โอ้ว่าอนิจจาสังขารเอ๋ย

เมื่อหมดหวังครั้งสุดท้ายไม่หายใจ

นอนตัวแข็งแลสลดเหมือนหมดชีพ

สู่ป่าช้าสิ้นเชื้อเหลือแต่นาม

นี่แหล่ะหนอมนุษย์เราก็เท่านี้

วิญญาณปราศขาดลับดับจากกาย

เมื่อชีวิตเรานี้มีลมอยู่

ทั้งภาวนาทำใจหัดให้เคย

เมื่อสิ้นลมจิตพรากจากโลกนี้

อย่าทำบาปน้อยนิดให้ติดพัน

สู่นรกอเวจีที่มืดมิด

ต้องทนทุกข์สยดสยองในกองไฟ

หมั่นสวดมนต์ภาวนารักษาศีล

ให้รู้จักเคารพนบพระธรรม

เราเกิดมาเพื่อตายมิใช่อยู่

เมื่อเกิดมาเป็นคนได้ทั้งที

เพื่อจะได้เป็นสุขไม่ทุกข์ยาก

ใครทำดีย่อมสุขแท้จงแน่ใจ

เร่งบำเพ็ญทานศีลและภาวนา

ทรัพย์ภายนอกเป็นของโลกโศกระคน

มาลงเอยสิ้นสุดหยุดเคลื่อนไหว

ธาตุลมไฟน้ำดินก็สิ้นตาม

เขาตราสังฃ์ใส่หีบสี่คนหาม

ใครจะตามเรียกเขาก็เปล่าดาย

หมดลมแล้วก็ไม่มีซึ่งความหมาย

หยุดวุ่นวายทุกๆสิ่งนอนนิ่งเลย

จงเร่งรู้ศีลทานนะท่านเอ๋ย

อย่าละเลยความดีทุกวี่วัน

จะได้พาความดีไปสวรรค์

เพราะบาปนั้นจะเป็นเงาตามเราไป

สุดที่ใครจะตามติดไปช่วยได้

ตามแต่กรรมของผู้ใดที่ได้ทำ

สอนลูกหลานให้เคยชินทุกเช้าค่ำ

อย่าลืมคำที่พระสอนวอนให้ดี

ทุกคนจะต้องสู่ความเป็นผี

ก็ควรสร้างความดีติดตัวไป

ไม่คับแค้นลำบากเมื่อเกิดใหม่

ใครทำชั่วทุกข์ยากไร้ย่อมถึงตน

แสวงหาแต่สิ่งบุญทุนกุศล

ทรัพย์ภายในประดับตนพ้นทุกข์เอย