อีเมล์ที่ไม่ได้ส่ง..

พอดีหาข้อมูลเก่า ๆไปเจอบันทึกนี้โดยบังเอิญ..รู้สึกว่าได้กลับไปในอดีตอีกครั้ง..
/////

ฉันเริ่มต้นเขียนอีเมล์ฉบับนี้หลังจากฝึกซ้อมรับปริญญาเสร็จ เนื่องจากความรู้สึกบางอย่างที่มันเกิดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ในสายของวันฝึกซ้อมวันที่สองฉันนั่งมองด้านหลังของใครบางคนด้วยความรู้สึกอบอุ่นในใจแม้ว่า ข้างในหัวใจดวงนี้จะเจ็บปวดเล็ก ๆ

คุณเคยบ้างไหม..ที่คอยแต่จ้องมองด้านหลังของคนที่ชอบ..มองอยู่อย่างนั้นไม่ยอมแม้แต่จะทักทาย..ไม่แสดงตัวตนให้เขารู้ว่าชื่นชอบเขามากมายแค่ไหน..ฉันคือหนึ่งในนั้น..คนที่ทำได้แค่มอง..

เขาคงจำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ ระยะเวลา 4 ปี ใครจะไปจำได้ละจริงไหม...แต่ฉันกลับจำได้ดีแม่นยำเหลือเกิน..เราเจอกันโดยบังเอิญในขณะที่เรียนปี 1 เรียนวิชาหนึ่งด้วยกันแม้ว่าจะอยู่คนละโปรแกรม เขาเรียนดนตรีสากล ส่วนฉันเรียนการประชาสัมพันธ์..ความประทับใจไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความหน้าตาดีของเขาหรอกนะ..แต่เพราะนิสัยดี ๆ ที่เขาแบ่งปันให้ในยามที่เราต้องการความช่วยเหลือต่างหาก..

สมัยนั้นฉันทำกิจกรรมเป็นเรื่องหลักแทนที่จะเป็นเรื่องการเรียน ความสนุกและความชื่นชอบกิจกรรมทำให้ฉันกลายเป็นประธานชมรมอาสาพัฒนา ซึ่งปกติทางสถาบันฯจะให้งบประมาณมาพอสมควร การจัดสรรก็แล้วแต่ว่าจะได้รับกันมากน้อยเท่าไหร่ ชมรมเล็ก ๆ ก็จะได้น้อยหน่อย โดยที่ชมรมของเราก็อยู่ในเครือข่ายนั้นด้วย เพื่อน ๆจึงตกลงใจกันหารายได้เสริมด้วยการเล่นดนตรีเปิดหมวก แต่ทว่าไม่มีใครเล่นเป็นกันซักคนอีกทั้งเพื่อนที่มีอยู่ก็มีจำนวนน้อยจึงได้ให้เพื่อนคนหนึ่งติดต่อไปยังโปรแกรมดนตรีเนื่องจากรู้จักกันเป็นการส่วนตัว..และนั้นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้คุยกับเขา..ความประทับใจเริ่มต้นจากรอยยิ้ม..ความเอื้อเฟื้อในเรื่องต่าง ๆ ค่าตัวที่ไม่ขอรับ แค่อาหารเมื้อเดียวก็เพียงพอแล้ว..

กิจกรรมเปิดหมวกในวันนั้นดำเนินไปด้วยดี ได้เงินเยอะพอสมควร เพราะเขานั่นแหละที่เป็นตัวดึงดูดความสนใจของสาว ๆ เขาได้รับเสียงกรี๊ดเป็นระยะ..เมื่อจบงานเขาถามด้วยความสงสัยว่าเงินที่ได้จะพอไหมกับกิจกรรมที่ทำ..ฉันยิ้มและบอกด้วยความยินดีว่าเกินพอ ขอบใจมากกับสิ่งที่ทำให้..

หลังจากนั้น..ฉันก็แอบมองเขามาโดยตลอด..ไม่แม้แต่จะพูดคุย..เพราะฉันรู้ว่า..ฉันคงทำได้แค่เพียงเท่านั้น..จนถึงวันนี้..วันที่ฉันได้เจอเขาอีกครั้ง...เขาก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง...ฉันไม่เคยเสียใจเลยที่ไม่ยอมแสดงตัวออกไป..เพราะฉันชอบเขามากเกินกว่าจะเอาความรักไปทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป...

แม้ฉันจะรู้จักความรักได้ไม่นานแต่ฉันก็รู้ว่ามันมีพลังร้ายแรงแค่ไหน..ฉันได้รักคน ๆ หนึ่งไปแล้วและคงไม่อาจจะเลิกรักเขาได้..เพราะความรักมันทำให้ฉันอยากเป็นเจ้าของ..อยากอยู่กับเขา..อยากให้เขารักตอบฉัน..และความผิดหวังมันเจ็บปวดร้ายกาจแค่ไหน..ฉันรู้ดี..ฉันจึงไม่ทำให้ความชื่นชอบเหล่านั้นเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างอื่น..ความรักกับความชอบมันต่างกันนะ...มันมีคุณค่าต่างกัน...เรียกความรู้สึกนี้ว่า..รักบริสุทธิ์ได้ไหมนะ...

ฉันขอแค่..ได้มองเขาก็พอ..มองด้านหลังของเขา..ได้แต่คิดเอาว่า..เขาจะเป็นอย่างไรบ้างในอนาคต..เขาจะมีความสุขไหม....ครั้งสุดท้ายท้ายที่เจอ...เราสบตากันแต่มันมีความว่างเปล่าที่สุขใจอยู่ลึก ๆ ..
ฉันจะเป็นคนที่เดินตามเงาของนายต่อไป นะ....จะยืนมองอยู่ข้างหลังไปเรื่อย ๆ ....ความรักจะทำให้เราอยากยึดติด..อยากเป็นเจ้าของ..ฉันจึงไม่กล้าที่จะรักนาย....แต่ฉันจะชอบนายไปอย่างนี้เรื่อย ๆ เรื่อย ๆ...เป็นแค่คนข้างหลังนายก็พอ...

ฉันรู้ว่าอีเมล์ฉบับนี้คงจะไม่ถึงเขา..มันจะเป็นเพียงจดหมายที่ไม่ได้ส่ง..แต่ฉันก็อยากเขียนมันขึ้นมาด้วยความตั้งใจจริง...ที่เกิดจากความรักบริสุทธิ์จากคนเดินดินคนหนึ่งที่พระเจ้าได้มอบหัวใจมาให้...ฉันจะรักษาความรู้สึก ดี ๆ นี้ตลอดไป..ฉันเชื่อว่าทุกคนจะมีคนที่เดินนำหน้าอยู่..จงรักเขาด้วยความบริสุทธิ์ใจต่อไปเถอะ..

................คีตา............................
17 สิงหาคม 2548 เวลา 13.21 น.

วันนี้..ปี2550 ผ่านมาสองปี..เราก็ยังว่างเปล่า..ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้นั่งกินเนื้อย่าง..แล้วก็โม้กับเพื่อน..ตลกดีที่เวลาผ่านไป..เราก็ยังเป็นคนเดิม..ที่กล้าขึ้น..พูดเยอะขึ้น..แถมกินเยอะขึ้นอีก..555

ก็รู้สึกอุ่นใจ..ที่อย่างน้อยก็ยังมีเพือนอยู่ด้วยนั่งคุยกันแม้จะเป็นเวลาแค่น้อยนิดแต่เราก็ยังได้คุยกัน..เจอหน้ากัน..ไม่เป็นแค่ใช้โทรศัพท์คุยเท่านั้น..เพื่อนกัน..ฉันยังนับถือแม้จะโดนหักหลัง..ก็ในเมื่อเพื่อนที่มันไม่ดีเราก็ทิ้งมันไป..

Create Date : 25 มิถุนายน 2552 Last Update : 14 กรกฎาคม 2552 12:31:35 น. Counter : 389 Pageviews.		2 comments
Share Tweet