ทราบข่าวนักเขียนในดวงใจ“ประภัสสร เสวิกุล” เสียชีวิตแล้วรู้สึกใจหายเหลือเกิน ในฐานะที่ได้หนังสือของประภัสสรเป็นเหมือนครู ที่กล่อมเกลาเราให้รู้จักสังคมหลากหลายประเภท เรียกได้ว่าเรียนรู้สังคมผ่านหนังสือของประภัสสรเลยทีเดียว เมื่อตอนธนายังเด็กจำได้ว่าครั้งแรกที่ได้อ่านงานของประภัสสรก็ตอน ป.6 ตอนนั้นต้องรับหน้าที่เป็นบรรณารักษ์ คอยดูแลจัดหนังสือหลังพักเที่ยง   อิฉันขันอาสาเพราะเลี่ยงการเข้าแถวตากแดดตอนกลางวัน 5555 สมัยโน้นหลังพักทานกลางวันคุณครูจะให้เด็กนักเรียนเข้าแถวแล้วเช็คชื่อช่วงบ่ายเป็นที่น่าเบื่อหน่ายมากกกก

เล่มแรกที่ธนาได้อ่านของประภัสสรก็คือ“เวลาในขวดแก้ว” จำได้ว่าตอนนั้นหยิบมาอ่านจากกองหนังสือที่คนเขามาคืนแก้เซ็งที่ต้องนั่งเฝ้าห้องสมุดตอนที่เราอ่านก็ไม่ได้รู้สึกว่าเข้าใจยากเกินกว่าที่เด็ก ป.6 จะเข้าใจนะ ถึงแม้บางคำ บางกระทำหรือบางเหตุการณ์ เราไม่เข้าใจก็เถอะ แต่การบรรยายสภาพเหตุการณ์หรือความรู้สึกตัวละคร มันทำให้เราเข้าใจมองเห็นเป็นภาพตอนนั้นรู้สึกว่า เฮ้ยยยย!! นอกรั้วโรงเรียนนอกประตูบ้านเรามันมีเหตุการณ์แบบนี้ด้วยหว่ะ มันมีความสัมพันธ์และสังคมที่นอกเหนือจากเราอีกมากมาย แม่งสุดยอดหว่ะ!! คิดดูซิคู๊ณณณณเด็กป.6 อย่างอิชั้นวันๆเอาแต่วิ่งเล่นอ่านการ์ตูนจะไปสัมผ้สประสบการณ์“ครอบครัวแตกแยก” “ความรักหนุ่มสาว” เหรอ 5555 ตอนนั้นยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้ ดูเหมือนความเผือกและความแก่แดดแก่ลมของอิชั้นก็เริ่มต้นตรงนี้แหล่ะ

อ่านไปเรื่อยๆก็เหมือนมองปลาในตู้กระจก เมื่อก่อนธนาเลี้ยงปลาในตู้ก็มักจะไปส่องดูปลาบ่อยๆ แล้วก็มโนไปตามเรื่องตามราวว่าปลาตัวนี้เป็นพ่อตัวนี้เป็นแม่ ตัวนี้เป็นแฟนกับตัวนี้ 5555 การอ่าน “เวลาในขวดแก้ว” ก็เหมือนนั่งมองความสัมพันธ์และความเป็นไปของนัต หนิง ป้อม ชัย เอก (ไม่เล่าเรื่องย่อเนอะน่าจะหาอ่านกันไม่ยาก) ซึ่งแต่ละคนก็มีวธีการรับมือปัญหาแตกต่างกันไป แน่นอนเด็กป.6อย่างเราไม่อินหรอกแต่ก็อ่านไปด้วยความอยากรู้เท่านั้นหล่ะ

เมื่อวาน...ด้วยการรำลึกถึงประภัสสรธนาหยิบ “เวลาในขวดแก้ว” มาเปิดอ่านอีกครั้งถึงได้รู้ว่า....ในวันที่พ่อแม่ทะเลาะกัน ใช้กำลังซึ่งกันและกัน และตัดสินใจแยกกันอยู่ เราในตอนอายุ 16 ปี ทำไมถึงเข้าใจปัญหาที่พ่อแม่มี ทำไมเราถึงสนับสนุนให้มีการแยกทาง ทำไมถึงรู้ว่าหน้าที่ที่เราควรทำหลังจากนี้คืออะไร  มองย้อนกลับไปถึงได้รู้ว่าเรารับมือกับปัญหานั้นได้ดีชิบบบ เราว่าเราเรียนรู้จากการมองดูตัวละครผ่านหนังสือของประภัสสรนี่แหล่ะ ครั้งนั้นเราอ่านไม่อินแต่ครั้งนี้เราอ่านด้วยความดื่มด่ำ ปราณีตและละเอียดกว่าเดิม

ขอบคุณ อ.ประภัสสรเสวิกุล ที่เขียนหนังสือเล่มนี้ไม่รู้ว่าความตั้งใจตอนเขียนเรื่องนี้ของท่านคืออะไร แต่จารึกไว้ ณ Blog นี้ว่าหนังสือเล่มนี้ของ อ. นำทางเด็กคนนี้จริงๆ

ด้วยรักและอาลัย/ ธนาภรณ์

ปอลอ.ความจริงอิชั้นก็ยังอ่านงานเขียนของแกหลายเรื่องนะ ของหมอนในนั้น... ที่เธอฝันยามหนุน ลอดลายมังกร อำนาจ ว่าแล้วก็เดือนนี้น่าจะหางานแกมานั่งอ่านนะ

ขอบคุณภาพจาก //image.mcot.net