Kids Return - ด้วยมิตรภาพ ผมเชื่อว่าทุกคนต้องเคยเกิดอาการอย่างหนึ่งกับชีวิตของตัวเอง อาจจะนาน ๆ ที หรือบ่อยครั้งตามแต่ละคน ลักษณะอาการเป็นเช่นนี้ครับ เบื่อที่จะทำอะไรทุกอย่าง อ่านหนังสือก็เบื่อ ดูหนังก็เซ็ง ฟังเพลงก็ไม่ค่อยเข้าหู แถมยังรู้สึกว่ามันเป็นช่วงที่ตกต่ำช่วงหนึ่งของชีวิตยังไงไม่รู้ ทั้ง ๆ ที่มันก็ไม่ได้ตกต่ำหรือถูกไล่ออก ลดขั้นจากงานตรงไหน สรุปง่าย ๆ คือ สิ่งที่ไหนที่เคยทำแล้วมีความสุข ก็กลับกลายเป็นไม่สนุกเหมือนอย่างเคย อะไร ๆ มันตีบตันไปหมด ผมเคยกระแดะเรียกให้ดูไฮโซและมีชาติตระกูลนิดส์นึงว่า มันเป็นช่วงที่ภาวะหัวใจแห้งแล้ง และ “หัวใจ” ก็ไม่ใช่ผิวหนัง ที่แค่ทาวาสลีนบ่อย ๆ มันก็หายแห้ง --- มาซารุ และ ชินจิ เป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนมัธยมปลายเดียวกัน ทั้งสองใช้เวลาในการเล่นสนุกกับชีวิตนักเรียนด้วยกัน วันหนึ่ง มาซารุตัดสินใจเข้าโรงยิมเพื่อหัดชกมวย เมื่อชินจิเห็นเพื่อนรักของเขาฝึกมวย จึงเริ่มสนใจที่จะเข้าโรงยิมตามเพื่อนด้วยเช่นกัน และในเวลาไม่นาน “แวว” ของชินจิก็เริ่มเปล่งประกายออกมาให้ทุกคนเห็น โค้ชและคนอื่นเห็นความสามารถของชินจิ รวมทั้งผลักดันให้เขาเป็นนักมวยอย่างจริงจัง ตรงข้ามกับมาซารุ ที่ในที่สุดก็เบื่อและเลิกฝึกชกมวยหันไปเข้าแก๊งค์ยากูซ่า เส้นทางของทั้งคู่เริ่มแยกทางกัน --- ผมและเพื่อนสนิทผม ดูไม่น่าจะเข้ากันได้เลย ตั้งแต่ลักษณะนิสัยใจคอ ความชอบ รสนิยม ไปจนถึงความคิดเห็นต่าง ๆ ที่ออกไปในทางซ้ายจัดกับขวาจัด เดโมแครตกับรีพับลิกัน ไทยรักไทยกับประชาธิปัตย์ เอ๊ะ! รู้สึกเริ่มแปลกไปทุกที ยกตัวอย่างพอแล้วดีกว่า สารภาพด้วยความสัตย์จริงและสัตว์จริง ๆ ครั้งแรกที่ผมเจอเขา ผมยังนึกเขม่นเขาตั้งแต่แรกพบ เพียงเพราะ “หน้าตาไม่ถูกชะตา” แต่เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ผมรู้จักกับเขามาครบ 1 ทศวรรษแล้ว และได้เรียนรู้คำที่ว่า “ยอมรับในความต่าง” จากเขา ผมอาจจะเคืองในความหัวดื้อของเขาอยู่บ่อยครั้ง แต่ผมก็เชื่อว่าเขาคงซ็งในความขี้บ่นของผมเช่นกัน ฟันธง! เราผลัดกันเรียนรู้และสอนสั่นกันอย่างเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง ผมไม่รู้จริง ๆ ว่า “มิตรภาพ” มีความหมายมากแค่ไหน --- ชินจิก้าวหน้าในชีวิตนักมวยอย่างต่อเนื่อง เขาได้เป็นแชมเปี้ยนในรุ่นเล็ก และกลายเป็นนักชกความหวังของค่าย ขณะที่มาซารุก็เติบโตในบทบาทยากูซ่าเช่นกัน แต่ในที่สุด ทั้งคู่ก็พบกับบททดสอบในการเดินบทเส้นทางชีวิตของแต่ละคน และได้รู้ว่า ทุกเส้นทางอาจจะโรยด้วยกลีบกุหลาย แต่ก็ต้องไม่ลืมว่ากุหลาบก็ไม่ได้มีแค่กลีบที่สวยงาม เพราะมันยังมีหนามที่แหลมคม --- เพราะด้วยหน้าที่การงานและความรับผิดชอบที่เราทั้งสองต่างมี ทำให้ผมกับเพื่อนสนิท ไม่ได้เจอกันบ่อย ๆ บางที 2 –3 เดือนอาจจะได้เจอกัน แต่บางครั้งบางคราสัปดาห์หนึ่งเราอาจจะเจอกันถึง 2 – 3 ครั้ง ทุกครั้งที่เจอ เราคุยกันอย่างออกรสชาติอยู่เรื่อยไป เราสามารถนั่งคลุกอยู่ในร้านกาแฟ (ขอโทษ! ไม่ใช่ Star Buck เป็นร้านกาแฟที่เปิดตั้งแต่สมัยโก๋หลังวังครับ) หรือนั่งคุยกันในร้านอาหาร (ขอโทษอีกที! ไม่ใช่ภัตตาคารหรูหรือผับบาร์ในย่านสุขุมวิท แต่เป็น Food Court ในห้างธรรมดา ๆ) ได้ค่อนวันโดยไม่เบื่อ เมื่อผมเจอเพื่อนคนนี้กำลังออนไลน์ใน MSN (เราอาจจะเจอกันใน MSN บ่อย ๆ แต่เราก็ไม่ได้คุยกันหรือแม้แต่จะทักกัน เพราะแชตทางคอมพิวเตอร์ยังไงก็ไม่ได้อรรถรสเท่าเจอกันแบบตัวเป็น ๆ ) ผมทักไปว่า “เฮ้ย ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะเว้ย ช่วงนี้เบื่อ ๆ เซ็ง ๆ ว่ะ วันไหนออกไปกินกาแฟกันดีกว่า” ใช้เวลาไม่นานนัก เจ้าเพื่อนผมคนนี้ก็นัดผมออกไปข้างนอกในอีกสองวันถัดมา --- ชินจิ กับ มาซารุ เดินทางมาพบกันอีกครั้ง หลังจากที่เส้นทางชีวิตของทั้งคู่แยกจากกันมานาน ทั้งสองใช้เวลาเล่นสนุกเหมือนช่วงที่ยังเรียนอยู่ด้วยกัน อนาคตของทั้งคู่ จะเป็นอย่างไรคงไม่สำคัญ เพราะชินจิและมาซารุรู้ว่า พวกเขายังมี “กันและกัน” เสมอไป --- ผมคงมิอาจจะหาญกล้าพูดว่า “อนาคตของผมจะเป็นเช่นไร คงไม่สำคัญ เพราะรู้ว่ายังไงผมยังมีเพื่อนคนนี้ของผม” เพราะมันดูอหังการ์เกินไป แต่ผมรู้ ถ้าวันไหนที่ผมล้ม หรือเสียใจ ผิดหวัง เมื่อหันหลังกลับไปจะเจอเขาอยู่ อาจไม่ได้อยู่ใกล้ แต่มองไปแล้วเห็น และระยะที่ห่างกัน ในมือของเขา มีผ้าขนหนูและขวดที่บรรจุน้ำเปล่าไว้จนล้นปรี่อย่างแน่นอน Kids Return – Kidzu Ritan (1996) Japan, Directed by Takeshi Kitano Create Date : 08 เมษายน 2549 Last Update : 8 เมษายน 2549 21:21:04 น. 0 comments Counter : 601 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก