ผมหยิบหนังสือเล่มนึง ในห้องสมุดของบริษัทขึ้นมา ตอนแรกผมนึกว่ามันคือนิยายรักทั่วไป ทั้งปกและชื่อเรื่อง

มันเป็นหนังสือเล่มสุดท้ายที่ผมหยิบขึ้นมาอ่านก่อนหมดเวลาเบรคเที่ยง ผมอ่านหนังสือที่มีในห้องสมุดนี้ จนจะหมดห้องสมุดละ

เหลือเพียงแค่ เรื่องสั้นนิยาย เรืองย่อละคร แปลกใจจัง ทำไมผมกลับไม่ชอบอ่านมันนะ

หนังสือเล่มนี้ (ผมหมายถึงเรื่อง สองเงาในเกาหลี) ผมชอบLศิลปะของหน้าปก ดูเหงาๆตรงๆกับชื่อเรื่องมีคนสองคน และเงาสองเงา ในหน้าปก และสิ่งที่ทำให้ผมสะดุดใจมากไปกว่านั้น คือ ชื่อคนเขียน "ทรงกลด บางยี่ขัน" ผมคิดในใจ หันมาแต่งละครรักแล้วหรือ

แปลกนะ ผมคิด จะมีใครเหมือนผมบ้างไหมที่เวลาหยิบหนังสือสักเล่ม เรามักจะดูชื่อหนังสือ

ต่อมา จึงดูชื่อคนเขียน ไม่ใช่ว่าผมจะอ่านแต่หนังหนังสือของนักเขียนชื่อดังนะ แต่ว่า ผมว่าชื่อมันมีมนต์เสน่ห์
อย่างหนึ่ง ทำให้ผมอยากรู้ว่า เค้า(คนเขียน)จะถ่ายทอดอะไรออกมา

บอกตามตรง ผมคิดไม่ออก

ทุกครั้ง หลังจากอ่านปกหน้า สัน ปกหลัง ผมจะอ่าน คำนิยาม นิยม คำนำ คำพรรณาหรือ อะไรก็แล้วแต่ ที่อยุ่ในหน้าที่ 2 รองจากหน้าสำนักพ์พิมพ์ในทันที เพื่อฟังที่มาที่ไปของหนังสือเล่มนั้น หวังว่า จะเจอบางอย่างที่ผมค้นหา

ผมคิดเสมอ ทุกครั้งที่ผมได้อ่านหนังสือ ผมอ่านเพื่อไร เพื่อความสนุก บันเทิงหรือเปล่า

ก็ใช่นะ แต่ไม่ทั้งหมด ทุกครั้ง ผมจะเจอคำถามที่เคยผ่านมาในชีวิตจริง แล้วผ่านหายไปโดยที่ผมเองยังไม่เคยได้คำตอบ หรืออาจเพราะบางทีคำตอบนั้นผมรู้เองแล้วแต่ไม่ยอมรับทำเป็นไม่รู้เสีย

นานๆครั้งผมจะเจอหนังสือสักเล่มหนึ่งทีทำให้ผมมีส่วนร่วมในการเดินทางของใครคนนึงหรือการกิน อยุ่ เทียว หรือการทำอะไรก็แล้วแต่ ของใครสักคน ที่กลั่นกรองมันออกมาจากใจคนเขียนหนังสือเล่มนี้เองก็เหมือนกัน

รู้ไหม ในชีวิตนึง ผมไม่เคยรู้สึกว่าอยากไปเกาหลีเลย
แม้ว่าตอนนี้ จะมีกระแสเกาหลีฟีเวอร์มากก็ตามผมไม่แม้แต่นิดเดียว ที่จะนึกถึงประเทศนี้เลย

จนมาถึงวันนึง ที่ผมได้อ่านหนังสือ ของ " ทรงกลด บางยี่ขัน " เน้นจังชื่อนี้

เพราะว่า ผมจำชื่อนักเขียนเหล่านี้ไม่ค่อยได้ จนแม้บางครั้ง ใครจะบอกว่า ผมไม่เหมาะจะเป็นนักอ่านเลย
เหตุเพียงเพราะว่า ผมขี้ลืม ซึ่งมันก็คือความจริง ผมจำชื่อนักเขียนที่เขียนหนังสือแต่ละเล่มไม่ได้ แต่ว่า ผมกลับจำชื่อหนังสือและข้อความในนั้นได้ นี่สิแปลก

เรื่อง สองเงาในเกาหลีเอง ก็เช่นกัน ผมใช้เวลาอ่าน 6 ชั่วโมง 38 นาทีไม่มากไป ไม่น้อยไป แต่ก็พอจะซึมซับ ส่วนที่ผู้เขียนเอง ต้องการ สื่อออกมาได้

ผมจำชื่อตัวละครในนั้นได้น้อยมาก จำได้เพียง ชื่อ ผม(ผู้เขียน) พิณ และอีกไม่กี่คนเองในหนังสือเล่มนั้น
เ

รื่องราวหวานเศร้า ในเวลา 10 วันในเกาหลีถูกสื่อมาได้อย่างโดนใจผม ผู้ชายคนนึงและผู้หญิง อีกคนนึง ที่ทำความตกลงกันว่า จะไม่ถามเรื่องของกันและกัน และทั้งคู่ต่างใช้ชีวิตในเกาหลีร่วมกัน เที่ยวด้วยกัน กินด้วยกันหลงทางด้วยกัน และปั่นจักรยานด้วยกัน มันช่างโรแมนติกและลุ้นเหลือเกิน

แต่สุดท้าย มีพบเจอย่อมมีการลาจาก แต่ฉากจบ มันช่าง.....เรียกน้ำตาและเร้าอารมภ์ของคนอ่านเสียเหลือเกิน จนเกิดคำถามมากมายที่ตามมา

หนังสือจบแล้ว แต่ความอยากรู้ของคนอ่านกลับยังไม่จบแค่นั้น ทิ้งความสงสัยเอาไว้มากมาย ผม(ผู้เขียน)และพิณ จะได้เจอกันอีกไหม เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือเรื่องที่แต่งขึ้นกันแน่ ความสงสัยนี้คงไม่ได้รับคำตอบเป็นแน่ แต่เอาเถอะ ถ้าหนังสือไม่ดีผมคงไม่อ่าน 2 รอบเป็นแน่ ถึงแม้จะมีคำถามที่ค้างคาใจอยู่อีก2-3 ข้อ
แต่ว่า คงต้องรอผู้เขียน พบกับพิณ อีกครั้ง แล้วเราคงได้เห็นภาค 2 ของหนังสือเล่มนี้
ตอนนี้ ใคร ที่ยังไม่เคยอ่านหนังสือเล่มนี้ คงสัยว่า เป็นยังไงแล้ว ผมแนะนำว่า ให้ไปหามาอ่านเสีย
จะยืมเพื่อนหรือ ซิ้อเอง (ผมแนะนำอย่างหลัง) ก็ได้ แล้วคุณจะซาบซึ้ง ถึงความโรแมนติกแบบแบ็กแพ็กเกอร์
อยากให้คุณ "ทรงกลด บางยี่ขัน " ได้มาอ่านบทความนี้ของผมจัง มีเรื่องอยากถามอยู่ 2-3 เรื่อง
1.คุณบอกอะไรกันแน่ตอนลากจากกัน
2.ค่าใช้จ่ายในการเดินทางครั้งนี้ของคุณ ตีเป็นเงินไทย กี่บาท
และ 3. ผัดวุ้นเส้นที่คุณ พิณ ทำ อร่อย จริงๆอย่างนั้นหรือ อยากชิมบ้างจัง

ออ ตกลง ในเกาหลี ทำไมมีแต่คนชื่อ คิม .......สงสัยอีกแล้ว

Create Date : 06 เมษายน 2551
Last Update : 6 เมษายน 2551 19:54:39 น.		0 comments
Counter : 583 Pageviews.
Share Tweet