|
|
บทสัมภาษณ์ขนาดไม่ยาว ของเขากับ..ใคร?
"มันคงเป็นพรสวรรค์ของกูว่ะ"
จากน้ำเสียง มันคงไม่ได้พูดออกมาด้วยความยินดีแน่
"แม้กระทั่งเพื่อนที่รักกันที่สุด เค้ายังไม่ให้กูเป็น"
แล้วเกี่ยวกับพรสวรรค์ยังไง..
"พรสวรรค์ที่กูต้องใช้ชีวิตคนเดียวไง"
อ่อ...
"เหมือนกูกำลังตามหาอะไรสักอย่าง
มึงรู้ไหม ว่าที่กูอยู่คนเดียวได้ กูสู้กับมันทุกคืนนะ..
กูไม่ได้เหงาปากว่ะ กูเหงาใจ
เพราะอย่างนี้ ถึงไม่ชอบให้ใครมาชวนคุยนั่นนี่
มันแก้เหงาได้ก็จริง แต่ฉาบฉวย
พอพวกมันกลับกันหมด กูก็อยู่คนเดียวอยู่ดี"
แล้วยังไง??
"กูแค่อยากมีใครสักคน ที่กูไม่อยากครอบครอง
ไม่อยากเป็นเจ้าของ กูไม่พร้อมจะรักใครได้มากขนาดนั้น
กูแค่อยากมีเพื่อน เพื่อนที่ไม่ว่ากูจะเป็นยังไง
มันก็รักกู เพื่อนที่กูคิดถึง เพื่อนที่กูพร้อมจะให้
ให้มากกว่าคนอื่น ฟังมันทุกเรื่องที่มันอยากให้กูฟัง
และมันก็ฟังกูทุกเรื่อง ที่กูอยากพูด
ไปในที่ที่เราอยากไป ไปด้วยกัน
ง่ายๆ แค่มีมัน กูก็อุ่นใจ"
แหม มึงจะไปเอามาจากที่ไหน ที่มึงพูดมา ใกล้เคียงกับแฟนชิบหาย
"ไม่ใช่แฟน แต่เป็นคนพิเศษ ที่ไม่มีวันเลิกกัน
เพราะ เป็นเพื่อนกัน"
เหมือนตอนนี้มึงก็มี?
"มั้ง.."
ทำไม มั้ง
"เพราะเค้าทำให้กูคิดว่า เค้าไม่อยากใช้ชีวิตอยู่ใกล้ๆกูสักเท่าไหร่
แต่กูอยากให้เค้ารู้ว่า นอกจากบ้าน ควายที่บินไปลอนดอน
ก็มีเค้านี่แหละที่กูคิดถึง..
กูโคตรดีใจเลย ที่วันไหนก็แล้วแต่ กูได้พูดคุยกับเค้าแบบสบตา"
มึงนี่โรคจิตว่ะ ชอบมองตา
"ถ้ากูไม่รัก จะชอบมองตารึ"
รัก??
"เออ ถึงจะเป็นเพื่อน แต่ตอนนี้ นอกจากควายที่ลอนดอน
เค้าคือเพื่อนอีกคนที่กูรักที่สุด"
แล้วทำไมมึงยังเหงาใจ
"เพราะเค้าไม่เคยทำให้กูมั่นใจ ว่าเค้าจะยืนข้างกู เหมือนที่กูทำ"
เค้าอาจแสดง แต่มึงมองไม่เห็นรึเปล่า?
"ขอให้เป็นอย่างนั้น.."
เพราะมึงไม่บริสุทธิ์ใจไง เพราะมึงคาดหวังว่าจะต้องมากมายขนาดนั้น
มึงมันละเอียดอ่อนเกินไป แล้วใครจะสนองความสุขมึงได้ล่ะ
ความสุขของมึงกับเค้าคือ?
"เค้ายิ้ม กูก็สุขแล้ว"
สร้างภาพชิบหาย
"แล้วแต่จะคิด เพราะกูไม่สามารถรู้สึกแบบนี้ไปตลอดชีวิตอยู่แล้ว
วันนึง กูคงมีภาระหน้าที่ที่ต้องเอาใจใส่มากกว่า และวันนั้นกูคงไม่ได้มีความสุขที่เห็นเค้ายิ้มอีก"
ยังไง?
"ก็วันนี้ กูจะรักเค้าให้ดีที่สุด ในฐานะ เพื่อน"
มึงว่าเค้าจะดีใจมั้ย
"ถ้ากูคิดแทนเค้าได้ กูคงตอบตัวเองได้เหมือนกัน ว่ากูวิ่งไล่หาอะไรอยู่"
..แล้วมึงยังเหงาใจอยู่มั้ย?
"ทุกวัน..ถึงบอกว่า มันคือพรสวรรค์ของกูไง
เป็น พร ที่สวรรค์ ให้กูใช้ชีวิตคนเดียว
กูถึงไม่ร้องไห้ เวลาดูหนังเศร้า
เพราะบางฉากในชีวิตกูเศร้ากว่าอีก..กูก็ผ่านมันมา
กูถึงไม่ชอบขอความช่วยเหลือจากใคร..เพราะกูช่วยเหลือตัวเองมาตั้งกี่ปี
ซึ่งมันไม่ได้ยากเย็นอะไร
หลายเรื่อง ที่กูรุ้สึกว่ามันเป็นเรื่องเล็ก..เพราะกูต้องทำมันด้วยหนึ่งสมอง สองมือ เลยเฉยๆ
หลายปัญหา ที่กูไม่คิดจะแบ่งปันให้ใครฟัง
เพราะกูเรียนรู้ว่า สุดท้ายกูก็ต้องแก้ปัญหานั้นด้วยการตัดสินใจของกูเอง
เลยไม่เข้าใจว่า จะต้องเที่ยวโพนทะนาไปทำไม
หลายคน บอกว่ากูเห็นแก่ตัว
คงใช่มั้ง..กูไม่ได้เอาอะไรจากคนอื่น กูเลยไม่ให้คนอื่นถ้าเขาไม่มาร้องขอ
มีอะไรอีกตั้งมาก มึงรู้ดีน่า"
ถ้าเป็นแบบนี้ อีกหน่อยหัวใจมึงคงไม่มี เพราะมึงไม่ได้ใช้
"หรอ ถ้าเป็นแบบนั้นได้ก็ดี กูจะได้ไม่ต้องเสียใจ"
แล้วมึงจะอยู่กับพรสวรรค์นี้ไปอีกนานแค่ไหน
"แล้วแต่สวรรค์สิวะ มาถามกูทำไม"
| Create Date : 08 สิงหาคม 2552 |
| Last Update : 8 สิงหาคม 2552 20:47:49 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 350 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [