ความอยาก (ตัณหา) คือ ต้นเหตุแห่งการทะเลาะวิวาท
นี่คืออาการของจิตที่เมื่อ เกิดตัณหาจะเดินไปสู่อาการอย่างนี้
ซึ่งมีอยู่ในตัวเราทุกคน...ลองพิจจารณาดู เพราะธรรมะนี้ ไม่มี
สมณพราหมณ์เหล่าอื่นคัดง้างได้..
เพราะอาศัยตัณหา (ความอยาก)
จึงมี การแสวงหา(ปริเยสนา);
เพราะอาศัยการแสวงหา จึงมี การได้ (ลาโภ);
เพราะอาศัยการได้ จึงมี ความปลงใจรัก (วินิจฺฉโย);
เพราะอาศัยความปลงใจรัก จึงมี ความกำหนัดด้วยความพอใจ (ฉนฺทราโค);
เพราะอาศัยความกำหนัดด้วยความพอใจ จึงมีความสยบมัวเมา (อชฺโฌสานํ);
เพราะอาศัยความสยบมัวเมา จึงมี ความจับอกจับใจ(ปริคฺคโห);
เพราะอาศัยความจับอกจับใจ จึงมี ความตระหนี่(มจฺจริยํ);
เพราะอาศัยความตระหนี่ จึงมี การหวงกั้น(อารกฺโข);
เพราะอาศัยการหวงกั้น จึงมี เรื่องราวอันเกิดจากการหวงกั้น (อารกฺขาธิกรณํ);
กล่าวคือ การใช้อาวุธไม่มีคมการใช้อาวุธมีคม การทะเลาะ การแก่งแย่ง การวิวาทการกล่าวคำหยาบว่า “มึง ! มึง !” การพูดคำส่อเสียด และการพูดเท็จ ทั้งหลาย :
ธรรมอันเป็นบาปอกุศลเป็นอเนกย่อมเกิดขึ้นพร้อม ด้วยอาการอย่างนี้.มหา. ที. ๑๐/๖๗/๕๘.
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [
