อ่า...เข้าใจความรู้สึกของคุณเลยค่ะ
เราเคยรักอาจารย์ผู้หญิงคนนึงแบบนี้เลย...
และเขาก็ให้เราทุกอย่าง ความห่วงใย ความเอ็นดู ความสนิทสนม ความอบอุ่น
ให้อนาคต ให้วันเวลาดีๆ เรารักเขามากขึ้นๆ และเราก็คิดไปไกลทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มีทาง ไม่มีวัน แต่สมัยนั้น เราเพ้อมากจริงๆ กว่าจะโต กว่าจะพ้นมาจนถึงวันนี้ ตรงนี้ เราดีใจ เสียใจ มีรอยยิ้มและมีคราบน้ำตามากมาย ร้องไห้ไม่รู้กี่ครั้ง กว่าจะโต ทุกวันนี้เราโตออกมาตรงนั้นแล้ว เรากลายเป็นแม่ลูกบุญธรมกันแล้วละ เป็นคนที่พิเศษกว่าทุกคน เป็นคนที่อยู่ในใจเราเสมอมาและตลอดไป... แต่อนาคต เราก็ต้องก้าวเดินไปตามทางของเราเอง
แล้วคุณจะโตขึ้น ในสักวัน
สู้ๆค่ะ

มาทักทายค่ะ ถ้ารักได้โดยไม่หวังอะไรตอนแทน แค่ได้รักได้ให้แล้วมีความสุข เราว่ามันเป็นสิ่งดีนะคะ รักแต่แบบไม่ทุกข์

ปล..อาจจะไม่เข้าใจทั้งสองอย่างค่ะ

ประมาณว่ารักเธอแต่เธอไม่รู้หรอคะ

^
^
^
เขารู้ แต่เขาไม่รักเราแบบคนรัก

เมื่อคืน....เค้า...เค้า....ฮือๆๆๆ

-------------------------

ยิ่งอ่านยิ่งเศร้าจัง แต่ก็จะเป็นกำลังใจให้เสมอนะ
ยิ้ม ยิ้ม

บอกคำที่อยากบอกกับเค้าไปเมื่อกี๊(ทิ้งเป็นข้อความไว้ แต่เค้าคงยังไม่เห็น)) และไม่ว่าเค้าจะตอบหรือไม่
ก็ยอมรับได้แล้วล่ะ

ความรักอย่างเดียวแตออกไปได้หลายแบบ
พ่อแม่ พี่น้อง ... สามีภรรยา
รึรักแค่ห่างๆ
บางทีเราต้องยอมรับความเหมาะสมในจุดยืนนั้นๆ
แล้วมันก็จะสบายใจ แง่บๆ

จริงๆ การรักแบบคนรักก็ไม่ได้ว่าจะทำให้เรามีความสุขมากไปกว่า
การรู้สึกดีๆ แบบที่เป้นอยู่กนะคะ
...

การที่ได้รับความห่วงใย ติดถึง
มันดูจะสวยงามกว่าการได้เป็นคู่รักนะคะ

ความรักโดยเนื้อแท้แล้วบริสุทธิและงดงาม แต่พอเราเอาความเป็นเจ้าของมาเกี่ยวข้องกับความรัก มันก็มักจะเจ็บปวด

ในเมื่อรักของคุณครั้งนี้มันงดงามก็รักต่อไปเถอะค่ะ และสิ่่งที่เค้าให้เราด้วยความบริสุทธิใจ ก็รับไว้ด้วยหัวใจบริสุทธิ

แวะมาเยี่ยมค่ะ

อืม..นั่นจิเนอะ..
ถ้าคำตอบออกมาไม่เหมือนที่เราคาดหวังไว่ล่ะ?
เราต้องเสียมิตรภาพดีดีไป..
และจบลงด้วยความเสียใจของเราเองนั่นหละเนอะ
สู้ไม่ถามดีกว่า..ปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆก็พอใจละ