อิทธิพลของความเหงา บทรำพันสุดท้าย1.0 จากลูกแกะตัวนึง เธอเชื่อมั้ยว่า พระเจ้ามีจริง นั่นอาจจะยากสำหรับใครบางคน ที่จะยอมรับความจริงข้อนี้ แต่สำหรับฉัน มันง่ายมากที่จะเชื่อ เพราะฉันไม่ใช่แค่เชื่อแต่ฉันรู้ มีคำถามนึง ที่ยากสำหรับฉัน พอๆกับคำถามว่าพระเจ้ามีจริงหรือไม่สำหรับคนอื่นๆ "ปลาดาวมีจริงหรือไม่" ฉันเขียนจดหมายถึงเธอหลายฉบับ ฉันได้รับจดหมายตอบกลับมาหลายครั้ง แต่ ณ เวลานี้ ฉันกลับสงสัยว่า ฉันกำลังเขียจดหมายุยอยู่กับใคร เธอคือเธอ ที่เป้น เจ้าปลาดาวของลูกแกะตัวนี้จริงๆ หรือเธอเป้นแค่ ใครบางคน ที่ฉันเข้าใจไปเองว่าเป้น เจ้าปลาดาวของฉัน ..... ช่วงเวลาที่หมุนวนกลับไปกลับมา ทำให้ลูกแกะตัวนี้ ที่เคยก้าวเท้าสั้นๆไปตามแสงดาวนำทาง เริ่มสับสน ฉันไม่รู้แล้วว่า ดาวสุกสกาวดวงนั้น คือดาวเหนือ หรือใต้ ฉันไมรุ้แล้วว่า แต่ละก้าวที่ฉันขยับไป จะนำฉันไปไหน นำฉันเข้าไปใกล้ที่ๆเธออยู่ หรือนำฉันไกลห่างออกไปทุกที จากความจริงเรื่องที่ว่า ..ปลาดาวมีจริงหรือไม่.... วันนึงฉันอาจจะได้รู้ความจริงข้อนี้ หรือในที่สุดวันนึง ฉันอาจจะเลิกสนใจหาความจริงเรื่องนี้ ..แต่นั่นล่ะ... ตอนนี้ฉันอยากพบเธอมากนะ ไม่ว่าเธอจะมีอยู่จริงหรือไม่ ...ไม่อะไรหรอก.. ทั้งหมดก็เป้นแค่ความปรารถนาของฉัน ที่เป้นอิทธิพลมาจากความเหงา ..ก็เท่านั้นแหล่ะ.... รักเธอนะ ไม่ว่าเธอจะมีอยู่จริงหรือไม่ ไม่ว่าวันนึงฉันจะได้คันพบเธอหรือไม่ ถ้าเธอมีอยู่จริง เราคงได้พบกัน ฉันเชื่ออย่างนั้น   Create Date : 02 เมษายน 2550     1 comment Last Update : 2 เมษายน 2550 8:48:09 น.     Counter : 539 Pageviews.   Share Tweet

เมฆกับฝน เมฆและฝน วันนี้ฝนไม่ตก ไม่ได้หมายความว่าเมฆไม่มีจริงนี่.... สมัยเด็กๆ เรารู้จักฝน เรารู้ว่าฝนตกลงมาจากฟ้า พอโตขึ้นมา เรารู้ว่าฝนเกิดจากการที่เมฆอ้วนๆ ลอยไปกระทบอุณหภูมิที่เหมาะสม ..แล้วก็ตกลงมาเป้นหยดน้ำที่เรียกว่าฝน... .. ข้าวในนาอาจจะเคยแห้งตายเพราะขาดฝน แต่ข้าวในนาก้ยังไม่หายไปจากโลก รวงข้าวเหลืองอร่ามยังมี คนยังได้เก็บเกี่ยว ผลิตผลมากมายที่เกิดจากข้าว ยังมีให้เราเห็น ..แม้ว่าฤดูกาลนั้น แถวบ้านเราฝนจะไม่ตก.... .... เราอาจจะโตมาและไม่เคยเห็นฝนตก แต่เราก็เคยกินข้าว กินผักผลไม้ ที่เคยได้ฝนหล่อเลี้ยง โดยปกติแล้ว ฝนจะต้องตกตามฤดูกาล แต่ในภายหลัง มันก็ไม่เป้นอย่างนั้น เวลา ... ที่เราหวังใจหรือเชื่อมั่นว่า ฝนจะเทลงมา บางครั้งกลับไม่เป้นไปตามนั้น บางเวลา ..ฝนก้ตกไม่ทั่วฟ้า บางเวลาเราร่ำร้องไห้ฝนตก แต่เรากลับพบเพียงความแห้งแล้ง ฝนเกิดจากเมฆอ้วนๆลอยไปกระทบอากาศที่เหมาะสม เมฆไม่อ้วน อากาศไม่อำนวย ..ไม่มีฝน แต่ ก้ไม่ได้แปลว่าไม่มีเมฆ .... ไม่รู้ว่าเราเงยหน้ามองไปสนใจก้อนเมฆบนฟ้าครั้งแรกเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าเรารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าฝนกับเมฆ สัมพันธ์กัน แต่เมื่อเรารู้ และเราเคยเห็นฝนตก เราก้รู้ว่ามีเมฆอยู่ และเราแน่ใจได้ว่าเมฆมีจริง เมฆไม่ใช่ภาพลวงตาที่ลอยอยู่บนฟ้า แต่มันมีตัวตน มีเหตมีผลในการดำรงอยู่ และมีอยู่ตั้งแต่ไม่มีใครสนใจในความมีอยู่ หรือไม่มีอยู่ของฝน และเราทุกคน ก็อาศัยหยดน้ำจากเมฆอ้วนๆมาตลอด .... เราอาจจะไม่เคยเห้นฝนตกในที่นาของเรา แต่ถ้าเรายังมีชีวิตอยู่ ก้เป้นหลักฐานพอเพียงที่จะบอกได้ว่า เมฆยังมี และหยดน้ำยังร่วงลงมาจากมัน แม้ว่าเราจะไม่เห้น ..... ลองใคร่ครวญดูรอบๆตัวเรา หยดน้ำยังหล่อเลี้ยงชีวิตเรา และผู้คนมาตลอด เราอาจจะไม่เคยเห้น ตำนานฝนตกลงมา เราอาจจะไม่เคยรู้ว่า เมฆกับฝนสัมพันธ์กันยังไง ถ้าเราไม่ใช่คนปลูกพืช เราอาจจะไม่สนใจว่าฝนจะตกหรือไม่ตก ถ้าเราไม่เคยเรียนรู้มา เราอาจจะไม่เคยรู้ว่าฝนกับเมฆสัมพันธ์กันยังไง ถ้าเราไม่ใคร่ครวญ เราอาจไม่รู้ว่าเราทำอะไรได้บ้างเพื่อให้ฝนตก ฟ้าครึ้ม เมฆอ้วนลอยมา บางคนก้ก้รู้ว่าฝนจะตก บางคนก้ไม่สนใจ ..... ฉันเอง.... ก็ไม่เห้น "ฝนตก" มานานแล้ว แต่ว่าฉันก็เคยเห้นฝนตก และฉันเคยเรียนรู้ว่า ฝนตกเกิดจากอะไร และฉันก็รู้ว่า ฝนเกี่ยวข้องกับอาหาร ทุกวันนี้ถึงฉันจะไม่เห็นฝนตก กับตาฉันเอง แต่ฉันก้ยังมีข้าวกิน ยังมีผักผลไม้ให้ฉันเห็น ฉันไม่ได้เงยหน้ามองฟ้านานแล้วเหมือนกัน ฉันไม่รู้ว่า เมฆจะยังคงมีอยู่บนนันมั้ย แต่ฉันยังไม่ตาย ฉันยังมีน้ำดื่ม ฉันยังมีอาหาร ....นั่นล่ะ ....วันนี้ฝนไม่ตก ไม่ได้หมายความว่าเมฆไม่มี... ก้อนเมฆ ยังมีอยู่ ฝนยังคงตกอยู่ ..เสมอมา... ข้าวในนาของเราอาจจะเคยตายเพราะขาดฝน แต่ข้าวของเพื่อนบ้านก้ยังเจือจุนเราอยู่ เพราะได้ฝน ตัวฉันและเธอเองที่ยังไม่ตาย ที่เป็นหลักฐาน ว่าฝนยังตกอยู่ ตามสภาพระบบนิเวศน์ และสิ่งที่เรียกว่าเมฆ ก้ยังมีอยู่ แม้เธอและฉันจะไม่เคยสนใจมันอีกแล้ว ฝนอาจจตกเมื่อคืน แต่เราอาจจะหลับอยู่ในบ้าน ฝนอาจจะตกเมื่อวาน แต่เมื่อวานเราอาจจะนั่งทำงานอยู่ในออฟฟิศทั้งวัน ฝนอาจจะตกเมื่อนาทีก่อน และเราอาจไม่เห้นเพราะเราเข้าไปในโรงหนัง .... ฝนอาจไม่ตกในนาของเรา แต่ฝนก้ยังตกอยู่ที่ไหนซักแห่งหนึ่ง ฝนยังตก เมฆฝนก้ยังมีอยู่จริง...จริงมั้ย...   Create Date : 31 มีนาคม 2550     0 comment Last Update : 31 มีนาคม 2550 1:52:24 น.     Counter : 522 Pageviews.   Share Tweet

ฉันคงจะไปแล้ว อีกไม่นานฉันก้จะไป ฉันเฝ้าถามตัวเองมาตลอดหนึ่งปี ว่าฉันควรอยู่ที่นี่ หรือควรจากไป เส้นทางข้างหน้าคือควรอยู่ใกล้ๆเธอ หรือควรไปเสียจากเธอ เพื่อตัวฉันเอง ... ฉันตัดสินใจแล้ว ว่าจะไป ฉันไม่เคยถามเธอ ว่าฉันควรทำอย่างไร ...ซึ่งอันที่จริงฉันไม่กล้าได้ยินจากปากเธอมากกว่า ว่าฉันควรจะไป ฉันไม่อยากฟังอะไรจากปากน่ารักๆของเธอ ว่าฉันควรอยู่หรือไป .... จากนี้ไป อีกหลายปี หรืออาจจะตลอดไป ฉันไปในที่ที่ไกล จากที่ที่มีเธอ ฉันจะได้อยู่ห่างๆจากหัวใจของฉันซะที ฉันกำลังจะไม่ต้องรู้สึกทรมานอะไรเพราะว่าฉันมีหัวใจอีก .... จะมีความสุขกับตัวฉันเองมากกว่า ที่จะรู้สึกว่าหัวใจฉันสบายดี ฉันคงจะวางใจได้มากกว่า ถ้าจะมีคนอื่นคอยดูแลหัวใจของฉัน ซึ่งดุแลได้ดีกว่าฉัน ฉันซึ่งได้แต่รักและเป้นห่วงหัวใจดวงนี้แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ ..ซักอยางเดียว... จะมีความสุขมากกว่า ถ้าฉันเป้นคนเฝ้ามองจากที่ไกลๆว่าหัวใจฉันสบายดีจากคนดีๆที่จะดูแลหัวใจของฉัน ..... เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีก ไม่ช้า เมือ่เราจากกันจริงๆ เริ่มจากวัน ไปจนเป้นเดือน ปี และหลายปี ในที่สุด เรื่องราวของฉันก็จะเลือนไปจากความจำเธอ ชื่อฉันอาจจะไม่ลอยผ่านให้เธอได้ยินอีก ...... ฉันคงไม่กล้าบอกว่าฉันจะไม่ลืมเธอ แต่บอกได้แค่ว่า ตอนนี้ฉันลืมเธอได้ยากเหลือเกิน ชื่อของเธอ ยังปรากฏอยู่มากมาย ตามตัวอักษรต่างๆที่ฉันยังต้องอ่าน เรื่องของเธอยังคงวนเวียนอยู่เสมอ เมื่อฉันเผลอถึงนึกถึงเรื่องของใคร รอยยิ้มของเธอ ยังชัดเจนอยู่ เมื่อฉันหาคำตอบว่า รอยยิ้มคืออะไร .... ฉันไม่รู้ว่นี่คือความบ้า หรือความกล้าหาญ ที่ฉันเลือกจะไปไกลๆจากหัวใจของตัวเอง ฉันอาจจะตาย ฉันอาจจะได้หัวใจดวงใหม่ซะที และสามารถรักคนอื่นได้ ... ฉันอาจจะลืมเธอได้ในที่สุด ฉันหวังไว้อย่างนั้น ...หัวใจของฉัน....   Create Date : 28 มีนาคม 2550     4 comment Last Update : 28 มีนาคม 2550 9:06:15 น.     Counter : 398 Pageviews.   Share Tweet

แด่เธอผู้ไม่เคย ..ยอมแพ้ใคร อดีตได้หล่อหลอมเธอมา ปัจจัย และความเจ็บปวดได้ตอกย้ำและสอนเธอ ครั้งนึงเธอเป้นเพียงเด็กน้อยที่สดใส ครั้งนึงเธอไม่เคยคิดจะหยิบดาบขึ้นฆ่าฟันใคร อดีตได้หล่อหลอมเธอ..... เธอผุ้ไม่เคยยอมแพ้ใคร เธอผุ้ไม่เคยปฏิเสธสนามรบใดๆ เธอผุ้ไม่เคยสนใจว่ากติกาคืออะไร เธอผู้ตั้งมั่นไว้ในใจว่า ....เธอจะไม่ยอมแพ้ใคร.... .... ฉันถามเธอ ชัยชนะ สำคัญนักหรือ ทำไมเธอถึงโหยหา การเอาชนะ ทำไมเธอต้องเป้นผุ้สรางสนามรบในทุกๆสถานการณ์ ทำไมเธอจึงมักเชื้อเชิญเพื่อนร่วมทางของเธอให้เป้นคู่แข่งของเธอเสมอ การแข่งขันและชัยชนะสำคัญกับเธอมากขนาดนั้นเลยเหรอ? การแข่งขันและชัยชนะจะช่วยรักษาบาดแผลและปมในใจเธอได้จริงๆเหรอ .... ยิ่งเธอชนะ เธอก้ยิ่งโหยหามัน และชอบที่จะสร้างสนามรบมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเธอชนะ เธอก้ยิ่งต้องการมัน ฉันถามเธอ ยิ่งเธอต้องการมัน ไม่ยิ่งแปลว่าเธอยิ่งแพ้เหรอ? เธอลงแข่งในสนามรบมากมาย นับวันยิ่งมากมาย บ้างเธอเพลี่ยงพล้ำ และถูกตราหน้าว่าแพ้ เธอก้ยิ่งตะกายหาชัยชนะ ....เมื่อไหร่จะจบ ...เมื่อไหร่เธอจะหยุดหาเรื่องให้ตัวเองต้องเหนื่อย ...... ฉันเข้าใจ และสรรเสริญเธอ ถ้าเธอจะลุกขึ้นต่อสู้เพื่อปกป้องอะไรบางอย่างที่มีค่า แต่ไม่ใช่การปกป้องชัยชนะ แต่ไม่ใช่การตามล่าหาชัยชนะ .... พักเถอะ หยุดพยามที่จะลงแข่งในสนามต่างๆที่เธอมักจะเผลอสรางมันขึ้นมาไม่เว้นแต่ละวัน เธอจะเหนื่อยเปล่า และชัยชนะที่ได้รับ ก้ไม่ได้มีใครร่วมยินดีกับเธอ .... เธอจะกลับกลายเป้นเหมือนคนที่ไล่ล่ารวบรวมก้อนกรวดก้อนดินแล้วป่าวประกาสกับคนทั่วฟ้าว่า เธอร่ำรวย อย่าเลย อย่าเหนื่อยอีกเลย .... ลองพักสงบดู ..ฉันบอกเธอ สนามรบที่แท้จริงนั้นมีอยู่ และเพียงแค่เธอพักสงบลง และรอคอย เธอจะได้ลงสู่สนามรบนั้นแน่นอน เพราะเมื่อวันนึง ที่เธอหยุดพักสงบจนมองเห้นสิ่งที่ค่าที่แท้จริง เมื่อนั้นเองเธอจึงจะมีสิ่งที่ต้อง ลุกขึ้นปกป้อง .... ใจเย็นๆ เชื่อเถอะว่า วันนึงที่เธอลงสู่สนมรบที่แท้จริง เธอจะไม่โหยหาชัยชนะอีก เอจะไม่รู้สึกถึงปมแห่งความพ่ายแพ้ในใจเธออีก ... สิ่งที่คิด หรือแม้ขณะที่เธอกำลังต่อสู้ในสนามรับนั้น ไม่ใช่ชัยชนะ แต่กลับเป้นคำถามที่คนมากมายที่สู้เคียงบ่าเคียงไหล่เธอ จะรอคอยร่วมกับเธอ .. "เมื่อไหร่สงครามจะจบลง" เมื่อไหร่การต่อสู้จะจบลง เมื่อไหร่การต่อสู้ที่เกิดขึ้นเพียงเพราะมทีคนที่อยากชนะก่อขึ้น ..จะจบลงซะที.... ..ถ้าเหนื่อยก็พักเถอะนะ อย่าลงชื่อแข่งขันเพียงเพื่อรวบรวมกรวดดินที่ไร้ค่าเพื่อความร่ำรวยเลย.... ...รักเธอนะ....   Create Date : 16 มีนาคม 2550     1 comment Last Update : 16 มีนาคม 2550 8:21:14 น.     Counter : 424 Pageviews.   Share Tweet

ช่องว่างระหว่างเส้นขนาน เดินเดียวดาย ลำพังบนทาง อีกวันที่พ้นไป ฟังในใจ เสียงเต้นบางบาง ใจยังเต้นไป ...ฉันเห็น...ใครคนหนึ่ง ...ข้างฉันไม่ไกลห่าง ...ที่เดินร่วมทาง ที่เดินเรื่อยมา บนทางเส้นขนาน ถึงตอนนี้ บนทางที่เดิน อยากพอมันซะที ทางขนาน จบลงอย่างนี้ เหมือนตอนที่เริ่มเดิน เราจะพบกันในที่สุด แม้ทางเราขนาน ช่องว่างระหว่างเอื้อมมือถึงเธอ ที่เธอคอยสร้างมัน เราจะพบกันในที่สุด ..เธอจะรู้ ช่องว่างไม่อาจ แยกฉันให้ขาด จากใจที่รัก แต่เธอ... -dancingsun- -concept by:anoosak-   Create Date : 09 กุมภาพันธ์ 2550     2 comment Last Update : 9 กุมภาพันธ์ 2550 15:11:00 น.     Counter : 474 Pageviews.   Share Tweet