|
|
อ่านโนดาเมะ(วุ่นรักนักดนตรี)แล้วหายหวัด //// ของขวัญจากปุ๊กปู
เมื่อวานหวัดกินค่ะ ว่าจะนอนวันๆซะหน่อย
ดัน... ดัน........หยิบวุ่นรักนักดนตรีเล่ม 2 ขึ้นมาอ่าน กลายเป็นว่าติดหนึบอ่านรวดถึงเล่ม 5
เลยได้นอนตี 2โน่นแหนะ แถมเกิดอารมณ์ค้างหลับไม่ลงอีก
ปกติ เวลาเดินเลือกการ์ตูนที่แผง เรามีแนวโน้มที่จะเลือกลายเส้นแบบลูกคุณทุ่ม(หมายถึงละเอียดๆ ประมาณดูภาพแล้วเห็นสภาพหลังขดหลังแข็งด้วยพากเพียรของคนวาด) มากกว่าลายเส้นโล่งๆน่ะค่ะ
ดังนั้น ตอนเห็นเรื่องนี้ที่แผงครั้งแรก แม้จะเครดิตว่าเป็น หนังสือขายดี ที่ญี่ปุ่นก็เถอะ เราก็แค่จับๆพลิกๆแล้ววางไป อีกอย่างคือเป็นเรื่องดนตรีๆซะอีก เราคงมิบังอาจอ่าน
(แต่ก็เก็บมาติดใจอยู่นิดๆนะว่า ลายเส้นโล่งๆ เรื่องเฉพาะด้านดนตรีคลาสสิก แต่เป็น หนังสือขายดี .....มันคงต้องมีอะไรซ่อนอยู่จริงๆ)
จนมาได้อ่านที่เหล่ามาเอสโตรด้านการ์ตูน คือ พี่ CHIHAYA กับ คุณ vee คุยกันเรื่องนี้ เราก็เลยว่า เอาล่ะ ซื้อดีกว่าเฮะ!!(กว่าจะซื้อได้ครบนี่ ต้องไปทัวร์เกือบ 10 ร้านแน่ะค่ะ ขายดีจัง)
เล่ม1 อ่านแล้วก็ยังไม่ติดนะ แต่หลังเล่ม 2 ไปแล้ว ชักจะคุ้นเคยกับตัวเอก และเรื่องก็พาเพลินขึ้นเรื่อยๆ
กลายเป็นว่า...ว้า....เพิ่งออกมาหกเล่มเองเหรอเนี่ยยยย
นานๆทีจะมีเรื่องที่ทำให้ขำกั้กๆได้ขนาดนี้ นอนกลิ้งไปขำไปแข่งกับเสียงกรนห้องข้างๆเลยอ่ะ
เรื่องนี้อ่านได้ทุกเพศทุกวัยนะคะ คนที่สนใจงานด้านการ์ตูน ก็น่าอ่านเรื่องนี้ด้วย เพราะเป็นแบบอย่างที่ดีหลายๆด้านจริงๆ
เป็นการ์ตูนที่ทำให้หัวเราะ ซึ้ง อึ้ง ทึ่ง เศร้า(เล็กน้อย) แถมยังสะกิดให้มุ่งมั่นจริงจังในสิ่งที่ตนรัก....ได้อะไรมากมายในลายเส้นโล่งๆ!
ช่ายแล้วววว ....... ลายเส้นโล่งๆ ดูผ่านๆไม่สวยไม่หล่อ แต่เสน่ห์ของคาแรกเตอร์ที่ดูจริงใจใสซื่อ มีชีวิตชีวา และมีความเป็นคนธรรมด๊าธรรมดา ทำให้ตัวละคร ดูดีและมีพลังอย่างมาก จนผู้อ่านแอบหัวใจพองโตเพราะหลงรักคาแรกเตอร์นั้นได้
หยิบจับเอาเรื่องดนตรีคลาสสิกแบบต้องปีนกระไดฟัง มาทำให้เป็นเรื่องที่อ่านง่าย ตลก และสนุกได้ ....โดยไม่ต้องไปเข้าใจในรายละเอียด
ตัวเอกในเรื่องต่างเป็นคนเดินดินอย่างเรา บางคนก็มีปัญหาส่วนตัวที่โคตะระติงต๊องมากๆ แต่ทุกคนต่างก็รักดนตรีในแบบของตัวเอง
(ดึงดนตรีคลาสสิกลงมาเป็นความสนุกที่ทุกคนเข้าถึงได้ )
(แว่บ...ไปคิดถึงหนังเรื่อง SWING GIRLS ขึ้นมาค่ะ เป็นหนังญี่ปุ่นที่ดูแล้วได้ความรู้สึกคล้ายๆกัน)
และเป็นสิ่งที่....แม้จะถือว่าเป็นศิลปะขั้นสูง แต่ก็ต้องการความเข้าใจในความสามัญธรรมดาของธรรมชาติมนุษย์ด้วย ถึงจะทำให้ดนตรีของวงวงนั้นดูมีเสน่ห์ขึ้นมาได้โดยแท้จริง
......เชื่อว่ามีหลายคนที่ พออ่านเรื่องนี้แล้วก็ตัดสินใจไปเข้าคอร์สเรียนดนตรีคลาสสิกซะเลยนะคะ
(เหมือนที่ดูเรื่อง โหมโรง จบแล้วอยากเรียนระนาด หรือดู ตำนานนาย1900 แล้วอยากเรียนเปียโน อ่านฮิคารุแล้วอยากเล่นโกะ )
ส่วนเรา อ่านจบแล้วก็ว่า....เดี๋ยวลองหาดนตรีคลาสสิกมาฟังหน่อยจิ๊ (อยากกำซาบกับความยิ่งใหญ่ในเสียงเพลงเหมือนเจ้าพวกนี้มั่ง)
แต่ถ้าจะให้ตัวเองเล่นดนตรีเป็นนี่คงต้องรอเกิดใหม่แล้วล่ะ (คิดแล้วก็เสียดายค่ะ ตอนเด็กแม่บังคับให้เรียนกีต้าร์ ไอ่เราก็โดดเรียนซะฉิบ ตอนนี้มันกลายเป็นบ้านเอื้ออาทรให้ครอบครัวหนูซะแล้วละ)
น่านับถือพี่ยุ่นอีกแล้ว สร้างงานการ์ตูนที่มีผลต่อจิตใจคนอ่านได้แบบนี้น้า....>>>
ท่านจิอากิ ...พระเอก (เข้าใจหัวอกโนดาเมะจริงๆด้วยพี่กบจ๋า)
เป็นคนความสามารถสูง ฝันสูง อยากเป็นคอนดักเตอร์ระดับโลก (แต่ดันกลัวความสูงบนเครื่องบิน)
ดูเผินๆช่างไฮโซ หล่อรวย น่าหมั่นไส้ แต่จริงๆแล้วนั้น...เขาได้ทุกสิ่งมาด้วยความมุ่งมั่น เกาะติด สมาธิ และความพยายาม
ดูเหมือนทะเยอทะยาน แต่ก็ไม่ทิ้งเพื่อน( เช่น ตอนติวสอบให้สองต๊อง โนดาเมะกับมิเนะ จนตัวเองเกรดตก )
ดูเหมือนๆจะด่าคนอื่นอยู่เรื่อย แต่ก็คือ จริงใจ อ่ะ(ใครจะทำไม)
ดูเหมือนเชื่อมั่นตัวเองจัด แต่ก็ไม่ใช่คนไม่ยอมฟังความเห็นใครนะ เป็นพระเอกที่น่ารักน่าหยิก และ(ถ้ามองจากมุมของทั้งสาวๆและ หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่) ...จิอากิน่าจับกดที่ซู้ดดดดดดดเรย อยากแปลงร่างเป็นมาเอสโตรมิลฮีไปลวนลามจิอากิจังวุ้ยยย
โนดาเมะ.....นางเอก!!?
โนดาเมะตอนคอสเป็นพังพอน...
นางเอกอัจฉริยะปัญญานิ่ม ผู้อ่านโน้ตดนตรีไม่เป็น แต่บรรเลงเปียโนได้จากการจำเสียง
หลงรักและเทิดทูนจิอากิมั่กๆ
แถมมีความสามารถพิเศษ ทำให้ทุกที่ที่เหยียบย่างเต็มไปด้วยของบูดเน่าและขยะมูลฝอย
เรื่องนี้มีนักแสดงรับเชิญ ไข่ปลาคาเวียร์ ( ตัวจริงๆคือ อับสปอร์เชื้อรา) รูมเมทของโนดาเมะ โผล่ออกมาสองฉากละ
ผู้แต่ง....คงต้องใช้ความสามารถขั้นสูงในการดำเนินเรื่องให้เจ้าชายอย่างจิอากิ มารักกับนางเอกอย่างโนดาเมะได้ (จะคอยลุ้นแบบเหงื่อตกซิบๆค่ะ) เอิ๊ก
มิเนะ
หัวหน้าวงคลาสสิกแบบร็อคๆ มีสไตล์เฉพาะตัว เท่ห์แบบไม่ตั้งใจ
กับ
เจ้าหัวขยุกขยุย(ขอโทษทีที่จำชื่อนายไม่ได้)
วง S สุดเดิ้น ผู้ร่วมกันฝ่าขวากหนามมาจนได้รับเสียงปรบมือชื่นชม (เคล้าเสียงคิกๆคักๆ) ทุกครั้งที่บรรเลงจบ
ดูแผ่นโฆษณาเขาซะก่อน(ดนตรีคลาสสิกเรอะ)>>
วง S แม้หัวหน้าวงฝีมือไม่เอาอ่าว แต่ลีลาดึงดูดค่ะ!
งานนี้อินโทรโดยนางเอกของเราเอง>>
ดนตรีคลาสสิกและชุดฮาคามะ
ท่าเชิด ออกแบบโดยมิเนะคุง
มาเอสโตร มิลฮี(ชื่อจริงคือ สเตรชเซอร์มันน์) จอมหน้าหม้อ เหมือนจะทำตัวต๊องๆ แต่ผลของความต๊องนั้น ทำให้ศิษย์หลายๆคนมีโอกาสได้เติบโตอย่างไม่น่าเชื่อ (คนจริงไม่สร้างภาพ 5555)
ตอนที่เล่นเปียโนคู่กับจิอากิครั้งสุดท้ายก่อนกลับประเทศ สองคนนี้ ดูเท่ห์มากมายค่ะ (ขอสารภาพว่าต่อม Y ถูกกระตุ้นช่วงนี้แล โดยเฉพาะฉากที่สองคนบรรเลง(ดนตรี)จนหมดแรงนอนพังพาบอยู่หลังเวทีน่ะ อิ อิ)
สรุปว่าเรื่องนี้ก็ควรแก่การเก็บสะสมไว้นะครับผม !!!
*****JINNY และ ปุ๊กปู ถ้าเข้ามาเยี่ยม blog เราล่ะก็ ขอบอกให้ซื้อเรื่องนี้มาอ่านซะ รับรองเป็นแบบที่ชอบแน่จ้า (โดยเฉพาะจินนี่ รับรองว่าจะชอบนางเอกชัวร์)*****
-----------------------------------------------------------
ของขวัญจากปุ๊กปู
เรื่องที่เราจะบอก ไม่ได้หมายความว่าเราให้ความสำคัญกับเรื่อง "ของขวัญ" นะคะ เพราะปกติครอบครัวเราเป็นพวกไม่โรแมนติก ลืมๆวันเกิดกันด้วยซ้ำไป เทศกาลอะไรๆก็ไม่ได้มีความหมายพิเศษ
แต่ มีเรื่องที่น่าคิดอยู่ว่า
มีอะไรบ้างในชีวิตนี้ ที่เราคิดและทำ อย่างสม่ำเสมอมาตลอดหลายสิบปีโดยไม่ขาด
ปุ๊กปู คือเพื่อนคนแรกในชีวิตของเราตั้งแต่สมัยเป็นเด็กอนุบาล และเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดจนถึงประถม แต่แล้วเราก็ย้ายโรงเรียนจากไป
ตอนนี้ปุ๊กปูเป็นคุณครูแล้ว
สำหรับเราแล้ว การส่งของขวัญให้ปุ๊กปู เป็นเรื่องนึงในชีวิตที่ทำมาตลอด และตั้งใจจะทำตลอดไป
ปูก็ทำให้เราเหมือนกัน แต่เพราะ...ไอ้เรามันอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง ทำให้ปูต้องลำบากคอยติดตามว่า...ตอนนี้ไอ้เก๋มันอยู่ที่หนายยยยยเนี่ย......
นี่คือผลของการไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่งของเรา แถมบางที่ก็เป็นดงดอย ไม่มีไปรษณีย์ >>>
สัปดาห์ก่อนนัดเจอกัน หลังจากไม่ได้เจอมาเกือบสิบปี(หรือกว่า?) เพื่อนเราต้องหอบหิ้วของขวัญข้ามปีมาถุงเบ้อเริ่ม เป็นของขวัญห่อสวยงามที่จะส่งให้เราในปีนั้นๆแต่ไม่รู้จะส่งไปที่ไหนดี
ข้างกล่องแต่ละกล่อง ปุ๊กปูเขียนไว้ว่า ของขวัญปีใหม่/วันเกิด ปี 254X
เก่าสุดตั้งแต่ปี 2547
ขอบคุณปูมากนะ เรื่องนี้ทำให้เราซาบซึ้งมากกว่าที่จะพูดออกมาได้
ในชีวิตเราจะมีคนกี่คนที่ผูกพันสัญญาบางอย่างต่อกันได้โดยไม่ได้พูดอะไร
ดังนั้นของขวัญอีก 5 ปีต่อไปก็เก็บไว้ให้เราด้วยละกันน้า แต่ไม่แน่หรอกจ้ะ เราอาจจะได้เจอกันบ่อยขึ้นก็ได้
| Create Date : 28 มกราคม 2550 |
| Last Update : 28 มกราคม 2550 12:20:45 น. |
|
16 comments
|
| Counter : 2125 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: มดมารน้อย  วันที่: 28 มกราคม 2550 เวลา:14:34:47 น. |
|
|
|
| โดย: chibi IP: 210.4.128.51 วันที่: 29 มกราคม 2550 เวลา:14:45:34 น. |
|
|
|
| โดย: froggie IP: 125.24.167.107 วันที่: 30 มกราคม 2550 เวลา:9:57:49 น. |
|
|
|
| โดย: sak (psak28 ) วันที่: 30 มกราคม 2550 เวลา:15:20:37 น. |
|
|
|
| โดย: yorch IP: 125.24.130.200 วันที่: 30 มกราคม 2550 เวลา:19:15:16 น. |
|
|
|
| โดย: Koalanui IP: 58.9.120.38 วันที่: 30 มกราคม 2550 เวลา:23:51:07 น. |
|
|
|
| โดย: vee vee' IP: 58.147.108.125 วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:16:02:27 น. |
|
|
|
| โดย: >^)Pla< IP: 58.9.141.57 วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:0:21:15 น. |
|
|
|
| โดย: kisara IP: 58.9.68.28 วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:19:39:36 น. |
|
|
|
| โดย: ~pie~doki_doki IP: 203.188.39.44 วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:0:05:44 น. |
|
|
|
| โดย: โนดาเมะ IP: 61.19.65.180 วันที่: 20 มีนาคม 2551 เวลา:10:27:49 น. |
|
|
|
| โดย: ทาเนะ IP: 58.8.51.37 วันที่: 20 เมษายน 2551 เวลา:23:19:09 น. |
|
|
|
| โดย: 235 IP: 58.64.116.239 วันที่: 20 ตุลาคม 2551 เวลา:16:14:59 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [
เรื่องนี้ว่าจะซื้อนะ แต่รอให้ออกจนครบชุดก่อนง่ะ ไม่ค่อยไว้ใจการ์ตูน NED ...ดองเก่ง