Marathon - เรื่องของคนธรรมดา

ผมก็เป็นเหมือนใคร ๆ อีกหลายคน
ที่หลังจากผิดหวังจากการพยายามที่จะ “ทำ” อะไรสักอย่าง
ก็เกิดอาการท้อใจ เหนื่อยใจ ตามมา
บางครั้ง อาการเหล่านั้นพักชั่วครู่ชั่วยามก็หาย บางครั้งใช้เวลานานกว่าจะทำใจได้ และอีกหลาย ๆ ครั้งเช่นกันที่จู่ ๆ ก็ถอดใจไปเสียดื้อ ๆ
โดยมีข้ออ้างว่า
“เรามันแค่คนธรรมดา”

---

โชวอน เป็นเด็กออธิสติก
เด็กออธิสติก คือเด็กที่ไม่มีพัฒนาการทางด้านสังคม (ไม่รู้ร้อนรู้หนาว, ไม่สนใจที่จะมีเพื่อน, เล่นกับใครไม่เป็น) ไม่มีความสามารถด้านการสื่อความหมาย (มีความผิดปกติชัดเจนในการเปล่งเสียงพูด เช่น พูดเสียงระดับเดียวกันตลอด, ชอบพูดซ้ำซาก วกไปวนมา , มักพูดกับใครได้ไม่นาน มีการกระทำ และความสนใจซ้ำซาก) ทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่เคยทำประจำ โดยต้องมีรายละเอียดเหมือนเดิม เช่น เดินซื้อของในห้างต้องเดินซ้ำทางเก่าเสมอ
สรุปง่าย ๆ ว่าในสายตาของคนรอบข้าง
โชวอน ก็คือ เด็กปัญญาอ่อนดี ๆ นี่เอง
โชวอนในวัยเด็กก็เหมือนกับเด็กผู้ชายธรรมดาทั่วไป แต่แล้วเมื่อเขาอายุได้ 5 ขวบ แม่ของเขาก็พบว่าโชวอนเป็นเด็กออธิสติก ซึ่งต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดเป็นพิเศษ
แน่นอนว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นสิ่งที่ยากสำหรับแม่ทุกคนจะยอมรับได้
หลังจากวันนั้นแม่ของโชวอนจึงทุ่มเทเวลาและความรัก ให้กับเขาทั้งชีวิต เพื่อให้เขาสามารถช่วยตัวเองและปรับตัวให้เข้ากับสังคมภายนอกให้ได้
แม่ของโชวอนสอนให้เขาระลึกอยู่เสมอ ว่าเขาคือ
“เด็กพิเศษ”

---

15 ปีต่อมา โชวอนในวัย 20 ปี แต่ยังมีนิสัยเหมือนเด็ก ๆ คือชอบผายลมไม่เลือกที่ หรือไม่ก็เต้นตามเสียงเพลงในทุกเวลาที่อยากทำ
จนวันหนึ่ง เมื่อแม่ของเขาค้นพบว่าเขาชอบการวิ่ง เธอจึงฝึกให้เขาวิ่งมาราธอนอย่างหนัก จนในที่สุดโชวอนสามารถผ่านการวิ่งในรายการมาราธอนที่ชุนเจียน ซึ่งสำหรับนักวิ่งสมัครเล่นแล้ว จะต้องวิ่งในระยะทาง 42-195 กิโลเมตรด้วยเวลาที่ต่ำกว่า 3 ชั่วโมง จึงจะผ่าน
และโชวอนสามารถทำได้สำเร็จ จนเป็นที่กล่าวถึงไปทั่วประเทศ

---

เรื่องของโชวอน อยู่ในหนังเกาหลีเรื่อง Marathon (Running Boy) ซึ่งดัดแปลงมาจากเรื่องจริงของนักวิ่งมาราธอนชาวเกาหลี ที่มีอาการออธิสติก
สิ่งที่ Marathon พูด นอกจากเรื่องความรักและการทุ่มเทของผู้เป็นแม่ที่มอบให้แก่ลูก อีกสิ่งหนึ่งที่เห็นได้อย่างชัดเจนก็คือ ความพยายามของคน
คน ที่ไม่ยกเว้นว่าเป็นคนธรรมดาหรือคนพิเศษ

---

Marathon เป็นหนัง Feel Good Movie เพราะหลังจากที่ดูจบ หากได้ลองใคร่ครวญอีกสักนิด สารจากตัวหนังน่าจะทำให้เราได้เกิดอาการฮึกเหิมในการต่อสู้เพื่อฝันได้ไม่มากก็น้อย

---

ผมคนหนึ่งล่ะที่นำความฮึกเหิม (เล็ก ๆ ) ที่มี ลุกขึ้นมาเขียนอะไรสักอย่างเกี่ยวกับหนังเรื่องนี้
อย่างน้อย ๆ
ก็เขียนได้จนจบบทความนี้

Marathon (Running Boy) (2005) Korea, Directed by Jeong Yoon-cheol





 

Create Date : 01 สิงหาคม 2548   
Last Update : 8 เมษายน 2549 21:25:18 น.   
Counter : 816 Pageviews.  

Sayonara Kuro - หมาเพื่อนเดอะ

หมาบ้านผมชื่อ ซาบะ
จนถึงวันนี้ มันอยู่กับเรามาครบ 4 ปีแล้ว
ก่อนหน้าที่ เจ้าซาบะจะถูกพามาโดยพี่ชายผม คนในบ้าน (รวมทั้งผม) มีปฏิกิริยาไม่เห็นด้วยอย่างชัดเจน เพราะการนำหมามาเลี้ยงในบ้านเพิ่มขึ้น 1 ตัว คำว่า “หมา” อาจจะหมายถึงคำว่า “ภาระ” ไปโดยปริยาย ทั้งจากการเช็ดขี้ เช็ดเยี่ยว หาอาหารให้มันกิน การพามันออกไปเดินเล่น และอื่น ๆ อีกมากมายเกินกว่าจะสาธยายให้หมดได้
แต่ถึงจะอย่างไร มันก็มาจนได้
ซาบะเป็นสุนัขเพศผู้ พันธ์ผสมระหว่าง ค็อกเกอร์กับพุดเดิ้ล

---

ส่วนหมาตัวนั้นชื่อ คุโระ
คุโระ เป็นหมาเพศเมียสีดำ ที่ถูกคนปล่อยทิ้งไว้จนโซซัดโซเซมาเจอกับ เรียวสุเกะ เด็กนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่ง และต่อมา มันจึงได้มาอาศัยอยู่ในโรงเรียนมัธยมปลายมัตซูโมโตะ ฟุกาชิ ในยุคสมัยปี 1961
แน่นอนว่าในตอนแรกก็ย่อมมีคนที่จะไม่เห็นด้วยกับการนำสุนัขจรจัดมาเลี้ยงไว้ในโรงเรียน เพราะถ้าหากมันเกิดไปกัดเด็กนักเรียนหรือใครก็ตามเข้า ปัญหาต้องเกิดตามมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
แต่คุโระ ก็ใช้ความใส่ซื่อ น่ารัก แสนรู้เอาชนะใจคนทั้งโรงเรียนได้

---

ถึงแม้เจ้าซาบะบ้านผมอาจจะไม่ได้แสนรู้เหมือนอย่างคุโระ แต่มันก็ใช้ความน่ารัก น่าเอ็นดู ขี้อ้อนในบางครั้ง (แต่ขี้เหม็นในทุก ๆ ครั้ง) ทำให้คนในบ้านรักมัน
จนถึงตอนนี้ มันก็ได้กลายเป็นสมาชิกในบ้านเราไปอีกตัว จนในหลาย ๆ ครั้ง แม่ผมยังนับมันเป็นคน 1 คน ไม่ใช่เพียงแค่หมา 1 ตัว

---

คุโระอยู่กับโรงเรียนมัธยมปลาย ผ่านยุคสมัยนักเรียนรุ่นแล้วรุ่นเล่า จนได้รับความนับถือจากนักเรียนให้กลายเป็นรุ่นพี่คนหนึ่งของโรงเรียน
ผ่านไป 12 ปี จวยจนกระทั่งมันเสียชีวิตจากไป มันก็ได้รับการทำพิธีงานศพอย่างสมเกียรติ โดยมีศิษย์เก่า ครู อาจารย์ ศิษย์ปัจจุบันมาร่วมงานกว่าพันคน และอาจารย์ใหญ่เป็นคนกล่าวคำไว้อาลัยให้มัน
เรื่องราวของคุโระ ถูกเขียนขึ้นเป็นนิยาย และต่อมาองค์กรท้องถิ่นจะให้เงินทุนสนับสนุนกว่า 100 ล้านเยน เพื่อนำเรื่องราวของคุโระมาสร้างเป็นภาพยนตร์
ภาพยนตร์เรื่องนั้นคือ Sayônara Kuro

---

Sayônara Kuro เป็นหนังที่มีตัวเอกเป็นสุนัข แต่รายละเอียดของหนังกลับไม่ได้โฟกัสเรื่องราวไปที่ความน่ารัก แสนรู้ของคุโระ แต่กลับเล่าเรื่องราวของคนรอบข้างมัน ทั้งความสัมพันธ์ของเพื่อน คู่รัก ครู อาจารย์ คำว่าความรัก มิตรภาพ การลาจาก และการใช้ชีวิต
หนังมีองค์ประกอบที่จะทำให้โศกเศร้าสะเทือนใจได้อย่างสบาย แต่ Sayônara Kuro เลือกที่จะไม่ทำอย่างนั้น มันกลับเล่าเรื่องอย่างง่าย ๆ แต่ในความง่ายของหนัง กลับกระทบใจอย่างสูง จนหากดูจบ ถ้าน้ำตาไม่ซึม อย่างน้อย ๆ อาการขนลุกก็น่าจะเกิดขึ้นบ้าง

---

ผมไม่รู้ว่า เจ้าซาบะจะอยู่กับเราไปอีกนานแค่ไหน
อีก 3 ปี 5 ปี หรืออีก 10 ปี
จะอีกกี่ปีก็ตาม มันก็เป็น 1 ในสมาชิกของบ้านเรา และจะเป็นตลอดไป
แม้กระทั่งถ้าหากเราตายจากกัน
มันก็จะอยู่ในใจผม
ตลอดไป

Sayônara Kuro (2003) Japan, Directed by Joji Matsuoka




 

Create Date : 01 สิงหาคม 2548   
Last Update : 8 เมษายน 2549 21:26:13 น.   
Counter : 494 Pageviews.  

1  2  3  4  

นายจิวสี่
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




[Add นายจิวสี่'s blog to your web]