บางครั้ง ฉันังรู้สึกละอายที่บอกว่าว่าคริสเตียน

ไม่ใช่ว่าอายที่เป็นคริสเตียน
แต่...อาย ที่บางครั้งยังดีไม่พอที่จะบอกว่าตัวเองเป็นคริสเตียนค่ะ

มีเพื่อนคนนึง เป็นคริสเตียนคนเดียวในบ้าน
คุณพ่อเขาเพิ่งเสียเร็ว ๆ นี้
ด้วยความที่เป็นลูกสาวคนโต (บ้านคนจีน) และน้อง ๆ พึ่งพาไม่ได้
เธอจึงจัดแจงเรื่องงานศพคุณพ่อ ทั้งเรื่องทางพุทธศาสนาเพื่อความสบายใจของญาติ ๆ ทางพ่อแม่ และการเงิน
โดยที่ไม่ได้ไหว้รูปเคารพเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่เป็นคนไปติดต่อและจัดการงานต่าง ๆ จองวัด จัดอาหาร ฯลฯ

น้องชายที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนอกจากจุดธูปไหว้พระไหว้ศพ เอ่ยถามพี่สาวที่นั่งห่อของชำร่วยกับด้ายแดง(ตามประเพณีจีน)ว่า
"ทำไมเจ้ไม่ไหว้(ศพ)พ่อ ไม่ไหว้พระทำบุณให้พ่อ?"
คำถามเขาเหมือนถามว่า เจ้ไม่รักพ่อหรือ อยู่นัยที
เพื่อนฉันไม่ตอบ ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นด้วย ก็เลยตอบไปแทน(ทั้งที่ในใจโกรธแทบเดือด)ว่า
"ตอนพ่อยู่ เจ้เขาไหว้พ่อมามากแล้ว ตอนนี้พ่อตายแล้ว เจ้ก็ยังทำอยู่ ถึงไม่ไหว้ พ่อก็รู้ดีว่าลูกคนไหนรักพ่อแค่ไหน"

ที่ฉันเดือดไอ้เจ้าน้องชายเพื่อน เพราะว่า ก่อนพ่อตาย เพื่อนฉันคนนี้ก็เป็นคนทำทุกอย่างให้พ่อ ดูแลตอนป่วย ไปเฝ้าที่รพ. ช่วยกระทั่งดูแลเรื่องขับถ่าย ในขณะที่น้องชายตัวดีไม่เคยโผล่มาเลย แม้แต่ตอนพ่อสิ้นใจ ก็มีแต่เพื่อนฉันคนเดียวที่นั่งเฝ้าอยู่
แต่อีกใจหนึ่งฉันก็ขอบคุณพระเจ้าที่ทรงทำให้เพื่อนฉันคนนี้เป็นคนดีสมกับที่เป็นลูกพระเจ้าจริง ๆ ค่ะ