ นอกจากคำว่า....พี่มีความสุขมากที่ได้อยู่กับเธอ และอยากอยู่กับเธอแบบนี้ตลอดไป..................พี่รักเธอนะ.....
ฮยอนจุงยิ้มอย่างมีความสุขมาก (ยังสวมกอดฮเยจองตลอดเวลา) เขามองหน้าฮเยจอง อย่างรักใคร่ และคิดว่าเขาไม่สามารถปล่อยผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้าเขาไปไหนได้อีกแล้ว จากนั้นฮยอนจุง ก็ได้จุมพิตลงบนริมฝีปากชมพูระเรื่ออย่างอ่อนโยนอย่างช้า ๆ ฮเยจองก็โน้มแขนไปด้านหลังของเธอเพื่อคล้องคอของฮยอนจุงมาจุมพิตอย่างเต็มใจ ทั้งคู่ประทับจูบภายใต้หมู่ดาวร้อยพันเพื่อเป็นพยานแห่งรักและคอยโอบอุ้มทั้งสอง....ตลอดไป.....
...น้ำตาสีจาง...
| Create Date : 13 พฤศจิกายน 2552 | | |
| Last Update : 13 พฤศจิกายน 2552 14:02:35 น. |
| Counter : 466 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
|
|
... S t i l l _ B e L i e v e ...
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
