ถ้าเชื่อว่าทุกปัญหามีทางออก วิกฤตก็จะแปรสภาพเป็นโอกาส อันที่จริง “ภัยพิบัติ” ทางธรรมชาติ ไม่ว่าจะเป็น พายุดีเปรสชัน น้ำท่วม ดินถล่ม ฯลฯ ล้วนเป็นพัฒนาการทางธรรมชาติ ที่อยู่คู่กับสังคมมนุษย์มานาน และในอดีตไม่ได้ถูกมองว่าเลวร้ายอะไร ในสังคมตะวันออกที่มีวัฒนธรรมอยู่อย่างประสานกลมกลืนกับธรรมชาติ ภัยทางธรรมชาติที่กล่าวมาทั้งหมดก็ไม่ได้ถูกมองว่า “เป็นปัญหา” เพราะมันเป็นของมันเช่นนั้นอยู่แล้ว มนุษย์ก็จัดสรร การดำรงชีวิตให้สอดคล้องกับลักษณะทางธรรมชาติที่เป็นอยู่ ปัญหาทุกอย่างก็จะหมดไป
           วิถีชีวิตของคนไทยในอดีต ก่อนที่เราจะรับเอาวิธีคิดแบบ “เอาชนะธรรมชาติ” ของตะวันตกมา เราก็อยู่อย่างกลมกลืนสอดคล้องกับภูมิอากาศในประเทศไทยมานาน การปลูกบ้านเรือนก็ปลูกแบบสอดรับกับธรรมชาติที่เป็นประเทศร้อน เป็นที่ลุ่มยกเรือนให้สูง หน้าน้ำเราก็อยู่กับน้ำได้อย่างมีความสุข เดินทางทางน้ำค้าขายทางน้ำ เทศกาลก็มีกิจกรรมต่างๆ กับน้ำ เวลาน้ำมา ก็ขนของหนีน้ำขึ้นเรือน ไม่เห็นต้องเดือดร้อนใจ มีเรือไว้เดินทางสัญจรไปมา เพียงแค่ยอมรับปรับตัวกับสภาพแวดล้อมที่เป็นจริงชีวิตก็ลงตัว
           ปัญหาใหญ่ที่กลายเป็นวิกฤต เพราะคนติดสบายตามใจกิเลส ตามแนวคิดทุนนิยมตะวันตก จึงหักหาญ เอาชนะดัดแปลงเมืองเลยจุดที่ธรรมชาติจะยอมรับได้ ธรรมชาติก็เกิดการปรับสมดุลของตัวเองครั้งใหญ่ มนุษย์จึงรับผลกระทบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หนทางออกง่ายนิดเดียวใช้ “ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง” เป็นเกราะกำบังชีวิต
           เพราะปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง คือเสาเข็มทางปัญญาที่องค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวได้ทรงตกผลึกทางความคิด จากประสบการณ์อันยาวนานของพระองค์เอง กลั่นกรองออกมาเป็นแนวคิดมอบให้กับพสกนิกรไทยใช้เป็น “เครื่องมือ” ในการดำรงชีวิตท่ามกลางกระแส      “วิกฤตวันสิ้นโลก” แต่เมื่อทำดีถึงที่สุดก็ยังไม่หลุดพ้น ก็คงต้อง “ช่างหัวมัน”    หรือไม่?