รำลึกอดีต ตอนแรก ความจริงน่าจะขึ้นหัวข้อ "ไอ้เด็กเหี้ยๆ กับเดือนละแสนของอาชีพชาวเรือ" มันจริงในเรื่องความเลว และเหลวแหลกในวัยเด็ก มันจริงในเรื่องเงินเดือนนี่สูงขนาดนี้ในอาชีพนี้ และมันก็จริงที่เราขึ้นสูงจุดสูงสุดในอาชีพได้ โดยวุฒิ แค่ ม6 หรือเทียบเท่า หรือผ่านการเรียน ในระบบมาไม่ต่ำกว่า 12 ปี โดย ป.1-6=6ปี ม.1-3 = 3ปี อื่นๆอีก 3ปี รวม 12ปี(อ้างจากพระราชบัญญัติ การสอบความรู้ความสามารถของคน ประจำเรือ พ.ศ 2540) มนุษย์ทุกคนมักเลือกเส้นทาง ที่ง่ายที่สุดสำหรับตัวเองเสมอ และก่อนที่เราจะเลือกนั้น ทุกอย่างมันดูง่ายไปหมด ทางนั้นก็ดี ทางนี้ก็รุ่ง แต่พอเลือกแล้ว แม้ทางที่ง่ายที่สุดยังต้องเตรียมขันไว้สองใบเลย ใบแรกเอาไว้รองเลือด ใบสองใว้รองน้ำตา เพราะถ้าเลือดมันขมนักก็จิบน้ำตาซะหน่อยมันจะได้โล่งคอ มีแรงสู้ต่อ ผมเองเชื่อมาตลอดว่าทุกเส้นทางที่ผมก้าวย่างไปนั้นมันโรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอ เพียงแต่ทว่า ฝ่าเท้าเรานั้นมันบอบบางเกินไปแม้จะใส่รองเท้ายี่ห้อ ปริญาตรีผูกด้วยเชือก เกรียตินิยมเหรียนทอง ยังทะลุมาทิ่มเลย พอเหยียบเข้าหน่อยก็เจ็บ แรงหน่อยก็เลือดออกจนต้องเอาน้ำตามาบรรเทา พาลให้นึกคิดไปว่านั่นหนอคือขวากหนาม ต่อแต่เมื่อมันเริ่มด้านเริ่มชินขวากหนามนั้นก็จะเริ่มนุ่มลง กลิ่นเลือดที่ออกจะคาวๆ กลับหอมหวล อย่างบอกไม่ถูก แล้วคุณหละครับคิดยังงัย ด้วยความเป็นคนอารมณ์ดี ตั้งแต่เกิด ผมเริ่มต้นชิวิตด้วยอนุบาล1 ที่รร.เซนต์จอห์น และด้วยความที่มีความคิดสร้างสรรค์ จึงพัฒนาความมีอารมณ์ขันควบคู่กันไปด้วย พอก้าวเข้าสู่ม.1 ความอารมณ์ดีและอารมณ์ขันของผมเริ่มหนักมือขึ้นเรื่อยๆ คุยเสียงดังปล่อยมุขฮาๆกามๆ การบ้านไม่ทำ งานไม่ส่งศัทพ์ไม่ท่อง ทุ่มเทแต่มาริโอ้สาม การเรียนเริ่มตก เงินทองชักขัดสน แต่ด้วยความเป็นคนเจ้าความคิด แถมไปมาสะพานเหล็กได้ง่ายๆ เพราะบ้านอยู่แถวปิ่นเกล้า จึงเริ่มค้าขายตลับเกมส์ใต้ดิน (เค้าไปขโมยตามบ้าน มาวางจำหน่าย) ยันลูกกระสุน .22 ที่ใช้กับปืนปากกายอดฮิตในขณะนั้น ผมกลายเป็นที่จับตามองของหลายฝ่าย ในช่วง ม,3 นั้นเองที่ความซวยมาเยือน เพราะมีมหกรรมการขโมยของครั้งมโหราณ ทุกตึกทุกชั้นไม่ว่าจะขายาวขาสั้น มีข่าวของหายตลอด ในขณะนั้นเองฝ่ายปกครองเก่าได้ลาออกเพราะแก่ และเข้าข้างเด็กมากเกินไป ยังผลให้มีคนหนุ่มไฟแรงแถมกล้ามโต เข้ามาแทน และด้วยความที่ต้องการสร้างความประทับใจครั้งแรกให้แก่คณะบริหารของโรงเรียน จึงมีเทศการสอบสวน ที่น่าเร้าใจยิ่งนัก โดยเรียกนักเรียนม.ต้นที่กำลังเรียนอยู่ ไปสอบสวนที่ละคน วันๆไม่ต้องเรียนกันหละ นั่งรอลุ้นว่า ใครจะเป็นรายต่อไปยามเห็มหน้าแกโผล่เข้ามา ผมเองก็โดนเรียกไปสอบสวน!!!!! เพื่อนๆเริ่มตีตัวออกห่างผม เพราะข่าวลือแพร่ออกไป ว่าเป็นผมแน่นอน" ม่ายง้านมันจะโดนเรียกทำมัยวะ" เสียงลอยมากระทบแก้วหูผมเข้าอย่างจัง ถึงแม้จะไม่ใช่ผมคนเดียวก็เถอะ สังคนในขณะนั้นแบ่งออกเป็นสองพวกอย่างชัดเจน คือเด็กเรียนกับเด็กเลวชาติ และแล้ว ตลับเกมส์ สตาร์วอร์ ภาคสาม ที่พ่อมันซื้อมาจากญี่ปุ่นเป็นตลับแรกของเมืองไทย ได้หายไป และแน่นอนผมเกี่ยวข้องด้วยเต็มๆ เพราะเงินมันขาดมือ ผมและครูกล้ามโต จึงต้องไปที่แหล่งใหญ่ เพื่อไปซื้อของที่ผมเอาไปปล่อยกลับคืนมา เพื่อปิดคดี "สตาร์วอร์ ภาคสาม" ยังครับเรื่องมันยังไม่จบแค่นั้น เพราะมหกรรมของหายยังคงอยู่ และครูกล้ามโตยังปิดคดีไม่ได้ ผมเริ่มโดนสอบหนักขึ้น โดนสอบสวนทุกวัน และแทบจะทุกชั่วโมงเรียน เลยก็ว่าได้ บางที่ผมต้องอยู่เย็น แค่นั่งอยู่เฉยๆ ไม่ได้ทำอะไร เพราะเมื่อพร้อมจะสารภาพให้ไปเรียกครู บางที่โดนกักถึง 6 โมงเย็น กว่าจะถึงบ้านก็ สองทุ่ม ลองคิดดูนะ ลาดพร้าวไปปิ่นเกล้า รถติดวินาศสันตะโร อยู่บนรถก็ชั่วโมงกว่า ยืนโหนอย่างเดียวไม่ได้นั่งนะ มันทั้งเหนื่อยทั้งเพลียแถมโดนแม่ด่าโทษฐานกลับบ้านผิดเวลา และยิ่งมีเรื่องเสียเงินเสียทองกับคดี ตลับเกมส์ ผมจึงอยู่ในฐานะเด็กเหี้ยประจำบ้าน อย่างช่วยไม่ได้ "มึงหายหัวไปใหนมา ไปมั่วกับเพื่อนเลวๆอีกแล้วช่ายมัย สุมหัวเล่นแต่เกมส์" เฮ้อ ผมจะบอกแม่ยังงัยดีว่าผมโดนสอบสวน ผมต้องโดนกักตัวต้องโดนทรมานกับสายตาที่แสดงความรังเกียด ของครูทุกคน ในห้องพักครูความเงียบคนเดียว และ เป็นเวลา 2-3 ชั่วโมงโดยไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปาก เพียงเพื่อกดดันให้ผมสารภาพในสิ่งที่ผมไม่ได้ทำ ผมเพิ่งจะ 12 ขวบเองนะ   Create Date : 01 สิงหาคม 2549     1 comment Last Update : 1 สิงหาคม 2549 12:59:54 น.     Counter : 538 Pageviews.   Share Tweet